Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Doorheen de dagen
Ervaringen besproken
21-04-2011
WITTE DONDERDAG
WITTE DONDERDAG 21 APRIL 2011
Jezus zet zich op de knieën voor elk van zijn leerlingen en wast hun de voeten tijdens de maaltijd. Wanneer Hij zijn bovenkleren uittrekt, ontdoet Jezus zich van elk sociaal aanzien of status. Hij bekleedt zich met de diepste nederigheid. In deze diepste nederigheid, bij de voetwassing, worden alle grenzen van ras, cultuur, volk en ras doorbroken: het is een gebaar dat door en door menselijk en goddelijk is.
We ontmoeten hier een God, die klein en arm wordt, die de ladder van het sociale aanzien afdaalt en de laagste trede kiest om de plaats van de dienaar en slaaf in te nemen.
Binnen de Joodse traditie was het de slaaf die de voeten van zijn meester waste, en soms waste de vrouw haar man de voeten, of de kinderen bij hun vader.
Door de voetwassing leert Hij ons om een leven te leiden zoals Hij: een leven in dienstbaarheid, overgave en liefde.
Frei Germano Guesser, OFM Calendário do Sagrado Coração
Zusters en broeders, Wat ik heb ontvangen en aan u heb doorgegeven, gaat terug op de Heer zelf. In de nacht waarin de Heer Jezus werd uitgeleverd nam hij een brood, sprak het dankgebed uit, brak het brood en zei:
Dit is mijn lichaam voor jullie Doe dit, telkens opnieuw, om mij te gedenken.
Zo nam hij na de maaltijd ook de beker, en hij zei: 'Deze beker is het nieuwe verbond dat door mijn bloed gesloten wordt. Doe dit, telkens als jullie hieruit drinken, om mij te gedenken.
Dus altijd wanneer u dit brood eet en uit de beker drinkt, verkondigt u de dood van de Heer, totdat hij komt. Eerste brief van Paulus aan de christenen in Korinthe 11,23-26
BEZINNING
Jezus wist dat zijn uur gekomen was om uit deze wereld naar de Vader te gaan. Nu gaf Hij zijn leerlingen een bewijs van zijn liefde tot het uiterste toe. (Johannes 13,1)
Hij nam een brood, brak het in stukken, gaf het hun, en zei: Dit is mijn lichaam; het wordt voor jullie gegeven. Blijf dit doen om Mij te gedenken. (Lucas 22,19)
Heer Jezus, eens is het zo gebeurd: je lichaam, je hele leven, gegeven en gebroken, dag aan dag tot aan die laatste dag daar op Calvarie.
Gegeven en gebroken, zoals het stukje brood, dat je voor je vrienden brak en doorgaf:
Dit ben Ik zelf. Blijf dit daarom doen, blijf dit herhalen, om Mij niet te vergeten.
Je woorden waren je eigen hele leven, door en door en dag aan dag..
Bewogen bidden wij diezelfde woorden.
Ontroerd breken wij hetzelfde brood.
Mogen jouw woorden woorden worden van ons eigen leven, gegeven, soms gebroken.
Moge jouw brood brood worden van ons eigen leven, gegeven, soms gebroken.
Om die genade bidden wij voor vandaag voor alle dagen. Amen.
Witte Donderdag
We zullen weer aan tafel gaan, met Hem en met zijn vrienden en weer eens zullen wij verstaan dat Hij een beter lot verdiende.
We zullen weer aan tafel gaan en eten van t gebroken brood, en weten dat we voortbestaan dankzij zijn leven en zijn dood.
We zullen weer aan tafel gaan en drinken uit de grote beker met Hem de tuin weer binnengaan zo zeker van wat toen onzeker
We zullen weer de weg opgaan van onze Heer met alle vragen We zullen alles maar verstaan als wij het kruis leren te dragen.
Goede morgen, zusters en broeders, we zijn hier samen, zieken en gezonden, bejaarden en minder bejaarden, allen bewust van de broosheid van het leven, allen verlangend naar steun en bemoediging.
Moge onze goede God ons hier nabij komen in zijn sacramenten van de ziekenzalving en de eucharistie.
Indien ik je dragen kon over diepe grachten van je sukkel en je angsten heen, dan droeg ik je, uren en dagen lang.
Indien ik de woorden kende om antwoord te geven op je duizend vragen over leven, over jezelf, over liefhebben en gelukkig worden, dan praatte ik met je, uren en dagen lang.
Indien ik vrede in je hart kon planten door geduldig te wachten en te hopen tot het zaad van de vrede in je openbrak, dan wachtte ik, uren en dagen lang.
Indien ik genezen kon wat omgaat in je hart aan onmacht, ontevredenheid en onverwerkt verdriet, dan bleef ik naast je staan, uren en dagen lang.
Maar ik ben niet groter, niet sterker dan jij en ik weet niet alles en ik kan niet zoveel, -
ik ben maar een vriend op je weg, al uren en dagen lang.
En ik kan alleen maar hopen dat je dit weet: je hoeft nooit alleen te vechten of te huilen als je een vriend hebt voor uren en dagen lang.
Marcel Weemaes
HANDOPLEGGING EN ZIEKENZALVING
HANDOPLEGGING
Zusters en broeders, nu ik u de handen zal opleggen, hoop ik dat u voelen zult, dat ook God zijn hand op u legt, dat Hij u nabij zal zijn met zijn liefde en zijn kracht.
Ik hoop dat u zult voelen dat u niet alleen bent, dat God met u meegaat, ook op dit deel van uw levensweg, en dat er mensen rondom u staan die van u houden en die u nabij zijn.
God, bron van alle leven, wees hier aanwezig in ons midden. Wees het licht en de warmte die wij zo nodig hebben. Laat onze zieken en bejaarden de verbondenheid voelen met U en met allen hier aanwezig. Amen.
GEBED NA DE ZIEKENZALVING
Heer Jezus Christus, Gij zijt in onze wereld gekomen en hebt onze ziekten gedragen en onze pijnen doorstaan; Gij hebt ons verlost door uw kruis en verrijzenis.
Wij bidden U dat Gij allen die hier zijn gezalfd opricht door uw kracht en verzekert van uw steun.
Zij delen in uw lijden, geef hun ook de vreugde van uw overwinning, Gij die leeft in de eeuwen der eeuwen. Amen.
Blijf bij ons, Heer, als de avond valt en de dag verdwijnt.
Blijf bij ons in de avond van de dag, in de avond van ons leven. Blijf bij ons met uw genade en goedheid, met uw woord en sacrament, met uw troost en zegen.
Blijf bij ons, als we overvallen worden door de nacht van droefheid en angst, door de nacht van twijfel en verzoeking, door de nacht van armoede en vlucht, door de nacht van eenzaamheid en verlatenheid, door de nacht van ziekte en pijn, door de nacht van de bittere dood. Blijf bij ons en bij al uw gelovigen in tijd en eeuwigheid. Amen. Henri Newman
Heer God, Jezus Christus heeft ons gezegd dat Gij zorgzaam omgaat met mensen. Wij bidden U, draag zorg voor allen die u vandaag worden toevertrouwd.
