|
EEN HERSTDAG
Van zon en van een laatst geluk doorweven is de dag.
Zonnedraden, zilver-bepereld, zijden regenrag.
Gouden zon op de sterrevende blâren speelt;
Goud, veel goud overal, een Sesam-rotsen-weeld.
Dode blâren zijn op de grond gevallen,
Maar zó te sterven lijkt me mooi en allen
Die m'n vrienden zijn, wens ik zulke dood;
Dat zij nooit kennen koude winternood.
En om me ook wat van dat goud te geven
Speelt blij de zon op m'n aangezicht even,
Dan met schalkse klownknijpen, speelt de zon
Over m'n beeltnislege medaljon.
Paul van Ostaijen
|
