Blauwdrukken
Hoe mijn moeder wekenlang
weloverwogen afscheid nam.
Ze hield haar hoofd schuin. Ze luisterde.
Iemand riep.
Hoe ze er de tijd voor nam: kijk daar, zie,
een seizoen ruimt plaats voor een volgend seizoen.
Hoe blauwdrukken van wat komen ging
maalden door haar hoofd en hoe ze daar ’s nachts
wakker van lag. Hoe wij ons allemaal klaarmaakten.
We wisselden elkaar af en schikten bloemen.
Keken door haar ogen naar de wolken
en klopten kussens op.
We hielden ons in stilte bezig maar
stel mij een vraag en ik zal praten over haar.
Max Temmerman
|