Paulus
spreekt vandaag over de ongewone wijsheid van God: die wijsheid van God is
inderdaad de dwaasheid van het Kruis.
In het
evangelie de uitdrijving van de kooplieden uit de tempel in dat evangelie
toont Jezus, metterdaad, hoezeer deze wijsheid van God MOET botsen met de
berekening en de leugen van deze wereld, de berekening en de leugen, die ook
ons hart kunnen beheersen.
Uit de eerste brief van Paulus aan de christenen in Korinte
Zusters en broeders, de Joden vragen om
wonderen en de Grieken zoeken wijsheid, maar wij verkondigen een gekruisigde
Christus, voor Joden aanstootgevend en voor heidenen dwaas.
Maar voor wie geroepen zijn, zowel Joden als
Grieken, is Christus Gods kracht en Gods wijsheid, want het dwaze van God is
wijzer dan mensen, en het zwakke van God is sterker dan mensen.
(1 Korintiërs 1,22-25)
Gods Wijsheid: de
dwaasheid van het Kruis.
1 Korintiërs 1,22-25
Een gekruisigde
Christus, een dwaasheid in het oog van de mensen, is Gods kracht en Gods
wijsheid. De woorden van Paulus zijn schokkend. En toch: als Jezus de gids voor
ons leven wordt, wacht ook ons een heel persoonlijke kruisweg. De weg van Jezus
is de weg van het kruis. Bij zowat alle heiligen vinden we sporen daarvan in
hun leven. Jezus had dat trouwens voorspeld: net als Hij zelf, zullen ook zijn
vrienden te lijden hebben en gekruisigd worden, als ze Hem op zijn weg volgen.
Soms zien we
uitwassen: mensen, die zichzelf pijn doen, een kruis opleggen, uit een verkeerd
begrepen boete of versterving. Jezus echter zocht het kruis niet om zichzelf. Zijn
kruis vloeide voort uit zijn diepste roeping of keuze. De roeping en de keuze om de mens te verlossen en
de zonde weg te nemen uit deze wereld. Hij is immers het Lam Gods, dat de zonde
wegneemt uit de wereld. Daarom is zijn diepste keuze een keuze tegen kwaad en
onrecht, een keuze tegen de goddeloze wanorde die deze wereld regeert.
Dat lijken harde
woorden, maar zelf spreekt Jezus veel scherper: Jullie weten dat heersers met
ijzeren vuist regeren, mensen onderdrukken en hun macht misbruiken. Zo mag het bij jullie niet zijn. De Mensenzoon is
immers gekomen om te dienen en zijn leven te geven als losgeld voor velen.
De keuze van
Jezus gaat regelrecht in tegen de wijsheid van deze wereld: Hij koos, tot in de
dood, voor hen die door de machten van zijn tijd en van altijd, verschopt
werden, uitgesloten, als uitschot beschouwd. Hij koos voor hen, die niet
verwaand en trots waren, maar die zich klein en arm wisten.
Wie deze diepste
keuze van Jezus volgt zal het kruis niet moeten zoeken op een kunstmatige
wijze. Wie voor kleinen en armen kiest, botst vanzelf wel met rijken en
machtigen, die hem, net als Jezus zullen kruisigen, omdat hij opkomt voor
gerechtigheid, mildheid en mededogen. In de wereld en in de eigen omgeving.
God,
wij stoppen onze
tranen weg,
al willen wij wel huilen
om dood en pijn,
om het venijn
van mensen die hardvochtig zijn.
Wij willen ons verschuilen.
Wij stoppen onze
tranen weg,
verbergen onze builen.
Maar ons verdriet
ontgaat je niet.
Jij bent het
die onze tranen ziet
en met ons mee wil huilen.
Zusters en broeders, als God voor ons is,
wie kan dan tegen ons zijn? Zal hij, die zijn eigen Zoon niet heeft gespaard,
maar hem omwille van ons allen heeft prijsgegeven, ons met hem niet alles schenken?
Wie zal Gods uitverkorenen aanklagen? God
zelf spreekt hen vrij. Wie zal hen veroordelen? Christus Jezus, die gestorven
is?
