Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Doorheen de dagen
Ervaringen besproken
20-06-2015
MEDITEREN OP ZONDAG
ER STAK EEN HEVIGE STORM OP
Mensen krijgen soms rake klappen in hun leven: ze verliezen hun werk, of hun relatie loopt stuk; ze worden zwaar ziek, of ze verliezen iemand die hen dierbaar was. Daar blijven wij als mens nooit onberoerd bij. We vragen ons af: waarom dit alles? En vooral: waarom met mij? Het zijn vragen waarop je nooit direct of zomaar een antwoord vindt.
Mensen worden dan soms heel angstig. Is er nog wel een uitweg voor al mijn tegenslagen ... Wordt het ooit nog beter? Wanneer houdt het eens op, het éne verdriet na het andere … Daarover gaat het evangelie vandaag: ‘Waarom zijn jullie bang?’
Er stak een hevige storm op,
en de golven sloegen over de boot,
zodat die al volliep.
Maar Hij lag op het achterdek op een kussen te slapen.
Ze maakten Hem wakker en zeiden:
`Meester, kan het U niet schelen dat wij vergaan?'
Hij stond op en bestrafte de wind en het water:
`Zwijg, wees stil!'
En de wind ging liggen en het werd volkomen stil.
Hij zei tegen hen:
`Waarom zijn jullie bang?
Hebben jullie nog geen vertrouwen?'
(Marcus 4, 37-40)
WAAROM ZIJN JULLIE BANG?
De evangelist Marcus heeft zijn evangelie geschreven voor de jonge kerken die al heel vroeg vervolgd werden. Ongeveer 40 jaar na de dood van Jezus begon de storm ... Het was een moeilijke tijd voor de jonge kerk, ze kregen veel tegenwind. Hun enthousiasme was nog wel groot, vooral omdat sommigen Jezus nog zelf gekend hadden. Maar toch was het niet meer zoals in het prille begin.
Als dan de vervolging in alle hevigheid losbarst zijn sommigen geneigd de moed op te geven en te zeggen: ‘Jezus laat toch niets van zich merken! Hij heeft ons blijkbaar in de steek gelaten. Het was mooi maar het was niet meer dan een droom.’
Vooral als de vervolgingen nog toenamen en er martelaren vielen, kunnen we begrijpen dat mensen zich afvroegen of het allemaal wel zin had om nog door te gaan met die Jezus.
Voor deze mensen schrijft Marcus zijn evangelie. Die vervolgde christenen wil hij een hart onder de riem steken, want het schip van de kerk kwam in een ongeziene storm terecht. Het waren bange tijden van onzekerheid. Het verhaal van de storm op het meer bracht hen bij dat ze er niet alléén voor stonden. Die Jezus bleef het hart van de kerk ook midden in de storm.
Het ging er behoorlijk erg aan toe in die eerste kerk, zoals het ook behoorlijk kan stormen in ons eigen leven. Dan is het alsof alle houvast wegvalt, en we denken: ‘waar is God nu? Laat Hij ons helemaal in de steek?’ Er kunnen momenten in ons leven zijn dat wij ons erg verlaten voelen.
Dat hoeft ons niet te verwonderen. Jezus zelf zegt trouwens aan het kruis: ‘ Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?’ En ook de psalmen staan vol van zulke klachten: ‘God waar blijft ge, het water staat me tot de lippen, ik ben aan het verdrinken.’ Het water is hier niet het rustige idyllische meer, maar wel het water dat donker en dreigend is. Het water dat de mens wil verzwelgen en meesleuren naar de donkerste diepten.
Ook wij kunnen zo een periode doormaken in ons leven, Zelfs grote heiligen hebben dat beleefd: Augustinus, Franciscus, Johannes van het Kruis, Ignatius van Loyola, Moeder Teresa en vele anderen spreken over de beproevingen die ze doorstaan hebben. Ook zij hebben vol angst uitgeroepen, in hun eigen woorden: ‘Meester, red ons want wij vergaan!’
Het evangelie zegt ons: ‘ Heb geen angst, ik ben toch bij U in de boot’. Een magere troost, zul je misschien zeggen. Wat heb ik aan een Jezus die in slaap valt, midden in de storm? Want in het verhaal blijft Hij slapen, midden het gebulder van wind en golven.
