HEB GOEDE MOED

Na Jezus’ woorden bij het Laatste Avondmaal

zeiden de leerlingen Hem:

‘Ja, nu spreekt U rechtstreeks en niet in beelden.

Nu begrijpen we dat U alles weet

en dat niemand U iets hoeft te vragen,

nu geloven we dat U van God bent gekomen.’

Jezus vroeg: ‘Nu geloven jullie?

Er komt een tijd, en die tijd is er al,

dat jullie uiteengedreven worden,

dat ieder zijn eigen weg gaat

en Mij alleen achterlaat.

Maar Ik ben niet alleen,

want de Vader is bij Mij.

Ik heb dit gezegd opdat jullie vrede vinden bij Mij.

Jullie zullen het zwaar te verduren krijgen in de wereld,

maar houd moed:

Ik heb de wereld overwonnen.’

(Johannes 16,29-33)

Ontroerend is het om telkens weer vast te stellen hoe teder en menselijk Jezus tot zijn vrienden spreekt in dit uur van afscheid. Hij begrijpt ten volle hun droefenis. In de voorbije drie jaar hadden zij, in zijn gezelschap en als zijn vrienden, ervaringen meegemaakt, die tevoren ongezien en ongehoord waren.

Nu is het ogenblik van afscheid daar: Hij zal uit deze wereld weggaan, en wat er daarna gaat komen kunnen zij niet vermoeden. Hij, Gods eigen Woord, Gods eigen Zoon, begrijpt dat ten volle. Hij begrijpt dat dit moment weegt, omdat Hij door en door mens is zoals wij.

De situatie van het Laatste Avondmaal kan nog het best vergeleken worden met het afsterven van een geliefde. Zo voelen de leerlingen zich: Hij, die zoveel voor hen betekende, Hij die zoveel troost en zoveel hoop bracht in de dagelijkse dagen, Hij zegt nu openlijk: ‘Ik zal weggaan’.

We hebben het ook al meegemaakt. Een geliefde die afscheid neemt. Ook als wij geloven kan zo’n afscheid wegen. We klampen ons vast aan zoveel herinneringen, we worden getroost door ons geloof, door zijn woord: ‘In het huis van mijn Vader is ruimte voor velen.’

Maar we blijven mensen, arm en klein. En het vooruitzicht weegt: ‘Hij of zij, mijn man of vrouw, mijn kind, mijn meest geliefde , Hij of zij, die gaat nu weg en zal er voortaan niet meer zijn, lijfelijk, zichtbaar, tastbaar.

Zo voelden de leerlingen zich. En daarom zegt Jezus telkens weer in telkens andere woorden: ‘Laat uw hart niet verontrust worden.’ Geloof Mij toch, Ik blijf bij jullie, ook al zal mijn aanwezigheid vanaf nu anders zijn.

Aangrijpend is dit getuigenis. Zelfs in dit ultieme ogenblik, nu de vorst van deze wereld lijkt te triomferen, blijft Hij herhalen: ‘Heb goede moed! Ik heb de wereld overwonnen. Ook nu nog kunnen jullie vrede vinden in mijn Woord’.

Blijf bij ons, Heer,

neem deel aan ons leven

en leer ons lief en leed

te delen met elkaar.

Blijf bij ons, Heer,

spreek ons aan

en leer ons van harte

te luisteren naar elkaar.

Blijf bij ons, Heer,

trek met ons mee

en leer ons elkaar te vergezellen

op de weg door het leven.

Blijf bij ons, Heer,

en geef dat wij goed voor ogen hebben

waar het U allemaal om begonnen is:

dat wij elkaar zouden liefhebben,

dat wij één zouden zijn.

Kees Harte

17-05-2010 om 08:08 geschreven door Omer

Kom, Heer Jezus! Kom!

Tijdens het Laatste Avondmaal sloeg Jezus zijn ogen ten hemel:

‘Heilige Vader,

Ik bid niet alleen voor hen,

maar voor allen die door hun verkondiging in Mij geloven.

Laat hen allen één zijn, Vader.

Zoals U in Mij bent en Ik in U, laat hen zo ook in Ons zijn,

opdat de wereld gelooft dat U Mij hebt gezonden.

Ik heb hen laten delen

in de grootheid die U Mij gegeven hebt,

opdat zij één zijn zoals Wij:Ik in hen en U in Mij.

Dan zullen zij volkomen één zijn

en zal de wereld begrijpen dat U Mij hebt gezonden,

en dat U hen liefhad zoals U Mij liefhad.

Vader, U hebt hen aan Mij geschonken,

laat hen dan zijn waar Ik ben.

Dan zullen zij de grootheid zien die U mij gegeven hebt

omdat U Mij al liefhad voordat de wereld gegrondvest werd.

Rechtvaardige Vader,

de wereld kent U niet, maar Ik ken U,

en zij weten dat U Mij hebt gezonden.

Ik heb hun uw naam bekendgemaakt

en dat zal Ik blijven doen,

zodat de liefde waarmee U mij liefhad in hen zal zijn

en Ik in hen.’

Halfweg tussen Hemelvaart en Pinksteren, de tussentijd van de afwezigheid van Jezus, de tijd van groot gemis en intens verlangen. Elk jaar beleven wij die tijd opnieuw: dezelfde stemming wordt in ons wakker gemaakt. ‘Kom, Heer Jezus, kom!’, de laatste woorden uit het boek van de Openbaring, zelf het laatste boek van de Schrift. In deze tussentijd leven wij ons leven.

‘Kom, Heer Jezus, kom!’, het was – toen al – een onnoemelijk verlangen, dat nooit tot rust kan komen, zonder het weerzien van de meest Geliefde. Zo raak hadden de leerlingen het al gezegd, op de weg naar Emmaüs, toen zij aan hun vreemde reisgezel vertelden wat er tevoren in Jeruzalem gebeurd was: ‘En wij die gehoopt hadden …’

‘En wij die gehoopt hadden …’ Voor hoeveel mensen in hoeveel eeuwen was het de uitdrukking van de diepste hunkering, die hier niet te vervullen is? Voor hoeveel mensen in hoeveel eeuwen was het al het heimwee dat ons altijd voortdrijft, rusteloze zoekers als wij zijn?

Wij, mensen, zijn onaf. We zullen hier ook altijd onaf zijn, nooit geheel tot rust gekomen. Altijd jaagt die onvolkomenheid ons voort. De honger in ons hart blijft altijd honger, de dorst naar leven blijft onlesbaar. Altijd lokt er een einder, die verder ligt. Altijd wenkt er een verwachting, die méér inhoudt. De hemel, zeggen wij, omdat we geen beter woord hebben. Maar die hemel is geen land of zee, het is die haven, waar we eindelijk thuiskomen. Waar elke hunkering, heel diep in ons, gestild wordt in Gods liefdevolle tederheid.

‘Kom, Heer Jezus, kom’. Laat ons iets proeven van die volkomen rust, waar wij zo naar uitzien en waar wij voorgoed geborgen zullen zijn bij onze God, de Eeuwige, de Algoede naar wie wij altijd op zoek en op weg zijn: de Heer van tijd en eeuwigheid, die ook onze meest Geliefde wilde zijn.

Om eenheid

Erbarmen, Heer,

die in uw doodsangst hebt gebeden

om eenheid onder ons, om vrede:

duld onze oorlogen niet meer.

Laat niet meer toe,

O Heer, dat wij elkaar bevechten

met het gelijk van onze rechten;

ach, wij zijn zelf de veten moe.

Breek af de wal

die ons omsluit, de hoge toren

waarin wij weigeren te horen

wat broeders vragen in het dal.

En demp de kloof,

gegraven door ons beter weten,

waarachter wij zijn neergezeten

in ons hoogmoedige geloof

Want met elkaar

zijn wij eenmaal u, Heer, gegeven,

zijn wij met ons gespleten leven

alleen in u verenigbaar.

Maak ons dan één,

breng ons voortaan elkander nader,

de kinderen van de zelfde Vader,

zijn liefde om ons allen heen.

Michel van der Plas

P.S. Onder de titel ‘Verweesd achtergebleven, wachtend op hulp’ schreef Mark Van de Voorde een mooie, eigentijdse bezinning over deze tussentijd. Je kan die vinden op www.rorate.com . De auteur was destijds hoofdredacteur van ‘Kerk & Leven’.

16-05-2010 om 06:43 geschreven door Omer

WAT JE DE VADER OOK VRAAGT IN MIJN NAAM

Nog steeds tijdens het Laatste Avondmaal zei Jezus tot zijn leerlingen:

‘Ik verzeker jullie:

wat je de Vader ook vraagt in mijn naam – hij zal het je geven.

Tot nu toe hebben jullie niets in mijn naam gevraagd,

maar vraag het en je zult het ontvangen.

Dan zal je vreugde volmaakt zijn.

Ik heb jullie dit alles in beelden verteld,

maar er komt een tijd dat ik niet meer in beelden spreek,

maar jullie zonder omwegen over de Vader vertel.

Als je dan iets vraagt in mijn naam,

hoef ik het niet meer namens jullie aan de Vader te vragen,

want de Vader zelf heeft jullie lief,

omdat jullie mij liefhebben

en geloven dat ik van God ben gekomen.

Ik ben bij de Vader vandaan gegaan

en naar de wereld gekomen,

nu verlaat ik de wereld weer

en ga ik terug naar de Vader.’

(Johannes 16,23b-28)

Een drukke dag bij de mensen begint voor Jezus diep in de nacht op een eenzame plaats in gebed, in de stilte luisterend naar de VADER. Vaak trekt Hij zich daartoe terug in de bergen. Het werkt aanstekelijk bij zijn leerlingen. Op een bepaald ogenblik vragen zij Hem: ‘Heer, leer ons bidden’. En dan leert Hij hun het gebed bij uitstek, het Onze Vader.

‘Vader, ONZE Vader!', het eerste woord van elk gebed. Ons diepste ‘ik’ komt open voor de ontmoeting met God die ons persoonlijk liefheeft. Wat kunnen wij beter vragen dan thuis te komen bij ‘Onze Vader’? En dat ZIJN Naam geloofd wordt en niet ons eigen kleine naampje. Door te bidden dat zijn Naam geheiligd wordt, vragen wij dat Hij meer in ons mag wonen. En we vragen dat ZIJN Rijk van liefde in ons en in de wereld mag groeien.

Zo krijgen wij de juiste KIJK en mogen wij vragen wat ons ter harte gaat: brood voor de dagen die komen, brood, rechtvaardig verdeeld tussen de mensen. Wij vragen om Gods barmhartigheid en beloven om zelf barmhartig te zijn. Wij vragen dat de Vader ons zonder te veel kleerscheuren door de bekoringen zou leiden. DAT is ons leven in zijn Naam: SAMEN het brood breken en het leven delen, SAMEN elkaar dragen dag aan dag en overeind blijven in de aanvechtingen.

