Blauwdrukken

Hoe mijn moeder wekenlang

weloverwogen afscheid nam.

Ze hield haar hoofd schuin. Ze luisterde.

Iemand riep.

Hoe ze er de tijd voor nam: kijk daar, zie,

een seizoen ruimt plaats voor een volgend seizoen.

Hoe blauwdrukken van wat komen ging

maalden door haar hoofd en hoe ze daar ’s nachts

wakker van lag. Hoe wij ons allemaal klaarmaakten.

We wisselden elkaar af en schikten bloemen.

Keken door haar ogen naar de wolken

en klopten kussens op.

We hielden ons in stilte bezig maar

stel mij een vraag en ik zal praten over haar.

Max Temmerman