Meer nog, Hij, die is opgewekt en aan de
rechterhand van God zit, pleit voor ons.
Brief aan de Romeinen 8,31b-34
Als God voor ons is
Het allerlaatste woord van Jezus lezen we bij
Matteüs: Houd dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de
voltooiing van deze wereld. Meer vertrouwen kon Hij ons moeilijk inspreken.
Zelf verdrijft Hij elke zweem van angst: Altijd zal Hij bij ons zijn.
Laten we dit vertrouwen goed verstaan. We bidden
wel: Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel. Maar stiekem denken we:
Mijn wil geschiede in de hemel zoals op aarde. Alsof God al onze grilletjes
en willetjes moet uitvoeren, zoals wij vragen. Zo werkt dit vertrouwen niet.
We kennen die oude catechismusvraag nog wel:
Verhoort God altijd onze gebeden? En het antwoord: Ja, God verhoort altijd
onze gebeden, als wij bidden zoals het behoort. Ofwel door te geven wat wij
vragen, ofwel door een ander goed te verlenen dat meer zalig is. Maar wij
hebben toch zo graag dat Hij geeft wat we vragen en dat onze wil geschiedt.
In vertrouwen leven betekent dat wij onze
eigen ideeën en zekerheden laten varen en ons heel en al aan Hem toevertrouwen,
ook als wij niet vatten wat Hij met ons voorheeft, zoals Charles de Foucauld bad:
Vader, ik verlaat mij op U,
doe met mij wat Gij goedvindt.
Wat Gij ook met mij doen wilt, ik dank U.
Tot alles ben ik bereid, alles aanvaard ik,
als uw wil maar geschiedt in mij
en in al uw schepselen;
niets anders verlang ik, mijn God.
Ik leg mijn leven in uw handen,
ik geef mij aan U, mijn God,
met heel de liefde van mijn hart,
omdat ik U bemin,
omdat het voor mij een noodzaak van liefde is
mij te geven,
mij zonder voorbehoud op U te verlaten,
met een oneindig vertrouwen;
want Gij zijt mijn Vader.
Het valt niet mee om tot deze zielengrootheid
uit te groeien, maar mogen wij, beetje bij beetje, ervaren, dat we doorheen
alle wederwaardigheden van dit leven geborgen zijn in de palm van zijn hand
als wij onszelf uit handen geven en ons met hart en ziel aan Hem toevertrouwen.
God is aanwezig
in ieder goed mens die van je houdt,
die je de moeite waard vindt,
die met je meegaat en bij je blijft
als de avond valt ...
God kijkt je aan
door de zachte ogen van ieder mens,
die begrip voor je heeft.
Hij is aanwezig in ieder goed woord
Eerste VASTENZONDAG B Geloof
in de Blijde Boodschap
Op deze
1ste zondag van de veertigdagentijd horen we het einde van het
verhaal van Noach bij de zondvloed: als teken van een nieuw begin spant God
zijn boog in de wolken.
In de
dagen van Noach was de aarde vol van mensen die alleen begaan waren met hun
eigen persoontje. De wereld dreigde ten onder te gaan, er waren onheilstekenen
van alle kanten.
Zo
nieuw of vreemd is dat allemaal niet. Ook vandaag zien wij dreiging en onheil.
Daarom is Jezus woord van alle tijden ook voor ons nog steeds zo hoopvol:
De
tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij,
bekeer
u en geloof in de Blijde Boodschap.
In
die tijd dreef de Geest Jezus naar de woestijn. Veertig dagen bracht Hij
in de woestijn door, terwijl Hij door de satan op de proef werd
gesteld. Hij verbleef bij de wilde dieren en de engelen bewezen Hem
hun diensten.
Nadat
Johannes was gevangen genomen ging Jezus naar Galilea en verkondigde
Gods Blijde Boodschap.
Hij
zei: De tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij; bekeert u en
gelooft in de Blijde Boodschap.
Marcus 1,12-15
Bekeer u
en geloof in de blijde boodschap
Eens te meer horen we mooie beloften van
Godswege: aan Noach wordt een verbond met de mensen toegezegd, en Jezus spreekt
van het Rijk Gods dat dichtbij komt en zelfs midden onder ons is. Die woorden mogen
vertrouwen wekken, maar ze zeggen niet: Slaap nu maar rustig verder. God zorgt
wel voor alles. Dat zou een karikatuur zijn van Gods verbond en van zijn Rijk.
