Ballade de tout mon coeur

Denk ik aan ’t glas waaruit ik met u dronk

Eer het uw mond ontzonk,

Waarop de goede spreuk geschreven stond:

De tout mon coeur.

Dan denk ik weer aan wat mij werd ontzegd

Toen ge zijt in het diepe graf gelegd,

Die met uw laatste adem hebt gezegd:

De tout mon coeur.

Zie ik de bloem, gestorven in het gras

Die deze lente nog uw vreugde was

Dan denk ik weer hoe moe gij hebt gezegd:

De tout mon coeur.

Hoor ik de deur, die kraakt in winternacht,

Dan staat het hart stil, dat u toch verwacht,

Ja, iedere nacht verwacht

De tout mon coeur.

Al is er niets, niets dan de winternacht,

Hoe hoor ik toch die zachte woorden weer,

Al woedt de wind, al slaat de regen neer:

De tout mon coeur.

‘k Wilde mijn werk doen in mijn eenzaamheid

En u die verre zijt

Als grafschrift geven wat gij hebt gezegd:

De tout mon coeur.

Dat was uw vraag, eer gij werdt neergelegd

In dat wit bed, om niet meer op te staan,

Waar ik het kruis heb om uw hals gedaan,

De tout mon coeur.

En op uw haar mijn handen heb gelegd

Die nacht, dat ik voor ’t laatst u heb verstaan

Toen gij mij hebt gezegd:

De tout mon coeur.

Envoy à Dieu:

Prince, dit was mijn troost, mijn toeverlaat,

Dat zij gezegd had op die avond laat:

De tout mon coeur.

Maar deze nacht hebt Gij mij op doen staan

En mij die woorden waarlijk doen verstaan:

De tout mon coeur.

’t Was niet aan mij, het was aan U gezegd;

Ook deze troost was mij niet weggelegd,

Nu rest mij niets, tot ik eens zeg: Seigneur ...

De tout mon coeur.

J. W. F. Werumeus Buning