(bron onbekend)

---
Gij met uw zachtzinnige oren
en uw geduldig gezicht:
Ik ben u zeer verplicht.

Dat gij het hebt aan willen horen
hoe toenmaals het is geschied;
en hoe mij de ander verried.

En dat ge zelfs niet hebt bewogen
mij slechts hebt getroost met uw ogen.
Dat kunnen de mènsen niet.

(Ida Gerhardt)

31-03-2012 om 11:14 geschreven door Omer

Het uur is gekomen

Nu is het uur gekomen
van zijn ontsteltenis:
dat al zijn mensendromen
hem worden afgenomen
en dienen doodgaan is.

Nu zal hij moeten lijden,
om ons van alle schuld
en schande te bevrijden.
Nu worden onze tijden
door eeuwigheid gevuld.

Nu zal hij moeten sterven,
graankorrel in de grond.
Bloed zal de aarde verven,
maar wij, wij zullen erven
van elke diepe wond.

Nu wordt het kwaad verdreven,
nu wordt ons arm bestaan
hoog op het kruis geheven
en deelt het in een leven
dat nooit meer zal vergaan.

Michel van der Plas

26-03-2012 om 17:36 geschreven door Omer

5de VASTENZONDAG B – 25 MAART 2012
IN DE LEERSCHOOL VAN HET LIJDEN

De voorbije weken stond de kruisgang van Jezus voorop, en evenzeer ‘de kruisgang door de tijden’, van zoveel andere mensen.

De gekruisigde Christus is onmiskenbaar het grote mysterie en de diepste kern van ons geloof. Paulus noemde dit terecht: een dwaasheid in het oog van de mensen, maar voor wie gelooft is juist dit kruis ‘Gods Kracht en Gods Wijsheid.’

Goede Vrijdag komt nu heel dichtbij, deze eucharistie spreekt daarom eens te meer over die samenhang van kruis en verlossing, van leed en leven, die onverbrekelijk met elkaar verbonden zijn, ook al gaat dit alle verstand te boven.


Lezing uit de brief aan de Joodse christenen

Zusters en Broeders,
Christus heeft tijdens zijn leven op aarde onder tranen en met luide stem gesmeekt en gebeden tot Hem die hem kon redden van de dood, en werd verhoord vanwege zijn diep ontzag voor God.

Hoewel hij Gods Zoon was, heeft hij moeten lijden, en zo heeft hij gehoorzaamheid geleerd.

En toen hij naar de uiteindelijke volmaaktheid gevoerd was, werd hij voor allen die hem gehoorzamen een bron van eeuwige redding.
Hebreeën 5,7-9

GEHOORZAAM IN HET LIJDEN’

‘Christus heeft tijdens zijn leven op aarde, onder tranen en met luide stem, gesmeekt en gebeden’ ‘en zo heeft hij gehoorzaamheid geleerd’. Weer eens klinkt de eerste lezing hard. Maar Jezus’ eigen woorden in de hof van Olijven zijn nog pijnlijker: ‘Vader, red mij uit dit uur. En als het mogelijk is, laat deze kelk voorbijgaan. Doch niet mijn wil, maar uw wil geschiede’.

Kruis, gehoorzaamheid en redding zijn de diepste kern van Jezus’ leven, en dus ook van ons geloof. Maar laten wij dit goed verstaan: het lijden wordt niet om zichzelf geprezen, en Jezus’ gehoorzaamheid is geen slaafs naleven van zinloze regeltjes. Zijn lijden sluit aan bij zijn diepste roeping: ‘de mensen vrij  maken, van zonde en van alle kwaad dat uit die zonde voortkomt. Zo toont Hij ons een weg ten leven en voert Hij ons weg uit duisternis en dood. Zo opent Hij de toegang tot het ware leven van een diepe en volkomen vreugde. Ook de gelovige koestert het lijden niet om zichzelf, maar opdat de medemens menswaardiger zou kunnen leven. Wie zich door Jezus laat leiden aanvaardt het om eigen voordeel en belang op te geven, hopende om zo het leven van zijn lijdende medemens draaglijker te maken … want zo heeft Jezus voorgedaan. Zo zijn kruisgang en redding onlosmakelijk verbonden.

En dan is er die gehoorzaamheid, zo dikwijls misbruikt om mensen klein te houden of te onderdrukken. De gehoorzaamheid die Jezus voorleeft is een gehoorzaamheid aan God zelf. Wij moeten inderdaad afstand doen van eigen willetjes en grilletjes, om een hoger goed te dienen, een doel dat groter is dan ons eigen persoontje: een aarde, waarvan we niet alleen bij de schepping kunnen zeggen: ‘en God ZAG dat het goed was’, maar een aarde, die ons ook nu laat jubelen: ‘en God ZIET dat het goed is’. De voltooiing van zijn Rijk, een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, waar God daadwerkelijk en zichtbaar woont tussen de mensen.

Daar staan wij nog ver van af … en we zullen nog heel wat  gehoorzaamheid moeten opsteken in de leerschool van het lijden. In het Oude Testament  lezen we al: ‘Beide houd ik u voor: dood en leven. Kies dan het leven’.

Kies dan het leven … dat vraagt de onthechting van de graankorrel, dat vraagt lijden, dat leven geeft, en gehoorzaamheid aan Gods eigen mensgeworden Woord en aan zijn visioen over deze aarde en al wat er woont.

Hoe kunnen wij
bij de opbouw van de mensenfamilie
voorbijgaan aan het feit

dat zovele volkeren
de gestalte aannemen van
'de lijdende Dienaar Jezus'

veracht, verguisd,
volkeren, voor wie men de ogen sluit,
zij, die eigenlijk onze ziekten dragen.

Broeder Roger van Taizé

24-03-2012 om 08:50 geschreven door Omer

"Mijn lieve Eva,

Vele keren heb ik in gedachten deze brief geschreven. Ik wist dat ik je niet zo lang meer bij me mocht houden, alhoewel ik dacht nog wat tijd te krijgen.

Nu heb ik er zo'n moeite mee, zeker omdat het moment toch zo onverwacht kwam. Ik voel me zo leeg. 8 jaar heb ik je gekoesterd, bemind, niet als mijn gehandicapte dochter, maar als mijn allerliefste zonnetje.

Ik ben ondanks mijn immens verdriet zo dankbaar omdat ik je moeke mocht zijn. Jij hebt mijn leven zoveel inhoud, zoveel warmte en zoveel kracht gegeven.