God is niet de regisseur die de touwtjes bedient in een poppentheater waarin
wij de poesjenellen zijn. Hij heeft ons vrijheid gegeven en het is aan ons om
die kostbare gave van vrijheid ten goede aan te wenden, en niet te misbruiken
ten koste van de andere.
Zeker, we mogen in vertrouwen leven op grond
van Gods beloften, maar dit mag geen misplaatst vertrouwen zijn vanuit de lakse
waanidee: God doet zijn best wel, laat ons maar lekker luieren. Zijn woorden
binden ons. Ze geven ons de opdracht om ze tot waarheid en leven te maken. Dat
is zo in het gewone, dagelijkse leven waarin wij voor elkaar verantwoordelijk
zijn en zorg kunnen dragen voor elkaar.
En zo is het ook in de wereld van politiek en
economie: vrijheid wordt vaak misbruikt om de luxe en de rijkdom van enkelen
te dienen, ten koste van uitbuiting en armoede, van oorlog en van honger. Er is
zoveel onrecht, dat niet strookt met een Rijk van God onder ons. Het is
schijnheilig om de oorzaak hiervan bij God te leggen, of om de zwarte piet aan
God door te spelen, zoals wij mensen zo gemakkelijk doen bij leed en onheil.
Jezus zegt: Bekeer u en pas dan kan je
geloven in de blijde boodschap. Het werken aan een andere wereld, met minder
leed, met minder tranen moet dag na dag opnieuw beginnen. Als God een verbond
met ons sluit, hebben ook wij iets te doen.
Alleen zo komt zijn Rijk dichtbij, alleen zo
leeft het al rondom ons. Laat het daarom ook door ons groeien en dichterbij
komen.
Met
aswoensdag en het askruisje beginnen wij aan onze jaarlijkse vasten. Wat dit
vasten zal inhouden, moet elk van ons in geweten bepalen. Uiterlijke praktijken
zijn daarbij niet het belangrijkste, maar hooguit tekenen. HERBRONNING en
VERSTILLING, daar gaat het om. LUISTEREN naar wat God ons wil zeggen. Ons LATEN
omvormen en zo omgekeerd worden.
Vasten is eerder ondergaan dan presteren; eerder laten gebeuren, dan doen.
Toelaten dat het Woord van God in ons kan wonen. En dan dit Woord van God niet
angstvallig in onszelf besloten houden. Maar, stil geworden en veranderd door
dit Woord, op zachte en geduldige wijze leven, tussen de mensen die ons gegeven
zijn.
We kunnen wel eens denken: in de mis zijn het altijd dezelfde
verhalen, we kennen ze al van op de lagere school in de lessen Bijbelse
geschiedenis. Toen hebben we met verwondering geluisterd, maar nu, zoveel jaren
later, wordt ons nog altijd hetzelfde verteld, wat hebben we daar nu nog aan?
Laten wij weer zon kind worden, dat met grote ogen luistert, naar een
oud verhaal dat altijd nieuw is: een lamme neemt zijn bed op, en gaat weer
lopen, wanneer Jezus zegt: Ik zeg u, sta op.
Het gaat immers niet alleen over die man van lang geleden, het verhaal
spreekt evenzeer over mijzelf, hier en nu.
Toen Jezus enige dagen later
in Kafarnaüm was teruggekeerd en men hoorde dat Hij thuis was,
stroomden de mensen in zulk een aantal samen, dat zelfs de ruimte vóór de deur geen plaats meer bood
toen Hij hun zijn leer verkondigde.
Men kwam een lamme bij Hem
brengen die door vier mannen gedragen werd. Omdat zij wegens de
menigte geen mogelijkheid zagen hem dicht bij Jezus te
brengen, legden ze het dak bloot boven de plaats waar Hij zich
bevond, maakten er een opening in en lieten het bed waarop de lamme
uitgestrekt lag zakken. Toen Jezus hun geloof zag zei Hij tot de
lamme: Mijn zoon, uw zonden zijn u vergeven.