Misschien zit daarin wel de kern van het verhaal. Laat het geloof in die Jezus niet indommelen, want alleen red je het niet. Dat herhaalt Jezus voortdurend: ‘Ik ben er voor je, Ik zal er ook altijd voor je zijn, maar laat me niet slapend langs de kant.’
Er is zoveel angst en wanhoop bij mensen omdat ze geen uitweg meer zien. Het evangelie zegt: die uitweg vind je maar, als je ontdekt dat de Heer mensen nabij blijft ook in de donkerste nacht.
Zoveel eeuwen geleden schreef de H. Augustinus al: ‘Onrustig blijft mijn hart – de storm in mij gaat maar liggen – tot het zijn rust vindt in U, mijn God.’
Het zijn oude woorden, maar ze blijven waar tot op vandaag.
Er is een kleine jongen van acht jaar. Zijn vader is heel geleerd. Hij zoekt oplossingen voor de problemen van de mensheid. De kleine komt bij hem binnen, trekt aan zijn mouw en zegt: ‘Papa, ik wil je helpen!’ Zijn vader wijst hem de deur; ‘Neen, jongen, ik heb nu te veel werk’. Maar de jongen dringt aan.
Er ligt daar een tijdschrift met daarin een wereldkaart. Papa neemt een schaar en knipt de kaart in heel kleine stukjes. Hij geeft die aan de kleine, en ook wat lijm: ‘Kijk, probeer nu maar de wereld weer in elkaar te puzzelen.’ Mijn zoon zal daar wel een dag of tien zoet mee zijn, denkt hij. Maar twee uren later is de kleine klaar. ‘Hoe heb je dat aan boord gelegd?’
‘Wel papa, ik zag op de achterkant van de wereldkaart de afbeelding van een mens. De wereld, die ken ik niet, maar de mens wel. Ik heb dan maar alle kleine papiertjes omgedraaid. En ik heb eerst de mens weer in elkaar gepuzzeld. Daarna heb ik het papier omgedraaid. Ook de wereld zat weer goed in elkaar!’
Tussen zaaien en oogsten ligt voor de boer een lange wachttijd, waarop hij minder greep heeft en waarin hij vooral moet vertrouwen op de groeikracht van het zaad.
Marcus roept ons op om vertrouwen te hebben in de innerlijke kracht van Gods Woord.
En ook al zijn ons geloof en onze liefde nog zo klein als een mosterdzaadje, toch kan al iets zichtbaar worden van wat groeien kan: het Rijk van God op onze aarde.
‘Het gaat met het Rijk Gods als met een man
die zijn land bezaait:
hij slaapt en staat op,
’s nachts en overdag,
en onderwijl ontkiemt het zaad
en schiet op,
maar hij weet niet hoe.’
( Marcus. 4, 26-27)
Het is een klein parabeltje van Jezus, dat eerste deeltje uit het evangelie van vandaag: het zaad ontkiemt en groeit terwijl de boer slaapt. Misschien is het niet zo gekend maar het is zo mooi en waardevol, omdat het vertrouwen biedt en toekomst belooft, terwijl ontgoocheling en moedeloosheid ons kunnen bekruipen, als we de geloofsafval zo duidelijk menen te zien.
Echt nieuw zijn die gevoelens eigenlijk niet. Reeds tijdens Jezus’ leven bestonden ze. Na het wonder met de broden en de vissen, zegt Jezus dat Hij zelf het brood is voor het leven van de mensen. Velen hebben het daar moeilijk mee, gaan twijfelen, en verlaten zijn gezelschap. Elders lezen we bij Matteüs: ‘De elf leerlingen gingen naar Galilea, naar de berg waar Jezus hen had onderricht, en toen ze hem zagen vielen ze op de knieën; sommigen echter twijfelden. En welke ontgoocheling spreekt er niet uit de woorden van de leerlingen op weg naar Emmaüs: ‘Wij echter hadden gehoopt …’
Daarom heeft Jezus verteld over de boer die slaapt, terwijl het zaad ontkiemt en opgroeit, doorheen vele wisselende vormen: het groene sprietje, de aar en dan het rijpe graan. Het is alsof Hij ons zegt: ‘verlies je vertrouwen niet, ook al moet je wachten en begrijp je niet alles, ook al lijkt alles soms verloren.’