Soms bewonderden mensen ons omdat we dit allemaal aankonden. Akkoord het was soms zwaar en vermoeiend alle nachten opstaan en vooral moeten leven met de angst wat er weer komen zal, welke stap achteruit er nu weer ging komen. Toch was jij het die de bloemen mocht krijgen.

Steeds was het echter jij weer die er ons bovenhaalde. Je wou "leven", gelukkig zijn en dat was je, gekoesterd, omarmd door ons en de vele vriendinnetjes en goede vrienden. 'Moeke', zei je, 'ik had zo graag nog eens gelopen of was zo graag ballerina geworden, maar toch ben ik gelukkig. Ik heb mijn rolwagen en iedereen ziet me graag.'

Je kon ook zo spitsvondig zijn en met grappige opmerkingen uit de hoek komen. We hebben samen veel gelachen. Je sprak steeds zo enthousiast over je school, het koor, je muziekles.

Eva, je had ook zo'n grote moed. Weet je nog – je universitair diploma voor grote moed gekregen in het UZ van Gent. Je hebt veel dokters gezien, maar zeer weinigen hebben jou zien wenen.

Weet je Eva, niet het beeld van jouw handicap blijft nu hangen, maar wel wie je was van binnen als kind. Al die zorgen, o schat, die ben ik al vergeten.

Eva, het wordt nog een moeilijke tijd voor ons. Weet je, we moeten nog doorheen al die 'eerste keren': de eerste keer dat papa alleen Sarah naar school moet brengen zonder de wandeling doorheen de schoolgang de eerste keer dat Sarah alleen naar Samson, naar de droomfabriek zal kijken; onze eerste wandeling; al onze verjaardagen; Jonas die zijn voetbalmatch geeft in de tuin zonder jouw bravogeroep; de Kersttijd waar je zo van hield en je hield ook zo van gezelligheid, kaarsjes aan, de brandende open haard en een mooi muziekje.

Ik hoop, Mieke muis, dat je nu verder voor ons zal zorgen. We blijven je nodig hebben om die grote leegte langzaam weer samen te vullen."

(Ans Hillebrant, mama van Eva, 14 februari 1994)

22-03-2012 om 09:21 geschreven door Omer

Jan.

Ik heb u nooit door bitterheid bedrogen,
onder mijn huid bloeide blijmoedigheid.
Want ook de bloemen leven snel en open
en leven heet vergankelijkheid.

Nu lopen vogels in de vlakte van mijn ogen,
ik ken de onschuld van de made, ken de averij.
Dit is mijn dageraad, de moed voor regenbogen,
Gods jonge vingeren verwekken mij.

Ik laat u nog een zachte zomer over.
Liefde is het huis waarin gij achterblijft.
Treur niet om mij, ik loop op wolken, tover
met Peter en met Geert ons eigen paradijs.

Adriaan Magerman

Mogen familieleden en vrienden troost en hoop vinden in een geloof, dat geen antwoord biedt op het ‘waarom’ van zulk immens leed, maar een genade kan zijn, omdat het ons vertelt van een God, die mede lijdt, zoals ons geopenbaard werd in Jezus: verworpen, gemarteld, gekruisigd en verrezen, tot leven gewekt. Een geloof dat verre van gemakkelijk of vanzelfsprekend is, maar als genade kan groeien uit ervaring en mijmering.

20-03-2012 om 11:19 geschreven door Omer

4^de vastenzondag B – 18 maart 2012
‘Hij schenkt ons leven’

‘HIJ schenkt ons LEVEN’  horen we straks in het evangelie en vooraan in elke kerk hangt een levensgroot beeld van Hem. Het is een beeld dat ons ten zeerste ontroert, als we er minutenlang biddend naar kijken: 

Jezus, verworpen, gefolterd,

als een boosdoener door mensen gekruisigd. 

En juist deze Gekruisigde is het grote mysterie, de diepste kern van ons geloof.

‘HIJ schenkt ons LEVEN’:

door zijn Liefde tot het uiterste,

door zijn Lichaam, gegeven en gebroken!

In die tijd sprak Jezus tot Nikodemus: ‘De Mensenzoon moet omhoog worden geheven zoals Mozes eens de slang omhoog hief in de woestijn, opdat eenieder die gelooft in Hem eeuwig leven zal hebben. 

Zozeer immers heeft God de wereld lief gehad dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat alwie in Hem gelooft niet verloren zal gaan maar eeuwig leven zal hebben. 

God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gezonden om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld door Hem zou worden gered. 

Wie in Hem gelooft wordt niet geoordeeld, maar wie niet gelooft is al veroordeeld, omdat hij niet heeft geloofd in de Naam van de eniggeboren Zoon Gods. 

Hierin bestaat het oordeel: het licht is in de wereld gekomen, maar de mensen beminden de duisternis meer dan het licht,  omdat hun daden slecht waren. 

Ieder die slecht handelt heeft afschuw van het licht en gaat niet naar het licht toe uit vrees dat zijn werken openbaar gemaakt worden. 

Maar wie de waarheid doet gaat naar het licht, opdat van zijn daden moge blijken dat zij in God zijn gedaan.’
(Johannes 3,14-21)

‘Hij schenkt ons Leven’

Nikodemus komt op een nacht bij Jezus, in een zoektocht naar licht en leven. Hij vindt dat licht, dat leven ook bij Jezus. Maar dat vraagt tijd. Hij aarzelt om de sprong te wagen. Hij aarzelt om zich toe te vertrouwen aan die Christus, die gekruisigd zal worden.

Het kruis, dát is hét mysterie van de God die Leven geeft! Niemand heeft ooit God gezien, maar de Zoon heeft Hem doen kennen. Wat wij ten diepste van God weten, leren we in het lijden en de dood van Christus. Daarin geeft Jezus zichzelf totaal en geeft de Vader zijn Zoon. Want Jezus lijdt tijdens zijn kruisgang en op zijn kruis. En de Vader lijdt mee als Hij zijn Zoon zó ziet. Vader en Zoon lijken totaal uiteengerukt: ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten’. Maar zij zijn volkomen één: in hun gegevenheid, in hun gebrokenheid voor de mens, in hun Liefde, die zich heel en al schenkt.