Er zaten enkele
schriftgeleerden bij en dezen zeiden bij zichzelf: Wat zegt die man
daar? Hij spreekt godslasterlijk!
Wie anders kan er zonden vergeven dan God alleen?
Uit zichzelf wist Jezus
aanstonds dat zij zo redeneerden en Hij zei hun: Wat redeneert gij
toch bij uzelf? Wat is gemakkelijker, tot de lamme zeggen: Uw zonden
zijn u vergeven, of: Sta op, neem uw bed en loop? Welnu, opdat
ge zult weten dat de Mensenzoon macht heeft op aarde zonden te vergeven,
sprak Hij tot de lamme Ik zeg u,
sta op, neem uw bed mee en ga naar huis.
Hij stond op, nam zijn
bed en voor aller ogen ging hij onmiddellijk naar buiten. Iedereen
stond er versteld van,
en zij verheerlijkten God en zeiden: Zoiets hebben wij nog nooit gezien.
(Marcus
2,1-12)
Zoiets hebben
wij nog nooit gezien
Zoiets hebben wij nog nooit gezien, zegden die mensen. Hoe
zelfvoldaan zijn wij dikwijls daarbij vergeleken, wij, die elke verwondering
missen. Het evangelie is meestal geen groot nieuws meer voor ons. Het werd een
fait divers, een oudbakken berichtje, tot op de draad versleten. Onze tevreden
lauwheid houdt Gods ongehoorde grootheid veilig buiten, om ons niet doorheen te
schudden. We voelen ons zo goed in ons genoegzaam leventje en worden liefst
gerust gelaten.
Uw zonden zijn u vergeven, horen we, en we sluimeren verder, terwijl
Jezus die ongehoorde woorden spreekt: Ik maak je helemaal nieuw, zegt Hij, en
het gaat ons één oor in en het ander uit. Terwijl zelfs de schriftgeleerden een
rilling krijgen: Wie anders kan zonden vergeven dan God alleen? Vermaledijd
en misprezen als zij zijn, leren zij ons toch de volle draagwijdte van Jezus
woord verstaan: Hij is God zelf! Hij is die God die we zo graag zouden kennen
en ontmoeten. Hij is die God naar wie wij zo verlangen. Hij is die God, bij wie
die lamme zijn wou en genezing vinden.
Wij leven met diezelfde honger en diezelfde hunker om Hem te ontmoeten.
Maar om die diepe hunker naar God te stillen zijn geen grote woorden nodig, maar
wel een onbevangen hart, dat stil kan zijn en open staat,een hart dat niet werd afgestompt door eeuwen
geschiedenis of jaren spijkerharde training, die elk spontaan verlangen doodde.
Niet in grote theorieën komt God tot ons, maar in die simpele oude verhalen,
die ons van Jezus vertellen en die ons altijd nieuw kunnen raken. Niemand heeft ooit
God gezien, maar de enige Zoon, die zelf God is en die aan het hart van de
Vader rust, Hij heeft hem doen kennen.
(Johannes 1,18)
Zo worden ook de woorden van vandaag weer nieuw en rijk aan inhoud: Uw zonden zijn u vergeven! Blijf niet staan bij wat eertijds gebeurd is, laat
het verleden toch rusten. Want ik ga iets nieuws verrichten.
Ook wij mogen opstaan uit alles wat ons
drukt, want ook tot ons zegt Jezus, door alle leed en tranen heen: sta op en
ga maar verder.
Vandaag horen we twee verhalen over de roeping van mensen: de kleine Samuel,
en ook enkele vissers.
Oude verhalen zijn het, die ook ons verhaal zijn, hier en nu. Groeien, worden
wat God in ons ziet. Dat gaat niet vanzelf.
We herkennen in onszelf ook andere neigingen en we zullen steeds moeten leren
wat dat inhoudt en vraagt:
die mens worden, die God in ons ziet.
In die tijd stond Johannes
daar, met twee van zijn leerlingen. Hij richtte het oog op Jezus die
voorbijging en sprak: Zie het Lam Gods.