Dat zij door deze handoplegging en door deze heilige zalving doordrongen worden van uw gaven: vrede voor hun gemoed en vertrouwen in de toekomst. Geef hen levensmoed en sterkte in dit leven. Dit vragen wij U in Jezus' Naam. Amen.
Zij hebben Hem, zonder zich af te vragen of Hij het kon verdragen, met nagels aan een kruis geslagen.
En toen Hij daar te lijden hing, - een spijker is een lelijk ding - zei Hij: Vader vergeef het hun.
Zei Hij: ze weten niet wat ze doen. Het was hun er immers om te doen, om eens te zien, wat of Hij nu zou doen!
Zo heeft Hij nog voor hen gebeden, en in Zijn sterven aan hen meegegeven een alibi voor hun geweten.
En ik stond in de verte quasi wat te praten met 'n paar onnodige, onnozele soldaten. Ze deden immers tóch, wat ze niet konden laten.
Maar Hij beriep zich op het allerlaatste: de handen van Zijn Vader; - nog vóór Pasen moest ik me naar mijn schip in Jaffa haasten.
II
Toen heb ik - 't was op Cyprus - in de krant gelezen: J. v. N., Christus geheten, is, na voor drie dagen gekruist te wezen, zoals onze geachte lezers weten,
niet in Zijn graf gevonden: het was open. Hardnekkige geruchten lopen, dat Zijn discipelen de wacht beslopen,
toen deze sliep, en zo het lijk ontvreemdden. Geëxalteerde vrouwen echter meenden, dat zij Hem zagen wandelen door de beemden;
Maria moet gestameld hebben: Here! Er zijn ook vissers, die beweren: Hij heeft met ons gegeten bij de meren.
Maar dit is van bevoegde zijde wedersproken. Men late zich geen knol voor een citroen verkopen.
III
Rome. - Het anker valt. Wij varen thuis. Ik spoed mij naar de thermen, word ontluisd van reis en roes en in mijn eigen huis
bij vrouw en vuur en radio gezeten, ben ik alras Christus en kruis vergeten. ... Toen heeft een S.O.S. mijn ziel doorreten:
'Mijn Geest wordt uitgestort op alle vlees. Wie niet vóór Mij is, is tégen Mij geweest', seint een Geheime Zender wit en hees.
Weer onder zeil, over de eenzaamheden van oceanen die mij van U scheiden, Christus, wil mij verschijnen aan den einder.
Het is een oude traditie om op Palmzondag palmtakjes te zegenen en ze dan mee naar huis te nemen om ze een plaatsje te geven achter het kruisbeeld in de huiselijke kring.
Deze palmtakjes verwijzen naar de vreugde omdat we in Jezus de Messias hebben gevonden, Hij die ons leven zin en toekomst geeft.
Maar tegelijk herinneren deze takjes ons aan de tragiek en het onbegrip, de pijn en het lijden die Jezus moest doorstaan, en die mensen nog steeds moeten doorstaan omwille van hun geloof en hun inzet voor een meer rechtvaardige en meer liefdevolle wereld.
De groep naderde Jeruzalem en kwam in Betfage op de Olijfberg. Daar stuurde Jezus twee leerlingen eropuit met de opdracht: Ga naar het dorp daar vlak voor je. Jullie zullen er meteen een ezelin vinden die vastgebonden staat en een veulen bij zich heeft. Maak ze los en breng ze bij Me. En als iemand jullie iets zegt, zeg dan: 'De Heer heeft ze nodig, maar Hij stuurt ze meteen terug.'
Dit is gebeurd opdat vervuld zou worden wat bij monde van de profeet gezegd is: Zeg tegen de dochter Sion: zie, uw koning komt naar u toe, zachtmoedig en zittend op een ezel, op een veulen, het jong van een lastdier.
De leerlingen gingen en deden wat Jezus hun opgedragen had. Ze brachten de ezelin en het veulen, legden er kleren overheen, en Hij ging erop zitten.
Zeer veel mensen spreidden hun kleren op de weg, anderen sneden takken van de bomen en legden die op de weg. Zowel de menigte die voor Hem uitging als die welke Hem volgde, schreeuwde: Hosanna, de Zoon van David. Gezegend is Hij die komt in de naam van de Heer. Hosanna in de hoogste hemel.
Toen Hij Jeruzalem binnengetrokken was, kwam de hele stad in beweging en ze vroegen: Wie is dat? De mensen zeiden: Dat is de profeet, Jezus uit Nazareth in Galilea. (Matteüs 21,1-11)
PALMWIJDING
God, zegen deze groene takken die de winter overleven, zegen ze als hoopvolle tekens van leven op aarde,
zegen deze palmen en de huizen en kamers waarin ze straks een plaatsje krijgen.
Zegen de mensen die er wonen en die ons dierbaar zijn. Zegen ook allen, God, die in hun leven de weg van Jezus gaan en op die weg met lijden worden geconfronteerd.
Zegen hen, zegen ons allen met uw liefde en vrede in Jezus Christus, onze Heer. Amen.
Hij was maar een man op een ezel, eenvoudig en zonder aanzien. Zonder grote parade, zonder lijfwachten, geen speciale veiligheidsmaatregelen, geen afrasteringen, geen geblokkeerde wegen.
Hij was maar een man op een ezel, de koning der armen, de Messias van dienst. Zonder troon, zonder plechtige ontvangst, zonder diplomatieke aanwezigheid.
Hij was maar een man op een ezel, vol aandacht voor de minstbedeelden, vol zorg voor de uitgestotenen en toch in verzet tegen uitbuiting en onrecht
Hij was de man op de ezel, de zachtste van alle mensen. Hij reed op een zacht dier Jeruzalem binnen.
In de schoot van een zwangere vrouw zijn drie embryo's. Eén ervan is een kleine gelovige, een andere een kleine twijfelaar en de derde een kleine scepticus.
De kleine twijfelaar vraagt: geloof jij eigenlijk aan een leven na de geboorte?
De kleine gelovige: ja zeker, dat bestaat. Ons leven hier is zo gedacht dat wij groeien en ons op het leven na de geboorte voorbereiden, zodat we dan sterk genoeg zijn voor wat ons dan te wachten staat.
De kleine scepticus: Onzin, zoiets bestaat niet. Hoe zou er dat dan wel uitzien, een leven na de geboorte?
De kleine gelovige: dat weet ik ook niet precies. Het zal veel klaarder zijn als hier. En misschien zullen wij rondlopen en met de mond eten.
De kleine scepticus: wat een onzin. Rondlopen, dat gaat toch niet. En met de mond eten, wat voor een zonderling idee. Er is toch alleen maar de navelstreng die ons voedt. Buiten dat gaat het toch helemaal niet, dat er een leven na de geboorte zou zijn, omdat de navelstreng nu al veel te kort is.
De kleine gelovige: heel zeker gaat dat. Het zal allemaal een beetje anders zijn.
De kleine scepticus: er is nog niemand terug gekomen na de geboorte. Met de geboorte is het leven ten einde. En het leven hier is niets dan kwelling, en donker.