Jezus zegt om met aandrang te bidden. Niet in een handeltje! Maar om te zeggen aan de Vader, die ons liefheeft wat ons op het hart ligt. In het vertrouwen dat God uiteindelijk alles ten goede keert voor wie Hem oprecht liefhebben.

Doorheen dit alles krijgen wij de hoogste gave: de heilige Geest, die de liefde in ons verdiept. Aan God die Liefde is, vragen wij zijn gunsten. Maar hoe wij verhoord worden is niet altijd duidelijk. In groeiende mate, krijgen wij evenwel de gave van de Geest.

Terwijl wij Gods aandacht vragen, krijgen wij zelf meer aandacht voor God en bloeit ons hart open in liefde en vreugde. Wij krijgen: KRACHT TEN LEVEN, LEVENSMOED. Ooit vroeg men God de vijand te verpletteren, nu vragen wij en krijgen wij: LIEFDE EN GEDULD, EN AL DIE ANDERE GAVEN VAN GODS GOEDE HEILIGE GEEST!

Een kaarsje aansteken

Ik weet niet hoeveel mensen mij hebben geschreven

toen het slecht met mij ging:

‘We zullen een kaarsje voor je opsteken’.

Mensen uit alle lagen van de bevolking,

onder wie ook gelouterde mensen

die zelf ooit hard hebben moeten knokken.

Op die momenten voel je

dat zo’n kaarsvlammetje

niet zo maar een sentimenteel lichtje is.

Als iemand een kaars pakt en een lucifer,

en die kaars voor iemand anders aansteekt,

dan is er toch sprake van warmte

van de ene mens voor de andere mens.

Duizenden en duizenden mensen

steken op een dag een kaarsje aan.

Dat is iets heel anders

dan wanneer duizenden mensen

geen kaars aansteken.

Bidden betekent niet alleen

‘vragen voor jezelf’,

maar het is ook vragen voor de ander.

Zoals je een kaarsje voor een ander opsteekt,

zo vindt door het gebed

een verbinding tussen mensen plaats

en dat is een grote kracht in de samenleving.

Toon Hermans

15-05-2010 om 07:36 geschreven door Omer

HEILIGE MATTHIAS, APOSTEL

De uitverkiezing van Matthias

Over Matthias horen we voor het eerst in de Handelingen van de Apostelen. Jezus is teruggekeerd naar de Vader in de hemel. Nu staan de leerlingen voor de opgave zijn opdracht over te nemen. Eén van hen, Judas, heeft Jezus verraden en vervolgens zelfmoord gepleegd. Het eerste wat ze doen is een opvolger voor hem aanwijzen. De kandidaten moeten aan zeer bepaalde voorwaarden voldoen. Petrus, die de leiding neemt, formuleert het als volgt:

‘Dus moet één van de mannen die tot ons gezelschap behoorden gedurende de tijd dat de Heer onder ons verkeerde, te beginnen bij het doopsel van Johannes tot de dag waarop Hij van ons werd weggenomen, met ons een getuige worden van zijn verrijzenis.’ Men stelde er twee voor: Josef, ook Barsabbas geheten, bijgenaamd Justus (= de rechtvaardige), en Matthias.

Toen baden zij als volgt: ‘Gij Heer, die aller harten kent, wijs degene aan die Gij van deze twee hebt uitverkoren om de plaats te bezetten in dit dienstwerk en apostelambt, waaraan Judas ontrouw werd om heen te gaan naar zijn eigen plaats.’ Toen liet men hen loten en het lot viel op Matthias. Hij werd toegevoegd aan de groep van de elf apostelen.'

(Handelingen der Apostelen 1,21-26)

Uit dit relaas mogen we dus opmaken dat Matthias van het begin af aan tot de kring van Jezus behoorde.

Over de aanwijzing door het lot

Dat de apostelen Matthias' keuze via het lot hebben bepaald is later herhaaldelijk onderwerp van discussie geweest. De kerkvader Dionysius weet te vertellen dat de keuze tenslotte op hem viel, omdat God uitdrukkelijk een zonnestraal op hem liet wijzen! Men is in de Kerk al spoedig daarna van deze methode afgestapt. Beda de Eerbiedwaardige meent dat het destijds nog toegestaan was om zulke hulpmiddelen te gebruiken, omdat de volle waarheid nog niet gekomen was. Immers hoewel het kruisoffer had plaats gevonden, drong het volledige heil pas door met Pinksteren. Vandaar dat ze bij Matthias' keuze nog het lot gebruikten; op dezelfde manier werd krachtens de Wet de keuze van de hogepriester bepaald. Maar na Pinksteren was de waarheid ten volle aan het licht getreden; de zeven diakens werden dan ook niet meer middels het lot aangewezen, maar door de apostelen, via hun gebed en handoplegging.'

Matthias' verdere leven

In de bijbel lezen we verder niets meer over de lotgevallen van Matthias. We zijn dus verder aangewezen op mondelinge overlevering en legende. Hij zou het evangelie gepredikt hebben in Judea, Ethiopië en tenslotte ook nog in Macedonië. Ook over zijn levenseinde zijn de bronnen niet eensluidend; de meeste gaan ervan uit dat hij op gewelddadige wijze aan zijn eind is gekomen. Maar ze verschillen soms aanzienlijk over de wijze waarop.

Verering & Cultuur

Matthias zou in Palestina zijn begraven. Daar trof keizerin Helena zijn relieken aan, toen zij op zoek was naar het kruis waar Jezus 300 jaar eerder aan was gestorven. Op haar bevel zouden ze naar Trier zijn overgebracht. Sindsdien gaat deze stad er prat op dat ze het enige apostelgraf bezit ten noorden van de Alpen. Zijn eerste rustplaats schijnt ook op dezelfde manier ingericht geweest te zijn als die van Petrus te Rome: in een onderaardse crypte onder het aan hem toegewijde altaar, waarboven een baldakijn was geconstrueerd, rustend op vier zuilen.

Het schijnt dat Keizer Karel V († 1558) een grote devotie had voor Sint Matthias; aan zijn tussenkomst schreef hij zijn overwinningen in de oorlog toe alsmede zijn successen in de politiek. Vandaar ook dat hij bij zijn bezoek aan Maastricht de dag na zijn feestelijke intocht, op 13 mei 1520, de mis wilde bijwonen in de Matthiaskerk en er een grote som geld achterliet voor de armen van de parochie.

Hij is vooral patroon van het bisdom Trier

Afbeeldingen

Hij wordt afgebeeld als één van de apostelen (met boek of boekrol); hij is een wat oudere man met hellebaard, bijl of - heel soms - een zwaard of lans, of met de stenen van de steniging: al deze attributen verwijzen naar zijn marteldood.

(Bron: Dries van den Akker S.J)

14-05-2010 om 07:42 geschreven door Omer

'WAT STAAN JULLIE DAAR TOCH NAAR DE HEMEL TE KIJKEN?

In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen:

`Er staat geschreven

dat de Messias zou lijden

en op de derde dag

uit de doden zou opstaan,

en dat in zijn naam

de bekering zou worden verkondigd

aan alle volken,

tot vergeving van zonden.

Jullie zullen hiervan getuigen,

te beginnen in Jeruzalem.

Ik zend jullie wat mijn Vader heeft beloofd.

Jullie moeten in de stad blijven

totdat je wordt toegerust

met kracht van boven.'

Toen bracht Hij hen buiten de stad tot bij Betanië.

Daar hief Hij zijn handen

en zegende hen.

En terwijl Hij hen zegende,

ging Hij van hen heen

en werd Hij in de hemel opgenomen.

Zij vielen voor Hem op de knieën

en keerden daarna in grote vreugde

terug naar Jeruzalem.

Zij bleven voortdurend in de tempel en prezen God.

(Lucas 24,46-53)

Een spreekwoord van de Indianen zegt: ‘Een echt groot mens loopt met zijn hoofd in de wolken en met zijn voeten op de grond.’

Vandaag mogen we hetzelfde zeggen: een mens van de hemelvaart leeft een beetje met zijn hoofd in de wolken want Jezus is wel aanwezig, maar niet meer tastbaar bij ons en zijn leven is een hemels ideaal om na te streven.

Maar een mens van de hemelvaart staat ook met zijn twee voeten op de grond, en probeert de noden aan te voelen van elke mens die hem gegeven is en toevertrouwd.

Hemelvaart, het is geen soort ruimtereis van de Heer! Hij keert weer naar de Vader, van wie Hij is uitgegaan. Jezus is meer dan een fantastische mens. Wij hebben de neiging Hem al te menselijk te zien, want in onze tijd is al wat hemels is verdacht, ongrijpbaar. Wij zien Hem graag als een ideale mens, vol aandacht voor de andere, een profeet van een betere wereld.

Maar alleen daarmee is het beeld van Jezus onaf. Wij hebben dan alleen maar gelezen wat we graag horen. Zelf spreekt Hij veel over de Vader, die Hem gezonden heeft. En wij geloven: ‘Hij zit aan de rechterhand van God, zijn almachtige Vader.’

Hemelvaart is ook geen echt afscheid. Jezus zegt : ‘Ik zal met u zijn tot aan het einde der tijden. Hij belooft zijn pinkstergeest: Ik zal u niet verweesd achterlaten. Hemelvaart is een nieuw begin. Zoals je afscheid neemt van je school, na je studies. Je hebt veel geleerd, veel ontvangen, maar het is niet af: het begint pas! Je moet in praktijk brengen wat je geleerd hebt.

Daarom wordt ons ook gezegd ‘wat staan jullie daar naar de hemel te kijken?’ Begin er nu aan: gaat en verkondigt mijn boodschap! Hemelvaart is een zending, de zending van de kerk, die met Pinksteren zal uitgerust worden met de Geest van God.

Pasen, Hemelvaart en Pinksteren: het zijn drie klemtonen van een zelfde groot mysterie:

Pasen zegt ons: ‘Ik ben verrezen, Ik leef voort onder u.’

Met Hemelvaart is het: ‘Ik ben bij de Vader van wie ik ben uitgegaan, en ik stuur jullie op weg, maar ik blijf bij u alle dagen van uw leven.’

En op Pinksteren: ‘Ik zend je mijn Geest om mijn boodschap te verkondigen, aan gans de wereld’

Van harte een zalige hoogdag, in deze rij van hoogfeesten van ons geloof! En laten wij eraan denken, zoals de mensen in Zuid-Afrika, in hun sappig taaltje spreken over dit feest: ‘nie kijk nie, maar doen!’

Toen is hij opgevaren.

