Vraagteken voor mij of jullie ook – niet stilaan, maar uiteindelijk – moe gekeken zijn op altijd dezelfde gezichten van BV’s, wat doorgaans als Bekende Vlamingen gelezen wordt waar eigenlijk Bekend en Verwend bedoeld wordt.

Desondanks gisteren naar ‘De Pappenheimers’ gekeken, en zo mijn figuurlijke duit in het zakje gedaan om de kijkcijfers van Tom Lenaerts op te krikken. Mijn verwachtingen waren niet hoog gespannen, want het opgefokte kokergedoe verschilt niet zoveel van het vroegere ‘Wie van de drie’. Alleen is het nu in deze tijden van HD en digitale TV een tikkeltje ingewikkelder geworden. Zonder overdrijven in de moeilijkheidsgraad evenwel. Het wordt nu iets in de zin van ‘wie van de dertig’. Test maar eens uit: als je vooraf dertig Bekenden en Verwenden op een blaadje schrijft, moet je al vreselijk veel pech hebben als de ‘wijzen van dienst’ er niet bij zijn.

Daarom zo aangenaam verrast door Freddy De Kerpel. Bij het thema ‘one-liners van de Heer’ gaf Freddy daar in eenvoudige woorden maar oprecht gemeend en diepgaand een korte uitleg over zijn gewoonte om regelmatig in de Bijbel te lezen. Vermits je enerzijds met je oren kan luisteren, en anderzijds op hetzelfde moment met je ogen de andere verschijnselen in het kijkkastje kan observeren, was het veelzeggend om hun gezichten gade te slaan. Misschien was het alleen maar een fata morgana, maar ik kreeg de indruk dat ze op de tanden beten om te zwijgen en niet openlijk te lachen. Maar omdat je de lichaamstaal veel moeilijker onder controle krijgt dan de tong en de lachspieren, kon je op hun verveelde, verwende en verbaasde gezichten lezen: ‘Maar arme Freddy, toch!’

Gelukkig dat BV alleen maar Bekend en Verwend betekent. Zo voel ik mij minder geraakt en betrokken. Want Vlaming ben ik ook, maar gelukkig niet bekend en verwend.