|
ZACHTMOEDIGHEID
Er is geen woord dat beter in staat is,
die gestemdheid en gesteldheid
voor het bestaande te vertolken,
die de dingen en de levenden ontziet
en door ze te ontzien
laat reiken tot de bloei van hun verschijning.
Dat wat alle mystiek uiteindelijk gemeen heeft,
is misschien wel deze zachtmoedigheid
tegenover de andere en het andere
dat ons aardse leven deelt.
De zachtmoedigheid is
het weet hebben
van de breekbaarheid van de dingen,
van de teerheid van de planten,
van de kwetsbaarheid van de dieren
en van de eenzaamheid van de mensen.
Het hart van de zachtmoedigheid is klein
want het is gauw ontroerd.
Maar het is tegelijk groot
want het kan alles wat bestaat
in zich bevatten
en in zijn armen omhelzen.
De zachtmoedigheid ten aanzien van de mensen
is het weet hebben
van hun eenzaamheid
– wijze waarop de kwetsbaarheid van het levende
zich in de mens onthult –
en is daarom
tederheid.
Laten wij zacht zijn voor elkaar
want het leven is
een onduldbare pijn.
Ton Lemaire: ‘De tederheid’ (1968)
Neem mijn juk op en leer van Mij,
dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart.
(Matteüs 11, 29)
|
