Soms denk je zoiets komen we maar eens in ons leven tegen. Maar zeg nooit NOOIT.

We werden eens te meer geconfronteerd met de ZURE kers op de taart van het succes.

Ons parcours houdt nu reeds van den beginne in dat we selecteren en nog maar eens selecteren: de dubbels van de boeken, de verzameling-vreemde elementen, zaken die of naar het CRKC (liturgische gewaden) of naar het schoolmuseum konden. Onze affiches gingen  én naar de Provincie én naar het stadsarchief... 

De schoonmaak spijzigde het containerpark.

Maar NU zijn we voor de tweede maal geconfronteerd met wat ons dreigt totaal de das om te doen. We kregen nog maar eens het aanbod een vrachtwagen kruisen op te halen in het Kortrijkse. We weerhouden ons ervan een melodramatisch pamflet te genereren.

Eerste afgewezen aanbod.

Het fenomeen is chronisch.

Analytisch is ons probleem RUIMTEGEBREK.

Daarnaast situeert ons materieel object in een kwijnend, voor de moral majority, vervlogen domein. Dit zou precies moeten de erfgoedminded instanties prikkelen. Van de kant van de verwijzing en de consultatie zitten we goed. Voor het ogenblik opereren we in vier tentoonstellingen. Onze klaagzang mogen we niet omschrijven als woorden-in-de-wind. In de lijn van onze specifieke erfgoedzorg: we leven in het hier-voor-namaals.

We zijn echter formeel binnen ons domein RUIM bezig. We tasten het hele gebied van de devotie af. Lokaal ziet men het niet zo goed in dat het klein stedelijk gebied ook territorium-overstijgend kan bezig zijn. Soms hebben we het gevoel dat ook daar RUIMTEgebrek dreigt. Kortom voor het ogenblik is er overvloed aan aanbod.

KRUISEN zijn ons KRUIS.

We moeten spijtig genoeg voor de twee maal afhaken.

Onze verzameling ziet er voor een deel zo uit.