Zijn tijd op aarde was voorbij,

zijn drieëndertig korte jaren.

Nu was hij hoog en vrij.

Ons heeft hij nog gezegend

en uit het treuren op doen staan

en uitgezonden langs de wegen

die hij was afgegaan.

En nu gaat het beginnen:

hij liet aan ons per testament

de wereld om voor hem te winnen,

tot zij de Vader kent.

Wij staan op eigen benen,

en straks wanneer zijn heilig vuur

ons heeft veroverd en doorschenen,

is het ons eigen uur.

Tot hij zal wederkomen

is ons zijn aarde toevertrouwd

om te herscheppen naar zijn dromen:

een stad voor God gebouwd.

Wij zullen met hem varen,

omhoog, zijn nieuwe hemel in,

een eeuwigheid van nieuwe jaren.

Dit is maar het begin.

Michel van der Plas

13-05-2010 om 06:35 geschreven door Omer

HIJ ZAL U TOT DE VOLLE WAARHEID BRENGEN

Tijdens het Laatste Avondmaal zei Jezus tot zijn leerlingen:
‘Nog veel heb Ik u te zeggen,
maar gij kunt het nu niet verdragen.

‘Wanneer Hij echter komt, de Geest der waarheid,
zal Hij u tot de volle waarheid brengen;
Hij zal niet uit zichzelf spreken
maar spreken al wat Hij hoort
en u de komende dingen aankondigen.

'Hij zal Mij verheerlijken omdat Hij aan u zal verkondigen
wat Hij van Mij ontvangen heeft.

‘Ik zei dat Hij aan u zal verkondigen
wat Hij van Mij ontvangen heeft,
omdat al wat de Vader heeft het mijne is.’

(Johannes 16,12-15)

De Heilige Geest krijgt in het evangelie van Johannes verschillende benamingen. Het Griekse woord, dat het meest gebruikt wordt, betekent letterlijk: ‘de Bijgeroepene’. Hij, die ter hulp geroepen wordt, Hij, die bijstand verleent. Vandaar dat woorden als ‘de Helper’ of ‘de Trooster’ toch wel mooie vertalingen zijn: omdat de Geest van Jezus blijvend bij ons, zelfs midden onder ons is, als wij Hem ademruimte laten, hoeven wij niet bang of verontrust te zijn. Jezus zei het herhaaldelijk de voorbije dagen.

Andere benamingen leggen een andere klemtoon, zoals vandaag, nu Hij ‘de Geest der waarheid’ genoemd wordt. We mogen hier spreken van een onderrichtende, en zelfs van een profetische werking, van de Heilige Geest in ons midden. Altijd weer en altijd meer zal Hij ons onderrichten en ons almaar dichter bij de volle waarheid brengen.

Dat betekent geen aanvulling op de openbaring, die door Jezus, Woord van God, gebeurd is. In Jezus – in alles wat Hij gedaan heeft en in alles wat Hem aangedaan werd – heeft God zich ten volle uitgesproken. Maar, door de Geest bewogen, zullen de leerlingen almaar beter en dieper verstaan wat hun Leraar en Meester hen heeft doorgegeven. Hun begrip zal inniger worden en met de bijstand van de Heilige Geest zullen zij steeds beter kunnen getuigen van hun genegenheid voor Jezus. Deze Heilige Geest zal tot hen spreken doorheen gewone ervaringen en belevenissen. Hun dieper inzicht zal helemaal geen theorie zijn, maar langzaamaan groeien in dagelijkse dingen.

De werking van de Geest zal ook profetisch zijn: Hij zal hen klaarheid brengen over de komende dingen. Het gaat hierbij niet om een nauwkeurige voorspelling van de toekomst. ‘Profetie’ is iets heel anders dan waarzeggerij: in de mate dat zij in de Geest leven zal de betekenis van Jezus voor het wel en wee der mensheid steeds klaarder worden. Zij zullen gewone feiten anders en dieper verstaan; zij zullen ook beter en beter gevormd worden om Hem met open armen te ontvangen en met een open hart te beluisteren. Hierdoor zullen zij veilig en rustig hun weg kunnen gaan, zonder verloren te lopen. Want, omdat zij in de wereld leven, zijn de bekoringen alomtegenwoordig. Altijd is het risico aanwezig om Hem uit het oog te verliezen. De Heilige Geest evenwel zal hen wijzen hoe en waar hun weg loopt.

‘De Geest der waarheid,zal u tot de volle waarheid brengen’, zegt Jezus. We mogen het zo verstaan: ‘De Geest der waarheid zal jullie niets meedelen, wat Ik nog niet gezegd heb. Maar als mijn Geest onder jullie levend mag wonen, zullen jullie almaar beter verstaan, wat Ik jullie doorgaf.’

Leid, minzaam Licht, door 't duister om mij heen,

leid gij mij voort!

De nacht is donker en 'k ben ver van huis,

leid gij mij voort!

Richt gij mijn schreden. Neen, ik vraag u niet

de horizon te zien: één stap is mij genoeg.

Ik was niet altijd zo, noch vroeg ik u:

leid gij mij voort!

Graag koos ik zelf mijn weg, maar nu:

leid gij mij voort!

Ik hield van schittering; ondanks mijn vrees

dreef mij de trots. Denk niet meer aan die tijd.

Gij zijt zolang mijn heil geweest. Wijs dan ook nu

mij nog de weg,

door bos of drasland en ravijn, tot weer

de morgen gloort

en mij 't gezicht der engelen tegenlacht,

waarvan 'k zo hield en toch een tijd verstoken was.

(John Henry Newman)

12-05-2010 om 08:01 geschreven door Omer

11-05-2010 om 06:31 geschreven door Omer

ZIJ ZULLEN U UIT DE SYNAGOGE BANNEN

In het wereldje van de reclamemakers zou Jezus maar slecht scoren. Hij belooft aan zijn leerlingen wel een Helper, die Hij van bij de Vader zal zenden, maar wat hun gaat overkomen, zal verre van rooskleurig zijn. Luisteren we maar verder naar wat Hij tot zijn beste vrienden zegt tijdens het Laatste Avondmaal:

In die tijd sprak Jezus tot zijn leerlingen:
‘Wanneer de Helper komt,
die Ik u van de Vader zal zenden,
de Geest der waarheid die van de Vader uitgaat,
zal Hij over Mij getuigenis afleggen.

‘Maar ook gij moet getuigen,
want vanaf het begin zijt gij bij Mij.
‘Dit heb Ik u gezegd opdat gij niet ten val komt.
‘Zij zullen u uit de synagoge bannen.
‘Ja, er komt een tijd
dat ieder die u doodt zal menen
een daad van godsverering te stellen.
‘Zij zullen dat doen
omdat zij noch de Vader noch Mij erkend hebben.

‘Dit heb Ik u gezegd
opdat, wanneer de tijd hiervan aanbreekt,
gij u zoudt herinneren dat Ik het u gezegd heb.’

(Johannes 15,26-27;16,1-4a)

Profeten, die er niet voor terugschrikken om de waarheid te zeggen, ook als die niet zo prettig of leuk is, worden zelden op gejuich onthaald. Hoon en misprijzen zijn niet zelden hun deel. Zo had Jeremia het hard te verduren omdat hij uit de tekenen van zijn tijd de toekomst voorspelde: ‘Ik hoor veel mensen fluisteren: ‘Daar heb je de doemdenker, onheil is altijd zijn boodschap. We zullen hem wel krijgen.’ (Jeremia 20,10) Jeremia werd ontmoedigd door die bedreigingen. Maar hij weet dat hij Gods woord spreekt en dat God hem daarom steunt.

Jeremia staat trouwens niet alleen. Nabot, een kleine man uit het volk, werd door koning Achab, gestenigd omdat hij ontzag voor de Heer en eerbied voor zijn ouders verkiest boven de tomeloze hebzucht van de koning. In hoofdstuk 21van het 1^ste boek Koningen wordt zijn verhaal verteld, mooi, triest, leerrijk en veelbetekenend.

Het keert telkens weer: het Joodse volk, zijn vooraanstaanden voorop, is ontrouw aan God, en profeten aarzelen niet om hen terecht te wijzen en de ongerechtigheid aan te klagen.

Jezus staat in die traditie, reeds in zijn zaligsprekingen: ‘Gelukkig wie voor de gerechtigheid vervolgd worden! Gelukkig ben je, als ze je uitschelden omwille van Mij. Wees blij en juich, want zo hebben ze immers de profeten vóór jullie vervolgd.’ (Matteüs 5)

Tegen deze achtergrond vraagt Jezus zijn leerlingen om van Hem te getuigen. Ze moeten zich geen illusies maken: vervolging, uitsluiting, zelfs haat zal hun deel zijn. Er zullen altijd mensen zijn die zich bewust afkeren van Gods goede Geest. Zo verstaan we ook dat vreemde woord: ‘Alle zonden zullen vergeven worden, maar niet de zonde tegen de Heilige Geest’. Wie zich bewust afkeert van Gods Koninkrijk wordt niet door God verworpen, maar sluit zichzelf uit.

Daarom prent Jezus zijn leerlingen in: ‘Wees niet bang voor de mensen, wees niet bevreesd.’ Maar Hij verstaat dat zijn leerlingen soms angstig zullen worden. Hij verstaat dat ze soms zullen twijfelen aan zichzelf, aan Hem en aan zijn Koninkrijk van waarheid, heiligheid, liefde, gerechtigheid en vrede. Daarom is zijn laatste woord op deze aarde ook: ‘Hou dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld.’

Het kan lang duren voordat iemand deze belofte ten volle begrijpt en in zijn hart opneemt. Maar een oude dichter zegt na jaren zoeken: ‘Heer, mijn hart is niet trots, mijn blik niet hoogmoedig, ik zoek niet wat te groot is of te hoog gegrepen. Nee, ik ben stil geworden, ik heb mijn ziel tot rust gebracht. Als een kind op de arm van zijn moeder, als een kind is mijn ziel in mij. (Psalm 131, 1-2)

Wees niet bang

Wees niet bang om uit te spreken

wat je van Mij ziet en hoort:

roep het uit in taal en teken,

wees mijn blijvend nieuwe woord.

Wees niet bang en blijf niet binnen

om de mensen en hun spot:

eenmaal zal de waarheid winnen

als het klare licht van God.

Wees niet bang om na te leven

wat ik hier heb voorgedaan:

door de liefde voortgedreven

voor de anderen bestaan.

Wees niet bang: geen nacht kan roven

wat ik zelf verzameld heb;

wees niet bang en blijf geloven

in de toekomst die ik schep.

Wees niet bang van mij te zingen,

want de mens die mij belijdt

zal ik met mijn eer omringen

tot in alle eeuwigheid.

