Anne hoe kan het dat twee en dat zal steeds weer blijken zo enorm veel op elkaar kunnen lijken Ik hoor het aan je stem zie het aan je gezicht je werk, je humor Je kleren allicht je grillen , je nukken je maling aan de mensen een echtere nicht had ik niet kunnen wensen
Ik voel jouw oeverloze diepe smart maar ik kan je niet helpen Bittere pijn omhult je hart Maar ik mag je niet troosten Ik wil het wel, maar kan het niet Je laat me niet toe tot jouw verdriet En als ik dan, heel even maar toch wat troost wil geven wendt jij je ijzig af en zegt: Het gaat toch door, Het leven
De herinnering aan jou jouw warmte en jouw lieve lach jouw handen die me streelden. jouw stem die zei ik hou van jou aan alles wat we deelden.
De herinnering aan jou blijft leven in mijn hart omdat ik zoveel van je hou
De herinnering aan jou bij ,t afscheid, onze laatste kus en dan zo vreselijk alleen Nu moet ik verder zonder jou. De herinnering aan jou gekoesterd in mijn hart is ,t enige dat ik over hou.
De zon staat weer op zomertijd de kalender al bijna op mei de tuin barst van bloemen en beestjes en ik lig in het gras want ik wil er heel dichtbij zijn.
Er is soms een vonkje tussen ons heel vlug. Dan zie ik dingen van mezelf in jou terug. En door die kleine dingen voel je zo maar jij en ik mijn meisje wij horen bij elkaar. Je word steeds groter al ben je nu nog maar klein Ik wens dat wij Moeder en Dochter altijd vriendinnen zullen zijn.
Bij jou mocht ik komen met pijn en verdriet. Jij kon naar mij luisteren jij veroordeelde niet Je troostende woorden die arm om mij heen. Ik zal het nooit vergeten ik voelde mij zo alleen. De pijn, de angst, die onmacht van binnen , doen vaak nog zeer Dan denk ik aan wat jij hebt gezegd en het gaat wel weer.
Hoe gaat het? Je zegt; goed hoor" Je denkt< niet goed ik heb mateloos verdriet maar dat zeg je een ander niet. Hoe gaat het? Je denkt,,niet goed. Ik kan het haast niet dragen Ik wilde nog zoveel aan hem vragen Hoe gaat het? Je zegt: goed hoor" Je denkt Dat je zo vreselijk onmenselijk verlangen kan naar je allerliefste. mijn overleden man.
Voel me vlinderachtig Licht en Klein Laat me altijd jouw lente zijn Ontstuimig, liefhebbend Rijk aan kleuren Bedwelmend zoals bloemengeuren Ik dans, lach, bemin voel me vrij Het zingt in me je houdt van mij
Het verdriet van mij die gelukkig was Het verdriet van mij die stapelgek op je was Dit verdriet doet mij ontzettend pijn Omdat jij Die al die jaren bij ons hoorde niet meer bij ons wil zijn Toch pappa Houd ik nog steeds van jou En ik mis je
Verdrietig pakte ik zijn koffer in en ik wist dit is nog maar het begin Toen brak de dag van het afscheid aan hij zou weer voor een lange poos gaan huil je niet als we elkaar gedag zeggen? vroeg hij en ik dacht dat lukt me nooit. Eenmaal zover keek ik wanhopig rond ondertussen drupte mijn tranen op de grond. Ver weg ging hij bij zijn vader wonen. Mijn lieve 10 jarige een van mijn twee zonen
Afscheids brief voor mijn pappa geplaatst in mijn vriendin op moederdag 2002
Toen ze me op donderdagom kwart over drie s,nachts wakker maakten en de verpleegster me kwam vertellen dat het niet goed met je ging, kon ik het niet goed beseffen. Beneden, bij je bed pakte ik je handen en ze:,,Pap,ik hou van je. Het is goed zo, ga nu maar je zult geen pijn meer hebben. Je maakte nog een geluidje het was net alsof je me antwoord gaf. Je blies je laatste adem uit en was overleden. Ik wist dat je moest gaan, maar moest het zo snel? Ik had je nog zoveel te vertellen en wilde je nog zoveel vragen. Zelf wilde je nog zoveel dingen doen: met mamma en giel en mij voor de eerste keer op vakantie met het vliegtuig bijvoorbeeld. Maar toch heb ik er vrede mee dat je eindelijk de rust hebt gevonden die je verdiende. Als je me zag in het ziekenhuis vroeg je me telkens hoe het met me was. Twee dagen voor je opname in het ziekenhuis heb je