Hoe kunnen wij geloven dat God leven geeft langs de weg van lijden en dood? Hoe kunnen wij geloven dat God leven geeft, wanneer lijden en dood ook nu zo overdonderend aanwezig blijven? Hoe kunnen wij geloven dat God leven geeft? Met zoveel onrecht, oorlog en persoonlijke miserie? Waarom zoveel bloed en tranen? Waarom geen antwoord of verklaring voor al dit lijden? 

Omdat er geen antwoord of verklaring is. Omdat we niet mogen zeggen dat God dit lijden veroorzaakt of wil. Maar de Gekruisigde leert ons hoe wij MET dit lijden toch kunnen leven? En dat kan enkel: door in Hem te geloven zoals Hij was: verworpen, gemarteld, gekruisigd, verrezen. Zo was zijn Liefde. En alleen die oneindige Liefde laat toe om met het lijden toch te leven.

Beter dan het evangelie kunnen wij het niet zeggen: ‘God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat ieder die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gestuurd om te oordelen, maar om die wereld door hem te redden.’

Moge dit geloof ons – over alle twijfels heen – geschonken zijn!

Droom met de hand aan de ploeg.

Droom van vriendschap voor de rest van je dagen.
Droom van afwezigheid van alles wat scheidt.
Droom van een leven in goede gezondheid.
Droom dat armoede niet meer bestaat.
Droom van het beste voor heel je familie.
Droom van een tijd zonder oorlog en strijd.
Droom dat het goede gedaan kan worden.
Droom van zorg voor de wereld en elkaar.
Droom van de liefde en droom van de vrede.
Droom dat gerechtigheid overal heerst.

Maar als je droomt,

droom dan niet in je bed.
Droom met de hand aan de ploeg.

En bid,

dat God je kracht geeft,

genade en moed,
te bidden, te werken en te sterven

voor je droom.

(Zuid-Afrika)

17-03-2012 om 08:19 geschreven door Omer

‘Ik wil pleiten voor een Kerk,

die gelooft

in de inspiratie van de Heilige Geest

die in haar leden werkt.  

Een Kerk

die niet angstvallig

een starre dogmatische geloofsschat bewaakt,

maar het geloof van haar leden kan inspireren,

die erop inspeelt,

die het steeds onder nieuwe vormen verwoordt.  

Een Kerk

die geduldig kan wachten

bij ons groeiproces.  

Een Kerk

die geen starre morele principes opdringt,

maar vanuit een evangelische inspiratie

menselijke waarden bevordert.’

 

(Emma Vorlat: ‘Ik zie het zo’, p. 24)

15-03-2012 om 10:23 geschreven door Omer

Dingen vertellen vaak dingen.

Luister naar het Vuur. Het Water.

Hoor je de struiken niet snikken in de wind? 

Zo klinkt Afrika.

Een wereld die al eeuwen

de hele wereld draagt.

En honger heeft.

Moe is.

Leeggeplunderd. 

Maar fier overeind staat.

Als de grote baobab.

Hak 'm om,

en de zielen in zijn stam leven verder.

Overleven alles. 

Broeders aan de overkant, luister. 

Elke muziek heeft zijn ritme.

Elke kleur zijn klank.

Wit is hier een niet alledaagse kleur.

Dat is zwart.

Wit is per ongeluk.

Zwart is de regel. 

Stop en luister.

Naar een zwart lied.

Vól hoop.

Een lied van ons.

Onder de zon.

Maar geketend.

(Ababacar Ndaw)

13-03-2012 om 11:17 geschreven door Omer

3^de vastenzondag B – 11 maart 2012

‘De wijsheid van het Kruis’

Paulus spreekt vandaag over de ongewone wijsheid van God: die wijsheid van God is inderdaad de dwaasheid van het Kruis.

In het evangelie – de uitdrijving van de kooplieden uit de tempel – in dat evangelie toont Jezus, metterdaad, hoezeer deze wijsheid van God MOET botsen met de berekening en de leugen van deze wereld, de berekening en de leugen, die ook ons hart kunnen beheersen.

Uit de eerste brief van Paulus aan de christenen in Korinte

Zusters en broeders, de Joden vragen om wonderen en de Grieken zoeken wijsheid, maar wij verkondigen een gekruisigde Christus, voor Joden aanstootgevend en voor heidenen dwaas.

Maar voor wie geroepen zijn, zowel Joden als Grieken, is Christus Gods kracht en Gods wijsheid, want het dwaze van God is wijzer dan mensen, en het zwakke van God is sterker dan mensen.

(1 Korintiërs 1,22-25)

 ‘Gods Wijsheid: de dwaasheid van het Kruis.’

1 Korintiërs 1,22-25

Een gekruisigde Christus, een dwaasheid in het oog van de mensen, is Gods kracht en Gods wijsheid. De woorden van Paulus zijn schokkend. En toch: als Jezus de gids voor ons leven wordt, wacht ook ons een heel persoonlijke kruisweg. De weg van Jezus is de weg van het kruis. Bij zowat alle heiligen vinden we sporen daarvan in hun leven. Jezus had dat trouwens voorspeld: net als Hij zelf, zullen ook zijn vrienden te lijden hebben en ‘gekruisigd’ worden, als ze Hem op zijn weg volgen.

Soms zien we uitwassen: mensen, die zichzelf pijn doen, een kruis opleggen, uit een verkeerd begrepen boete of versterving. Jezus echter zocht het kruis niet om zichzelf. Zijn kruis vloeide voort uit zijn diepste roeping of keuze. De roeping en de keuze om de mens te verlossen en de zonde weg te nemen uit deze wereld. Hij is immers het Lam Gods, dat de zonde wegneemt uit de wereld. Daarom is zijn diepste keuze een keuze tegen kwaad en onrecht, een keuze tegen de goddeloze wanorde die deze wereld regeert.

Dat lijken harde woorden, maar zelf spreekt Jezus veel scherper: ‘Jullie weten dat heersers met ijzeren vuist regeren, mensen onderdrukken en hun macht misbruiken. Zo mag het bij jullie niet zijn. De Mensenzoon is immers gekomen om te dienen en zijn leven te geven als losgeld voor velen.’

De keuze van Jezus gaat regelrecht in tegen de wijsheid van deze wereld: Hij koos, tot in de dood, voor hen die door de machten van zijn tijd en van altijd, verschopt werden, uitgesloten, als uitschot beschouwd. Hij koos voor hen, die niet verwaand en trots waren, maar die zich klein en arm wisten.