De twee leerlingen hoorden hem
dat zeggen en gingen Jezus achterna. Jezus keerde zich om en
toen Hij zag dat zij Hem volgden, vroeg Hij hun: Wat verlangt gij?
Ze zeiden tot Hem: Rabbi
vertaald betekent dit: Meester waar houdt Gij U op? Hij
zei hun: Gaat mee om het te zien. Daarop gingen zij mee en
zagen waar Hij zich ophield. Die dag bleven zij bij Hem. Het was
ongeveer het tiende uur.
Andreas, de broer van Simon
Petrus, was een van die twee die het gezegde van Johannes hadden
gehoord en Jezus achterna waren gegaan. De eerste die hij ontmoette
was zijn broer Simon tot wie hij zei: Wij hebben de Messias
dat betekent: de Gezalfde gevonden, en hij bracht hem bij
Jezus.
Jezus zag hem aan en
zei: Gij zijt Simon, de zoon van Johannes; gij zult Kefas genoemd
worden, dat betekent: Rots.
Johannes 1,35-42
Uw dienaar luistert
Dit stukje
evangelie doet ons mijmeren over onze eigen roeping. Je kan Jezus maar volgen
omdat anderen over Hem spreken. Luisteren, komt eerst. Omdat anderen, zoals
Johannes, naar Jezus verwezen, gingen ogen en harten voor Hem open. Onbekend
maakt onbemind. Ook wij hebben nood aan mensen die bezield over Jezus spreken.
Jezus nodigt ons
dus zelf uit, langs andere mensen. Maar Hij dwingt niet, Hij vraagt enkel: Wat
verlang je? Zijn vraag laat ons vrij: kies je mijn vriendschap? Ik dwing je
niet, maar kan je dingen achterlaten voor Mij?
Jezus leer je niet
intiem kennen door preken of boeken, maar door bij Hem te blijven in stil gebed
of in zelveloze zorg voor zwakken. Die diepe momenten van innig samenzijn vergeet
je niet zomaar. Zo is het ook louter menselijk: wat ons tot in de diepste vezel
raakt, zindert heel lang na. We zien het hier bij de oud geworden evangelist
Johannes: na vele jaren weet hij nog: toen was het, op dat uur, op die plaats;
daar begon onze vriendschap te ontluiken.
Wie Jezus
persoonlijk en innig ontmoet heeft, kan dat niet voor zichzelf houden. Je wil
hetvan de daken schreeuwen. Zo geef je
die vreugde ook door aan anderen en breng je ook anderen bij Hem. Vanzelf word
je apostel omdat je heel diep door Jezus geraakt bent .
Je wordt een nieuwe
mens, anders dan voorheen. We horen dat hier. Simon krijgt een nieuwe naam: Kefas,
rots, en die naam geeft weer wat Jezus in Hem ziet: zo betrouwbaar en stevig
als een rots te worden, zodat ook na dedood van Jezus zijn levenswerk zal verder gaan.
Wij worden christen
genoemd. Zegt die naam ook iets over een nieuw leven?
Trekvogels
Wat hebben ze gehoord,
dat ze hoog boven
onze hoofden doet samentroepen
en op weg zet voor
de lange trek?
Het zuchten van de
wind over de kaalgeschoren velden?
Een roep, een
onweerstaanbaar heimwee?
Of luchten die ijl
beginnen te worden in de bomen?
Hou je ervan om te experimenteren met
nieuwe attitudes en gedragingen? Probeer je voortdurend je vaardigheden te
verbeteren? Maak je van je leven 'actieve kennis'?
Het is niet moeilijk omin te zien wat er gebeurt als we weigeren ons
aan te passen.
Weet je wie de norm aangaf voor precisie
uurwerken gedurende het grootste deel van de 20ste eeuw? Als je
antwoordt: de Zwitsers, dan heb je het correct voor. Zwitserse uurwerken
domineerden de wereldmarkt voor meer dan 60 jaren en Zwitserse firmas
verfijnden continu hun meesterschap. Ze optimaliseerden minuten- en secondewijzers,
schroeven en andere onderdelen. Ze ontwikkelden zelfs waterbestendige en
zelfopwindende uurwerken. In 1968 kwam 65 % van de uurwerken uit Zwitserland en
90 % van de winst was voor Zwitserland.
