Genadige maart

Men had gezeid, o maart, dat gij zoudt kruien

dreigende wolkgevaarten door de lucht,

en dat ge de aarde, voor uw toorn beducht,

gingt geselen met slag van schuine buien!

En zie! Het gouden haantje kijkt in ’t zuien.

Er ritselt nauw een schichtig windgerucht.

Het laatste wolkje is uit het blauw gevlucht.

Zeg, wrede maart, wat moet dat àl beduien?

Zijn het de lentebotten, die het hout

bespikken met ontelbare knopjes goud,

wier teder oog uw strengheid heeft verbeden?

Of liet ge u door de vleitaal overreden

der loze vinkjes, die ik overal,

u groetend, hoor met kwetterend geschal?

Hilarion Thans