Ons vertrouwen berust niet op onze eigen krachten, maar op de innerlijke groeikracht van Gods Woord. Tegenkrachten zijn er, ongetwijfeld, maar die zijn er altijd geweest. Waaraan schenken wij ons vertrouwen: aan de tegenkrachten of aan Gods eigen Woord?
Anne Frank heeft zoveel kwaad gezien en beleefd. Toch schreef zij nog: ‘Ondanks alles geloof ik in de innerlijke goedheid van de mens.’ En zelfs bij Sigmund Freud vinden wij bemoediging: ‘De stem van de waarheid klinkt zacht, maar zij zwijgt niet tot zij gehoord wordt.’
Laten wij dus maar geloven in het zaad dat groeit, uit eigen kracht! En laten wij er op letten om – individueel en als Kerk – geen tegenkracht te zijn die de groei van het Rijk van God belemmert. Zelf kunnen wij dit Rijk niet vestigen, maar laten wij in alle bescheidenheid meewerken aan de groei ervan!
Ik zal de halmen niet meer zien noch binden ooit de volle schoven, maar doe mij in den oogst geloven waarvoor ik dien …
Gezeten op den drempel van een huis, speelt hij gewichtig, stoer en onbaatzuchtig voor iedereen. Zij, die het vaderhuis nimmer vergeten en zij, die voortvluchtig
dolen van land tot land: de dichters, de matrozen, de reizigers, die zonder énen cent, het land ontdekken door hun droom verkozen, luistren naar 't schreien van zijn instrument.
Hij weent, hij juicht, de goede goochelaar, en door zijn droomrig, langoureus gebaar voelt iedereen zich weer het dwaze kind:
de rentenier vergeet zijn lieve renten, de filosoof zijn kostbaarste argumenten, de veertigjaarge dat hij heeft bemind.
Een week na Pinksteren vieren wij de Heilige Drie-eenheid. Hoe noemen wij God in onze tijd? Misschien is Hij voor velen totaal afwezig geworden, ongekend, niet meer aanbeden, overbodig ... De God van: misschien zijt gij wel ergens … De God van: ik weet het niet meer ...
Soms is Hij nog een laatste redplank bij ziekte of tegenslag. Laat nog maar eens een kaars voor Hem branden: je weet maar nooit ...
Soms komt Hij nog eens langs bij een eerste communie, een vormsel of een huwelijk.
Maar Hij is ook nog altijd de God die mensen in beweging zet, die leven blijft brengen in de kerk, de God die hoop blijft brengen en houvast biedt in een wereld die alle hoop en houvast dreigt te verliezen.
In het eenvoudigste christelijk gebed, het kruisteken zeggen wij wie God in wezen is. Wij noemen hem drievoudig, drievuldig: Vader, Zoon en Geest ...
Wij noemen God: Vader en Moeder, omdat hij aan de oorsprong staat van alle leven. Daarmee hebben wij gezegd dat ons leven geen blind toeval is, dat al wat bestaat een zin heeft en een uiting is van Gods scheppende liefde voor de mens.
Wij noemen God Zoon omdat Hij zijn schepping niet alleen gelaten heeft. Hij heeft zich kenbaar gemaakt in Jezus Christus. We hebben dit zojuist in het evangelie gelezen ... ‘Zozeer heeft God de wereld liefgehad dat hij zijn eniggeboren zoon heeft gegeven opdat alwie in hem gelooft niet verloren zal gaan.’ God is geen verre God die éénmaal het heelal geschapen heeft om er nadien nooit meer naar om te zien. Dat was de God van de filosofen uit de tijd van de Verlichting. Voor hen was God de grote mecanicien van het heelal die het uurwerk van het heelal had opgewonden en verder alles maar zijn beloop liet gaan. Zo een verre afstandelijke God spreekt ons niet aan. God is Liefde zeggen wij: en liefde is aanwezigheid, betrokkenheid, tederheid, barmhartigheid. Daarom heeft de Vader zich in Christus geopenbaard om de mens nabij te zijn.
