|
MOEDER VAN VER AL (4)
Je zit naast mij wat angstig in de wagen
maar gretig kijkend naar het deinend glijden
van akkerland en laaggelegen weiden
en hoeven halvelings boven de hagen.
Dan rijden wij op ongebaande stroken
van stevig gras en aarde verder, later
door wolken en bewegingen van water.
Je glimlacht maar er is geen woord gesproken.
De wereld die wij liefhadden en kenden
ligt achter onze rug als een legende.
Anton van Wilderode
|
