|
22ste ZONDAG A – 31 AUGUSTUS 2014
VOLGELING VAN JEZUS ZIJN
Vorige week werd Petrus nog de hemel in geprezen: ‘je bent een rots, op jou kan ik mijn kerk bouwen.’ Vandaag is het helemaal anders. Jezus zegt wat hemzelf nog te wachten staat: Jeruzalem, een kruis, verraden en verlaten, en helemaal geen droom van roem of macht en aanzien. Meteen wil diezelfde Petrus tussenkomen: ‘Dat mag niet gebeuren, Heer!’
En dan krijgt hij, die Petrus, die zo geprezen werd, de steenrots, die de eerste paus zal worden, een stevige bolwassing: ‘Ga weg, Satan, weg, achteruit … je laat je leiden door menselijke overwegingen en niet door wat God wil.’
Eerste Lezing uit de brief van Paulus aan de christenen van Rome 12,1-2
Zusters en broeders, stem uw gedrag niet af op deze wereld. Word andere mensen, met een nieuwe gezindheid.
Evangelie Matteüs 16,21-27
In die tijd begon Jezus zijn leerlingen duidelijk te maken dat Hij naar Jeruzalem moest gaan; dat Hij daar veel zou moeten lijden van de oudsten, de hogepriesters en de schriftgeleerden, maar dat Hij na ter dood gebracht te zijn, op de derde dag zou verrijzen.
En daarna tot zijn leerlingen: ‘Wie mijn volgeling wil zijn, moet Mij volgen door zichzelf te verloochenen en zijn kruis op te nemen.
HIJ ZOU NOG VEEL MOETEN LIJDEN
Vorige zondag hoorden we Simon Petrus: ‘Gij zijt de Messias, de Zoon van de Levende God!’ Een kort moment heeft Petrus het diepste wezen van Jezus ingezien. Vandaag, slechts even later, zien we dat dit inzicht van Petrus nog niet volgroeid is. Heel kort schouwt Hij die diepte: een lichtflits, die maar even duurt en dan weer overgaat in schaduw. Eigenlijk zijn de verwachtingen van Petrus nog zeer aards gekleurd. Hij verwacht een koning in triomf, een machtige heerser, die door iedereen aanvaard en gevierd wordt – of, althans gevreesd om zijn macht. Daarom stuurt Jezus dit al te aardse beeld meteen bij. Hij zal Messias zijn op een heel onverwachte wijze, langs de weg van de liefde ten einde toe, in zijn lijden, in zijn sterven.
Daarop reageert Petrus zeer heftig, vanuit zijn al te aardse mening. En Jezus lijkt wel kwaad te worden. Hij wil zijn diepste roeping niet laten wegroven. Petrus wordt bijzonder streng terechtgewezen: ‘Ga weg, Satan.’ Hij wordt een satan genoemd, iemand, die op het verkeerde spoor zet. Dezelfde naam, die ook aan de verleider in de woestijn gegeven werd. Ook die Satan wilde Jezus van zijn echte roeping afleiden. Het moet hard aangekomen zijn voor die steenrots Petrus, die het goed bedoelde, en het toch helemaal verkeerd voorhad. Eerst stond hij ten volle open voor Gods Plan met de wereld; nu is hij afgeleid. Ongevoelig geworden voor wat God echt wil.
En zo is Petrus, al is hij dan de eerste paus geworden, ten volle mens zoals wij: heen en weer geschommeld tussen goed en kwaad, tussen wat God wil en wat ons voordeel is. Allemaal moeten wij een leven lang ons hart bekeren tot die Jezus, die zo onthutsend, zo verrassend, zo onverwacht is. Zijn wij niet allemaal geneigd om in ons eigen leven onmiddellijk succes te oogsten, zelfs in naam van geloof en kerk. Zijn wij soms niet ontgoocheld omdat die nieuwe, andere wereld op zich laat wachten?
Maar zo werkt het niet: de liefde boekt geen gemakkelijke triomfen, ook niet in onszelf. Altijd weer moeten wij, met telkens nieuwe moed de weg van ontmoediging en onbegrip, van tasten en zoeken gaan. De grootsheid van Gods liefde wordt juist duidelijk in het contrast met onze menselijke zwakheid. Een Messias in pracht en praal, dat zou geen echt nieuws geweest zijn, niet echt een blijde boodschap. De geschiedenis heeft er zoveel getoond: Alexander de Grote, Keizer Karel, Napoleon tot en met Hitler. Als Jezus zo geweest was, was Hij slechts één van die velen, van wie de naam en de faam zo vlug voorbijgegaan is. Het echte nieuwe, de echte blijde boodschap is een nederige Messias, die in zijn liefde tot het uiterste gaat. In zo iemand, in zulke Messias wordt God echt zichtbaar.
Bidden wij daarom dat wij op onze beurt mogen delen in de levensstijl van deze echte Messias, in wie God werkelijk aan het licht treedt.
Heer Jezus,
niet als een pletwals spreekt Gij ons aan,
maar kwetsbaar door de liefde,
gekwetst ook totterdood.
Sta bij ons, als het ons te machtig wordt,
om te delen in uw gegevenheid,
om te delen in uw gebrokenheid. Amen.
U achterna
U achterna, dat worden smalle wegen,
de stilte tegemoet, de bergen in, -
een kale wereld, kil en afgelegen,
en elke draai een hachelijk begin.
U achterna, dat wordt een pijnlijk wagen,
ver van vertrouwd geluk, al is dat klein;
dat wordt eenmaal uw zware last meedragen
en altijd onderweg en dakloos zijn.
U achterna, dat is voor armoe kiezen,
voor honger en voor dorst en voor gemis
en elke droom van zekerheid verliezen
in een ontmoedigende duisternis.
U roep ik aan, u die ik na moet leven
en die uw kruis nog krijgt en Golgotha:
o Jezus, help me, als ik het zou begeven
aan ’t einde van de reis U achterna.
Michel van der Plas
|