God noemen wij ook Geest. Hij blijft werkzaam doorheen onze geschiedenis. Zijn kracht is tastbaar in iedere tijd. Hij vernieuwt het gelaat van onze wereld. Dat hebben wij vorige week met Pinksteren gevierd ...
Hoe is uw naam God, waar zijt Gij te vinden? Het antwoord op die eeuwenoude vraag werd ons in het evangelie geopenbaard: God Gij zijt Vader omdat gij scheppende liefde zijt. Gij zijt Zoon omdat uw liefde zich aan mensen geopenbaard heeft in Jezus Christus Gij zijt Geest omdat Gij bij ons blijft met uw levenwekkende kracht, door alle eeuwen heen.
Toen ik vijf jaar geleden naar de Sahara kwam, hield ik helemaal niet van de nacht. Hij was voor mij te zeer verbonden met de Europese levenswijze, die zeker niet de beste is, en hij is vooral minder geschikt om tot rust te komen en de zenuwen te ontspannen. Nacht betekent voor velen vermoeienis, die nog gevoegd wordt bij de vermoeienissen van de dag. Voor sommigen betekent hij verstrooiing, voor anderen slapeloosheid, verveling enzovoort.
Hier is het heel anders. Om te beginnen zijn er geen lichtreclames. De nacht is vóór alles rust, echte rust. Bij zonsondergang komt de natuur tot rust, zij ontspant zich als op een stille aanwijzing van God. De wind, die ons bijna de hele dag met zijn suizen en zijn zand begeleid heeft, is gaan liggen, de hitte wordt minder, de lucht wordt helder en fris. Alles ademt vrede, alsof de elementen en de mensen zich willen herstellen van de grote strijd van de dag en van de zon.
Ja, de nacht is hier heel anders. Hij heeft zijn prilheid, zijn geheime charme niet verloren. Hij is gebleven zoals God hem gemaakt heeft: een creatie van Hem, die weldadigheid en leven brengt.
CARLO CARRETTO
(overgenomen uit: ‘Een jaar wijsheid uit de abdijen’. Samengesteld door Maria ter Steeg)
Pinksteren, het feest van de Heilige Geest, het lijkt een moeilijk feest:
God, de Vader, dat gaat nog: wij hebben geleerd om Hem te zien als die goede Vader, die ons tot leven geroepen heeft om gelukkige mensen te worden.
Ook Jezus, de Zoon, zegt ons veel: de evangelies staan vol mooie verhalen over Hem, en net als wij is Hij een mens van vlees en bloed. Zo kennen we Hem, die mens, die weldoende rondging.
Maar de Geest lijkt ons te ontsnappen. Wie mag Hij wel zijn?
En toch zou je ook kunnen zeggen, eigenlijk is het makkelijk om over die Geest te spreken, want wie is Hij anders dan de Geest van Jezus zelf? Wie is Hij anders dan Jezus, ook nu nog onder ons?
En daar kan je veel over zeggen. Vandaag zou ik er maar één gedachte willen uitlichten: Jezus, dat is die mens, die aan het einde van zijn leven hier op aarde geheel gebroken en gedeeld werd.
In elke eucharistie horen wij het opnieuw: 'dit is mijn lichaam, dat voor u gegeven wordt', 'dit is mijn bloed, dat voor u wordt vergoten'. En zoals Jezus zelf, voegt de priester er telkens aan toe: 'Blijf dit altijd opnieuw doen om Mij te gedenken'. Vergeet het toch niet, dat Ik, Jezus, zo was, die mens, die tot het uiterste ging in het wegschenken van zichzelf.
Dat is Jezus, ten voeten uit: de mens, die niet leefde voor zichzelf, maar voor de anderen en voor de Andere, en die juist daarin het doel van zijn leven bereikte, die juist daardoor zijn diepste vreugde vond.
Dat is ook de Geest van Jezus ten voeten uit: leven voor de anderen, leven voor de Andere, en daarin het doel van je leven of mens-zijn bereiken, juist daardoor ten volle gelukkig worden.