Nu, welk land verkocht de meeste
uurwerken na 1980? Juist, Japan. Na 1980 was
nog slechts 10 % van de uurwerken Zwitsers en was er slechts 20 % winst voor
Zwitserland.
Waarom? De Zwitsers hadden geweigerd de
traditionele productie van uurwerken te veranderen en eveneens geweigerd
kwartskristallen te gebruiken. Ironisch eigenlijk, want de kwartsbeweging was
een Zwitserse uitvinding. Zij wilden niet experimenteren met een totaal andere
manier om de tijd te meten.
Ons leven verschilt niet zoveel van dit voorbeeld. Zonder een voortdurende aanpassing
van onze gewoontes en gedragingen om het beste eruit te halen, gaan we
achteruit. Oudere manieren van denken zullen even goed werken als grootvaders
klok in een space-shuttle.
We moeten experimenteren en groeien.
We moeten ons leven omvormen tot actieve kennis.
Over 20 jaar zal je meer ontgoocheld
zijn over de dingen die je niet deed dan over de dingen die je wel deed,
schreef Mark Twain. Dus gooide boeien los.
Zeil weg uit de veilige haven. Haal de wind in de zielen. Ontdek! Droom!
Verken!
Maak van je leven een experiment, en er zal iets moois gebeuren.
De wijzen uit het Oosten volgden een ster, het was hun houvast. Ook wij
zoeken houvast in ons leven, sterren, die ons de goede weg wijzen.
En die licht en warmte geven als kou en duisternis in ons de bovenhand hebben.
Of die voor rust en vrede zorgen als we onzeker zijn.
Wij hopen op wondere dingen, die ons iets van God laten vermoeden en
ons dichter bij Hem brengen.
Toen Jezus te Betlehem in Juda
geboren was, ten tijde van koning Herodes, kwamen er te Jeruzalem
Wijzen uit het oosten en vroegen: Waar is de pasgeboren koning der
Joden? Want wij hebben zijn ster in het oosten gezien en zijn gekomen
om Hem onze hulde te brengen.
Toen koning Herodes dit hoorde werd hij verontrust en heel Jeruzalem met
hem. Hij riep alle hogepriesters en schriftgeleerden van het volk
bijeen en legde hun de vraag voor waar de Christus moest geboren
worden.
Zij antwoordden hem: Te Betlehem in Juda. Zo immers staat er
geschreven bij de profeet: En gij Betlehem, landstreek van Juda, gij
zijt volstrekt niet de geringste onder de leiders van Juda, want uit u zal
een leidsman te voorschijn treden, die herder zal zijn over mijn volk
Israël.
Toen ontbood Herodes in het geheim de Wijzen en hij vroeg hun nauwkeurig
naar de tijd waarop de ster verschenen was. Daarop zond hij hen naar
Betlehem met de opdracht: 'Gaat een zorgvuldig onderzoek instellen naar het Kind, en wanneer gij het
gevonden hebt, bericht mij het dan opdat ook ik het hulde kan gaan brengen.
Na de koning aanhoord te hebben vertrokken zij. En zie, de ster die
zij in het oosten gezien hadden, ging voor hen uit totdat ze boven de
plaats waar het Kind zich bevond stil bleef staan.
Op het zien van de ster werden
zij vervuld van overgrote vreugde. Zij gingen het huis binnen, zagen
er het Kind met zijn moeder Maria en op hun knieën neervallend betuigden zij
het hun hulde. Zij haalden hun schatten te voorschijn en boden het geschenken
aan: goud, wierook en mirre.
En in een droom van Godswege gewaarschuwd niet meer naar Herodes terug te
keren, vertrokken zij langs een andere weg naar hun land.
Matteüs 2,1-12
LANGS EEN ANDERE WEG
Een mooi kerstlied zingt, met de woorden van het
engelenkoor, uit het geboorteverhaal van Lucas: Vrede op aarde aan alle mensen,
die van goede wille zijn.
Van goede wille zijn, is ontvankelijk zijn voor God
en zijn genade. En vanuit die genade doen wat Jezus zalig noemt in zijn
Bergrede.