thuis nog toe gezien hoe de jongens in je tuin bezig waren. Ze hadden je buiten in je tuinstoel gezet zodat je toe kon kijken. Als beloning voor het goede werk wilde je een barbeque geven, net als je het jaar daarvoor had gedaan. Nancy haalde toen nog een grapje met je uit door slagroom op de kale hoofd te spuiten em Monique legde er een schijfje annanas op je kon hier kostelijk om lachen. De tuin is nu nog niet klaar. Dat gaan wij voor je doen. Je wilde nog genieten van je eerste achtekleinkind Kim en haar 1 jaar zien worden wat was je trots op haar. Ook had je de echtgenoten van je kleinkinderen in je hart gesloten. Wat fleurde je op als ze bij je op bezoek kwamen in het ziekenhuis. Ook toen je kleine Kimmetje voor het laatst zag(twee dagen voor je overlijden) heb je haar nog herkend. De dag voor je overlijden konden we geen contact meer met je krijgen. Toch denk ik dat je alles wat we tegen je zeiden hebt gehoord maar dat je de kracht niet had om te antwoorden. De laatste dagen voor je overlijden zei je steeds tegen me dat je naar huis wilde, dat was je grootste wens. En we hebben jou wens verhoord en je naar huis gebracht. Je bent toen nog een paar uurtjes in ons midden geweest. Ik had dat graag wat langer vol gehouden maar het mocht niet zo zijn. Lieve Pap, wat zal ik je missen. Ik hou van je en ik beloof je dat we allemaal goed voor mamma zullen zorgen. Rust zacht ,Ik zal je nooit vergeten Je altijd Liefhebbende Dochter Diny Pappa was 18-03-2002 op genomen in het ziekenhuis en op 12 april 2002 overleden aan kanker voor mij was het zeer moeilijk omdag ik in dat zelfde jaar voor hij over leed de behandelingen had afgesloten voor mijn borst kanker Paps kon toen ik in 2001 moeilijk bevatten dat ik borstkanker had hij had mij ook de vraag gesteld je gaat toch niet dood ik zei toen pap nee ik ga niet dood en zie ik ben er nog en mijn lieve pappa is er niet meer pappa die ik nog steeds erg mis
een verhaaltje over haar pappa geplaatst in weekblad viendin sept 2004
Toch optimistisch Ik ben ontzettens trots op mijn vader. Vorig jaar heeft hij een vreselijk ongeluk gehad. Hij viel tijdens zijn werk aan een luifel vier meter naar beneden. In het ziekenhuis hoorden we dat hij een scheldelbasisfractuur had op gelopen en een zware operatie moest ondergaan.. Toen hij op de intensive care lag was hij totaal de weg kwijt. Nu een jaar later is mijn vader helemaal afgekeurd hij heeft geen reuk en smaak meer is doof aan zijn rechteroor en zijn gezicht staat scheef. Ondanks alles blijft hij heel optimistisch. Op deze manier wil ik hem laten weten dat ik heel trots op hem ben. omdat hij zo optimistisch blijft en ik heel veel van hem hou. Nancy de Weijer van baardewijk
De momenten van stil geluk ze duren maar heel even Je draait je om en ze zijn weg Dan vraag je je verdrietig af waar ze zijn gebleven De momenten van stil geluk duren veel te kort Maar het zijn gouden herinneringen waneer je ouder wordt.
Vanavond kwam je bij me ,,Mam, ik voel me zo rot Mijn Relatie was niet goed Maar nu is het echt kapot Ik nam haar in mijn armen Mijn kind zo vol verdriet Ik heb het aan zien komen dat ontgaat een moeder niet ik zal je weer gaan helpen Al is het een lange weg Ik maak jou geen verwijten Je hebt alleen maar pech Eens zal de zon weer schijnen ook veer jou, mijn lief kind Ik blijf erin geloven Dat jij eens de ware vind
Als een kind op eigen benen gaat staan klopt hij nog vaak bij zijn ouders aan. Het deert hem niet,al is hij wat ouder hij legt graag zijn hoofd op je schouder Het verlicht vaak een deel van de zorgen in het ouderlijk huis ben je altijd geborgen. Gebeurt er eens iets waardoor het huis wordt ontlopen wat het ook is De deur staat steeds open.
Dag mijn meisje poppedojn, zo klein het is alsof je krullen de wereld vullen Jij kijkt zo wijs ogen vol licht In je lachend gezicht weerkaatst het lieve leven.