De Bijbel zegt eigenlijk niet zo veel over die Geest, maar één woord van Paulus is rijk aan inhoud: 'de vrucht van de Geest is liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid en trouw, zachtheid en ingetogenheid.'
Om te verstaan is het feest van vandaag dus niet echt een moeilijk feest: neem af en toe eens de tijd om te kijken wie Jezus was, dan zie je de Heilige Geest, doe zoals Hij, dan leef je in de Heilige Geest.
Maar om zo te leven is niet altijd even eenvoudig; wij zijn gelukszoekers, die zich gemakkelijk laten misleiden, door alleen voor zichzelf te leven, en dan vinden wij geen rust of vrede, dan vinden wij die vruchten van de H. Geest niet.
We zoeken op een krampachtige wijze om gelukkig te worden, en wij jagen daarbij voortdurend schimmen na, dingen, die niet echt vreugde schenken. Telkens weer blijven wij onvoldaan achter, willen wij weer iets anders, weer iets nieuws, weer iets meer.
Alleen wie het gegeven is om te leven vanuit die Geest van Jezus, die zichzelf kon vergeten voor de anderen, alleen die vindt diepe vreugde.
Dat wens ik u vandaag van harte: dat ge moogt bezield worden door de goede Geest van Jezus. Dat het Pinkstervuur u mag aansteken om te leven als gelukkige en enthousiaste christenen.
Dikwijls kijken wij met heimwee naar de tijd van de eerste christenen. Dikwijls bidden wij ook dat de geestdrift van de vroege Kerk ook onder ons zou leven.
Vandaag horen we de keerzijde van deze vroegste tijd. Jezus gaat weg uit deze wereld en bidt voor zijn leerlingen. Hij ziet reeds de moeilijkheden, die hun deel zullen worden. Hij weet dat hun leven niet zorgeloos zal verlopen, als Hij niet meer zichtbaar bij hen is. Hij kent hun vertwijfeling en Hij weet dat hun leven soms zwaar zal zijn. Daarom dat kleine zinnetje bij het Laatste Avondmaal: ‘Ik bid u voor hen’.
Jaren later zijn de moeilijkheden van de leerlingen geen toekomstmuziek meer. Het leven was verder gegaan, en de leerlingen waren al die jaren trouw gebleven aan het woord van Jezus. Maar, hoe aantrekkelijk de boodschap van Jezus ook was, zij werden niet begrepen door de wereld. Integendeel: zij werden verstoten en uitgesloten, ze werden vervolgd, omwille van zijn Naam. Petrus schrijft daarover.
‘Zusters en broeders, wees niet verbaasd over de vuurproef die u ondergaat; er overkomt u niets uitzonderlijks. Hoe meer u deel hebt aan Christus’ lijden, des te meer moet u zich verheugen.’
Ook dat was het leven van de eerste christenen en het blijft nog altijd het leven van velen die Jezus willen volgen. Het kan hard vallen in het dagelijkse leven, maar de werkelijkheid kan niet anders zijn. Even voordien had Jezus nog gebeden: ‘Vader, de wereld kent U niet en ziet U niet.’ En daarom bid ik U voor hen: ‘dat Gij hen in deze wereld zou bewaren.’
Ik weet niet hoeveel mensen mij hebben geschreven
toen het slecht met mij ging:
‘We zullen een kaarsje voor je opsteken’.
Mensen uit alle lagen van de bevolking,
onder wie ook gelouterde mensen
die zelf ooit hard hebben moeten knokken.
Op die momenten voel je
dat zo’n kaarsvlammetje
niet zo maar een sentimenteel lichtje is.
Als iemand een kaars pakt en een lucifer,
en die kaars voor iemand anders aansteekt,
dan is er toch sprake van warmte
van de ene mens voor de andere mens.
Duizenden en duizenden mensen
steken op een dag een kaarsje aan.
Dat is iets heel anders dan wanneer duizenden mensen
Ze stonden er bedremmeld, zeg maar: verslagen bij. Eerst op die vrijdag hadden ze Hem verloren aan de dood en nu zijn Hemelvaart aanstaande was, verloren ze Hem opnieuw.