Wie deze diepste keuze van Jezus volgt zal het kruis niet moeten zoeken op een kunstmatige wijze. Wie voor kleinen en armen kiest, botst vanzelf wel met rijken en machtigen, die hem, net als Jezus zullen kruisigen, omdat hij opkomt voor gerechtigheid, mildheid en mededogen. In de wereld en in de eigen omgeving.

God,

wij stoppen onze tranen weg,
al willen wij wel huilen
om dood en pijn,
om het venijn
van mensen die hardvochtig zijn.
Wij willen ons verschuilen.

Wij stoppen onze tranen weg,
verbergen onze builen.
Maar ons verdriet
ontgaat je niet.
Jij bent het
die onze tranen ziet
en met ons mee wil huilen.

(Bron: ‘Dagboekje kring 12)

10-03-2012 om 07:17 geschreven door Omer

2^de vastenzondag B – 4 maart 2012

‘In de palm van Zijn hand’

Zusters en broeders, als God voor ons is, wie kan dan tegen ons zijn? Zal hij, die zijn eigen Zoon niet heeft gespaard, maar hem omwille van ons allen heeft prijsgegeven, ons met hem niet alles schenken?

Wie zal Gods uitverkorenen aanklagen? God zelf spreekt hen vrij. Wie zal hen veroordelen? Christus Jezus, die gestorven is?

Meer nog, Hij, die is opgewekt en aan de rechterhand van God zit, pleit voor ons.

Brief aan de Romeinen 8,31b-34

 ‘Als God voor ons is’

Het allerlaatste woord van Jezus lezen we bij Matteüs: ‘Houd dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld.’ Meer vertrouwen kon Hij ons moeilijk inspreken. Zelf verdrijft Hij elke zweem van angst: ‘Altijd zal Hij bij ons zijn.’

Laten we dit vertrouwen goed verstaan. We bidden wel: ‘Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel.’ Maar stiekem denken we: ‘Mijn wil geschiede in de hemel zoals op aarde.’ Alsof God al onze grilletjes en willetjes moet uitvoeren, zoals wij vragen. Zo werkt dit vertrouwen niet.

We kennen die oude catechismusvraag nog wel: ‘Verhoort God altijd onze gebeden?’ En het antwoord: ‘Ja, God verhoort altijd onze gebeden, als wij bidden zoals het behoort. Ofwel door te geven wat wij vragen, ofwel door een ander goed te verlenen dat meer zalig is.’ Maar wij hebben toch zo graag dat Hij geeft wat we vragen en dat onze wil geschiedt.

In vertrouwen leven betekent dat wij onze eigen ideeën en zekerheden laten varen en ons heel en al aan Hem toevertrouwen, ook als wij niet vatten wat Hij met ons voorheeft, zoals Charles de Foucauld bad:

Vader, ik verlaat mij op U,
doe met mij wat Gij goedvindt.
Wat Gij ook met mij doen wilt, ik dank U.
Tot alles ben ik bereid, alles aanvaard ik,
als uw wil maar geschiedt in mij
en in al uw schepselen;
niets anders verlang ik, mijn God.
Ik leg mijn leven in uw handen,
ik geef mij aan U, mijn God,
met heel de liefde van mijn hart,

omdat ik U bemin,
omdat het voor mij een noodzaak van liefde is

mij te geven,
mij zonder voorbehoud op U te verlaten,

met een oneindig vertrouwen;
want Gij zijt mijn Vader.

Het valt niet mee om tot deze zielengrootheid uit te groeien, maar mogen wij, beetje bij beetje, ervaren, dat we – doorheen alle wederwaardigheden van dit leven – geborgen zijn in de palm van zijn hand … als wij onszelf uit handen geven en ons met hart en ziel aan Hem toevertrouwen.

God is aanwezig

in ieder goed mens die van je houdt,

die je de moeite waard vindt,

die met je meegaat en bij je blijft

als de avond valt ...

God kijkt je aan

door de zachte ogen van ieder mens,

die begrip voor je heeft.
Hij is aanwezig in ieder goed woord

dat een troost en een steun voor je is.

Hij is de hand op je schouder,

die je moed geeft

en je liefdevol terechtwijst

als je donkere wegen gaat.

Als de liefde woont

in het hart van de mensen

is het mogelijk

dat mensen zinnig over God spreken

en elkaar verstaan.

Phil Bosmans

03-03-2012 om 08:51 geschreven door Omer

Eerste VASTENZONDAG B
‘Geloof in de Blijde Boodschap’

Op deze 1^ste zondag van de veertigdagentijd horen we het einde van het verhaal van Noach bij de zondvloed: als teken van een nieuw begin spant God zijn boog in de wolken. 

In de dagen van Noach was de aarde vol van mensen die alleen begaan waren met hun eigen persoontje. De wereld dreigde ten onder te gaan, er waren onheilstekenen van alle kanten.

Zo nieuw of vreemd is dat allemaal niet. Ook vandaag zien wij dreiging en onheil. Daarom is Jezus’ woord van alle tijden ook voor ons nog steeds zo hoopvol:

‘De tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij,

bekeer u en geloof in de Blijde Boodschap’.

In die tijd dreef de Geest Jezus naar de woestijn.  Veertig dagen bracht Hij in de woestijn door, terwijl Hij door de satan op de proef werd gesteld. Hij verbleef bij de wilde dieren en de engelen bewezen Hem hun diensten.

Nadat Johannes was gevangen genomen ging Jezus naar Galilea en verkondigde Gods Blijde Boodschap. 

Hij zei: ‘De tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij;  bekeert u en gelooft in de Blijde Boodschap.’ 

Marcus 1,12-15

‘Bekeer u

en geloof in de blijde boodschap’

Eens te meer horen we mooie beloften van Godswege: aan Noach wordt een verbond met de mensen toegezegd, en Jezus spreekt van het Rijk Gods dat dichtbij komt en zelfs midden onder ons is. Die woorden mogen vertrouwen wekken, maar ze zeggen niet: ‘Slaap nu maar rustig verder. God zorgt wel voor alles’. Dat zou een karikatuur zijn van Gods verbond en van zijn Rijk. God is niet de regisseur die de touwtjes bedient in een poppentheater waarin wij de poesjenellen zijn. Hij heeft ons vrijheid gegeven en het is aan ons om die kostbare gave van vrijheid ten goede aan te wenden, en niet te misbruiken ten koste van de andere.

