|
ZONDAG 7 JUNI 2020
FEEST VAN DE HEILIGE DRIE-EENHEID
Op deze zondag na Pinksteren vieren we als het ware Gods eigen feestdag en aanbidden we Hem onder zijn eeuwenoude Naam: de Heilige Drie-eenheid, de Heilige Drievuldigheid!
Gelukkig kregen we ook eenvoudiger woorden om God te benoemen, woorden, die ons als mens meer aanspreken dan die zwaarwichtige theologische taal.
Zo schrijft Johannes: ‘God is Liefde’, allicht de mooiste naam die God ooit wilde benaderen. Bovendien helpt deze ‘Naam voor God’ ons toch enigszins om die moeilijke theologische omschrijving een verstaanbare inhoud te geven. Die Liefde, die God is, draagt immers ons hele bestaan:
Als Vader roept Hij ons tot leven.
Als Zoon werd Hij mens met de mensen: Weg, Waarheid en Leven voor ons eigen leven.
Als Heilige Geest bezielt, doordringt en stuwt Hij ons voort.
Zo is God met ons vanaf het begin, tot op vandaag, en tot aan de voleinding der tijden.
Uit de 2de brief van Paulus
aan de christenen in Korinthe (13,11-13):
Zusters en broeders,
wees eensgezind en leef in vrede met elkaar –
dan zal de God van de liefde en de vrede met u zijn.
De genade van de Heer Jezus Christus,
de liefde van God
en de eenheid van de heilige Geest zij met u allen.
---
Uit het evangelie volgens Johannes (3,16-18):
In die tijd zei Jezus tot Nikodemus:
‘Zozeer heeft God de wereld liefgehad,
dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven,
opdat al wie in Hem gelooft, niet verloren zal gaan,
maar eeuwig leven zal hebben.
God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gezonden
om de wereld te oordelen,
maar opdat de wereld door Hem zou worden gered.
EEN NAAM VOOR GOD
De H. Drievuldigheid, een moeilijk woord, dat we als kind van buiten leerden in de catechismus, zonder er iets van te begrijpen. Het was zeker goed bedoeld: laat de kinderen maar van buiten leren, dan zullen zij dat zeker nooit vergeten! Ons verstand werd, meer dan het aankon, naar een denken over God gesleept, zonder dat ons hart werd aangesproken: als zij de echte waarheid kennen, dan komt alles wel goed. Zo is het helaas niet verlopen: velen haakten af, om vele redenen, maar toch ook wel omdat de kilte van het denken zo veraf staat van de warmte van het hart, dat ontroerd wordt door de ontmoeting met God.
Hoe God in zichzelf is – één in drie personen – dat gaat ons petje te boven, en dat is zelfs niet eens zo erg. Wat belangrijk is, is dat we zien hoe God zichzelf geleidelijk aan liet noemen en hoe Hij aan het licht komt en optreedt in ons leven. En dan komen we bij de bronnen van ons geloof, die een veel eenvoudiger taal spreken.
Eén belangrijke bron vinden we al in het Oude Testament. Mozes liet de kudden grazen. Eens ging hij zeer ver weg met zijn schapen en de Heer verscheen hem: in een struik, die in lichterlaaie stond en toch niet door het vuur werd verteerd. Hij krijgt daar de opdracht om de Israëlieten uit het slavenhuis van Egypte weg te leiden.
Mozes wil die opdracht of roeping wel aanvaarden. Hij is ontvankelijk en bereid, maar hij zou toch graag een zekere ‘waarborg’ hebben, vooraleer zijn zending aan te vatten. Daarom is zijn repliek: ‘Als ik naar de Israëlieten ga en zeg dat de God van hun voorouders mij gestuurd heeft, en ze vragen: ‘Wat is de naam van die God? Wat moet ik dan zeggen?’ Toen antwoordde God hem: ‘Ik ben die er zijn zal.’ We mogen gerust nog ‘een stapje verder’ gaan in onze poging om dit vreemde Hebreeuwse zinnetje van Jahwe te vertalen: ‘Ik ben diegene, die er altijd zijn zal …. voor jou, voor jullie!’
‘Ik zal er zijn voor jou!’, het is de eerste naam, die God aan zichzelf geeft. Die naam is in wezen een belofte van blijvende trouw en daardoor ook een ontzaglijke bron van vertrouwen, ook al weten wij niet steeds op welke wijze God zijn trouw toont en met ons begaan is … en wij dikwijls zelf helemaal anders denken over zijn zorg voor ons.
Elders, bij Johannes, vinden we, in andere woorden, eigenlijk eenzelfde naam voor God. ‘God is Liefde’, schrijft Johannes in een uniek zinnetje van amper drie luttele woordjes. Maar een zinnetje dat ons regelrecht naar het hart gaat en dat onovertroffen is als mogelijke ‘Naam voor God’.
In deze namen, die God zichzelf toekent raken we zijn diepste wezen, zijn meest intieme ‘Ik’. Zo wordt Hij ook het uiteindelijke rustpunt van ons leven en ons streven. Wij, rusteloze zoekers naar geluk, vinden slechts rust in de warme geborgenheid van de eeuwige Liefde, zoals wij God mogen noemen. Daarom zegt Augustinus terecht ‘onrustig is mijn hart tot het rust vindt in U’.
Gij zijt niet op te sporen.
Geen enkel zintuig is in staat
om U, al was het maar van verre,
waar te nemen.
En zelfs uw naam, o God,
is aards doordrenkt
en louter mensentaal.
Wij mensen geven U
een naam en een gezicht.
Wij ‘maken’ U in onze diepste dromen.
Uit wat we zelf ervaren als gemis
wordt Gij voor ons geboren.
Gij zijt en blijft mysterie voor altijd.
Vanuit de kleine uitkijkpost van ons bestaan
willen wij U, oneindig Wezen,
begrijpen en verstaan.
Maar ’t is net omgekeerd.
Wij zullen slechts onszelf begrijpen
als wij van U uit naar onszelf kijken.
(Zondagsvieringen Dominicanen)
|
