DROOM

Alles wat anders werd en wat verdween

draag ik terwijl ik loop achter mijn ogen

toch onverliesbaar mee, en onbewogen,

al ligt de wegel onder vuistdik steen.

De wereld onbeweeglijk eens is heen,

verzonk terwijl ik toekeek als een droge

zandbank in zee onzichtbaar weggezogen

en wat ik droom droom ik wellicht alleen.

Anton van Wilderode

We hebben in onze dorpen al van alles geslikt: Noormannen, monniken, roofridders, voetbranders. bokkenrijders, de tiende penning, belastingen op zout, vensters, keldergaten en paarden, de circonscription, de loting, het jus primae noctis, de Sint-Pieterspenning, de missiepreken, de collaboratie, de wet op de onteigeningen en de verhaalbelastingen, het kijk- en luistergeld en de veiligheidsgordels, de garnizoenen van het Barrière-traktaat. Maar dit wordt dan nu het laatste: de moderne spits-economie, het industriepark, de nucleaire versmachting. Waarom hebben wij eigenlijk nog dorpen?

(Johan Struye: ‘Ik weet nog hoe het was … dorpen in Vlaanderen’ p. 164)