Mensen van goede wil zijn zalige mensen. Ze ontvangen
Gods vrede en zien het goede, dat leeft in andere mensen. Zo brengen zij zelf ook
vrede. En door hen zullen anderen langs een andere weg leren gaan. Zoals de
wijzen een andere weg kozen, na het zien van het kind in de kribbe.
De wijzen zochten met een ster een koning op
een troon. Hooggezeten. Iemand om naar op te kijken. Ze vonden een kind in een
kribbe. Ze moesten naar beneden kijken. Die nieuwe invalshoek toonde de andere
weg, die ze moesten gaan.
Ook wij zoeken het vaak bij de sterren en de sterken,
terwijl God bovenal zichtbaar wordt in wat zwak, kwetsbaar en misschien
gekwetst is. Eens we dat begrepen hebben, zullen ook wij een andere weg gaan om
thuis te komen.
Welke weg?
Gods wegen zijn de wegen die Hij zelf is gegaan en
die wij met Hem moeten gaan, schreef Dietrich Bonhoeffer. Jezus kwam als een
kind, niet als een koning. Alleen vanuit het onmogelijke kan de wereld
vernieuwd worden.
Vanuit het onooglijke.
(Geïnspireerd
door een kerstbezinning van Mark Van de Voorde)
Als 't Nieuwjaar is
- 't is schoon om zien -
schijnt elke mens een maatje groter,
de gebaren wat ruimer,
de glimlach veel breder.
Als 't Nieuwjaar is
- 't is schoon om horen -
wordt elke mens een beetje kleiner
met meer en mooiere voornemens in de mond
en wat uitgesproken spijt.
Als 't Nieuwjaar is
- 't is goed om voelen -
wordt elke mens een beetje week van binnen,
zou hij ieder willen kussen en omhelzen
en ieder mens het beste wensen.
Wanneer jouw dromen onmogelijk blijken te zijn, Wanneer je enkel
wegversperringen kan zien,
Kijk dan verder dan alle problemen
waarmee je wordt geconfronteerd En focus op de mogelijkheden.
Beperk jouw gedachten niet tot het heden Of tot oplossingen die je hebt
geleerd uit het verleden. Vergeet niet vooruit te blijven
kijken; Eindelijk vind je het
antwoord.
Jij bent het die jouw toekomst bepaalt; Hoe morgen jouw reis zal
worden;
Hoe al jouw dagen te vullen met
avontuur; Durf te zien wat niemand anders
durft te zien.
Dus laat belemmeringen jou nooit stoppen;
Jou hinderen jouw deel te doen. Geloof dat jouw dromen allemaal
mogelijk zijn Als je dit werkelijk in jouw
hart gelooft.
Op deze nieuwjaarsdag vieren we in de kerk Maria, als de Moeder van
God.
Ook vandaag zegt het evangelie van haar zij bewaarde al deze woorden
in haar hart en overwoog ze bij zichzelf.
Het is een lesje voor ons in deze haastige, drukke tijd die er zo
moeilijk toe komt om te onthaasten en stil te worden.
Om de dingen wat dieper te laten doorsijpelen.
En tijd te hebben.
Elk ogenblik, voor elk ogenblik.
De HEER zei tegen Mozes:
Zeg tegen Aäron en zijn zonen
dat zij de Israëlieten
met deze woorden moeten
zegenen:
Moge de HEER
u zegenen en u beschermen,
moge de HEER
het licht van zijn gelaat
over u doen schijnen
en u genadig zijn,
moge de HEER
u zijn gelaat toewenden en u
vrede geven.
Als zij mijn naam over het
volk uitspreken,
zal ik de Israëlieten
zegenen.
Numeri
6, 22-27
In die tijd haastten de herders zich naar
Betlehem en vonden Maria en Jozef en het pasgeboren kind, dat in de
kribbe lag.
Toen ze dit gezien hadden maakten ze
bekend wat hun over dit kind gezegd was. Allen die het hoorden tonden
verwonderd over hetgeen de herders hun verhaalden.
Maria bewaarde al deze woorden in haar
hart en overwoog ze bij zichzelf.
