GELEGENHEIDSVERS

'k Heb Lieze weergezien. Zij stond stil in de regen. 
Toen ik haar riep, bewogen haar oren verrast; 
zij kwam naar mij toe; vertederd ging ik haar tegen, 
zij wreef met haar kop, ruw pakte ik haar manen vast.

Mijn paard, zei ik haar. Zijt gij nog altijd in leven? 
Weet gij nog wel hoe jong en hoe wild gij toen waart? 
En waar, vroeg zij mij, zijt gij tot nog toe gebleven, 
waar is het beter voor u, dan hier bij uw paard?

Ik ben niet thuis, gaf ik toe. Ik leef onder mensen, 
ik vermoed dat ik voor hen niet goed genoeg ben; 
ik doe wat ik kan, naar 't schijnt zal ik eerlang wensen: 
sta mij toe dat ik niets van de mensen meer ken.

Ontdekken en leren is goed; alles verleren 
is beter; 't geeft soms de rust die 'k nimmer gewon. 
Dan zal ik waarschijnlijk tot u weer kunnen keren, 
of zou 't spreekwoord geen waar zijn: na regen komt zon?

Is alles leugen wat wij ons wijs lieten maken, 
is er niets dan geklets en gescharrel om baat? 
Is er buiten geknoei en bedrogen geraken 
geen heil voor onze menselijke edele staat?

Waar gaat gij nog heen, druipend, alleen in de regen, 
zoekt gij nog iets dat eens een begoocheling bood? ... 
Er is maar één waarheid, wij gaan lachend haar tegen, 
ach Lieze, mijn beest, er is geen thuis dan de dood.

André Demedts