MOERBEIBOOM
Als ik kijk door zijn takgebinten van hard en gerimpeld hout en harskwasten even oud zie ik schrijlings het jongetje zitten genist in een nimbus van goud.
Ik hoor hem met kooswoordjes praten tot de lijsters van alle kant aandansend vlakbij zijn hand haast moeiteloos aan te raken en nawiegend zielsverwant.
De wind van gelukkige jaren blaast een deel van het zonnelicht dat in vlokken gevallen ligt op alle branken en blaren speels naar zijn kleine gezicht.
Ik kijk in een latere leegte. Naar niemand. De jongen is heen, een langzame ladder alleen ligt in het verdriet van de regen, de sporten gerot een na een.
Anton van Wilderode
|