Zeker, we mogen in vertrouwen leven op grond van Gods beloften, maar dit mag geen misplaatst vertrouwen zijn vanuit de lakse waanidee: ‘God doet zijn best wel, laat ons maar lekker luieren’. Zijn woorden binden ons. Ze geven ons de opdracht om ze tot waarheid en leven te maken. Dat is zo in het gewone, dagelijkse leven waarin wij voor elkaar verantwoordelijk zijn en zorg kunnen dragen voor elkaar.

En zo is het ook in de wereld van politiek en economie: ‘vrijheid’ wordt vaak misbruikt om de luxe en de rijkdom van enkelen te dienen, ten koste van uitbuiting en armoede, van oorlog en van honger. Er is zoveel onrecht, dat niet strookt met een Rijk van God onder ons. Het is schijnheilig om de oorzaak hiervan bij God te leggen, of om de zwarte piet aan God door te spelen, zoals wij mensen zo gemakkelijk doen bij leed en onheil.

Jezus zegt: ‘Bekeer u’ … en pas dan kan je geloven in de blijde boodschap. Het werken aan een andere wereld, met minder leed, met minder tranen moet dag na dag opnieuw beginnen. Als God een verbond met ons sluit, hebben ook wij iets te doen.

Alleen zo komt zijn Rijk dichtbij, alleen zo leeft het al rondom ons. Laat het daarom ook door ons groeien en dichterbij komen.

Enkele broeders van Taizé

leven sinds vele jaren in Bangladesh.

Zij delen er het leven van de armsten.

Een broeder schreef:

‘Na een orkaan vroegen de buren:

Waarom al deze rampen?

Hebben wij zo zwaar gezondigd?

Die heimelijke angst voor Gods straf

verergerde nog hun lijden.

God boezemt nooit

angst noch wanhoop in.

Hij deelt de nood van hen

die onbegrijpelijke beproevingen doorstaan

en Hij vraagt aan ons dat wij op onze beurt

de  moeilijkheden van anderen verlichten.

Broeder Roger van Taizé 

24-02-2012 om 18:09 geschreven door Omer

Een kind met een vogeltje

Ik zag een kind

met een vogeltje

dat uit het nest gevallen was,

beide handjes

beschuttend

rond het warme dons

en het hevig kloppend hartje.

Vandaag nog jij

en morgen ik …

zo zijn we beurt om beurt

de kleine vogel

die niet meer mee kan

in de drukke wereld van vandaag.

Zo zijn we

beurt om beurt

het kind

dat met beide handen

het zwakke leven wil beschutten

als een broze schat.

Ik zag een kind.

Het hield een vogeltje

heel teder aan z’n hart

en keek met andere ogen

naar de hemel

en de aard.

En ik dacht

wat een wonder

dat een kleine vogel

een mensenkind

veranderen kan.

Manu Verhulst

23-02-2012 om 08:54 geschreven door Omer

Aswoensdag – 22 februari 2012

‘Gedenk, mens, dat ge stof zijt’

Met aswoensdag en het askruisje beginnen wij aan onze jaarlijkse vasten. Wat dit vasten zal inhouden, moet elk van ons in geweten bepalen. Uiterlijke praktijken zijn daarbij niet het belangrijkste, maar hooguit tekenen. HERBRONNING en VERSTILLING, daar gaat het om. LUISTEREN naar wat God ons wil zeggen. Ons LATEN omvormen en zo omgekeerd worden.

Vasten is eerder ondergaan dan presteren; eerder laten gebeuren, dan doen. Toelaten dat het Woord van God in ons kan wonen. En dan dit Woord van God niet angstvallig in onszelf besloten houden. Maar, stil geworden en veranderd door dit Woord, op zachte en geduldige wijze leven, tussen de mensen die ons gegeven zijn.

Veertig dagen

Gij laat U vinden en brengt nieuw leven

na veertig dagen zondvloed

die alles nieuw zou maken

voor Noach en de zijnen

Gij laat U vinden en brengt nieuw leven

na veertig dagen wachten

van Mozes op de berg:

Ik zal er altijd zijn

Gij laat U vinden en brengt nieuw leven

na veertig dagen roepen

van Jona tot die van Ninive

die U nog niet kenden

Gij laat U vinden en brengt nieuw leven

na veertig dagen van woestijn

waar Jezus tot U bad:

een mens leeft niet van brood alleen

Gij laat U vinden en brengt nieuw leven

veertig dagen lang

waar elke mens zijn brood verdeelt

en door uw Geest gezegend

zoveel kwaad en kwalen

in deze wereld heelt

Marcel Verhelst

22-02-2012 om 08:50 geschreven door Omer

7^de zondag B – 19 februari 2012

‘Ik zeg je: sta op!’

We kunnen wel eens denken: ‘in de mis zijn het altijd dezelfde verhalen, we kennen ze al van op de lagere school in de lessen Bijbelse geschiedenis. Toen hebben we met verwondering geluisterd, maar nu, zoveel jaren later, wordt ons nog altijd hetzelfde verteld, wat hebben we daar nu nog aan?’

Laten wij weer zo’n kind worden, dat met grote ogen luistert, naar een oud verhaal dat altijd nieuw is: een lamme neemt zijn bed op, en gaat weer lopen, wanneer Jezus zegt: ‘Ik zeg u, sta op.’

Het gaat immers niet alleen over die man van lang geleden, het verhaal spreekt evenzeer over mijzelf, hier en nu.

Toen Jezus enige dagen later in Kafarnaüm was teruggekeerd en men hoorde dat Hij thuis was,  stroomden de mensen in zulk een aantal samen, dat zelfs de ruimte vóór de deur geen plaats meer bood  toen Hij hun zijn leer verkondigde. 

Men kwam een lamme bij Hem brengen die door vier mannen gedragen werd. Omdat zij wegens de menigte geen mogelijkheid zagen hem dicht bij Jezus te brengen, legden ze het dak bloot boven de plaats waar Hij zich bevond, maakten er een opening in en lieten het bed waarop de lamme uitgestrekt lag zakken. Toen Jezus hun geloof zag zei Hij tot de lamme: ‘Mijn zoon, uw zonden zijn u vergeven.’ 