De kleine gelovige: ook al weet ik het niet zo precies, hoe het leven na de geboorte eruit ziet, in ieder geval zullen wij dan onze moeder zien en zal zij voor ons zorgen.
De kleine scepticus: Moeder??? Geloof jij in een moeder? Waar is die dan, asjeblieft?
De kleine gelovige: wel hier, overal. rondom ons. Wij zijn in haar en leven in haar en door haar. Zonder haar kunnen wij niet bestaan.
De kleine scepticus: quatsch! Van een moeder heb ik nog niets gemerkt, dus bestaat zij ook niet.
De kleine gelovige: vaak, als wij heel stil zijn, kan je haar horen zingen. Of voelen hoe zij onze wereld streelt.
De kleine twijfelaar vraagt: en als er dan een leven na de geboorte is, zal de kleine scepticus dan bestraft worden, omdat hij daaraan geen geloof heeft gehecht?
De kleine gelovige: dat weet ik niet zo precies. Misschien krijgt hij een klap, waardoor hij de ogen opent en het leven kan beginnen.
Hij is een arm, oud man, de grijze mislezer met zijn kaal hoofd, en die der wereld niet behagen kan.
Onder het krakend geweld van goud en brokaat, voor een snobsenpubliek leest hij de Mis, gansch in het wit. Hij kent de overspelige vrouw die recht staat, en de woekermeneer die daar zit. Hij is simpel en moe, hij beseft de zonde en den strijd, diep en fel: de vrouw die de wimpers luifelt en van den man het wulpsch oogenspel. Hij weet de verwaandheid van dit rijk geslacht en hun trots op vleesch en kleed. Hij murmelt zijn snelle gebeden heel zacht en buigt zijn kaal hoofd in leed.
Hij spreekt geen woord hooger dan de kabbel-lijn van één toon. Hij is eerbiedig en oud en de nederigste man in Gods woon. Hij opent de armen en teekent een fel kruis: onder die zegening gaan de vunze vrouw en de dikke meneer lachend naar huis; zij hoorden een half uur, verstrooid, zijn onhoorbare taal. Maar hij schouwt hen aan met de droefheid van Job op zijn vaalt. Onder de vracht van goud en brokaat, bidt hij, stil en gebroken. Hij is eenvoudig en oud en zijn kennis is in simpelheid verdoken.
Zijn schoenen gapen: zijn hoed heeft kleur noch vorm. Maar hij bidt kindsch en eenzelvig naar Christus, die hangt boven d'aarde "lijk een worm".
(Marnix Gijsen)
---
PSALM 22
Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten? U blijft ver weg en redt mij niet, ook al schreeuw ik het uit.
Mijn God! roep ik overdag, en u antwoordt niet, s nachts, en ik vind geen rust.
Op u hebben onze voorouders vertrouwd; zij hebben vertrouwd en u verloste hen,
tot u geroepen en zij ontkwamen, op u vertrouwd en zij werden niet beschaamd.
Maar ik ben een worm en geen mens, door iedereen versmaad, bij het volk veracht.
Allen die mij zien, bespotten mij, ze schudden meewarig het hoofd:
Wend je tot deHEER! Laat hij je verlossen, laat hij je bevrijden, hij houdt toch van je?
Blijf dan niet ver van mij, want de nood is nabij en er is niemand die helpt.
Loof hem, allen die de HEER vrezen, breng hem eer, kinderen van Jakob, wees beducht voor hem, volk van Israël.
Hij veracht de zwakke niet, verafschuwt niet wie wordt vernederd, hij wendt zijn blik niet van hem af, maar hoort zijn hulpgeroep.
De vernederden zullen eten en worden verzadigd. Zij die hem zoeken, brengen lof aan deHEER. Voor altijd mogen jullie leven!
Een nieuw geslacht zal hem dienen en aan de kinderen vertellen van de Heer;
aan het volk dat nog geboren moet worden zal het van zijn gerechtigheid verhalen: hij is een God van daden.
Wie in Mij gelooft zal leven, ook al is Hij gestorven. zegt Jezus ons vandaag in het evangelie.
Hij had weet van Gods trouw door dood en duisternis heen, en Hij ging ons voor op die weg. In geloof en vertrouwen!
Met de opwekking van zijn vriend Lazarus wilde Hij ons tonen: Mijn woorden wekken tot leven.
Er was iemand ziek, een zekere Lazarus uit Betanië, het dorp van Maria en haar zuster Martha. Maria was de vrouw die de Heer met geurige olie had gezalfd en zijn voeten met haar haren had afgedroogd. De zieke Lazarus was haar broer. De zusters van Lazarus stuurden Jezus de boodschap: 'Heer, hij die Gij liefhebt, is ziek.'
Toen Jezus dit hoorde, zei Hij: 'Deze ziekte voert niet tot de dood, maar is er om Gods glorie: opdat de Zoon Gods er door verheerlijkt moge worden.' Jezus hield veel van Martha, haar zuster en Lazarus. Toen Hij dan ook hoorde dat Lazarus ziek was, bleef Hij nog wel twee dagen ter plaatse, maar daarna zei Hij tot zijn leerlingen: Laat ons weer naar Judea gaan.
Bij zijn aankomst hoorde Jezus dat Lazarus al vier dagen in het graf lag. Zodra Martha hoorde dat Jezus op komst was, ging zij Hem tegemoet; Maria echter bleef thuis.
Martha zei tot Jezus: Heer, als Gij hier waart geweest, zou mijn broer niet gestorven zijn. Maar zelfs nu weet ik dat wat Gij ook aan God vraagt, God het U zal geven. Jezus zei tot haar: Uw broer zal verrijzen. Martha antwoordde: Ik weet dat hij zal verrijzen bij de opstanding op de laatste dag. Jezus zei haar: Ik ben de verrijzenis en het leven. Wie in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven, en ieder die leeft in geloof aan Mij, zal in eeuwigheid niet sterven. Gelooft gij dit?
Zij zei tot Hem: Ja, Heer, ik geloof vast dat Gij de Messias zijt, de Zoon van God, die in de wereld komt.
Toen Jezus Martha zag wenen, en eveneens de Joden die met haar waren meegekomen, doorliep Hem een huivering en diep ontroerd sprak Jezus: Waar hebt gij hem neergelegd? Zij zeiden Hem: Kom en zie, Heer. Jezus begon te wenen, zodat de Joden zeiden: Zie eens hoe Hij van hem hield. Maar sommigen onder hen zeiden: Kon Hij, die de ogen van een blinde opende, ook niet maken dat deze niet stierf?
Bij het graf gekomen overviel Jezus opnieuw een huivering. Het was een rotsgraf en er lag een steen voor. Jezus zei: Neemt de steen weg. Martha, de zuster van de gestorvene, zei Hem: Hij riekt al, want het is reeds de vierde dag. Jezus gaf haar ten antwoord: Zei Ik u niet, dat als gij gelooft ge Gods heerlijkheid zult zien?