Michel van der Plas

10-05-2010 om 07:33 geschreven door Omer

MARIA, MOEDER VAN DE SCHONE LIEFDE

Vandaag komen twee grote klemtonen aan bod. Eeuwenlang al is de meimaand de Mariamaand, de maand die op een bijzondere wijze toegewijd is aan Onze Lieve Vrouw.

Bovendien is het vandaag Moederdag, alle gezinnen vieren vandaag onze moeders. Daarom ligt het thema van deze eucharistie eigenlijk voor de hand: ‘Maria, moeder van de schone Liefde’.

We bidden dat wij allemaal zouden uitgroeien tot mensen met een moederhart:

‘geef ons, Heer,

een warmer hart,

een hartelijker hart’.

Daarom kozen we vandaag een bijzondere eerste lezing:

Mijn kind, houd vast aan wat je vader je bijbracht,
verwerp niet wat je moeder je leerde.

Bewaar hun onderricht voor altijd in je hart,
draag het als een sieraad om je hals.

Moge het je leiden op de wegen die je gaat,
moge het over je waken als je slaapt,
moge het je leidraad zijn als je wakker wordt.

Want de lessen van je vader en je moeder zijn een lamp,
een licht dat je vermaant en de weg wijst naar het leven.

Hun onderricht zal je behoeden voor onheil.

(Spreuken 6,20-24a)

Nogal stil en onopvallend, bescheiden op de achtergrond, zelfs een beetje vergeten, vind je Moeder Maria toch overal terug. In kerken en kapellen, op hoeken van straten, verkleurd door weer en wind. In huiskamers. Ook bij mensen waar je haar niet zo zou verwachten: Maria, die kleine vrouw, die mensen blijkbaar zo menselijk nabij is.

Maria, zo klein en kwetsbaar nog toen haar leven ECHT begon. Maria, een stille moeder met een leven dat getekend is door het lijden van haar Zoon. Maria, een vrouw waarin elke moeder wel iets van zichzelf vindt. Zij stond onder het kruis van Jezus, haar Zoon, op een moment dat de leerlingen er allemaal vandoor waren.

Tegenwoordig staat zij niet zo veel meer in de kijker. Zeker niet in kringen van geleerden en theologen, van wijzen en van groten. Zij past niet in hun denkraam, zoals zij in haar eenvoud ook niet past tussen de idolen van onze tijd. Nieuwlichters laten haar liever links liggen.

Toch blijft haar leven van pijn en diep geloof een aantrekkingspool en een voorbeeld voor vele mensen. Ook vandaag, na zoveel eeuwen, in een tijd die zo anders is, blijft haar overgave, haar toewijding, haar hele leven een uitnodiging tot levensverdieping. Diepgang in een wereld, die zo oppervlakkig is en zozeer voor de schone schijn leeft. Een uitnodiging tot inkeer naar binnen, en een uitnodiging tot inzet naar buiten.

Bij haar komen mensen met hun zorgen en verdriet, bij haar worden mensen opnieuw eenvoudig. Zij blijft mensen troosten en de weg wijzen naar elkaar en naar God.

Een mens als wij is zij, Moeder Maria, met angst en tranen in de ogen, dikwijls niet goed wetend wat er allemaal gebeurt. Een mens als wij, met vreugde ook om kleine dingen. Een mens als wij, maar haar geloof was sterker dan ons geloof, en haar vertrouwen groter dan het onze.

Mogen wij, langs Maria, deze buitengewone vrouw, dichter bij Jezus en zijn blijde boodschap komen.

09-05-2010 om 06:44 geschreven door Omer

ALS DE WERELD JE HAAT

Tijdens het Laatste Avondmaal

zei Jezus ook nog tot zijn vrienden:

‘Wanneer de wereld je haat,

bedenk dan dat ze mij eerder haatte dan jullie.

Als jullie bij de wereld zouden horen,

zou ze jullie hebben liefgehad als iets van haarzelf,

maar jullie horen niet bij haar,

want ik heb jullie uit de wereld weggeroepen.

Daarom haat ze jullie.

Denk aan wat ik gezegd heb:

een slaaf is niet meer dan zijn meester.

Ze hebben mij vervolgd,

dus zullen ze ook jullie vervolgen;

maar wie zich aan mijn woorden gehouden heeft,

zal zich ook aan jullie woorden houden.

Dit alles zullen ze jullie vanwege mij aandoen,

want ze kennen hem niet die mij gezonden heeft.’

(Johannes 15,18-21)

Is Jezus een zwartkijker? Wie alleen dit stukje evangelie leest zou wel eens de indruk kunnen krijgen, omdat zijn woorden over ‘de wereld’ zo somber en donker gekleurd zijn. Maar Jezus spreekt hier niet over onze aarde als ‘de blauwe planeet’, de schoonheid van de schepping of de pracht van de natuur. Van dit alles is Hij zich terdege bewust, en we mogen stellen dat Hij daar ten volle van genoten heeft, toen Hij al weldoende rondging, zijn leerlingen onderrichtte of de stilte opzocht om alleen bij de Vader te zijn.

Meer nog: bij herhaling spreekt Jezus over de goedheid, die in het hart van mensen kan wonen. Denken we maar aan het penningske van de arme weduwe of het nederige gebed van de tollenaar, die in de tempel door de verwaande farizeeër met de nek wordt aangekeken.

Maar het mooist van al is wellicht zijn kinderzegen: ‘Toen bracht men kinderen bij Hem, met de bedoeling dat Hij hun de handen zou opleggen en voor hen zou bidden. Maar de leerlingen wezen hen terecht. Jezus zei: ‘Laat die kinderen en verhinder niet dat ze bij Me komen, want van zulke kinderen is het koninkrijk der hemelen.’Hij legde hun de handen op; daarna vertrok Hij. (Matteüs 19,13-15)

Jezus ziet dit mooie en dit goede, en hij jubelt er ook om: ‘Ik dank U, Vader, Heer van hemel en aarde omdat u deze dingen voor wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld.’ (Matteüs 11,25)

Maar Jezus ziet ook de schaduwzijde in het hart van de mens, die duistere kant die we in Bijbelse taal als de ‘erfzonde’ benoemen. En eigenlijk is Jezus hier een heel fijnzinnig psycholoog, die het binnenste van de mens doorgrondt, lang voor de psychologie of de psychoanalyse als wetenschap ontstonden. Hij weet maar al te goed dat deze duistere schaduwzijde meer naar boven komt als mensen in groep optreden. In deze betekenis gebruikt Johannes het woord ‘wereld’, als Hij de woorden van Jezus tijdens het Laatste Avondmaal weergeeft. De ‘wereld’, dat zijn de mensen in groep, die zich van hun minst mooie kant tonen.

Deze minder mooie kanten zijn ons welbekend. Zij woekeren in onze eigen persoon, we zien de sporen rondom ons, en we kennen ze uit dat zo levensechte verhaal van de bekoringen van Jezus in de woestijn, met geldhonger, machtswellust en eerzucht of buitenissige ambitie, die altijd weer de kop opsteken ten koste van andere mensen. Deze schaduwzijde of minder mooie kant, dat is de mens, die onderworpen is aan de slavernij van de zonde.

Daarmee moest Jezus wel botsen en daarom kon het niet anders dan dat de wereld Hem zou haten. Daarom ook kon het niet anders dan dat die wereld Hem uit de weg zou ruimen. Zijn persoon, zijn Woord, zijn leven druiste immers in tegen de samenzwering van al wie op kwaad belust is en wetens en willens kiest voor de zonde, die de weg ten dode is, de weg die geen Leven, geen vreugde, geen vrede brengt.

In zijn tijd kreeg Jezus het daarom aan de stok met tal van lieden, die in aanzien stonden en zichzelf op een schavotje geplaatst hadden. Verschillende namen krijgen zij: farizeeërs, schriftgeleerden, oudsten van het volk, hogepriesters … Als je het wel beschouwt, een allegaartje van mensen, die in het toenmalige wereldje van de Joden nogal ‘van rang en stand’ waren. Zij waanden zich hoog verheven en van op hun zelfgemaakte tribune keken zij vol eigenwaan neer op de anderen, die in hun ogen enkel gepeupel waren.

Wie zijn zij vandaag? Matteüs begint zijn Bergrede met de welbekende zaligsprekingen. Soms zijn die sympathiek en aantrekkelijk: ‘gelukkig die arm van geest zijn en zuiver van hart, gelukkig ook die uitzien naar gerechtigheid …’ Zo willen we ook wel graag zijn. Maar Matteüs schrijft evenzeer:

Gelukkig die vervolgd worden vanwege de gerechtigheid,

want hun behoort het koninkrijk der hemelen.

Gelukkig zijn jullie,

als ze jullie uitschelden en vervolgen

en je van allerlei kwaad betichten vanwege Mij.

Wees blij en juich, want in de hemel wacht jullie een rijke beloning.

Zo hebben ze immers de profeten vóór jullie vervolgd.

(Matteüs 5,10-12)

Laten wij maar proberen trouw te zijn aan Jezus en in alle deemoed bidden:

‘Heer Jezus, zachtmoedig en nederig van hart,

maak mijn hart gelijk aan het uwe!’

‘Heer, blijf bij ons, ook als het avond en donker wordt’.

08-05-2010 om 10:25 geschreven door Omer

GEEN GROTERE LIEFDE

Nog sprak Jezus tijdens het Laatste Avondmaal

tot zijn meest intieme vrienden:

‘Mijn gebod is dat jullie elkaar liefhebben

zoals ik jullie heb liefgehad.

Er is geen grotere liefde

dan je leven te geven voor je vrienden.

Jullie zijn mijn vrienden wanneer je doet wat ik zeg.

Ik noem jullie geen slaven meer,

want een slaaf weet niet wat zijn meester doet;

vrienden noem ik jullie,

omdat ik alles wat ik van de Vader heb gehoord,

aan jullie bekendgemaakt heb.

Jullie hebben niet mij uitgekozen,

maar ik jullie,

en ik heb jullie opgedragen om op weg te gaan

en vrucht te dragen,

blijvende vrucht.

Wat je de Vader in mijn naam vraagt,

zal hij je geven.

Dit draag ik jullie op: heb elkaar lief’

(Johannes 15,12-17)

Een oud joods verhaal zegt dat een rabbi eens bij een leerling ging en hem vroeg: 'zeg mij eens: wat is dat, God?' Hij herhaalde de vraag, een tweede maal, een derde maal. Maar de leerling zweeg. Daarom vroeg de rabbi: 'waarom zeg je niets?' En de leerling antwoordde: 'omdat ik het niet weet!' En de rabbi dacht verder: 'weet ik er dan meer van? Het is duidelijk dat God bestaat, en dat er niets is buiten Hem. Maar verder weet ik niets.'