Er zaten enkele schriftgeleerden bij en dezen zeiden bij zichzelf: ‘Wat zegt die man daar? Hij spreekt godslasterlijk!  Wie anders kan er zonden vergeven dan God alleen?’ 

Uit zichzelf wist Jezus aanstonds dat zij zo redeneerden en Hij zei hun: ‘Wat redeneert gij toch bij uzelf? Wat is gemakkelijker, tot de lamme zeggen: Uw zonden zijn u vergeven, of: Sta op, neem uw bed en loop? Welnu, opdat ge zult weten dat de Mensenzoon macht heeft op aarde zonden te vergeven, – sprak Hij tot de lamme – Ik zeg u,  sta op, neem uw bed mee en ga naar huis.’ 

Hij stond op, nam zijn bed en voor aller ogen ging hij onmiddellijk naar buiten. Iedereen stond er versteld van,  en zij verheerlijkten God en zeiden: ‘Zoiets hebben wij nog nooit gezien.’

(Marcus 2,1-12)

 ‘Zoiets hebben wij nog nooit gezien’

‘Zoiets hebben wij nog nooit gezien’, zegden die mensen. Hoe zelfvoldaan zijn wij dikwijls daarbij vergeleken, wij, die elke verwondering missen. Het evangelie is meestal geen groot nieuws meer voor ons. Het werd een fait divers, een oudbakken berichtje, tot op de draad versleten. Onze tevreden lauwheid houdt Gods ongehoorde grootheid veilig buiten, om ons niet doorheen te schudden. We voelen ons zo goed in ons genoegzaam leventje en worden liefst gerust gelaten.

‘Uw zonden zijn u vergeven’, horen we, en we sluimeren verder, terwijl Jezus die ongehoorde woorden spreekt: ‘Ik maak je helemaal nieuw’, zegt Hij, en het gaat ons één oor in en het ander uit. Terwijl zelfs de schriftgeleerden een rilling krijgen: ‘Wie anders kan zonden vergeven dan God alleen?’ Vermaledijd en misprezen als zij zijn, leren zij ons toch de volle draagwijdte van Jezus’ woord verstaan: ‘Hij is God zelf! Hij is die God die we zo graag zouden kennen en ontmoeten. Hij is die God naar wie wij zo verlangen. Hij is die God, bij wie die lamme zijn wou en genezing vinden.

Wij leven met diezelfde honger en diezelfde hunker om Hem te ontmoeten. Maar om die diepe hunker naar God te stillen zijn geen grote woorden nodig, maar wel een onbevangen hart, dat stil kan zijn en open staat,  een hart dat niet werd afgestompt door eeuwen geschiedenis of jaren spijkerharde training, die elk spontaan verlangen doodde. Niet in grote theorieën komt God tot ons, maar in die simpele oude verhalen, die ons van Jezus vertellen en die ons altijd nieuw kunnen raken. ‘Niemand heeft ooit God gezien, maar de enige Zoon, die zelf God is en die aan het hart van de Vader rust, Hij heeft hem doen kennen.’ (Johannes 1,18)

Zo worden ook de woorden van vandaag weer nieuw en rijk aan inhoud: ‘Uw zonden zijn u vergeven!’ ‘Blijf niet staan bij wat eertijds gebeurd is, laat het verleden toch rusten. Want ik ga iets nieuws verrichten.’

Ook wij mogen opstaan uit alles wat ons drukt, want ook tot ons zegt Jezus, door alle leed en tranen heen: ‘sta op en ga maar verder.’

Als ik de weg wil naar U toe,

het geeft niet waar, het geeft niet hoe;

al moet ik, om mij uit te spreken,

wie weet wel bij u binnen breken.

Als ik U, veel te laat misschien,

een keer mijn goede wil laat zien;

al is het, Jezus, ook maar even,

en nog door anderen gedreven.

Als ik mij met een klein gebaar

maar hulpeloos aan U verklaar,

verlamd van zonden aan uw voeten,

met schuld, die niet is uit te boeten,

U heft uw hand en zet mij recht,

U ziet mijn wanhoop en U zegt:

het is je allemaal vergeven,

en ik begin opnieuw te leven.

Als ik de weg wil naar u toe,

het geeft niet waar, het geeft niet hoe.

Ik zal weer staan, ik zal weer lopen,

ik zie de weg naar God weer open.

Michel van der Plas

18-02-2012 om 09:21 geschreven door Omer

2^de zondag B – 15 januari 2012

‘Spreek, Heer …’

Vandaag horen we twee verhalen over de roeping van mensen: de kleine Samuel, en ook enkele vissers.

Oude verhalen zijn het, die ook ons verhaal zijn, hier en nu. Groeien, worden wat God in ons ziet. Dat gaat niet vanzelf. We herkennen in onszelf ook andere neigingen en we zullen steeds moeten leren wat dat inhoudt en vraagt:

die mens worden, die God in ons ziet.

In die tijd stond Johannes daar, met twee van zijn leerlingen. Hij richtte het oog op Jezus die voorbijging en sprak: ‘Zie het Lam Gods.’ 

De twee leerlingen hoorden hem dat zeggen en gingen Jezus achterna. Jezus keerde zich om en toen Hij zag dat zij Hem volgden, vroeg Hij hun: ‘Wat verlangt gij?’ 

Ze zeiden tot Hem: ‘Rabbi’  – vertaald betekent dit: Meester – waar houdt Gij U op?’ Hij zei hun: ‘Gaat mee om het te zien.’ Daarop gingen zij mee en zagen waar Hij zich ophield.  Die dag bleven zij bij Hem. Het was ongeveer het tiende uur. 

Andreas, de broer van Simon Petrus, was een van die twee  die het gezegde van Johannes hadden gehoord en Jezus achterna waren gegaan. De eerste die hij ontmoette was zijn broer Simon tot wie hij zei: ‘Wij hebben de Messias 
– dat betekent: de Gezalfde – gevonden,’ en hij bracht hem bij Jezus. 

Jezus zag hem aan en zei: ‘Gij zijt Simon, de zoon van Johannes; gij zult Kefas genoemd worden, dat betekent: Rots.’

Johannes 1,35-42

 ‘Uw dienaar luistert’

Dit stukje evangelie doet ons mijmeren over onze eigen roeping. Je kan Jezus maar volgen omdat anderen over Hem spreken. ‘Luisteren’, komt eerst. Omdat anderen, zoals Johannes, naar Jezus verwezen, gingen ogen en harten voor Hem open. Onbekend maakt onbemind. Ook wij hebben nood aan mensen die bezield over Jezus spreken.

