Armand begon op 10-jarige leeftijd met het bespelen der accordeon en op zijn 12^{e was hij reeds Kampioen van de Kempen. (als zanger, wel te verstaan) Dat « KEMPEN » het Land van de Hennep betekende wist hij toen nog niet. Na door vele bandjes heengezworven te hebben werd hij in 1965 ontdekt op een talentenjacht en gebombardeerd tot de Nederlandse Bob Dylan, dus ging hij op de solotoer.}

Zijn eerste plaat maakte hij in 1965.

Zomer ’67 kwam zijn grote doorbraak met het B-kantje Ben Ik Te Min en hij maakte furore met grote auto’s, dure hotels, nòg duurdere babes en toen zakte hij een tijdje in elkaar, zoals het popartiesten betaamt, gelukkig niet permanent en na een tiental jaren te zijn uitgemaakt voor de junkie die was blijven hangen, werd hij opnieuw gebombardeerd, ditmaal tot levende legende, museumstuk, fossiel en aanverwanten.

Hij speelde met alle groten der aarde zoals de Stones, Frank Zappa, Pink Floyd, Procol Harum en de Red Hot Chili Peppers om er even een paar aan te halen.

Inmiddels maakte hij zo’n 15 elpees, 10 cd’s en meer dan dertig singles, waarvan er ongeveer één derde gedraaid werd in de media, een specialiteit van Armand.

Op dit moment legt Armand de laatste hand aan zijn nieuwe tripelpee (uitspraak naar behoeven/believen) die zal uitkomen als Armand het belieft.

Armand treedt op met gitaar en mondharmonica, en behoudens enkele sketches en persiflages bestaat dat geheel uit eigen werk. Aangzien hij met een headset speelt is er een P.A. installatie vereist met ten minste TWEE XLR’s.

Armand is nooit opgehouden met optreden, zelfs niet in zijn meest duistere periodes, trekt nog steeds volle zalen in de meest uiteenlopende gelegenheden en is nauwelijks door de tand des tijds aangetast. Zeker niet wat power betreft. Om een onvergetelijke avond te beleven hoef je niet verder te zoeken. En je steekt er nog eens wat van op óók.