Wat een leute...! Wat een plezier...! (alle teksten: copyright Annemarie)
05-11-2012
Tegen wil en dank
Tjonge, sinds mensenheugenis maakte ik zo'n nacht niet meer mee. Het lijkt me geen gewoon verkoudheidje meer. Dat ding stevent als een karretje op een achtbaan regelrecht af op een bronchitis, waarbij we hopen dat het nog niet zo ver is. Het hoesten klonk allesbehalve geruststellend. Ik bleef er net niet in. De hoestbuien stopten niet meer. Het was niet eens vier uur in de ochtend. Dapper hield ik mezelf voor dat het straks wel beter zou gaan. Het leek wel of mijn binnenkant er werd uitgehoest. Mijn neus zat inmiddels potdicht. Tevergeefs bleef ik proberen toch één van die ademhalingskanalen open te krijgen. De zakdoeken vlogen mijn bed uit. Op een bepaald ogenblik schoot alles in de knossel. Ik schoot recht als een veer en spurtte mijn bed uit naar de badkamer. Daar besloot ik dat het welletjes was, ik weigerde op die manier op bed te blijven liggen voor de komende uren, slapen was er duidelijk niet meer bij. Inmiddels was het bijna 5 uur. Nog berevroeg als je er op maandag pas om half negen uit moet. Kon me echter niet schelen, ik wilde kunnen ademen om het even door welke van de twee kanalen, neus of mond. Ik wenste niet meer uit mijn bed te schieten als het kruispunt der luchtwegen nog maar eens stokte. Ondanks de Eucalyptus op mijn hoofdkussen... dit keer was het een maat voor niets. In de woonkamer zou het wellicht op dat vlak toch beter gaan. Twee aromabrandertjes met Eucalyptus en rechtop kunnen zitten, verstrooiing in de vorm van dit blogje en dan straks maar op de zetel rust nemen in de hoop dat het dan niet meer verergert. Dat wat begon als een viraal infectietje. Ik vermoed dat het mijn eigen schuld is. Onvoldoende rust, gecombineerd met buitengaan om emmers water uit te kieperen, te schrobben zonder wat warms aan te trekken en bovendien nog zwetend als een rund op de koop toe die koude te trotseren. Nogmaals... wanneer word ik eindelijk een 'wijs' omaatje?
Vandaag spraken moeder, dochter en kleindochter, een ziek driegeslacht tussen haakjes, met elkaar via skype.
Wat schrok het kleine dotje toen grootmoeke met haar steeds heldere, vrolijke stem plots een geluid fabriceerde als van een verroest scharnier. En wel dat scharnier van zo'n zware, oeroude schuurdeur.
Vlug stelde ik het kleintje gerust. Door niet te spreken van een kachelpijp die verstopt lijkt, een schoorsteen vol roet of een knarsende kruiwagen maar van een hoest en een toeterdetoet van een lekneus... Daarbij nam ik mijn zakdoek, vergat even dat de micro zich niet zo ver van de neusgaten bevindt en toeterde alle overbodige substantie eruit.
Dat stelde haar gelukkig gerust, temeer daar ik erna uitbundig lachte. 'Grootmoeke lachen' liet het kleine lieverdje wijsgerig weten. En ik werd prompt beloond met een guitige lach van haar terug.
Ondertussen zag ik mezelf rechtsonder in beeld, tjonge, dat rode gelaat, die verwoeste neusgaten, was ik dat werkelijk? Waarom moet dat beeld ook verschijnen? Ik hoef mezelf écht niet te zien terwijl ik skype. Zeker niet in deze toestand. Of wel? Stel je voor dat ik net een zwarte veeg onder mijn oog heb omdat ik vergat make up eraf te halen en mijn ogen gingen jeuken...
Het was me het gesprek wel... hoesten in drievoud waarbij ik niet anders kan dan toegeven dat die van het kleintje de meest charmante was... zo lief met beide handjes voor haar mond. Daar kunnen we nog wat van leren, die bassende sopranen.
Toeteren met zakdoek aan de neus was een unicum, alleen mij toebehorend... Toch voelde ik me na dit skypegesprek opgefleurd... en ik hoop de twee andere delen van dit driegeslacht eveneens.
En nu op naar genezing want anders missen we dat leuke namiddagje nog binnenkort.