Jezus nodigt ons dus zelf uit, langs andere mensen. Maar Hij dwingt niet, Hij vraagt enkel: ‘Wat verlang je?’ Zijn vraag laat ons vrij: ‘kies je mijn vriendschap? Ik dwing je niet, maar kan je dingen achterlaten voor Mij?’

Jezus leer je niet intiem kennen door preken of boeken, maar door bij Hem te blijven in stil gebed of in zelveloze zorg voor zwakken. Die diepe momenten van innig samenzijn vergeet je niet zomaar. Zo is het ook louter menselijk: wat ons tot in de diepste vezel raakt, zindert heel lang na. We zien het hier bij de oud geworden evangelist Johannes: na vele jaren weet hij nog: toen was het, op dat uur, op die plaats; daar begon onze vriendschap te ontluiken.

Wie Jezus persoonlijk en innig ontmoet heeft, kan dat niet voor zichzelf houden. Je wil het  van de daken schreeuwen. Zo geef je die vreugde ook door aan anderen en breng je ook anderen bij Hem. Vanzelf word je apostel omdat je heel diep door Jezus geraakt bent .

Je wordt een nieuwe mens, anders dan voorheen. We horen dat hier. Simon krijgt een nieuwe naam: ‘Kefas’, rots, en die naam geeft weer wat Jezus in Hem ziet: zo betrouwbaar en stevig als een rots te worden, zodat ook na de  dood van Jezus zijn levenswerk zal verder gaan.

Wij worden christen genoemd. Zegt die naam ook iets over een nieuw leven?

Trekvogels

Wat hebben ze gehoord,

dat ze hoog boven onze hoofden doet samentroepen

en op weg zet voor de lange trek?

Het zuchten van de wind over de kaalgeschoren velden?

Een roep, een onweerstaanbaar heimwee?

Of luchten die ijl beginnen te worden in de bomen?

Het zijn maar vogels.

En toch beschrijven zij de eeuwige beweging

die het leven eigen is.

Van de seizoenen, die je leren groeien.

Van komen en gaan.

Van verder durven kijken dan de ogen raden.

Van het gekregene weer los te laten

tot je zelf bijna gewichtloos wordt,

om je dan te wagen,

onbevangen, aan een nieuwe vlucht.

De twijfelwolken in,

duikend, maar vliegend op het licht.

De enige manier om perspectief te vinden,

voorbij de horizon.

Of, na de winter,

terug te keren, met een groene tak.

Kris Gelaude

14-01-2012 om 07:35 geschreven door Omer

Maak van je leven een experiment

Hou je ervan om te experimenteren met nieuwe attitudes en gedragingen? Probeer je voortdurend je vaardigheden te verbeteren? Maak je van je leven 'actieve kennis'?

Het is niet moeilijk om  in te zien wat er gebeurt als we weigeren ons aan te passen.

Weet je wie de norm aangaf voor precisie uurwerken gedurende het grootste deel van de 20^ste eeuw? Als je antwoordt: ‘de Zwitsers’, dan heb je het correct voor. Zwitserse uurwerken domineerden de wereldmarkt voor meer dan 60 jaren en Zwitserse firma’s verfijnden continu hun meesterschap. Ze optimaliseerden minuten- en secondewijzers, schroeven en andere onderdelen. Ze ontwikkelden zelfs waterbestendige en zelfopwindende uurwerken. In 1968 kwam 65 % van de uurwerken uit Zwitserland en 90 % van de winst was voor Zwitserland.

Nu, welk land verkocht de meeste uurwerken na 1980? Juist, Japan. Na 1980 was nog slechts 10 % van de uurwerken Zwitsers en was er slechts 20 % winst voor Zwitserland.

Waarom? De Zwitsers hadden geweigerd de traditionele productie van uurwerken te veranderen en eveneens geweigerd kwartskristallen te gebruiken. Ironisch eigenlijk, want de kwartsbeweging was een Zwitserse uitvinding. Zij wilden niet experimenteren met een totaal andere manier om de tijd te meten.

Ons leven verschilt niet zoveel van dit voorbeeld. Zonder een voortdurende aanpassing van onze gewoontes en gedragingen om het beste eruit te halen, gaan we achteruit. Oudere manieren van denken zullen even goed werken als grootvaders klok in een space-shuttle.

We moeten experimenteren en groeien. We moeten ons leven omvormen tot actieve kennis.

‘Over 20 jaar zal je meer ontgoocheld zijn over de dingen die je niet deed dan over de dingen die je wel deed’, schreef Mark Twain. ‘Dus gooi  de boeien los. Zeil weg uit de veilige haven. Haal de wind in de zielen. Ontdek! Droom! Verken!’

Maak van je leven een experiment, en er zal iets moois gebeuren.

(Bron onbekend)

12-01-2012 om 08:17 geschreven door Omer

Winter

 

Bezielde wereld, waar een onzichtbare

maar zwaar ademende god

door vaart met stormen en regenvlagen

zodat de bomen zich biddende buigen

en de schepen vergaan.

 

Blinkende wereld, hij is er aanwezig

in de gele glans van de sneeuwwolken, in

het schitterende geritsel van de hagel,

deze god in het duister dat licht wordt,

het doodshemd van sneeuw.

 

Vrede blijft over in de avond,

vrede blijft over zoals een hand

ligt op het witte tafelkleed,

zoals een schip in een haven vaart,

zoals een man in de duisternis

ligt in de armen van een vrouw.

 

J.W. Schulte Nordholt

10-01-2012 om 10:58 geschreven door Omer

Driekoningen – 8 januari 2012

Feest van de Openbaring

Driekoningen!

De wijzen uit het Oosten volgden een ster, het was hun houvast. Ook wij zoeken houvast in ons leven, sterren, die ons de goede weg wijzen.

En die licht en warmte geven als kou en duisternis in ons de bovenhand hebben.

Of die voor rust en vrede zorgen als we onzeker zijn.

Wij hopen op wondere dingen, die ons iets van God laten vermoeden en ons dichter bij Hem brengen.

Toen Jezus te Betlehem in Juda geboren was, ten tijde van koning Herodes, kwamen er te Jeruzalem Wijzen uit het oosten en vroegen: ‘Waar is de pasgeboren koning der Joden? Want wij hebben zijn ster in het oosten gezien en zijn gekomen om Hem onze hulde te brengen.’ 