Toen Hij stierf op die vrijdag week Zijn lichaam,
niet Zijn geest. De Geest was bij hen, was gebleven, levend, warm en zeer nabij, vertrouwd en eigen, als altijd.
En nu ineens, starend naar de hemel, was er de leegte. Als van God verlaten bleven ze bij elkaar en uitzichtloos was de diepe, de diepste duisternis.
Eén lichtpunt was er, 'n belofte, 'n toezegging, meer niet.
Maar ze wisten dat 't bij 'n belofte meer gaat om de waarde van hem, die belooft, dan om de inhoud van de belofte.
we kunnen heel veel van elkaar verschillen, maar dit hebben we toch wel gemeen met elkaar: we willen gelukkig zijn. Daar gaan Jezus’ woorden vandaag over: ‘Ik zeg u dit alles, opdat mijn vreugde in u mag zijn en uw vreugde volkomen mag worden.’ Jezus verlangt ernaar dat zijn diepe vreugde ook in ons mag wonen. En Hij voegt eraan toe: ‘Als je die volkomen vreugde wil ervaren, moet je elkaar liefhebben, zoals ik jullie heb liefgehad.’ Een andere weg is er niet, alleen de liefde zoals Hij zelf ons liefhad.
Liefde! De eeuwen door is er over gezongen, geschreven en gepraat. Met zoveel verschillende betekenissen: huwelijksliefde, moederliefde, kalverliefde, naastenliefde, eigenliefde, liefdoenerij, liefdadigheid, verliefdheid … Van de ene kant is het woord tot op de draad versleten omdat het te pas en te onpas gebruikt wordt. En van de andere kant is het onverslijtbaar en onmisbaar, zoals een dichter schreef ’Liefde is het hart van het heelal’.
Vandaag zegt Jezus ons: ‘Geen groter liefde kan iemand hebben dan dat hij zijn leven geeft voor zijn vrienden’. Het gaat hier niet over sterven voor elkaar, maar over leven voor elkaar: jezelf geven, jezelf vergeten in gewone dagelijkse dingen. Het is ‘iets doen’ en ook ‘iets gaarne doen’, om de ander gelukkig te maken … ook als dit moeite kost . Het is jezelf vergeten omwille van de ander. Meer nog: liefde is jezelf geven, met wat je hebt en met wat je bent – zoals Jezus heeft voorgedaan.
We kunnen mensen gaarne zien, omdat ze goed zijn voor ons. Bij Jezus wordt die volgorde omgekeerd. Zijn liefdevolle blik of gebaar komt eerst en daardoor wordt iemand goed. Hij bemint Zacheüs, een egoïstische uitzuiger, en daardoor geeft die de helft van zijn bezit aan de armen. Hij bemint Petrus die hem driemaal verloochende en Petrus wordt een rots van geloof. Jezus’ liefde maakt iemand goed. Ook onze liefde kan mensen anders maken.
Daarom heeft iemand terecht gezegd: ‘Liefde verandert de wereld niet … maar liefde verandert de mensen, en mensen veranderen de wereld.’
Hij is mijn broertje
Eens wandelde ik, ver weg van de bewoonde wereld.
Het was in Bolivië, in het Andesgebergte,.
Op een steil bergpad ontmoette ik een klein meisje,
ze was op weg naar school in een gehucht,
waar ik een uur tevoren langsgekomen was.
Voor haar broertje was de weg te lang en te zwaar.
Daarom droeg ze hem, die vele kilometers lang,
op haar smalle rug.
Eigenlijk was ze zelf nog een kind.
'Wel', zei ik, 'kind, wat draag jij toch een zware last'.
Wat kan ik zeggen over de kloosters in onze dagen? De huidige abt van Ampleforth, Patrick Barry, vertelt in een boekje over de heilige Benedictus de volgende anekdote. Onlangs – schrijft hij – ontmoette ik buiten onze abdijkerk een groepje mensen die me de vraag stelden: 'Is dit een abdij?' Toen ik bevestigend antwoordde, zei een van hen een beetje sceptisch en teleurgesteld: 'Waar is dan de ruïne?'
