|
DIE DAG IN MEI
Eens viel mij het gevoel te beurt
– ‘t was midden op het Leidseplein –
om als een zeepbel licht te zijn,
van diepe dankbaarheid doorgeurd.
Men praatte maar met iedereen,
want ieder hart was snel ontroerd
en door een vreemd soort vreugd vervoerd,
al kloeg de honger steen en been.
Men dacht aan alles tegelijk,
aan al wat was en komen ging,
aan scheiding en hereniging.
Men was zo arm, men was zo rijk.
Die dag in mei vergeet ik niet
al word ik grijs en kinds en koud.
Dit is wat ik voor mij behoud:
broeders te zijn in ons verdriet.
Laat niet de heugenis aan dat uur,
die ons tot in ons doodsuur schraagt,
beledigd worden en verjaagd,
want daaraan wreekt zich de natuur.
C. J. Kelk
|