Zo is het enerzijds, maar Johannes schrijft ook: 'God is Liefde.' Zo hebben wij Hem leren kennen, als goedheid, als liefde … en het is de moeite om dat te blijven doorvertellen. De eeuwen door hebben vele mensen dat gedaan, overtuigd en enthousiast. Het blijft ook vandaag de moeite waard, om het voort te zeggen, om het voort te doen…en met enthousiasme.

God is geen verre God die éénmaal het heelal geschapen heeft en er nadien nooit meer naar omziet. Zo een verre afstandelijke God spreekt ons niet aan. God is Liefde: en liefde is aanwezigheid, tederheid, barmhartigheid. Daarom heeft God zich in Jezus getoond om de mens nabij te zijn.

Er is een verhaal over de evangelist Johannes, diegene die geschreven heeft: 'God is Liefde. Als iemand zegt dat Hij God liefheeft, die hij niet ziet, maar zijn broeder niet liefheeft, die hij wel ziet, is hij eenvoudigweg een leugenaar.'

Over deze Johannes wordt dit verhaal verteld, dat gesitueerd wordt aan het einde van zijn lange leven. Ook dan zat hij nog uren en uren bij jongere leerlingen, die aan zijn voeten plaats namen. Op een dag, zo wordt verteld in deze goed bewaarde traditie, maakte één van de leerlingen zijn beklag: 'Johannes, jij spreekt altijd over liefde, over Gods liefde voor ons en over onze liefde voor elkaar. Waarom vertel je nooit eens iets anders aan ons dan over die liefde?'

De leerling, die ooit zijn hoofd had laten rusten aan het hart van de mensgeworden God, zou dan geantwoord hebben, zegt het verhaal verder,: 'Omdat er niets anders is, alleen liefde ... liefde ... liefde.'

Liefde is elkaar heel nabij zijn
zonder elkaar te bezitten
Liefde is 'houden van'
zonder elkaar vast te houden
De mooiste lianen kunnen de sterkste boom wurgen,
door hem jarenlang teder te omhelzen.

Voelen mensen het hart van een medemens
dan komen ze tot leven.
Alleen in de liefde kan men 'mens' worden

Bron onbekend

07-05-2010 om 08:08 geschreven door Omer

OPDAT JULLIE VREUGDE VOLKOMEN MAG ZIJN

Jezus ging verder tijdens het Laatste Avondmaal:

'Ik heb jullie liefgehad,

zoals de Vader mij heeft liefgehad.

Blijf in mijn liefde:

je blijft in mijn liefde

als je je aan mijn geboden houdt,

zoals ik me ook aan de geboden van mijn Vader gehouden heb

en in zijn liefde blijf.

Dit zeg ik tegen jullie om je mijn vreugde te geven,

dan zal je vreugde volkomen zijn.

(Johannes 15,9-11)

Enkele dagen al luisteren we nu naar Jezus, terwijl Hij tijdens hun laatste samenzijn zijn meest intieme vrienden op uitzonderlijk innige, tedere wijze toespreekt. Zoals de vorige dagen reeds zo duidelijk werd, is Hij zelf diegene, die troost en bemoedigt, terwijl zijn vrienden diep ontroerd en bedrukt zijn.

Ook vandaag is het zo, in dit kort stukje evangelie. Zelf leeft Hij in een intense innerlijke vreugde, die haar oorsprong vindt in de innige verbondenheid met de Vader. Maar zoals een diepe vreugde nu eenmaal is, wil Hij dit intense geluk niet voor zichzelf alleen houden. Vreugde deelt, ze kan niet anders, want ‘vreugde loopt over’.

We zien het nu bij Jezus: ‘Ik spreek zo tegen jullie, opdat eenzelfde volkomen vreugde, die in mijn hart opwelt, ook in jullie gemoed mag leven.’

En dat zal ook zo zijn als je in mijn liefde blijft, als mijn leven ook jullie leven wordt. Dan klinkt het een beetje ‘hard’: je blijft in die innige liefde met Mij verbonden als je mijn geboden onderhoudt. Maar die schijnbare hardheid is niet meer dan schijn. Er is hier niet de minste zweem van formalistisch naleven van een aantal wetten, met talloze geboden en nog meer verboden.

De ‘geboden van Jezus’ zijn te herleiden tot ÉÉN GROTE LEEFREGEL. Die richtlijn werd ons ten overvloede herhaald, en toch wordt hij zo vaak vergeten. Vergeten en verdrongen, zo vaak ook in naam van hoge idealen, die alleen maar met de mond verkondigd worden.

ÉÉN UNIEKE LEIDRAAD geeft Jezus voor ons leven: DE LIEFDE, naar God toe, en in één en dezelfde beweging ook naar de naaste, in de meest letterlijke zin, de mens die dicht naast ons leeft, maar evenzeer de naaste, die hoewel heel veraf ons toch heel nabij is, omdat hij of zij, jong of oud, arm of rijk, mens is zoals wij, en daardoor net als wij genodigd is tot diezelfde innige omhelzing binnen die ÉNE FAMILIE van GODS GELIEFDEN.

(Bron: Bezinningen Dominicanen)

06-05-2010 om 11:09 geschreven door Omer

DE WIJNSTOK EN DE RANKEN

Nog bij het Laatste Avondmaal zei Jezus:

‘Ik ben de ware wijnstok en mijn Vader is de wijnbouwer.

Iedere rank aan mij die geen vrucht draagt snijdt hij weg,

en iedere rank die wel vrucht draagt snoeit hij bij,

opdat hij meer vruchten draagt.

Jullie zijn al rein door alles wat ik tegen jullie gezegd heb.

Blijf in mij, dan blijf ik in jullie.

Een rank die niet aan de wijnstok blijft,

kan uit zichzelf geen vrucht dragen.

Zo kunnen jullie geen vrucht dragen 

als jullie niet in mij blijven.

Ik ben de wijnstok en jullie zijn de ranken.

Als iemand in mij blijft en ik in hem,

zal hij veel vrucht dragen.

Maar zonder mij kun je niets doen.

Wie niet in mij blijft wordt weggegooid 

als een wijnrank en verdort;

hij wordt met andere ranken verzameld,

in het vuur gegooid en verbrand.

Als jullie in mij blijven en mijn woorden in jullie,

kun je vragen wat je wilt en het zal gebeuren.

De grootheid van mijn Vader zal zichtbaar worden

wanneer jullie veel vrucht dragen en mijn leerlingen zijn.’

(Johannes 15,1-8)

Als God zo ver boven ons, kleine mensen, staat, als Hij zo ver boven ons leven staat, komt Hij ook vlug buiten ons leven te staan.Hij is dan te groot en te ver,ongenaakbaar en onbereikbaar.HIJ woont in de coulissen van zijn hoge hemel, en WIJ leven, even maar, op het kleine podium van dit stukje aarde.

En HIJ, Jezus, sprak ons – ook vandaag – van een wijnstok: Zie, zei Hij,zo dicht zijn wij bij elkaar,als ranken met de stam verbonden.Zo ben Ik één met de Vader, zo ben Ik in de Vader.Zo ben Ik één met jullie, zo LEEF Ik ook in jullie. Evenzeer als het sap van de stam ook het sap van de ranken wordt. Evenzeer als het leven van de stam ook het leven van de ranken wordt.

Geloven is niet alleen: klein staan voor God.Geloven is ook groeien en groter worden omdat wij Hem in ons laten werken,omdat wij ons door Hem laten snoeien.

De vruchten van onze inzetdragen zijn zegel.

(Geïnspireerd door: Bezinningen Dominicanen)

Houd mij vast

Heer Jezus, door uw vaders hand

in onze mensengrond geplant,

en bloeiend in dit barre land,

o houd mij vast.

Zoals de wijnstok sappen geeft

aan elke rank die van hem leeft

en vreugde aan zijn vruchten heeft

houdt U mij vast.

Ik kan niet zonder U, ik moet

het hebben van uw hartenbloed

dat alle leven kloppen doet.

Dus houd mij vast.

Laat mij, al doet het groeien pijn,

een kleine rank van waarde zijn;

maak mij een druppel van uw wijn.

O, houd mij vast.

Michel van der Plas

05-05-2010 om 12:57 geschreven door Omer

MIJN EIGEN VREDE GEEF IK JULLIE

Jezus zei eens tot zijn leerlingen:

‘Vrede laat Ik jullie na,

mijn eigen vrede geef Ik jullie,

een andere dan de wereld te bieden heeft.

Je moet je dus niet zo laten verontrusten

en de moed niet verliezen.

Je hebt gehoord wat Ik zei:

niet alleen dat Ik heenga,

maar ook dat Ik bij jullie terugkom.

Als jullie Mij liefhadden,

zou het jullie met vreugde vervullen

dat Ik heenga naar de Vader,

want de Vader is groter dan Ik.

Ik zeg het jullie dus nu al, voordat het zover is,

dan zul je, als het zover is, geloven.

want de vorst van de wereld is in aantocht.

Niet dat hij macht over Mij heeft,

maar de wereld moet weten dat Ik de Vader liefheb:

wat de Vader Mij heeft opgedragen, voer Ik ook uit.

(Johannes 14,27-31a)

Zo innig en teder, zo diepmenselijk dit tafereeltje. Misschien is het ons ook wel eens overkomen, diep ontroerd en tot tranen bewogen.

Want ontroerd en bewogen is de stemming als Jezus zo spreekt. Samen met zijn beste vrienden is Hij een laatste keer aan tafel. Hij zal nu van hen heengaan. Zoals zij van Hem hielden, moet dit gewogen hebben. Het verdriet overweldigt hen. De sfeer is gedrukt. Bij het Laatste Avondmaal is het alsof de leerlingen samen zijn rond het sterfbed van de meest geliefde.

Zoals ook wij misschien wel eens samen waren rond het sterfbed van een geliefde, wenend, bedrukt, niet wetend wat te zeggen.

De leerlingen hoeven niets te zeggen nu. Jezus zelf neemt het woord, troost hen, spreekt hen moed in. Hij, die met lichaam en geest de komende uren ten dode toe gekwetst en gemarteld zal worden, Hij is diegene, die bemoedigt.

Ook dat kan ons wel eens gebeurd zijn, dat hij of zij, die ging sterven, nog bemoedigde en woorden van troost sprak, wanneer de geliefden geen woorden meer vonden.

Jezus is daartoe in staat omdat een bovenaardse rust in Hem woont. En die bovenaardse rust wil Hij aan zijn vrienden overdragen: ‘Mijn eigen vrede geef ik jullie; een andere vrede, dan de wereld te bieden heeft’.

