DE WUIVENDE

Mijn vrouw is de wuivende, die met haar zakdoek

in 't licht langs het korenveld gaat,

zij zendt mij een uiterste teken van liefde

nu zij mij, gedwongen, verlaat.

Wie weet voor hoelang zij vertrekt? Ik blijf eenzaam

doch jubel staat op in mijn bloed.

Ik voel mij niet langer gevangen; rondom mij

is alom haar wuivende groet.

Mijn God in den hemel, die 't ziet, en die weet

hoe ik nooit voor mijzelven iets vroeg:

al wat Gij mij gaaft heb ik dankbaar aanvaard

en Gij gaaft mij geluk genoeg!

Verhoor voor vandaag en de rest van mijn leven

één enkele bede van mij:

dat altijd mijn vrouw als uw teken van liefde

voor mij deze wuivende zij.

Haar simpel bewegen der hand bij haar afscheid

zond mij het geheim tegemoet

waarom Gij uw engel zijn boodschap liet zeggen

beginnende met ‘Wees Gegroet!’

Want al wat beweegt, hier op aarde, in de zee

langs Uw heemlen vol heerlijkheid

is niets dan een wuivende groet aan de ziel

om te zeggen, hoe goed Gij zijt.

Wie God wil begrijpen die heeft niet genoeg

aan ons vorsende mensenverstand.

Hij zie naar het dansen van sterren en golven

en het wuiven der dierbaarste hand.

Al wat ik geloof en belijd vat ik samen

in deze, mijn opperste wet:

mijn ziel zij een wuivende groet aan mijn God

want ik heb geen volmaakter gebed.

Mijn ziel zij een riet aan de stroom der genade

en een wuivende golfslag, die spoelt

langs de zoelheid der kust, en een graanveld in zon

dat de tocht van de zomerwind voelt.

Mijn ziel zij gelijk aan de ziel van de vrouw

die mij toezond uw godlijke groet,

want zij is de wuivende, die Gij mij gaaft

en ik dank U, het leven is goed.

Anton van Duinkerken