Het zijn maar winterkwaaltjes maar wat kunnen ze lastig zijn. En bovendien verhinderen ze dat je je kleinkindjes kan vertroetelen. Bah... Ach, je kent ze wel hé, die omaatjes en opaatjes die de kwaaltjes blijven negeren en volle katoen blijven geven, helpt niet echt. Integendeel... het gaat van kwaad naar erger.
Omaatje lijkt nu door eigen schuld, dikke bult, wel een enorme vis in een te enge bokaal... Een keel als een rubberband, een neus als een lekke kraan en dat hoofd alsof er een duikershelm omheen zit.
Liters thee drinken, boterham met honing maar eerst een met geitenbrie. Natuurlijk antibioticum toch? En heb ik nog ergens vlierbessensiroop staan? Eucalyptusolie in een aromabrander zodat ik niet als een vis op het droge naar lucht moet happen.
Vooral wat gas terugnemen en niet meer in de ijzig koude de emmers gaan uitgieten, toch niet zonder een dikke sjaal om die weekhartige keel... Misschien ook niet me in het zweet schrobben net voor je naar buiten gaat zonder winterse attributen die je warm houden. En dan zeggen ze van omaatjes (en opaatjes) dat ze meestal oud én wijs zijn. Het eerste kan dan kloppen, het tweede gaat haha jammer genoeg voor mij alleszins niet altijd op.
Zo gaat een omaatje nog aan het skypen... terwijl ze dat woord nog niet eens kende tot één van haar kleinkindjes haar ook wou zien en horen op skype. In allerijl moest één van haar andere kinderen haar ter hulp schieten want wat was dat nou ook en hoe moest het? De jongste haalde haar laptop boven en hielp haar op weg... Tjonge wat was ik een stuntel... zat ik te praten en te lachen naar een scherm 2 cm groot... tot na een kwartiertje plots mijn eurootje viel... het kon ook groter. Haha. Vandaag kon ik het voor het eerst na maanden sporadisch met hulp skypen alléén... stel je voor. Een mens is nooit te oud om te leren. Wat leuk ook... na alle inspanningen die ik vandaag leverde, ik verzette zoveel werk... omdat ik me niet zo lekker in mijn vel voelde... en dan durft klussen à volenté wel eens helpen. Het was de kers op de werk-taart... Ik ben weeral een blij omaatje wat niet eens een wonder is met zo'n lief klein dotje op het scherm die me uit haar boekje vertelt, me vraagt nogmaals het liedje van de 'piraten' te zingen... En die de meest guitige glimlach toont als ik dat ook daadwerkelijk doe...
Ze betoveren menig omaatje of opaatje, toch? Niemand is orgineler dan ze... omdat ze zo spontaan, zo puur zichzelf zijn, iets wat wij volwassenen afleerden te zijn.
Een van de kleinkindjes, nog absoluut geen twee jong, komt met een Franstalig boekje op me afgestevend met allerlei prentjes erin... en omdat ik soms eerst doe en dan nadenk, zeg ik spontaan 'comment ça va?' en dat lieve kleine ukje herhaalt op haar eigen manier wat gek omaatje haar net vroeg... 'co chaha' Is het grappig of is het grappig? en oh zo schattig.... 't is zo'n snoesje en ze maakt me zo aan het lachen. Het klinkt bovendien pakken leuker dan 'comment ça va'...
Ooit ging omaatje met haar beide dochters en een kleindochtertje naar een dierenpark.... Terwijl beide dochter hun oog voor het overgrote deel lieten vallen op al de dieren... kon ondergetekende haar ogen slechts richten op dat lieve kleine ukje van een kleindochter. Ze vergat de wereld om zich heen (zoals altijd in het gezelschap van haar kleinkindertjes) om het lieve kleine meisje toch maar op de foto te hebben terwijl ze met mama en tante een geitje wilde aaien. Omaatje bukte zich om een mooie foto, niet in vogelperspectief... maar een 'goede' hoogte... voor dat doel liet ze zich door de knarsende knieën zakken... tot ze plots wat voelde ter hoogte van haar zitvlak. Verbaasd keek ze om... en zag hoe twee horens van een bok zich net in haar achterwerk wilden boren... tot grote hilariteit van omstaanders en mezelf uiteraard. Ik kwam niet meer bij....!
