Vergeefs verzoek

Laat mij maar liggen, stad,

ongemoeid liggen als vroeger

inniger veiliger groener

zonder verlies van wat

ik bijna verloren had,

zeven straatjes die los

naar elkander naar nergens voeren,

sluimeren niet verroeren

onder de dappere blos

gladgegaan van groen mos,

met het vertrouwde gezicht

ach van geschoren linden

horren en groene blinden

loof dat zonder gewicht

los tegen dakpannen ligt,

weerloos in ieder seizoen

wiegen en herfstelijk kraken

onder een sneeuwdek ontwaken

of in een lente als toen

pril worden en weer groen.

Stad, laat mij ongemoeid

liggen terwijl gij groeit.

Anton van Wilderode