Alles is niet genoeg maar ikgeef het je Jij hebt nog een heel leven voor deboeg. Ik leef met je mee Mijn meisje,poppedijn,zoklein Ik ben er voor je omdat ik zo ontzettend van je hou Oma Diny
Jij Jij bent , t nooit vergeten jouw koosnaampje wilde ik weten Met je warme stem lokte je me mee proefde ik je mond,,t zilt der zee. Jij omstuimig,liefhebbend,rijk aan kleuren bedwelmd ,zoals bloemengeuren. Ik dans,lach,bemin voel me vrij ,t zingt in mij Jij houdt van mij
Een snoepje voor de pijn voor als je was gevallen. Als je je neus gestoten had. Maar.. als je groot zult zijn en je bent dan gevallen of je stoot weer je neus Geloof me kleine vent er zal geen snoepje zijn voor deze grote pijn al zou je dit nog zo bevallen
Versleten op je vijftigste zijn dagen die voorbij gaan met pijn Niets meer kunnen,een heleboel Kijk naar buiten in mijn stoel zie de mensen,druk met hun eigen ik ,k ben niet zielig, maar toch,,,,ik slik lopen voor hen is zo gewoon voor mij alleen maar een droom. ,K ben jaloers, missichien laf? daarom schrijf ik het van me af
Lief klein meisje met je bruine oogjes je donkere haartjes als satijn. Onschuldig kindje uit Bogata nog zo ontwetend en zo klein. Uit een ver land ben je gekomen naar Holland met mist en kou. Maar onze liefde zal je warmen want nu al houden wijn van jou. Je moeder kan niet voor je zorgen ze moest je afstaan met veel pijn. Wij echter zijn heel blij en dankbaar dat je nu voorgoed bij ons zal zijn
Of zo,n stoel op wielen ook ,,crossen,, kan vroeg je toen je me tegen kwam. En verder,,Jij bent zielig,, heeft mamma gezegd. Ik mag niet naar je wijzen is me uit gelegd. Wijs jij maar lekker kleine meid als jij met je fietsje het park door rijd. Dan wijs ik naatr jou bij wijze van groet. Laat niemand vertellen dat het anders moet.
Stil en onbewogen staan ze op een prent. Een lijstje er omheen gebogen zo heb ik ze gekend. ,t staat op mijn bureautje en er omheen wat allerlei als een klein cadeautje bij mijn schtijf gerei. Vader,Moeder, zij aan zij kon je nog maar eens uit de foto komen. Maar ik zie jullie slechts allebei alleen maar in mijn dromen.
Nu de zon stilletjes verdwijnt En vaal de zee beschijnt Voel ik aan mijn voetenhet natte zand. En eveneens het ademen van het late strand. Een zeewind blaast een beetje kil Alleeen het ruisen van de zee verder is het stil. Ik voel de eenzaamheid Als ik zie hoe de zon tegen haar verdrinking strijdt.
Zachtjes hoorbaar vallen zij neer ieder op zich , keer op keer Ze vallen zachtjes uit mijn hand in het geruisloos bruine zand De schelpen zijn die van geluk door het zachte zand vallen ze niet stuk Soms denk ik dan: kijk eens aan Als je het geluk zoekt is het al voor je gaan staan.
De tijd staat even stil als je mij verteld dat er voor jou geen hoop meer is. Rondom mijn hart wordt het ijzig stil.
Je bent zo jong het leven hoort toch mooi te zijn Gesprekken die wij samen voeren zijn ondanks toch fijn Ik relativeer Jij laat me zien wat alles waard is en geeft mij wat levensleer.
Geniet ervan al is het nog zo kort want voor dat je weet en uitspreken kan is je werels in gestort
Als je grijs zult zijn, veel later en je huid is diep gegroefd Als je hand dan beeft en gaat er alles fout dat je bedroefd Alshet leven wankelt dagen tot een sleur zijn Als je pijn voelt in niet begrepen vragen zal er een verlangen zijn om slechts aan een naam te denken in je angst, verdriet en pijn die zal liefde en bijstand schenken en die naam zal ,, Mamma,, zijn
Zachtjes doe ik haar kamereur open Voorzichtig naar binnen geslopen. Twee glinsterende ogen kijken me aan Wie kan zoiets moois nu weerstaan? Een blijk van herkenning een lach Ik ben blij dat ik jou moeder zijn mag.
In mijn wereld is geen plaats voor jou In mijn wereld zijn luchten geel en bomen blauw En wegen groen als jade De huizen purper maar de mensen grauw Daarom is er geen plaats voor jou.
Een rimpeltje, een grijze haar zo gaat dat in het leven. Maar waarom zou je door dit feit naar het volmaakte streven Het is gewoon, het hoort erbij Het is een variant op wat je innnerlijk beleefd Bekijk het maar van die kant
Opeens was ik ziek En dacht aan duizend dingen Toen kwam de pijn Zodat ik niet meer kon zingen Daar was de angst Hoe moet ik het verwerken? Toen kwam de kracht En hoorde ik bij de sterke
Weten en laten weten Vergeten en weer vergeten Peinzen, pikeren over problemen steeds weer verdragen, geven en nemen Denken en nog eens na denken We willen krijgen en moeten schenken Het is fijn iets te kunnen delen Belangrijk anderen te acsepteren zoals ze zijn Zelfrespect doet soms erg veel pijn
Als ze eenmaal zijn geboren wordt niets meer zoals toen Leefde je voorheen voor jezelf nu zul je dat nooit meer kunnen doen Vanaf de eerste aanblok Vanaf de eerste kreet weven jullie levens zich samen hecht aaneen gesmeed Hebben zij verdriet dan kun jij wel huilen En zijn ze ziek dan voel je de pijn Al worden ze ooit tachtig en jij honderd tot de laatste adem zul jij altijd moeder zijn.