Toen namen ze de steen weg. Jezus sloeg de ogen ten hemel en sprak: Vader, ik dank U dat Gij Mij verhoord hebt. Ik wist wel, dat Gij Mij altijd verhoort, maar omwille van het volk rondom Mij heb Ik dit gezegd, opdat zij mogen geloven, dat Gij Mij gezonden hebt. Na deze woorden riep Hij met luide stem: Lazarus, kom naar buiten! De gestorvene kwam naar buiten, voeten en handen met zwachtels gebonden en met een zweetdoek om zijn gezicht. Jezus beval hun: Maakt hem los en laat hem gaan.
Vele Joden, die naar Martha en Maria waren gekomen en zagen wat Hij gedaan had, geloofden in Hem. (Johannes 11,1-45 korte versie)
DAN BLIJVEN ALLEEN NOG GELOOF EN VERTROUWEN
Nergens zegt Jezus: 'uw gevoel heeft u gered', of 'uw verstand heeft u gered'. Altijd zegt Hij: 'uw geloof heeft u gered'. De diepste dingen zijn onzichtbaar voor onze ogen, onvatbaar voor ons verstand. Dan blijven alleen geloof en vertrouwen Ten overvloede heeft Jezus getoond dat Hij ons geloof en ons vertrouwen waard is.
Geloof en vertrouwen! Allereerst zijn dat pure gaven. We kunnen ze niet zelf veroveren. Gelukkig maar, want anders zou ook hier het recht van de sterkste spelen, en zouden de machtigen het nog maar eens halen. We kunnen deze gaven alleen maar ontvangen: Wij staan voor U met lege handen!
Van onze kant vraagt dit evenwel een nederig hart, dat arm geworden is, een hart, dat bereid is om zich toe te vertrouwen. Aan zulke arme, leeg geworden mensen kan de Heer zijn gaven van geloof en vertrouwen schenken. Enkel in zulke mensen kan Hij zijn Geest leggen.
En dan kunnen we, eerlijk en oprecht, bidden:
Heer, God van levenden, wij geloven dat leven en dood in uw handen liggen.
Die gedachte geeft ons hoop.
Als we iemand verliezen die ons dierbaar is, weten wij zelf geen raad of antwoord. Leer ons dan ook, Gij, God van levenden, in volle overgave ons leven in uw handen leggen en leer ons telkens weer vol vertrouwen en geloof Uw wil geschiede zeggen. Amen. (Geïnspireerd door Toon Hermans)
Midden in de nacht is de hoop als dode inkt op de bodem van de oude inktkoker.
Midden in de nacht sta ik naakt voor de deuren en de deuren zijn dicht.
Hoe donkerder de nacht, hoe verder de dageraad nog is.
Gisteren is vergeten en vandaag is er nog niet.
Maar hoe zou je vergeten dat hoe somber de nacht ook is, de dageraad veel mooier is?
Clown Yakov Smirnoff kwam van Rusland naar de Verenigde Staten en was helemaal niet voorbereid op de ongelofelijke keuze van instant producten in de Amerikaanse supermarkten.
Hij zegt: Op mijn eerste uitstap naar de winkel zag ik poedermelk je voegt water toe en je hebt melk. Dan zag ik poeder voor appelsiensap je voegt water toe en je hebt appelsiensap. En dan zag ik babypoeder en ik dacht bij mijzelf Mens wat een land!
We leven in een snelle wereld. We rijden met snelle autos. We eten kant-en-klare voeding. We willen het nu.
Er is een verhaal over een rechter in een goede bui die een beklaagde ondervroeg: Waarvan word jij beschuldigd? Omdat ik mijn kerstinkopen vroeg deed, verdedigde de beklaagde zich.
Dit is geen misdrijf, zegde de rechter hoe vroeg deed je jouw inkopen?
Vooraleer de winkel open was, replikeerde de beklaagde.
Heel veel onder ons zouden ver gaan om hun verlangens te voldoen om het nu te hebben. Moest het kunnen we zouden het zelfs gisteren gewild hebben. We wachten niet graag.
Er is dus zeker een plaats voor beslistheid en actie maar er is ook een plaats voor geduld.
HEB JIJ GELEERD WANNEER TE WACHTEN?
Wacht voor de ZONSOPGANG er komt een nieuwe dag.
Wacht voor LEIDING leer stil te zijn.
Wacht voor WIJSHEID dit komt met ondervinding.
Wacht voor GROEI dit komt met de tijd.
WACHT EN WEES TEVREDEN het is een geheim naar innerlijke vrede.
Er is dus een tijd om te handelen maar ook een tijd om te wachten. Leer te kennen welke tijd het is omdat grote dingen kunnen gebeuren voor hen die kunnen wachten.
Ralf Walde Emerson zei het zo:
Volg de weg van de natuur haar geheim is GEDULD.
Vorige zondag kregen we een beeld van Jezus, als de Bron van Levend water. Hij wil onze diepste hunker stillen en ons een volkomen Leven schenken.
Vandaag wordt Jezus voorgesteld als het Licht voor de wereld. Waar mensen gevangen zitten in duisternis kwaad, onderdrukking, misbruik, eigenwaan of wat dan ook daar wil Hij zelf Licht brengen en Baken zijn.
In het voorbijgaan zag Jezus iemand die al vanaf zijn geboorte blind was.
Hij spuwde op de grond. Met het speeksel maakte hij wat modder, streek die op de ogen van de blinde en zei tegen hem: Ga naar het badhuis van Siloam en was u daar. De man ging weg, waste zich, en toen hij terugkwam kon hij zien.
Zijn buren en de mensen die hem kenden als bedelaar zeiden: Is dat niet de man die altijd zat te bedelen? De een zei: Ja, die is het, en de ander: Nee, maar hij lijkt er wel op. De man zelf zei: Ik ben het echt.
Daarop namen ze de man, die blind geweest was, mee naar de Farizeeën. De dag dat Jezus modder gemaakt had en zijn ogen geopend had, was namelijk een sabbat. Ook de Farizeeën vroegen hoe het kwam dat hij kon zien. En weer vertelde hij: Hij heeft wat modder op mijn ogen gedaan, ik heb me gewassen en nu kan ik zien.
Sommige Farizeeën meenden: 'Zo iemand komt niet van God, want hij houdt zich niet aan de sabbat, maar anderen zeiden: Hoe zou een zondig mens zulke wondertekenen kunnen doen? Er ontstond verdeeldheid.
Daarop vroegen ze aan de blinde: Wat denk jij van die man? Het zijn immers jouw ogen die hij genezen heeft. Hij is een profeet, was zijn antwoord.
Toen riepen ze: Jij, sinds je geboorte ben je een en al zonde, en nu wil jij ons de les lezen? En ze joegen hem weg.
Jezus hoorde dat en zocht hem op. Hij vroeg: Gelooft u in de Mensenzoon? Als ik wist wie het was, Heer, zou ik in hem geloven, zei hij. U kijkt naar hem en u spreekt met hem, zei Jezus. Toen zei de man: Ik geloof, Heer, en hij boog zich voor Jezus neer.
En Jezus zei nog: Ik ben in de wereld gekomen om het oordeel te vellen. Dan zullen zij die niet zien, zien en zij die zien, zullen blind worden.