Met die wereld leeft Hij niet in vrede, kan Hij niet in vrede leven. Daar triomfeert een andere heerser, ‘de vorst van deze wereld’. En die is vlakbij nu. Een ogenblik zal hij het halen. Voor het oog van de wereld gaat Jezus naar Golgotha, het kruis en het graf van voorbij. De ultieme nederlaag. Voor het oog van de wereld.

Die nederlaag voor het oog van de wereld kan Hem niet deren. De overwinning van de vorst van de wereld is slechts schijn. Het kwade, de kwade zal het nu halen, maar zijn triomf zal niet duren. Deze zekerheid vervult het gemoed van Jezus. En die zekerheid, zijn eigen innerlijke vrede, berust op zijn verbondenheid met de Vader, zoals Hij even voordien nog gezegd had: ‘Ik en de Vader zijn één.’

Daarom kan Hij, in dit geladen uur van pijn en afscheid, rust uitstralen, vrede geven. Daarom zal Hij enkele uren later, in volle overgave, ook kunnen zeggen: ‘Alles is volbracht.’

Het kan ook ons gebeurd zijn: de lijdende, de stervende geliefde, die zulk een rust ademde en uitstraalde, en fluisterend of zonder woorden zijn vrede overdroeg. Het is een grote genade, als wij zo mochten afscheid nemen.

Lied van de vrede

Heer, U zegt ons vrede aan:

vrede die van U moet komen

en waarvan wij mensen dromen

elke dag van ons bestaan.

U die, met de Vader één,

deelhebt aan het eeuwig leven,

U kunt ons een vrede geven

die zal blijven, U alleen.

Vrede die kleinmoedigheid

uit de zielen zal verjagen,

vrede die van hongervragen

en van zelfbedrog bevrijdt.

Vrede die in hart en hoofd

rust en goede moed zal stichten

en er liefde aan zal richten, -

Heer, die hebt U ons beloofd.

Vrede die voorgoed geneest,

vrede voor de moede zinnen, -

ja kom zelf ons leven binnen

met de Vader, met de Geest.

Schenk ons gaaf en ongerept

harmonie en toon uw vrede

als de diepste en liefste reden

dat U ons geschapen hebt.

Michel van der Plas

04-05-2010 om 06:22 geschreven door Omer

Filippus en Jakobus, apostelen

Filippus en Jakobus treden niet zo vaak op de voorgrond in het evangelie. Over hun leven weten wij ook niet zo veel. Toch mogen we enkele punten aanstippen.

FILIPPUS

Filippus is afkomstig uit Betsaida in Galilea, de stad waar ook Petrus en Andreas geboren werden. Wellicht was hij een leerling van Johannes de Doper en zou hij op die manier met Jezus in contact gekomen zijn, en al vlug ook door Hem geroepen zijn tot apostel. Wanneer na de kruisdood en de verrijzenis de apostelen de ‘Blijde Boodschap’ gaan verkondigen, richt Filippus zijn schreden naar Samaria, waar hij de verrezen Christus predikt en ook zieken geneest. Later zou hij nog naar Griekenland geweest zijn, waar hij in het jaar 80 de marteldood sterft, omgekeerd opgehangen aan een kruis in T-vorm.

Bij Johannes vinden we de belangrijkste tussenkomsten van Filippus. Een eerste keer in de aanloop naar het wonder van de broden en de vissen, het wonder waarin Jezus ons op een profetische wijze, met het oog op zijn lijden en sterven, onderricht over ‘breken en delen’, over ‘gegeven en gebroken worden’.

Toen Jezus om zich heen keek

en zag dat die menigte naar hem toe kwam,

vroeg hij aan Filippus:

‘Waar kunnen we brood kopen

om deze mensen te eten te geven?’

Hij vroeg dat om Filippus op de proef te stellen,

want zelf wist hij al wat hij zou gaan doen.

Filippus antwoordde:

‘Zelfs tweehonderd denarie zou niet voldoende zijn

om iedereen een klein stukje brood te geven.’

(Johannes 6,5-8)

Filippus is hier de apostel, die door Jezus uitgekozen wordt, om het nodige reliëf te geven aan het wonder dat Hij gaat verrichten. Natuurlijk kan Filippus niet vermoeden wat Jezus zal doen, maar net door deze ‘onwetendheid’ komt de draagwijdte van het wonder sterker naar voren. De tussenkomst van Filippus is dus zeker niet zonder belang is, want de diepe inhoud van het wonder kan nu beter beklemtoond worden.

Een tweede keer vinden we Filippus tijdens de toespraak van Jezus bij het Laatste Avondmaal:

Jezus zei:

Als jullie mij kennen

zullen jullie ook mijn Vader kennen,

en vanaf nu kennen jullie hem,

want jullie hebben hem zelf gezien.’

Daarop zei Filippus:

‘Laat ons de Vader zien, Heer, meer verlangen we niet.’

Jezus zei:

‘Ik ben nu al zo lang bij jullie,

en nog ken je me niet, Filippus?

Wie mij gezien heeft, heeft de Vader gezien.

Waarom vraag je dan om de Vader te mogen zien?

(Johannes 14,6-9)

Opnieuw is de tussenkomst van Filippus erg belangrijk. Hij biedt aan Jezus de kans om ons te openbaren: als je wil weten wie of hoe God is, maak dan geen grote theoretische bespiegelingen. Kijk gewoon naar Mij, wie Ik ben, wat Ik doe. Zo ga je leren wie of hoe God is. Want ‘Wie mij gezien heeft, heeft de Vader gezien.’

Tenslotte wordt Filippus ook nog vermeld in de Handelingen van de apostelen, vooral in hoofdstuk 8,26-39. De apostel wordt door een engel van de Heer op weg gestuurd naar Gaza. Hij ontmoet daar een hoge ambtenaar van de koningin van Ethiopië. De man is het boek Jesaja aan het lezen, maar verstaat de tekst niet. Het gaat om enkele verzen uit een lied over de lijdende dienaar van Jahwe:

(Handelingen 8,32-39)

Filippus begint dan een gesprek met die man, en, met deze tekst als uitgangspunt verkondigt hij het evangelie van Jezus. En deze verkondiging is niet zonder gevolg. Ze komen bij een plaats met water, en de ambtenaar vraagt om gedoopt te worden.

Al weten we weinig over Filippus, zijn leven en werk zijn niet zonder belang. Een opsteker is dat voor die vele mensen, die van op de achtergrond hun goede werk voor het Rijk van God in alle stilte en bescheidenheid uitvoeren.

JAKOBUS DE MINDERE

Jakobus wordt de Mindere genoemd, niet omdat hij kleiner of jonger of minderwaardig zou zijn tegenover ‘Jakobus de Meerdere’, maar enkel omdat hij pas later door Jezus geroepen werd. Hij is de zoon van Alfeus, of Kleopas. Zijn moeder, die eveneens de naam Maria droeg, was een zus of dicht familielid van de moeder van Jezus. In het kader van de Joodse traditie wordt hij ook wel de ‘broer’ van Jezus genoemd.

De traditie vertelt ons dat hij naderhand de eerste bisschop van Jeruzalem is geworden. Historici schrijven dat hij in het jaar 62 werd doodgeknuppeld en zo op gruwelijke wijze de marteldood stierf.

Doorgaans wordt hij ook beschouwd als de auteur van de ‘Brief van Jakobus’, waarin hij op radicale wijze opkomt voor de armen en scherpe, harde verwijten richt tot al wie door uitbuiting van de weerlozen zichzelf verrijkt heeft. Een voorbeeldje:

‘En nu iets voor u, rijken!

Weeklaag en jammer om de rampspoed die over u komt.

Uw rijkdom is verrot en uw kleding is door de mot aangevreten.

Uw goud en zilver is verroest,

en die roest zal tegen u getuigen

en als een vuur uw lichaam verteren.

U hebt uw schatkamers gevuld, hoewel de tijd ten einde loopt.

Hoor de klacht van het loon dat u de arbeiders

die uw velden maaiden hebt onthouden.

Het geroep van de maaiers

is tot de Heer van de hemelse machten doorgedrongen.

U hebt op aarde in weelde gebaad en losbandig geleefd,

u hebt uzelf vetgemest voor de slachttijd.

U hebt de rechtvaardige veroordeeld en vermoord,

en hij heeft zich niet tegen u verzet.

(Brief van Jakobus 5,1-6)

Woorden van zo lang geleden, die ook vandaag konden gezegd of geschreven zijn. Ligt daar niet DE opdracht voor de kerk van vandaag: metterdaad tonen dat zij niet de kant kiest van de macht en de machtigen, maar daadwerkelijk aan de zijde van de armen staat?

Broeders en zusters,

het geloof in Jezus Christus, onze glorierijke Heer,

staat niet toe dat u mensen op hun uiterlijk beoordeelt.

Stel dat uw samenkomst wordt bezocht

door iemand die prachtige kleren en gouden ringen draagt,

en tegelijkertijd door een arme in vodden.

Als u dan de eerste met alle zorg omringt en tegen hem zegt:

‘Neemt u plaats, hier zit u goed,’

terwijl u tegen de tweede zegt:

‘Ga daar maar staan, 

of ga maar bij mijn voetenbank op de grond zitten,’

maakt u dan geen ongeoorloofd onderscheid

en wordt uw oordeel 

niet door verkeerde overwegingen bepaald?

(Brief van Jakobus 2,1-4)

03-05-2010 om 08:36 geschreven door Omer

VIJFDE ZONDAG VAN PASEN

KINDERTJES, EEN NIEUW GEBOD

Tijdens het Laatste Avondmaal zei Jezus tot zijn leerlingen:

`Nu wordt de Mensenzoon verheerlijkt,

en in Hem wordt God verheerlijkt.

Als God in Hem verheerlijkt is,

zal God Hem ook in zichzelf verheerlijken,

ja, Hij zal Hem spoedig verheerlijken.

Kindertjes,

nog maar kort zal Ik bij jullie zijn.

Ik geef jullie een nieuw gebod:

dat je elkaar liefhebt.

Met de liefde die Ik jullie heb toegedragen,

moeten jullie ook elkaar liefhebben.

Daaraan zal iedereen kunnen zien

dat jullie leerlingen van Mij zijn:

als jullie onder elkaar de liefde bewaren.’

(Joh 13,31.33-35)

‘Kindertjes’, zo spreekt Jezus ons vandaag aan, ‘een nieuw gebod geef ik u: heb elkander lief’. En Hij gaat verder: ‘zoals ik u heb liefgehad’.

Jezus geeft ons niet alleen een nieuw gebod. Hij straalt ook liefde uit, en zo wordt Hij iemand, om mee op weg te gaan, als DE WEG, DE WAARHEID en HÉT LEVEN ...

voor ons eigen, kleine leven, doorheen onze eigen, kleine dagen.

