DEEMOED EN GEDULD
Waarachtig geduld en kalmte kun je niet veroveren, en ook niet vasthouden, als je niet nederig van hart bent. Ze berusten op innerlijke eenvoud. Een cel of de woestijn is heus niet nodig als hulpmiddel of toevluchtsoord. Als je vanbinnen maar deemoed kent.
Als we geprikkeld reageren zodra iemand ons ergert, is er duidelijk nog geen vaste ondergrond van deemoed in ons. Het minste zuchtje wind dreigt ons 'huis' van geduld al omver te blazen. Is dat wel echt geduld, als we onze innerlijke rust alleen maar bewaren kunnen zolang die niet bedreigd is? Geduld dwingt alleen bewondering af als het ook dan standhoudt wanneer het bestormd en beproefd wordt. Waarachtig geduld laat zich niet door tegenspraak van slag brengen en breken, integendeel, het wordt er sterker door.
Iedereen weet dat 'geduld' komt van het woord 'dulden' en 'verdragen'. Geduldig noemen we iemand die goedmoedig verdraagt wat hem aangedaan wordt. Salomo prijst zo iemand met recht: 'Een geduldig mens is meer dan een groot strijder en wie zichzelf bedwingt is meer dan wie een stad verovert' (Spr 16,32).
JOHANNES CASSIANUS
(overgenomen uit: ‘Een jaar wijsheid uit de abdijen’. Samengesteld door Maria ter Steeg)
|