Een paar Farizeeën die bij hem stonden en dat hoorden, zeiden: Wij zijn toch zeker niet blind!
Was u maar blind, zei Jezus, dan zou u zonder zonde zijn. Maar u beweert dat u kunt zien, en dus blijft uw zonde. (Johannes 9,1-41, ingekort)
MAG HET LICHT DOORBREKEN IN ONS LEVEN?
Weer komt het evangelie uit Johannes; er is dus een diepe inhoud. Jezus toont dat Hij licht brengt, dat Hij Licht is voor de wereld. Maar er is ook een meer eenvoudige gedachte. Het verhaal tekent hoe mensen met elkaar omgaan, in hun daagse doen. Boren wij de andere de grond in of is hij voor ons de geliefde medemens?
De Farizeeën kelderen de blinde man; ze schelden en schimpen, en menen zo groot te worden. Het toont alleen hun eigen trieste kleinzieligheid. Hun manier van doen werkt als een boemerang: hun misprijzen keert terug op henzelf. Niet de blinde mens wordt afgebroken door hun verwijten, zelf worden zij meelijwekkende schepsels! Hun vooroordelen beletten hen om de grootheid van die man te zien: het nederige geloof van de blinde ontgaat hen, en veel meer nog ontgaat hen de boodschap van Jezus. Hun verstokte eigenwaan maakt hen ziende blind en zo blijven zij gevangen in zichzelf. Zij zien niet hoeveel ruimer, hoeveel mooier de ware wereld is!
Hoe anders is de blinde man! Open en zonder vooroordelen! Zijn blindheid helpt hem daarbij: hij moest al zoveel opgeven en loslaten dat hij niet meer vol is van zichzelf. Zo kan hij in alle nederigheid tot Jezus zeggen: ik geloof, Heer. Zo kan hij zich in deemoed buigen en rustig zijn verhaal doen aan zijn belagers. Vrij van alle hoogmoed kan hij onbevangen naar de andere toegaan. Hij groeit in de ontmoeting. Zijn nederigheid maakt hem groot.
Hoe anders ook is Jezus zelf. Gewoon in het voorbijgaan, merkt Hij die kleine mens op, misprezen, bedelend, uitgesloten, verschopt. Meteen ziet hij zijn leed en voelt Hij mede-lijden. Letterlijk: HIJ LIJDT MEE: samen met die sukkelaar voelt Hij dezelfde pijn en daarom zal Hij ook mee dragen. Zozeer leeft en lijdt en draagt Hij mee dat het leed wordt opgeheven: de blinde man wordt ziende.
Jezus zwijgt ook niet voor de valsheid van de zelfvoldane Farizeeën, die machtig waren en religieus nochtans in hoog aanzien stonden. Zonder enige vrees ontmaskert hij de leugen van de wereld, de leugen van de groten, de leugen van de opgeblazen eigenwaan.
Zo tekent deze genezing ten volle Jezus grootheid. Jezus voert uit wat Maria in haar loflied over God zelf had gezongen: Hij drijft uiteen wie zich verheven wanen, heersers stoot hij van hun troon en wie gering is geeft hij aanzien.
Daarom kunnen wij alleen maar danken, en wij bidden:
Heer Jezus, wees Gij zelf het Licht vóór onze ogen, wees ook het licht in onze ogen.
Een oude rabbi vroeg aan zijn leerlingen: 'Hoe kun je het moment bepalen waarop de nacht ten einde is en de dag begint ?'
'Als je uit de verte een hond van een schaap kunt onderscheiden?' zei een leerling.
'Nee,' zei de rabbi.
'Als je van verre een dadelboom van een vijgenboom kunt onderscheiden?' dacht een ander.
'Nee,' zei de rabbi.
'Maar wanneer dan?' vroegen de leerlingen.
De rabbi antwoordde: 'Van zodra je in het gezicht van een mens kunt kijken en daarin je zuster of broeder ziet.
Droom wat je graag droomt; ga waar je graag gaat; wees wie je wil zijn; want je hebt maar één leven en één kans om al die dingen te doen die je wilt doen.
Dat je genoeg geluk mag hebben om je mild te maken, genoeg pogingen om je sterk te maken, genoeg zorgen om je menselijk te houden en genoeg hoop om je gelukkig te maken.
De gelukkigste mensen hebben niet noodzakelijk het beste van alles; ze maken het beste van wat ze op hun weg tegenkomen.
De schitterendste toekomst is altijd gebouwd op een vergeten verleden; je kan niet vooruit gaan in het leven tenzij je de voorbije mislukkingen en zorgen los laat.
Toen je geboren werd was je aan het wenen en iedereen rondom jou lachte. Leef jou leven zo dat je bij het einde jij het bent die glimlacht en iedereen rondom jou weent.
Vandaag en de volgende zondagen horen we in het evangelie zeer diepgaande lezingen, die de kern raken van ons geloof.
Straks is er het gesprek van Jezus met een Samaritaanse vrouw. Het is een gesprek met een dubbele bodem: de vrouw denkt alleen aan gewoon water, om de dorst te lessen; Jezus echter spreekt over iets heel anders: het water is een beeld voor het volkomen leven,dat Hij ons aanreikt.
Zo kwam Jezus bij de Samaritaanse stad Sichar, die in de buurt ligt van het stuk grond dat Jakob aan zijn zoon Jozef had gegeven, en waar zich de bron van Jakob bevindt. Jezus, die afgemat was van de tocht, was bij de bron gaan zitten. Het was ongeveer het zesde uur.
Een Samaritaanse vrouw kwam water putten. Jezus sprak haar aan: Geef Mij wat te drinken. De Samaritaanse vrouw antwoordde: Hoe kunt U als Jood te drinken vragen aan mij, een Samaritaanse? Joden willen namelijk met Samaritanen niets te maken hebben.
Jezus hernam: Als u de gave van God kende, als u wist wie het is die tegen u zegt: geef Mij te drinken, dan had u Hem erom gevraagd en Hij had u levend water gegeven.
Maar heer, zei de vrouw, U hebt niet eens een emmer en het is een diepe put. Waar wilt U dat levende water dan vandaan halen? Of bent u soms groter dan onze vader Jakob, die ons de put heeft nagelaten en er zelf uit gedronken heeft, evenals zijn kinderen en zijn kudden?
Jezus antwoordde: Iedereen die drinkt van dit water, krijgt weer dorst, maar wie drinkt van het water dat Ik hem zal geven, krijgt in eeuwigheid geen dorst meer; integendeel: het water dat Ik hem zal geven, zal in hem opborrelen als een bron van eeuwig leven.
De vrouw antwoordde: Ja, er komt een Messias, dat weet ik. Als die er is, zal Hij ons alles verkondigen.
Daarop zei Jezus tegen haar: Dat ben Ik, degene die met u spreekt.