Bizar maar sinds ik op de kleinkindjes pas, komen alle gedichtjes, rijmpjes, liedjes van ooit... uit soms ver vervlogen tijden... terug. Door slechts één woord te horen, herinner ik me een liedje, een rijmpje, een gedichtje... Ik ga ze ook hier proberen te vernoemen zodat ik ze niet opnieuw vergeet. Ach... wat een kleinkindje niet al met je doet... je vergeet iedere schaamte of vrees of ze je misschien wel belachelijk vinden en zingt en rijmt er op los. De kleintjes vinden het dolle pret en ze vragen steeds 'nog, nog, nog'... dat moedigt zo'n omaatje als ik ben natuurlijk aan... en prompt valt die schaamte en vrees om belachelijk gevonden te worden door anderen die je horen weg en je zingt, rijmt en dicht er op los. Heb jij als omaatje of opaatje dat ook?
Hier alvast een eerste liedje...
'Jantje hou je vast aan de takken van de bomen. Jantje hou je vast aan de takken van de mast. Als Jantje valt dan valt ie in 't water. Als Jantje valt, dan valt ie in 't nat. Boenk patat.'
ps. Ik durf nooit te beweren dat ik het orgineel zing, dicht, rijm omdat ik mogelijk onbewust en soms bewust hier en daar wat heb veranderd...
Hallo, ik ben Annemarie. Dit blogje ben ik vooral begonnen omdat ik een uitlaatklep miste om de vreugden van een omaatje te zijn te kunnen delen. Er is hier geen maatje in mijn huis om al dat geluk en het plezier mee te kunnen delen. Ik vertegenwoordig misschien dat soort omaatjes dat groot en klein in een deuk legt. Het kan me weinig schelen hoor. Er is op zulke ogenblikken maar één ding dat telt=dat mijn kleinkindjes dolle pret hebben én ik niet minder...! Ik zing, dans, speel en doe lekker gek, geniet van de verwonderde blikken in hun oogjes. Die blik verandert al spoedig in een blik vol verwachting voor nog meer jolijt... Olé...! Dat ik na afloop geen stuiver meer waard ben, kan me evenmin veel schelen. Die heerlijke uren neemt niemand me af en rusten doe ik erna vanzelf... simpelweg omdat ik haha tot niet veel anders meer in staat ben. Blijkbaar werk ik erg inspirerend op mijn omgeving want menige keer hoor ik andere kindjes in de omgeving vragen aan hun grootouders of ze dat ook willen spelen met ze, omaatjes en opaatjes voeten bedelven onder zand of zandtaartjes bakken en 'smoutebollen' van zand, joelen, zingen, springen, een wilde rondedans uitvoeren in een tent en water gieten over voeten in waterbestendige sandalen, Ierse, Schotse dansen en walsen, twisten en shaken en in een wildernis van een tuin op avontuur gaan. Soms ben ik zelf verwonderd over het feit dat mijn botten nog niet gebroken zijn door al die stunten maar ik ben wel best voorzichtig hoor. :-) Enne wat (schoon)dochters en (schoon)zonen betreft die al grappend zeggen dat je niet bij ze hoort, dat maakt me slechts nog meer aan het lachen. Dolle pret...! Ik ga liever gek dood dan bloedserieus.
Omaatjes wereld...!
Tjonge, sinds mensenheugenis maakte ik zo'n nacht niet meer mee.
Het zijn maar winterkwaaltjes maar wat kunnen ze lastig zijn. En bovendien verhinderen ze dat je je kleinkindjes kan vertroetelen. Bah... Ach, je kent ze wel hé, die omaatjes en opaatjes die de kwaaltjes blijven negeren en volle katoen blijven geven, helpt niet echt. Integendeel... het gaat van kwaad naar erger. 
Zo gaat een omaatje nog aan het skypen... terwijl ze dat woord nog niet eens kende tot één van haar kleinkindjes haar ook wou zien en horen op skype. In allerijl moest één van haar andere kinderen haar ter hulp schieten want wat was dat nou ook en hoe moest het? 
Ze betoveren menig omaatje of opaatje, toch? Niemand is orgineler dan ze... omdat ze zo spontaan, zo puur zichzelf zijn, iets wat wij volwassenen afleerden te zijn.
