BEJAARDENTEHUIS

Allen aan de limiet, maar elk met haar eigen

schakering van schade. De elite kan zich aankleden.

En opschikken, op de been blijven met één stok,

een boek uitlezen, of trage bewegingen spelen

van simpele sonata’s. (Maar misschien is hun

vrijheid van lichaam een vloek voor hun geest;

wetend wat hun gebeurt, en waarom, zijn ze onderhevig

aan een triestheid voorbij tranen.) Dan, op wiélen,

de meerderheid, die tv ondergaat, en geleid door

soepele terapeuten aan samenzang doet; en

de eenzaten die mompelen in hun schimmenrijk.

Ten slotte de terminaal onbekwamen, onmondig

onachtzaam en onzondig als de planten die zij

parodiëren. (Planten kunnen overvloedig zweten, maar nooit

zichzelf bevuilen.) Eén band verenigt ze: allen

kwamen ter wereld toen die, hoewel er veel misliep, ruimer

was, en keuriger om te bekijken, en zijn ouderen

een gehoor hadden en een plaats van oudsher.

Toen kon een kind in onmin met mama gaan schuilen bij oma.

Weer worden gewaardeerd en een verhaal horen.

Nu weten wij wat ons wacht, maar hun generatie

is de eerste om uit te doven, niet thuis, maar verwezen

naar een genummerde drukke zaal, uit het weten

weggestouwd als ongegeerde bagage.

Nu ik op weg ben voor een uurtje met één van hen,

aanschouw ik opnieuw wie zij was

in de praal en de pronk van haar hoogdag,

toen een weekendbezoek een blij verbeide vreugde was,

Geen goed werk. Ben ik harteloos als ik wens

dat ze schielijk pijnloos ontslaapt,

en bid, zoals ik weet dat zij doet,

dat God of de Natuur haar optreden op aarde afbreekt?

 (april 1970)

WYSTAN HUGH AUDEN           Vertaald door Herman Servotte.