Wat een leute...! Wat een plezier...! (alle teksten: copyright Annemarie)
05-11-2012
Tegen wil en dank
Tjonge, sinds mensenheugenis maakte ik zo'n nacht niet meer mee. Het lijkt me geen gewoon verkoudheidje meer. Dat ding stevent als een karretje op een achtbaan regelrecht af op een bronchitis, waarbij we hopen dat het nog niet zo ver is. Het hoesten klonk allesbehalve geruststellend. Ik bleef er net niet in. De hoestbuien stopten niet meer. Het was niet eens vier uur in de ochtend. Dapper hield ik mezelf voor dat het straks wel beter zou gaan. Het leek wel of mijn binnenkant er werd uitgehoest. Mijn neus zat inmiddels potdicht. Tevergeefs bleef ik proberen toch één van die ademhalingskanalen open te krijgen. De zakdoeken vlogen mijn bed uit. Op een bepaald ogenblik schoot alles in de knossel. Ik schoot recht als een veer en spurtte mijn bed uit naar de badkamer. Daar besloot ik dat het welletjes was, ik weigerde op die manier op bed te blijven liggen voor de komende uren, slapen was er duidelijk niet meer bij. Inmiddels was het bijna 5 uur. Nog berevroeg als je er op maandag pas om half negen uit moet. Kon me echter niet schelen, ik wilde kunnen ademen om het even door welke van de twee kanalen, neus of mond. Ik wenste niet meer uit mijn bed te schieten als het kruispunt der luchtwegen nog maar eens stokte. Ondanks de Eucalyptus op mijn hoofdkussen... dit keer was het een maat voor niets. In de woonkamer zou het wellicht op dat vlak toch beter gaan. Twee aromabrandertjes met Eucalyptus en rechtop kunnen zitten, verstrooiing in de vorm van dit blogje en dan straks maar op de zetel rust nemen in de hoop dat het dan niet meer verergert. Dat wat begon als een viraal infectietje.:shock: Ik vermoed dat het mijn eigen schuld is. Onvoldoende rust, gecombineerd met buitengaan om emmers water uit te kieperen, te schrobben zonder wat warms aan te trekken en bovendien nog zwetend als een rund op de koop toe die koude te trotseren. Nogmaals... wanneer word ik eindelijk een 'wijs' omaatje?
Reacties op bericht (1)
05-11-2012
spoedig herstel
In onze handjes hebben wij iets verborgen, het zijn zoentjes voor vandaag en morgen. Veel liefs van Freddy, Patty en een dikke knuffel van onze vier kapoentjes
05-11-2012 om 05:39
geschreven door Patty en Freddy
Hallo, ik ben Annemarie. Dit blogje ben ik vooral begonnen omdat ik een uitlaatklep miste om de vreugden van een omaatje te zijn te kunnen delen. Er is hier geen maatje in mijn huis om al dat geluk en het plezier mee te kunnen delen. Ik vertegenwoordig misschien dat soort omaatjes dat groot en klein in een deuk legt. Het kan me weinig schelen hoor. Er is op zulke ogenblikken maar één ding dat telt=dat mijn kleinkindjes dolle pret hebben én ik niet minder...! Ik zing, dans, speel en doe lekker gek, geniet van de verwonderde blikken in hun oogjes. Die blik verandert al spoedig in een blik vol verwachting voor nog meer jolijt... Olé...! Dat ik na afloop geen stuiver meer waard ben, kan me evenmin veel schelen. Die heerlijke uren neemt niemand me af en rusten doe ik erna vanzelf... simpelweg omdat ik haha tot niet veel anders meer in staat ben. Blijkbaar werk ik erg inspirerend op mijn omgeving want menige keer hoor ik andere kindjes in de omgeving vragen aan hun grootouders of ze dat ook willen spelen met ze, omaatjes en opaatjes voeten bedelven onder zand of zandtaartjes bakken en 'smoutebollen' van zand, joelen, zingen, springen, een wilde rondedans uitvoeren in een tent en water gieten over voeten in waterbestendige sandalen, Ierse, Schotse dansen en walsen, twisten en shaken en in een wildernis van een tuin op avontuur gaan. Soms ben ik zelf verwonderd over het feit dat mijn botten nog niet gebroken zijn door al die stunten maar ik ben wel best voorzichtig hoor. :-) Enne wat (schoon)dochters en (schoon)zonen betreft die al grappend zeggen dat je niet bij ze hoort, dat maakt me slechts nog meer aan het lachen. Dolle pret...! Ik ga liever gek dood dan bloedserieus.
Omaatjes wereld...!
