|
De mistslierten van oktober rijgen
zich in het ochtendgloren aaneen lijk een paternoster.
Bijna zonder zichtbaar begin en einde…
een verbondenheid gestrekt over een ganse wereld.
Het is goed dat we even nadenkend verpozen
bij de schimmen van mensen,
gehuld in het nevelige bestaan van deze aarde
met zijn armoede, onderdrukking en toch ook hoop op:
“ooit zal het beter worden”.
Wat we voor deze mensen doen – hoe klein ook -
steeds worden de mistslierten wat meer opgelost
en schijnt de zon ook voor hen.
Zelfs door het kleinste venstertje
priemt een zonnestraal!
Misschien wel dank zij U.
Torre van Wynckel
|