Uit die stad waren vele Samaritanen in Hem gaan geloven op grond van het woord van de vrouw die getuigd had: Hij wist me alles te vertellen wat ik gedaan heb. Toen de Samaritanen naar Hem toe gekomen waren, vroegen ze Hem bij hen te blijven. Hij bleef daar twee dagen. En nog veel meer kwamen er tot geloof door zijn woord. En ze zeiden het ook tegen de vrouw: Nu geloven we niet meer op grond van wat jij verteld hebt; we hebben Hem zelf gehoord en nu weten we: dit is werkelijk de redder van de wereld. (Johannes 4,5-42, ingekort)
EEN BRON DIE LEVEN GEEFT
Het tafereeltje, dat we zonet hoorden, speelt zich niet af in ons land, waar we doorgaans niet te klagen hebben over regen of tekort aan water. Het speelt zich af in een dor gebied, nog net geen woestijn, maar de watervoorziening is er een dagelijkse nood. Als de regen maanden uitblijft, gaat de natuur ten onder. Je ziet het soms in de subtropen, en het is een zielig zicht, dat zelfs cactussen kunnen afsterven door de maandenlange droogte. Het gras op de weiden wordt ros, er komen kale plekken tussen, met zand dat al even ros is. De dieren kwijnen weg, gieren cirkelen in de lucht en af en toe ligt er een kadaver. Ook mensen lijden en verzwakken onder droogte en hitte.
In deze context spreekt Jezus: zoals water leven geeft aan plant en dier en mens, zo is Hij zelf bron van een volkomen Leven. Alleen bij Hem vinden wij het volle Leven, zonder Hem is ons leven maar een schaduw en kwijnen wij weg. Het gaat hier niet om mystiekers of grote heiligen: Jezus spreekt voor gewone mensen, zoals wij. We moeten ook niet denken aan uitzonderlijke praktijken, waarin die eenheid met Hem beleefd wordt. In ons dagelijkse leven kan Hij tot ons komen, en kunnen wij bij Hem zijn: door een stil gebed of een simpele gedachte tijdens de dag kan ons leven intenser worden. Kleine, doodgewone dingen krijgen dan een diepgang, die we ook in zijn leven vinden. Zoals Hij geleden heeft, kunnen ook wij te lijden hebben. En zoals Hij verrezen is, mogen ook wij opstanding verhopen. Vol vertrouwen, ook als de dagen zwaar kunnen vallen. Ons eigen, kleine leven is in miniatuur een afspiegeling van zijn grote leven: zo is Hij ons ten volle voorgegaan, in leven en lijden, in dood en opstanding.
Daarom is het belangrijk is dat we met Hem verbonden blijven doorheen de dag. Dan worden gewone dingen ongewoon, door de diepgang, die zij krijgen. De vreugden, die wij kennen, worden een geschenk uit zijn hand; en zelfs het leed, dat ons drukt, kan dan een geschenk worden, omdat we delen in het Lijden dat zijn deel was. We worden inniger één met Hem, want ons leed is een deelname aan zijn Lijden en zijn kruisgang door de tijden.
Zelden of nooit komt Hij tot ons op spectaculaire wijze, maar altijd weer is Hij bij ons doorheen de dag. Laten wij dan ook bedacht zijn op de diepgang in de dagelijkse dingen.
Bij de bron
Heer, kom in de middaghitte van de rode zomerzon vol erbarmen bij mij zitten en vertel mij van uw bron.
Enkel al als u gaat spreken, wordt het helder, wordt het fris. Kom en wees het hemels teken van volmaakte lafenis.
En vertel mij van uw water, levend in zijn klare val, dat de dorst van nu en later eeuwigdurend lessen zal.
Was mij, meester vol genade, in het leven dat gij zijt. Laat mij in de waarheid baden die mij van het kwaad bevrijdt.
Laat mij zo gezuiverd komen tot de eeuwige fontein, die van alle mensendromen de voleindiging zal zijn.
Er is een verhaal dat gaat over 2 kinderen die hun grootouders bezochten tijdens de vakantie. Jan had voor het eerst een slinger. Hij oefende met zijn slinger in de bossen maar hij miste ieder doel.
Wanneer hij terug keerde in de tuin van Oma mikte hij op haar eend. Het was de enige eend die zij hield en het was haar favoriet. Impulsief nam hij een projectiel en liet het vliegen. Nu miste hij niet. De steen trof doel en doodde de eend.
De jongen panikeerde. Eigenlijk wou hij de vogel niet treffen. Hij was zelfs zeker dat hij hem zou missen. Maar hij had hem gedood. Zijn paniek groeide tot wanhoop en hij verborg de eend in een houtstapel. Hij keek op en zag dat zijn zuster alles had gezien Deze zegde echter niets aan haar grootouders.
Na het middagmaal zei Oma: Saartje, laten we de borden wassen. Maar Saartje zei: Jan zei me dat hij graag in de keuken wou helpen vandaag. Is het niet, Jan ? Ze fluisterde tot hem: Vergeet de eend niet. En Jan hielp met de borden.
Later vroeg Opa of de kinderen mee wilden om te vissen. Oma zei: Jammer maar ik heb Saartje nodig om mij te helpen voor het avondmaal. Saartje glimlachte: Daarvoor is gezorgd, Jan wil het doen. Ze fluisterde opnieuw: Vergeet de eend niet. Jan bleef terwijl Saartje ging vissen.
Jan deed gedurende dagen de werkjes voor hem en Saartje. Maar hij kon het niet langer volhouden en biechtte op aan Oma dat hij de eend had gedood.
Ze zegde: Ik weet het, Jan. Ze gaf hem een knuffel en voegde eraan toe: Ik stond aan het venster en zag alles gebeuren. Maar daar ik van je hou heb ik al alles vergeven. Ik was wel benieuwd hoelang je zou toelaten dat Saartje een slaaf van je maakte.
Zijn Oma vergaf sneller dan hij vroeg om vergiffenis. De armen van vele mensen en ik geloof van God staan open, wachtend om ons een warme knuffel te geven. Maar een storende stem, binnen ons, fluistert dikwijls: Vergeet de eend niet, vergeet de eend niet. Sommige mensen leven hun ganse leven onder de dwang van die stem Vergeet de eend niet. Ze laten zichzelf niet vergeven.
Ze kennen de innerlijke vrede niet. Ze zijn zelden vrij van schuld en voelen aan dat geluk voor anderen is.
Wat baat het als de ganse wereld ons wil beminnen en aanvaarden met onze gebreken als we dit niet willen zien.
Ben je ziek of voel je je ziek van de fouten in het verleden?
Misschien is het tijd om aan de eend te denken. Nadat je alles wat je kon hebt gedaan om het verleden aan te passen dan moet je dit verleden laten rusten.
De zachte krachten zullen zeker winnen in 't eind - dit hoor ik als een innig fluistren in mij: zo 't zweeg zou alle licht verduistren alle warmte zou verstarren van binnen.
De machten die de liefde nog omkluistren zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen, dan kan de grote zaligheid beginnen die w'als onze harten aandachtig luistren
in alle tederheden ruisen horen als in kleine schelpen de grote zee. Liefde is de zin van 't leven der planeten, en mense' en diere'. Er is niets wat kan storen 't stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten: naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.
Ook op deze tweede vastenzondag raken de lezingen de diepe kern van ons leven.
