Polder met jouw witte wegen

En jouw sloten aan de kant,

Met jouw wijde, allerzijde

Vredig bloeiend waterland,

Met de dromerige zegen 

Van jouw welig zachte vee,

Voel ik mij jouw ziel genegen,

Deelt hij zich de mijne mee.

Polder met jou ben 'k verwant:

Wij zijn dingen van een land! 

Polder – van de duinen dalen

Weer mijn voeten naar jouw kant –

Ach, wat restte mij ten leste

Dan jouw kleine waterland!

Dan te dromen en te dwalen 

Door de bloemen van jouw wei,

Dan te leven en te stralen –

En te sterven zoals zij!

Polder, met jou ben 'k verwant:

Ziel van 't eigen lieve land! 

Carel Steven Adama van Scheltema