'Liefde is een zeldzaam kruid', het is de titel van een boek van Maria Rossels. Wat zeldzaam is, lokt tot namaak. Zo zijn er kunstbloemen, en die kunnen mooi zijn. Maar ze maken het heimwee naar echte bloemen alleen groter.

Er bestaan veel liedjes over de liefde. Willem Vermandere zong eens: ‘Er zijn van die zangers, die de liefde bezingen, lijk da wieder klappen van ‘t were’. Maar het lied van de echte liefde is uniek. Dat is iets helemaal anders dan ‘klappen van ’t were’.

Zo was de ervaring van Chiara Lubich, en haar vriendinnen, toen zij op het einde van de oorlog, tussen de bombardementen, het evangelie begonnen te lezen. Zij wisten natuurlijk dat de liefde belangrijk is. Maar in een flits zagen ze: dit is het nieuwe gebod, dat ons leven een nieuwe wending kan geven!

Het gaat erom te beminnen zoals Jezus liefhad. Het nieuwe van die liefde is Jezus zelf. In ons dagelijkse leven, gaan we naar Jezus kijken: wat zou Hij nu doen? Eén keer heeft Jezus gezegd: 'Leer van Mij...'. Wat wij, volgens zijn woord, van Hem moeten leren, is dat Hij mild is en zachtmoedig van hart. Dit woord kan ons hart nieuw maken.

De context van het nieuwe gebod is het Laatste Avondmaal en het lijden van Jezus: in zijn lijden blijkt zijn liefde. Zijn liefde heeft alles te maken met de weg van het lijden. En dat lijden van Jezus begint bij het verraad van Judas. Met dit donkere verraad op de achtergrond schijnt het licht van zijn liefde nog feller. Ook nu nog worden mensen door vermeende vrienden in de steek gelaten. En kan de noodzaak van die nieuwe liefde feller schijnen.

Wat nieuw is, kan veel veranderen. Dit is ook zo voor de nieuwe liefde in een wereld vol wonden. Die nieuwe Liefde opent nieuwe einders. Daarom zegt Jezus dat men mensen als zijn leerlingen herkent, als zij elkaar liefhebben. Als zij liefhebben zoals Hij zelf liefhad. Niet het spreken over Jezus, niet de vergaderingen, maar het nieuwe gebod van Jezus spreekt tot het hart van de mensen. En kan alles nieuw maken … ook vandaag!

02-05-2010 om 06:33 geschreven door Omer

SINT-JOZEF, ARBEIDER

Vandaag , op 1 mei, sinds 1918 het feest van de arbeid, viert de Kerk ‘Sint-Jozef, arbeider’. Wij eren hierbij zijn werkzaam en dienstbaar leven. Met deze benaming is het feest van Sint-Jozef van recente datum: het werd eerst in 1955 ingesteld door Paus Pius XII.

De Kerk wil ons op deze dag in herinnering brengen, wat in gelovig perspectief de waarde van de menselijke arbeid is. Door ons werk en de inzet van onze talenten kunnen wij onze eigen bijdrage leveren aan de voortzetting van de schepping. Zo wordt onze arbeid een dienst aan God en de mensen.

Heel veel weten we niet over het leven van Sint-Jozef. Enkele gegevens kunnen we rechtstreeks uit de Heilige Schrift afleiden. Bovenal wordt ons daar gezegd dat hij de wettige echtgenoot is van Maria en de pleegvader van Jezus. In het eerste hoofdstuk van Matteüs lezen we:

‘De afkomst van Jezus Christus was als volgt. Toen zijn moeder Maria al was uitgehuwelijkt aan Jozef maar nog niet bij hem woonde, bleek ze zwanger te zijn door de heilige Geest.Haar man Jozef, die een rechtschapen mens was, wilde haar niet in opspraak brengen en dacht erover haar in het geheim te verstoten.Toen hij dit overwoog, verscheen hem in een droom een engel van de Heer. De engel zei: ‘Jozef, zoon van David, wees niet bang je vrouw Maria bij je te nemen, want het kind dat ze draagt is verwekt door de heilige Geest.' (Matteüs 1,18-20)

Jozef werd wakker en deed wat de engel van de Heer hem had opgedragen: hij nam haar bij zich als zijn vrouw,maar hij had geen gemeenschap met haar voordat ze haar zoon gebaard had. En hij gaf hem de naam Jezus.’ (Matteüs 1, 24 25)

We weten dat hij timmerman was, een arbeider, in Nazareth (Matteüs 13, 55). Hij was niet rijk, want wanneer Jozef en Maria Jezus meenemen naar de tempel kan hij geen lam offeren, maar een koppel duiven.

Jozef is een zorgzame man. Hij wil van Maria scheiden na de ontdekking dat zij zwanger is. Hij wil dit in stilte doen, om Maria te beschermen, wetende dat vrouwen in die tijd konden worden gestenigd wegens overspel.

Hij is ook een gelovig man, dienend aan wat God ook aan hem vraagt. Als de engel opnieuw aan Jozef verschijnt (Matteüs. 2, 13-2,3) om te vertellen dat er gevaar voor het gezin dreigt, aarzelt hij niet om alles achter zich te laten: familie, vrienden, al hun bezit, om naar een vreemd en ver land te vluchten. Ze wachten in Egypte totdat de engel vertelt dat het veilig is om terug te keren.

Volgens veel historici is het aannemelijk dat Jozef overleed voordat Jezus zijn openbare leven aanving. Jozef komt immer niet voor in Jezus' publieke leven, bij zijn dood en verrijzenis. We zouden veel van Jozef willen weten: waar en wanneer is hij geboren? Waar en wanneer overleed hij? Hoe bracht hij zijn leven door? Het belangrijkste dat de H. Schrift ons nalaat is heel belangrijk: Jozef was ‘een rechtschapen man’ (Matteüs 1, 18)

Boven alles is Jozef de patroon van de Kerk Voorts is hij patroonheilige van (pleeg)kinderen en de jeugd, wezen, echtparen, opvoeders en christelijke gezinnen. Van tmmerlieden, meubelmakers en arbeiders. Vanwege de vlucht naar Egypte is hij ook de beschermheilige tegen woningnood (overnachting in de stal) of voor woningzoekenden, asielzoekers en reizigers. Een flink aantal landen, zoals België, hebben Jozef als patroonheilige.

Vaak wordt Jozef afgebeeld in werkkledij met gereedschap (hamer, werkbank, winkelhaak, zaag, e.d.), of met een mantel, sandalen en Jezus op zijn arm. Hij is daarbij meestal een oudere man met baard en een kalend hoofd, en houdt soms een witte lelie in zijn hand.

(Geïnspireerd door www.isidorusweb.nl)

Hoewel de liturgie van vandaag andere lezingen voorziet, bestaat er een eigen misformulier met een mooie, inspirerende eerste lezing:

En bovenal, kleed u in de liefde,

dat is de band die u tot een volmaakte eenheid maakt.

Laat in uw hart de vrede van Christus heersen,

want daartoe bent u geroepen als leden van één lichaam.

Wees ook dankbaar.

Laat Christus’ woorden in al hun rijkdom in u wonen;

onderricht en vermaan elkaar in alle wijsheid,

zing met heel uw hart psalmen en hymnen voor God

en liederen die de Geest u vol genade ingeeft

Doe alles wat u zegt of doet

in de naam van de Heer Jezus,

terwijl u God, de Vader, dankt door hem.

Wat u ook doet, doe het van harte,

alsof het voor de Heer is!

(Brief aan de christenen van Kolosse 3,14-24, enkele verzen)

01-05-2010 om 09:02 geschreven door Omer

LAAT UW HART NIET VERONTRUST WORDEN

In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen:
‘Laat uw hart niet verontrust worden.
Gij gelooft in God,gelooft ook in Mij.
In het huis van mijn Vader is ruimte voor velen.
Ware dit niet zodan zou Ik het u hebben gezegd,
want Ik ga heen om een plaats voor u te bereiden.

En als Ik ben heengegaan en een plaats voor u heb bereid
kom Ik terug om u op te nemen bij Mij,
opdat ook gij zult zijn waar Ik ben.

Gij weet waar Ik heenga
en ook de weg daarheen is u bekend.’
Tomas zei tot Hem:
‘Heer, wij weten niet waar Gij heengaat:
hoe moeten wij dan de weg kennen?’

Jezus antwoordde hem:
‘Ik ben de weg,
de waarheid en het leven.

Niemand komt tot de Vader tenzij door Mij.’

(Johannes 14,1-6)

De diepste dingen hebben geen grote woorden nodig. Jezus toont het eens te meer. De sfeer is geladen bij het Laatste Avondmaal, want Hij zal verraden en gekruisigd worden. Maar net in die geladen sfeer spreekt Hij zijn leerlingen nog moed in: ‘Laat uw hart niet verontrust worden!’ Hij had dat al zo dikwijls gezegd: ‘Wees niet bang. Wees niet bevreesd.’ Vandaag wordt Thomas genoemd, het had ook onze naam kunnen zijn. Want angst kan ook ons hart kwellen, bij verdriet en onmacht, als wij zware klappen krijgen, ondanks alle goede wil. Zoveel kan ons onzeker maken.

Als geen ander kent Jezus ons hart, zijn twijfels en zijn slapeloze nachten. Daarom zegt Hij zo dikwijls: ‘Wees niet bang. Ik zal er altijd zijn’. Eenvoudiger kan het niet, maar toch is DAT en DAT ALLEEN de kern van de verrijzenis. Misschien is ons christen-zijn verworden tot een harteloze plicht zonder vreugde. Terwijl Gods Woord een blijde boodschap is van VOLKOMEN LEVEN en VOLKOMEN VREUGDE. Waar die dood zijn – LEVEN en VREUGDE – daar is elk geloof dood, en wordt Jezus weer gekruisigd. Zelfs in zijn eigen naam, door mensen die zich op Hem beroepen. Zo was het vroeger al, toen Hij op aarde leefde: zij, die Hem vervolgden en kruisigden, schermden met de wet van Mozes en hun eigen groot geloof. ‘Witgekalkte graven’, zo noemt Jezus hen!

Leven geven, vreugde brengen. Eenvoudiger kan het niet gezegd, maar daar gaat het om en zo neemt Jezus de onrust weg uit ons hart. Daarbij zijn wij zijn hoofd en hart en handen, want Hij werkt door ons. En Hij zegt ook hoe dit kan. Zelf is Hij de weg: een christelijke gemeenschap zal Jezus aanwezig stellen. Wie Jezus wil volgen, zal met de mensen omgaan zoals Hij dat deed, met dezelfde liefde en dezelfde goedheid. Wie christen wil zijn zal met zijn woorden troosten en bemoedigen.