Trek weg uit uw land, zegt God tot Abram . Laat achter wat je voorheen gevangen hield, en ga op tocht naar een nieuw land, een nieuw en ander leven.
Eeuwen later mogen drie leerlingen op de berg Tabor, een glimp opvangen van de beloofde heerlijkheid in dit nieuwe land. Heer, het is goed dat wij hier zijn, ik zal hier drie tenten opslaan, is de spontane verzuchting van Petrus:
Laten wij hier blijven in dit nieuwe land.
Maar even later is dit visioen van licht alweer verdwenen
Eerste Lezing
De HEER zei tegen Abram: Trek weg uit uw land, uw stam en ouderlijk huis, naar het land dat Ik u zal aanwijzen. Ik zal een groot volk van u maken. Ik zal u zegenen en uw naam groot maken, zodat u een zegen zult zijn. Ik zal degenen zegenen die u zegenen, maar degene die u verwenst zal Ik vervloeken. Om u zullen alle geslachten op aarde zich gezegend noemen.
Toen ging Abram weg, zoals de HEER hem had opgedragen. (Genesis 12,1-4a)
Evangelie
Vanaf die tijd begon Jezus zijn leerlingen duidelijk te maken dat hij naar Jeruzalem moest gaan en veel zou moeten lijden door toedoen van de oudsten, de hogepriesters en de schriftgeleerden, en dat hij gedood zou worden, maar op de derde dag uit de dood zou worden opgewekt.
Zes dagen later nam Jezus Petrus, Jakobus en diens broer Johannes met zich mee een hoge berg op, waar ze alleen waren. Voor hun ogen veranderde hij van gedaante, zijn gezicht straalde als de zon en zijn kleren werden wit als het licht. Plotseling verschenen aan hen Mozes en Elia, die met Jezus in gesprek waren.
Petrus nam het woord en zei tegen Jezus: Heer, het is goed dat wij hier zijn. Als u wilt zal ik hier drie tenten opslaan, een voor u, een voor Mozes en een voor Elia.
Hij was nog niet uitgesproken, of de schaduw van een stralende wolk gleed over hen heen, en uit de wolk klonk een stem: Dit is mijn geliefde Zoon, in hem vind ik vreugde. Luister naar hem! Toen de leerlingen dit hoorden, wierpen ze zich neer en verborgen uit angst hun gezicht.
Jezus kwam dichterbij, raakte hen aan en zei: Sta op, jullie hoeven niet bang te zijn. Ze keken op en zagen niemand meer, Jezus was alleen. Toen ze van de berg afdaalden, gebood Jezus hun: Praat met niemand over wat jullie hebben gezien voordat de Mensenzoon uit de dood is opgewekt.
En Hij herhaalde nogmaals: Door hun toedoen zal de Mensenzoon veel moeten lijden. (Matteüs 16,21 en 17,1-9.12)
'ONDERWEG EVEN UW HEERLIJKHEID ZIEN ...'
Abram en de eerste leerlingen leren veel over onszelf. 1800 voor Christus. Abram leeft zijn veilig leventje, thuis bij vader en moeder. Zijn familie heeft het goed en hij zal zelf zijn toekomst ook wel maken, met macht en geld en aanzien. Men zal met ontzag over hem spreken. Hij heeft Gods roep nog niet gehoord en is nog niet wakker geschud. Alles draait nog rond zijn eigen ikje. God heeft nog niet gesproken.
En dan is er die stem van God Trek weg uit uw land. Laat alles achter waar je vroeger voor leefde en zoek een hoger doel. Een horizon, die weidser is, ligt voor jou open. God wenkt met zijn belofte, en Abram trekt op weg. Zo ging het ook met de eerste leerlingen: een simpel woord van Jezus: Volg mij, en ook zij trokken op weg.
Abram, de leerlingen en zoveel mensen zijn ooit op weg gegaan, alleen gesteund door Gods belofte, alleen gevoed door Hem, in de stilte van hun gebed. Wittebroodsweken leken het eerst. Pas later kwam de loden hitte van de middag, het leed, het onbegrip, de tegenstand, de eenzaamheid.
Elk ideaal eist zijn tol en kost zijn prijs. Zo was het voor Abram, zo was het voor de leerlingen, zo is het voor elke mens, die luistert naar Gods lokroep. Zo was het zelfs voor Jezus zelf: ook Hij zegt dat Hij veel zal moeten lijden.
En soms is er een glimp van de beloofde zaligheid, een adempauze die in staat stelt om vol te houden. Even vertoef je op de berg, waar je graag zou blijven: Heer, het is goed dat wij hier zijn. Ik zal hier drie tenten opslaan.
Maar de weg loopt verder door het dal, het beloofde land verdwijnt weer achter de einder: Ze keken op en zagen niemand meer. Mozes en Elia en Jezus in stralende gedaante, ze zijn uit het gezicht verdwenen.
Nog jaren duurden de omzwervingen van Abram naar het beloofde land, nog maanden ook was Jezus met zijn leerlingen op weg naar Jeruzalem, en ook zo lang kan onze eigen tocht nog lijken. Wij blijven altijd mensen onderweg, altijd op weg naar de volkomen vervulling van een levenslange hoop.
De trouw aan een ideaal is zelden lichtlopend. Meestal groeit zij moeizaam, in de stilte van een soms vertwijfelde ontmoeting met God. Bidden wij daarom met Kardinaal Newman: Richt gij mijn schreden, Heer, ik vraag u niet de horizon te zien: één stap is mij genoeg.
God is aanwezig in ieder goed mens die van je houdt, die je de moeite waard vindt, die met je meegaat en bij je blijft als de avond valt ...
God kijkt je aan door de zachte ogen van ieder mens, die begrip voor je heeft.
Hij is aanwezig in ieder goed woord dat een troost en een steun voor je is.
Hij is de hand op je schouder, die je moed geeft en je liefdevol terechtwijst als je donkere wegen gaat.
Als de liefde woont in het hart van de mensen is het mogelijk dat mensen zinnig over God spreken en elkaar verstaan.
Deze icoon uit de 6de eeuw is afkomstig uit Egypte. Christus legt zijn hand op de schouder van zijn vriend, om samen met hem op te trekken, om hem te vergezellen.
Deze vriend is abt Menas uit de 3de eeuw, overste van het klooster van Bawit. Hij vertegenwoordigt ieder van ons. Christus vergezelt elke mens.
Jezus en een monnik, zij aan zij.
Jezus met het evangelie, want Hij is het Woord van God.
Jezus met het kruis want in zijn lijden toonde Hij ons: als je liefhebt, geef je je leven voor je vrienden.
Jezus legt zijn hand op de schouder van de broeder: Hij onthaalt hem en maakt hem van vreemde tot vriend.
Zijn hand is beschermend: Vrees niet, Ik zal er zijn voor jou!
Zijn hand geeft vertrouwen, geeft een duwtje in de rug: Ik zend je, je kunt het!
Jezus wil ieder van ons onthalen in zijn vriendschap.
