Als je de rondrit aan het doen bent dan kan je in de zoveelste kerk voor je binnengaat het idee hebben het wordt daar weer van 't zelfde. Dezelfde streek, de zelfde heiligen, de zelfde verzameling interbellum artefacten....

Dat was het hier niet.

Proven heeft een kerk die de zorg over het erfgoed met extra kommer heeft bedacht.

De oudste stukken (Christus op de koude steen 1601), Sebastiaan (1741) en Maria's opvoeding (1741) verwonderen iedere bezoeker.  Alles is sober geplaatst tegen de catacomben-ruimte...  Een concluderende vastselling de ontwerper wou weg van het triomfalisme van de voorbije tijd. De gewijde ruimte ademt rust en authenticiteit uit. De heiligen zijn niet buitengezet, ze staan er niet groots met een kaarsenweide....  

Een frisse kijk. We kunnen wel begrijpen dat niet iedereen de wijding op die manier aanvoelt. Het nodigt echter wel tot ontstijgen aan de franjes van schietgebeden en miraculeuse veiligheid. In Proven werd dit letterlijk toegepast. De voorganger staat niet boven het volk (op de preektstoel). Het getuigenis komt vanuit het tabernakel, het altaar en de lezenaar. Het woord is de oproep, de boodschap: Christus centraal. Dat is ook het PX-verhaal dat op de voet van de doopvont werd aangebracht in plaats van de oude vontvoet.

Een andere kerk dat was de  zin waarmee we het gebouw hebben verlaten.

Even naar de grot ... en finir en beauté: het gehele politieke bestel afwegen in de "bascule".