De herders keerden terug, terwijl zij
God verheerlijkten en loofden om alles wat zij gehoord en gezien
hadden; het was juist zoals hun gezegd was.
Toen de acht dagen voorbij waren en men het
kind moest besnijden ontving het de naam Jezus, zoals het door de
engel was genoemd voordat het in de moederschoot werd ontvangen.
Lucas 2,16-21
Een gebed op Nieuwjaar
Menslievende God,
bij U willen wij
te gast zijn nu wij samen een
nieuw jaar in wandelen. Verlangend en met
hoop kijken wij uit naar het mooie
dat U ons in de komende
tijd zal schenken. Wilt U ons
vergezellen? Blijf alsjeblieft
bij ons tijdens de zalige
momenten van vriendschap
en vreugde. Maak ons dan
dankbaar voor het leven en
de liefde, voor het voedsel
en de zon. Afwachtend en met
zorg vragen wij ons af welke tegenslagen
onze levensweg in het nieuwe
jaar zullen doorkruisen. Wilt U met ons
mee optrekken?
Blijf alsjeblieft
bij ons tijdens de
verdrietige dagen van eenzaamheid
en ziekte. Schenk ons dan
vertrouwen in de toekomst en
in de naastenliefde, in uw trouwe
aanwezigheid. Bij U willen wij een
heel jaar gastvrijheid genieten. Voor U willen wij een
goede gastfamilie zijn. Blijf bij ons
vandaag en al de dagen
van ons leven. Amen. (Frater Eric, Averbode)
In de geest van deze bede wens ik jullie van ganser harte EEn zalig en gelukkig Nieuwjaar
Maria, wees
onze moeder
en maak ons tot uw kinderen.
Maak dat wij
onze roeping aanvaarden,
zoals gij bij de boodschap van de engel.
Dat wij graag
een dienst bewijzen,
zoals gij bij uw bezoek aan Elisabeth.
Dat wij de
soberheid dragen,
zoals gij bij de geboorte van uw Kind.
Dat wij de
beproevingen kunnen dragen,
zoals gij op de vlucht naar Egypte.
Dat wij oog
hebben voor de nood van een ander,
zoals gij op de bruiloft te Kana.
Dat wij bestand
zijn tegen het lijden,
zoals gij aan de voet aan het kruis.
Dat wij in
gemeenschap met elkaar bidden,
zoals gij het met de apostelen deed.
Ossen
en ezels klinkt in het Hebreeuws als sjorrimachorim
schorriemorrie, zeg maar het kleine,
simpele volk
De os is het
beeld van hen die dienen, die stil en
verborgen de grond klaarmaken voor het zaad De os draagt het
juk en werkt samen, trekt in een
tweespan of driespan. Zon trekkers
zijn er nodig in elke groep. Mensen die
bereid zijn samen te werken. Die in ploeg kunnen werken en mét de ploeg aan de slag willen gaan ...
De ezel is
vanouds het lastdier van de armen.
Een ezel is een
dier, dat één en al oor is
om heel veel te
kunnen luisteren,
het verhaal van
mensen te aanhoren
en ermee op stap
te gaan,
een dier dat
geweldig veel kan dragen,
verdragen en vér
dragen.
En alles wat die
os en die ezel te doen hebben,
daar in de
kerststal:
dat is terzijde
staan,
heel bescheiden,
en wat warmte
geven,
een beetje adem,
wat levenskansen
Want zij weten:
alles wat van
waarde is, is weerloos en kwetsbaar.
Ik ben mijn zonde moe...
Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw,
ik ben mijzelve moede en ik ben
het zoeken moe naar God, die ik niet ken,
en die ik toch zo gaarne kennen zou.
Ik ben mijn zwakheid moe en mijn verdriet,
mijn arbeid en mijn hoop en mijn genot,
maar bovenal het zoeken naar mijn God! -
Ik ben het zoeken moede - maar God niet.
Hij ziet en kent mijn zonde en vergeeft
ze zeventig maal zeven maal en meer.
Hij wil niet, dat mijn ziele sterft maar leeft.
O, wonderbare goedheid van de Heer,
die naar zo moedeloos een ziel nog vraagt,
die alle dingen en ook mij verdraagt.