Hij is ook voor ons de onzichtbare vriend. Zo nodigt Hij ons uit om anderen te onthalen, hen van vreemden tot vriend te maken.
Elk jaar vertelt de eerste zondag van de vasten ons over Jezus, die 40 dagen in de woestijn vertoeft, in vasten en gebed, alleen bij God, alleen vóór God.
Zijn dorre woestijnervaring is een leidraad voor ons leven: elke vasten roept ons op om in geestelijke vrijheid uit te groeien tot de mens, die God voor ogen had, toen Hij ons schiep naar zijn beeld en gelijkenis, los van alles wat ons dag aan dag gevangen houdt, los van al wat ballast is voor een schoonmenselijke ontplooiing.
Eerste Lezing
uit het boek Genesis
In het begin maakte God, de HEER, de mens. Hij vormde hem uit stof, uit aarde, en blies hem levensadem in de neus. Zo werd de mens een levend wezen.
God, de HEER, legde in het oosten, in Eden, een tuin aan en daarin plaatste hij de mens die hij had gemaakt. Hij liet uit de aarde allerlei bomen opschieten die er aanlokkelijk uitzagen, met heerlijke vruchten. In het midden van de tuin stonden de levensboom en de boom van de kennis van goed en kwaad.
Van alle in het wild levende dieren die God, de HEER, gemaakt had, was de slang het sluwst. Dit dier vroeg aan de vrouw: Is het waar dat God gezegd heeft dat jullie van geen enkele boom in de tuin mogen eten?
We mogen de vruchten van alle bomen eten, antwoordde de vrouw, behalve die van de boom in het midden van de tuin. God heeft ons verboden van de vruchten van die boom te eten of ze zelfs maar aan te raken; doen we dat toch, dan zullen we sterven.
Jullie zullen helemaal niet sterven, zei de slang. Integendeel, God weet dat jullie de ogen zullen opengaan zodra je daarvan eet, dat jullie dan als goden zullen zijn en kennis zullen hebben van goed en kwaad.
De vrouw keek naar de boom. Zijn vruchten zagen er heerlijk uit, ze waren een lust voor het oog, en ze vond het aanlokkelijk dat de boom haar wijsheid zou schenken. Ze plukte een paar vruchten en at ervan. Ze gaf ook wat aan haar man, die bij haar was, en ook hij at ervan.
Toen gingen hun beiden de ogen open en merkten ze dat ze naakt waren. Daarom regen ze vijgenbladeren aan elkaar en maakten er lendenschorten van. (Genesis 2,7-9.3,1-7)
Evangelie
In die tijd werd Jezus door de Geest naar de woestijn gebracht om door de duivel op de proef gesteld te worden. Na veertig dagen en veertig nachten vasten kreeg Hij tenslotte honger. De beproever kwam naar Hem toe en zei: `Als U de Zoon van God bent, zeg dan dat deze stenen brood worden.'
Hij antwoordde: `Er staat geschreven: De mens zal niet leven van brood alleen, maar van ieder woord dat uit de mond van God komt.'
Toen nam de duivel Hem mee naar de heilige stad, zette Hem op de rand van de tempel, en zei: `Als U de Zoon van God bent, spring dan naar beneden. Want er staat geschreven: Zijn engelen zal Hij bevelen U op hun handen te dragen, zodat U aan geen steen uw voet zult stoten.'
Jezus zei hem: `Er staat ook geschreven: U zult de Heer uw God niet op de proef stellen.'
Weer nam de duivel Hem mee, nu naar een zeer hoge berg. Hij liet Hem alle koninkrijken van de wereld zien met al hun pracht, en zei: `Dit alles zal ik U geven, als U voor mij in aanbidding neervalt.'
Toen zei Jezus hem: `Ga weg, satan. Want er staat geschreven: De Heer uw God zult u aanbidden en Hem alleen dienen.'
Toen liet de duivel Hem met rust, en er kwamen engelen om Hem van dienst te zijn. (Matteüs 4,1-11)
DE KENNIS VAN GOED EN KWAAD
Wat niet eenvoudig kan gezegd worden, is de waarheid niet. Deze wijsheid is van toepassing op die boom in het midden van de tuin. De boom van de kennis van goed en kwaad wordt hij genoemd, en ook: de boom van het leven. Na een paradijselijk begin loopt alles mis in de tuin van Eden, als de mensen van de verboden boom gaan eten. Het verbod om van die éne boom te eten, en de straf, die dan volgt, het lijkt willekeur van een tirannieke god, die zijn wil oplegt aan slaven, die naar zijn pijpen moeten dansen. We vatten de zin niet van het eenvoudige verhaal, omdat we wijsheid zoeken in ver gezochte theorieën en langs spitsvondige kronkelwegen.
Maar bij God is geen sprake van gezochte spitsvondigheid. Zijn Woord is eenvoudig en helder. Zo is het ook met goed en kwaad, met leven en dood. Leven vinden we als we niet hoogmoedig zelf willen bepalen wat mag en kan. Wat goed en kwaad is, heeft God ingeschreven in de natuur zelf EN in ons geweten, want Hij heeft ons gemaakt naar zijn beeld en gelijkenis. In natuur en geweten leert HIJ ons wat mag en kan, niet als een tiran, maar als een God van Liefde, die met zijn schepping het beste voorheeft. Als de mens gehoor geeft aan die natuur en als hij luistert naar God, die hem aanspreekt in zijn geweten, zal hij leven vinden; maar dood zal zijn lot zijn, als hij zonder natuur en God zijn eigen wet wil stellen.
De hele geschiedenis toont de waarheid van dit verhaal, vanaf de wreedheid van de oudste tijden tot de oorlogen om olie van vandaag: leven vloeit voort uit eerbied voor de natuur der dingen EN uit eerbied voor de medemens, een wijsheid van ons geweten die de natuurwet het recht van de sterkste overstijgt. Onze eigen ervaring leert ons diezelfde wijsheid: zoveel leed ontstaat omdat we afwijken van Gods wil, die ingeschreven is in de natuur, zoveel pijn groeit uit vertrapping van de medemens.
En zoveel valse dromen lokken ons weg van die éne ware droom van leven, die God inschreef in ons hart en die nog leeft in de ongerepte onschuld van een kind:
Gelukkig kind,dat ligt en laat geworden al t geen de mens zo driftiglijk beroert! (Guido Gezelle)
Het enige dat ik aan God vraag, is dat lijden me niet onverschillig zou laten en dat ik niet zou nalaten te doen wat ik moet doen.
Het enige dat ik aan God vraag, is dat onrecht me nooit onverschillig zou laten omdat ik me opsluit in mijn eigen veilige plekje.
Dat oorlog me niet onverschillig zou laten, het monster dat de kleine mens vertrapt in zijn bange onschuld.
Dat bedrog me niet onverschillig zou laten, het veelvuldige bedrog en verraad in deze wereld.
Het enige dat ik God vraag, is dat de toekomst mij niet onverschillig zou laten, dat ik niet gewoon zou raken aan lijden en honger, aan onrecht en oorlog, aan bedrog en verraad in deze wereld
en dat ik de hoop niet verlies op een andere wereld.
