KIEMEN VAN VREDE

In een kleine stad

maakten de bewoners vaak ruzie met elkaar.

Het kon er soms warm aan toe gaan

als de verschillende partijen elkaar uitscholden.

Op een nacht

werd er op de muur van het stadhuis gekalkt:

GOD ZORGT VOOR VREDE.

Met duidelijke letters,

zodat iedereen het van verre al kon lezen.

Sommige mensen mopperden:

'bij ons toch niet'.

En, kijk, de volgende nacht schreef iemand

er het woordje ‘nooit’ tussen,

zodat er nu te lezen stond:

GOD ZORGT NOOIT VOOR VREDE.

Toen de mensen dit 's morgens zagen,

werden ze boos.

Lag het dan aan hen

dat er nooit vrede was in hun stadje.

Ze eisten dat de burgemeester

de zin meteen van de muur van het stadhuis liet halen.

Maar toen kwam er plotseling een vrouw naar voren.

De vrouw schreef het woord ‘alleen’ tussen de regel

en nu kon iedereen lezen:

GOD ZORGT NOOIT ALLEEN VOOR VREDE.

(Bron onbekend)