Toen koning Herodes dit hoorde werd hij verontrust en heel Jeruzalem met hem. Hij riep alle hogepriesters en schriftgeleerden van het volk bijeen en legde hun de vraag voor waar de Christus moest geboren worden. 

Zij antwoordden hem: ‘Te Betlehem in Juda. Zo immers staat er geschreven bij de profeet: En gij Betlehem, landstreek van Juda, gij zijt volstrekt niet de geringste onder de leiders van Juda, want uit u zal een leidsman te voorschijn treden, die herder zal zijn over mijn volk Israël.’ 

Toen ontbood Herodes in het geheim de Wijzen en hij vroeg hun nauwkeurig naar de tijd waarop de ster verschenen was. Daarop zond hij hen naar Betlehem met de opdracht: 'Gaat een zorgvuldig onderzoek instellen naar het Kind, en wanneer gij het gevonden hebt, bericht mij het dan opdat ook ik het hulde kan gaan brengen.’

Na de koning aanhoord te hebben vertrokken zij. En zie, de ster die zij in het oosten gezien hadden, ging voor hen uit totdat ze boven de plaats waar het Kind zich bevond stil bleef staan. 

Op het zien van de ster werden zij vervuld van overgrote vreugde. Zij gingen het huis binnen, zagen er het Kind met zijn moeder Maria en op hun knieën neervallend betuigden zij het hun hulde. Zij haalden hun schatten te voorschijn en boden het geschenken aan: goud, wierook en mirre. 

En in een droom van Godswege gewaarschuwd niet meer naar Herodes terug te keren, vertrokken zij langs een andere weg naar hun land.

Matteüs 2,1-12

‘LANGS EEN ANDERE WEG’

Een mooi kerstlied zingt, met de woorden van het engelenkoor, uit het geboorteverhaal van Lucas: ‘Vrede op aarde aan alle mensen, die van goede wille zijn.’

‘Van goede wille zijn’, is ontvankelijk zijn voor God en zijn genade. En vanuit die genade doen wat Jezus ‘zalig’ noemt in zijn Bergrede.

Mensen van goede wil zijn zalige mensen. Ze ontvangen Gods vrede en zien het goede, dat leeft in andere mensen. Zo brengen zij zelf ook vrede. En door hen zullen anderen ‘langs een andere weg’ leren gaan. Zoals de wijzen een andere weg kozen, na het zien van het kind in de kribbe.

De wijzen zochten met een ster een koning op een troon. Hooggezeten. Iemand om naar op te kijken. Ze vonden een kind in een kribbe. Ze moesten naar beneden kijken. Die nieuwe invalshoek toonde de andere weg, die ze moesten gaan.

Ook wij zoeken het vaak bij de sterren en de sterken, terwijl God bovenal zichtbaar wordt in wat zwak, kwetsbaar en misschien gekwetst is. Eens we dat begrepen hebben, zullen ook wij een andere weg gaan om thuis te komen.

Welke weg?

‘Gods wegen zijn de wegen die Hij zelf is gegaan en die wij met Hem moeten gaan’, schreef Dietrich Bonhoeffer. Jezus kwam als een kind, niet als een koning. Alleen vanuit het onmogelijke kan de wereld vernieuwd worden.

Vanuit het onooglijke.

(Geïnspireerd door een kerstbezinning van Mark Van de Voorde)

Als 't Nieuwjaar is
- 't is schoon om zien -
schijnt elke mens een maatje groter,
de gebaren wat ruimer,
de glimlach veel breder.

Als 't Nieuwjaar is
- 't is schoon om horen -
wordt elke mens een beetje kleiner
met meer en mooiere voornemens in de mond
en wat uitgesproken spijt.

Als 't Nieuwjaar is
- 't is goed om voelen -
wordt elke mens een beetje week van binnen,
zou hij ieder willen kussen en omhelzen
en ieder mens het beste wensen.

Manu Verhulst

07-01-2012 om 09:39 geschreven door Omer

Mogelijkheden

Wanneer jouw dromen onmogelijk blijken te zijn,
Wanneer je enkel wegversperringen kan zien,
Kijk dan verder dan alle problemen
waarmee je wordt geconfronteerd
En focus op de mogelijkheden.

 
Beperk jouw gedachten niet tot het heden
Of tot oplossingen die je hebt geleerd uit het verleden.
Vergeet niet vooruit te blijven kijken;
Eindelijk vind je het antwoord.

Jij bent het die jouw toekomst bepaalt;
Hoe morgen jouw reis zal worden;
Hoe al jouw dagen te vullen met avontuur;
Durf te zien wat niemand anders durft te zien.

Dus laat belemmeringen jou nooit stoppen;
Jou hinderen jouw deel te doen.
Geloof dat jouw dromen allemaal mogelijk zijn
Als je dit werkelijk in jouw hart gelooft.

Bron onbekend

05-01-2012 om 15:38 geschreven door Omer

3 JANUARI

FEEST VAN DE HEILIGE NAAM VAN JEZUS

De soldaat die Jezus kruisigde

Wij sloegen hem aan 't kruis. Zijn vingers grepen

Wild om den spijker toen 'k den hamer hief -

Maar hij zei zacht mijn naam en: 'Heb mij lief'

En 't groot geheim had ik voorgoed begrepen.

Ik wrong een lach weg dat mijn tanden knarsten,

En werd een gek die bloed van liefde vroeg:

Ik had hem lief - en sloeg en sloeg en sloeg

De spijker door zijn hand in 't hout dat barstte.

Nu, als een dwaas, een spijker door mijn hand,

Trek ik een vis - zijn naam, zijn monogram -

In ied'ren muur, in ied'ren balk of stam,

Of in mijn borst of, hurkend, in het zand,
En antwoord als de mensen mij wat vragen:

'Hij heeft een spijker door mijn hand geslagen.'

Martinus Nijhoff
 

HIJ DIE BESTOND IN DE GESTALTE VAN GOD,

WILDE ZICH DAARAAN NIET VASTKLAMPEN;

HIJ WERD GEHOORZAAM TOT DE DOOD,

DE DOOD AAN EEN KRUIS.

Paulus aan de christenen in Filippi 2, 6 en 8

03-01-2012 om 12:42 geschreven door Omer