Alleen zo gaan we de weg, die Jezus is: niet door liefdeloos de letter van de wet te volgen, maar door Hem weer tot leven te brengen, door Hem te laten verrijzen. Dan zal ons hart niet verontrust worden. Want liefde neemt alle angst weg. En zelf had Hij toch gezegd: hieraan zal men zien dat gij mijn leerlingen zijt, als gij elkander liefhebt. Waar die liefde ontbreekt, rijst de vraag: gaan wij wel de weg, die Jezus is? Die weg die leidt tot volkomen vreugde en leven in overvloed.

30-04-2010 om 07:39 geschreven door Omer

HEILIGE CATHARINA VAN SIËNA,

KERKLERARES EN PATRONES VAN EUROPA

Vandaag vieren we de Heilige Catharina van Siëna. Eerst even iets over haar bewogen leven. We gaan te rade daarvoor bij Dries van den Akker S.J.

Korte biografie

Catharina werd geboren in 1347 te Siena als 25e kind van een lakenverver. Op 16-jarige leeftijd trad zij toe tot de derde orde van de dominicaner orde. Dat wil zeggen dat zij wel volgens de regel van Sint Dominicus leefde, evenwel niet in een klooster, maar gewoon thuis. Toch werd zij al gauw zo bekend om haar heilige levenswijze, dat velen haar kozen als leidsvrouwe en voorbeeld; zij werden de 'Caterinati' genoemd: zij vormden langzamerhand een vaste kring om haar heen. Daar bevonden zich adellijke jongeren onder, oude kooplieden, priesters, advocaten, kunstenaars en soldaten. Wat hen in haar boeide was haar heiligheid, haar opgewekte humeur, haar pittige, rake uitspraken en de extases die zij ontving tijdens haar gebed; daar waren velen getuigen van. Zij wijdde zich toe aan de armen van de stad en zij bezat de gave de meest verstokte zondaars tot inkeer te brengen.

Ook bewoog zij zich op het kerkdiplomatieke vlak. Zo wist zij paus Gregorius XI ertoe te bewegen zijn Franse standplaats Avignon te verlaten en terug te keren naar Rome. Dat deed ze door in gezelschap van haar gevolg 'caterinati' persoonlijk naar Avignon te gaan en de paus als het ware bij de hand te nemen en te geleiden op zijn weg naar huis. Op talloze manieren probeerde zij bij te dragen tot de eenheid van de Kerk in de westerse wereld. In 1380 ontbood paus Urbanus VI haar zelfs naar Rome om te dienen als zijn raadgeefster. Daar stierf zij nog in hetzelfde jaar, waarna zij werd bijgezet in de kerk van Santa Maria sopra Minerva.

In 1946 publiceerden Gabriël Smit (rijmpjes) & Piet Worm (prentjes) een boekje over heiligen voor kinderen: ‘Roosjes uit de Hemeltuin’; Utrecht/Antwerpen, De Fontein. Het bevat ook een rijmpje voor Catharina:

Uit de eerste lezing onthouden we volgende zin, die overigens zeer goed aansluit bij de overweging van gisteren: ‘In zijn licht wordt alles anders’.

Dit is de boodschap die wij van Christus gehoord hebben
en aan u doorgeven:
God is licht,
er is in Hem geen spoor van duisternis.
Als wij beweren deel te hebben aan zijn leven
terwijl onze wegen duister zijn
liegen wij met woord en met daad.
(1^ste brief van Johannes, 1,5-6)

Het evangelie is dit enig mooie stukje uit Matteüs

In die tijd sprak Jezus:
‘Ik prijs U, Vader, Heer van hemel en aarde,
omdat Gij deze dingen verborgen gehouden hebt
voor wijzen en verstandigen,
maar ze heb geopenbaard aan kinderen.
Ja, Vader, zo heeft het U behaagd.
Alles is Mij door mijn Vader in handen gegeven.
Niemand kent de Zoon tenzij de Vader,
en niemand kent de Vader tenzij de Zoon
en hij aan wie de Zoon Hem wil openbaren.
Komt allen tot Mij
die uitgeput zijt en onder lasten gebukt,
en Ik zal u rust en verlichting schenken.
Neemt mijn juk op uw schouders en leert van Mij:
Ik ben zachtmoedig en nederig van hart;
en gij zult rust vinden voor uw zielen,
want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’

(Matteüs 11,25-30)

Weinig toelichting nodig hierbij, maar deze eenvoudige woorden van Jezus hebben des te meer inhoud en draagkracht. In deze week, waarin de roepingen in de kijker geplaatst worden, zijn zij meer dan ooit een licht op onze weg. Een kerklerares, tevens patrones van Europa, herinnert ons aan die enige keer in het evangelie dat Jezus letterlijk zegt: ‘Leert van Mij’…

en wat wij te leren hebben is dit:

‘Ik ben zachtmoedig en nederig van hart.’

29-04-2010 om 08:34 geschreven door Omer

IN ZIJN LICHT WORDT ALLES ANDERS

Laten we eerst het evangelie van vandaag in zijn geheel lezen:

In die tijd verklaarde Jezus met luide stem:
‘Wie in Mij gelooft, gelooft niet in Mij
maar in Hem die Mij gezonden heeft;
en wie Mij ziet
ziet Hem die Mij gezonden heeft.
Als een licht ben Ik in de wereld gekomen,
opdat alwie in Mij gelooft,
niet in de duisternis blijft.
Indien iemand mijn woorden hoort
zonder ze te onderhouden
dan veroordeel Ik hem niet,
want Ik ben niet gekomen om de wereld te veroordelen
maar om de wereld te redden.
Want wie Mij verwerpt en mijn woorden niet aanvaardt
heeft reeds iemand die hem veroordeelt:
het woord dat Ik gesproken heb,
dat zal hem veroordelen op de laatste dag.
Ik heb immers niet uit Mijzelf gesproken,
maar de Vader die Mij gezonden heeft, Hij heeft Mij opgedragen,
wat Ik moet zeggen en verkondigen.
Ik weet dat zijn opdracht eeuwig leven betekent.
Wat Ik dus verkondig
verkondig Ik zoals de Vader het Mij gezegd heeft.’

(Johannes 12,44-50)

Verward en onduidelijk, op het eerste gezicht: waar steekt de lijn in deze tekst? Wat wil Johannes ons nu eigenlijk zeggen?

Bij nader toezien is het een verzameling van uitspraken die wellicht tot Jezus zelf teruggaan en aanvankelijk mondeling doorgegeven werden. Johannes heeft dit alles dan samengebracht en het resultaat is als geheel nogal wazig. Een betere werkwijze is daarom zin voor zin afzonderlijk te lezen. Meteen stellen we vast dat elk deeltje op zichzelf een rijke inhoud heeft.

In die tijd verklaarde Jezus met luide stem:
‘Wie in Mij gelooft, gelooft niet in Mij
maar in Hem die Mij gezonden heeft;
en wie Mij ziet
ziet Hem die Mij gezonden heeft.’

Jezus is wars van elke vorm van personencultus: in zijn hele leven gaat het niet om Hem zelf, maar om de Vader, die Hem gezonden heeft. In deze week waarin de roepingen centraal staan, is dit een heilzame les: wie Jezus wil volgen, of hij nu paus is of poetsvrouw, preekt niet zichzelf, maar de Vader. Om Hem, de God die Vader is, gaat het, niet om mijn persoontje, hoezeer ik misschien ook op een schavotje sta.

Jezus voorziet ook meteen onze volgende vraag. Maar wie is die Vader dan wel? Zijn antwoord is eenvoudig: ‘zie naar Mij’, zegt Hij. Als je Mij leert kennen, zie je wie God is. De Vader is niet anders dan Ik zelf. Zoek God niet ver weg, Hij is heel dicht bij jullie: Ik leef toch tussen jullie, dagelijks zie je mijn doen en laten. Wel, kijk naar Mij: hoe beter je Mij leert kennen, hoe beter je kennis van God wordt.

‘Als een licht ben Ik in de wereld gekomen,
opdat alwie in Mij gelooft,
niet in de duisternis blijft.’

Als je Mij dan beter leert kennen, en ook God zelf, die Vader is, beter kent, wordt alles anders. Je kijkt nu heel anders tegen alles aan. Je gaat heel anders denken en doen: want alles is zo anders geworden, als je dingen bekijkt zoals Ik. Je kijk op het leven was vertroebeld tevoren. Als je kijkt zoals Ik, zie je alles heel anders dan voorheen. Hoe aantrekkelijk kunstlicht of maanlicht ook is, de zon geeft aan alles een andere glans. Wie in mijn licht ziet en leeft, leeft en ziet niet langer als in een duistere nacht, bij kunstlicht of het zo mooie maar zo onzuivere licht van de maan .

‘Indien iemand mijn woorden hoort
zonder ze te onderhouden
dan veroordeel Ik hem niet,
want Ik ben niet gekomen om de wereld te veroordelen
maar om de wereld te redden.’

Het gaat er Mij niet om, zegt Jezus, de mensen te veroordelen of bang te maken. Ik wil immers vreugde brengen. Daartoe ben Ik in de wereld gekomen, opdat de mensen leven zouden hebben, en wel leven in overvloed. Opnieuw mijmeren we verder: als wij ook nu zijn naam dragen, zullen ook wij niet zwaaien met banbliksems, maar net als Hij pogen leven te geven.

‘Want wie Mij verwerpt en mijn woorden niet aanvaardt
heeft reeds iemand die hem veroordeelt:
het woord dat Ik gesproken heb,
dat zal hem veroordelen op de laatste dag.’

In mijn licht ontdek je wat waar en goed en schoon is. Maar Ik dwing je niet. Wie ervoor kiest om zonder Mij te leven, wordt niet door Mij uitgesloten. Hij of zij sluit zichzelf uit. Misschien kan het lang duren, maar ooit zal blijken dat wie voor Mij gekozen heeft, de goede keuze heeft gemaakt.

‘Ik heb immers niet uit Mijzelf gesproken,

maar de Vader die Mij gezonden heeft,

Hij heeft Mij opgedragen,

wat Ik moet zeggen en verkondigen.

Ik weet dat zijn opdracht eeuwig leven betekent.’

Wat Ik dus verkondig
verkondig Ik zoals de Vader het Mij gezegd heeft.’

Een samenvatting met alles op een rijtje. Luister dus maar naar Mij, want het is het Woord van God zelf. Of zoals het in het eerste hoofdstuk van Johannes al gezegd werd: luister en kijk dus maar naar Mij, want Ik ben het Woord van God zelf. In mijn hele doen en laten, in mijn hele leven en mijn lijden, in mijn dood en mijn verrijzenis, daar vind je het volkomen Leven. In mijn licht zie je ‘het Leven zoals het is.’

28-04-2010 om 08:07 geschreven door Omer