WOLK

Monika Van den Perre

Sinds november 2018 heeft 'afscheid nemen' mijn leven totaal overrompeld. Vijf geliefden hebben de brug overgestoken naar het land van de eeuwige vreugde, onder wie mijn lieve tochtgenoot Herman Van Hemelryk die op 30 juli na langdurige ziekte is overleden.

Onweerswolken drijven genadeloos mijn leven binnen en ik voel me zo kwetsbaar als een vlinder.

De wolkenhemel krijgt meer en meer mijn aandacht en ik stel met blijvende verwondering vast hoe creatief de wind met wolken speelt. Ze verschijnen uit het niets en verdwijnen even later. De wolken hebben zoveel te vertellen, al krijg ik geen antwoord op de vele levensvragen die door mijn hoofd spoken. Hoe moet ik nu verder door het leven? Welke wolk ben ik aan andermans hemel of wil ik liever een ster zijn in de nacht?

Wolken zweven, zijn in beweging ... enkele seconden maar en alles ziet er anders uit. De pijn van daarnet kan kracht worden om teleurstelling en lijden te overwinnen.

In de Bijbel spreekt God meermaals vanuit een wolk en ook Maria werd overschaduwd door een wolk van Gods heerlijke aanwezigheid. Heel waarschijnlijk zullen het geen – zoals wij die kennen – gewone atmosferische luchtwolken geweest zijn ... maar ze wijzen ons wel op een bovennatuurlijke gebeurtenis.

Wollige witte wolken hebben zo iets van de eeuwigheid waar liefde en herinnering met elkaar verweven zijn. We moeten onze geliefden loslaten en omdat voor mij de hele hemel 'liefde' is, schreeuw ik het van de daken: "Ik hou van jullie allemaal."

Tegelijkertijd durf ik hopen dat er bij elk einde iets nieuws begint. En ik wil geloven dat God erover waakt dat de onweerswolk voorbij zal trekken en de tegenwind verandert in een aangename, zachte zeebries.

(Bron: ‘Bijbelse plaatsen en Gods verhaal met de mens’, Catechesehuis, augustus 2019)