Een gevulde namiddag, en een lang gesprek met een neef, die veel jonger is. Het roept herinneringen op, praten over vroeger, over nu en over later; herinneringen aan de tijd van toen, toen alles nog zo anders was, stilstaan bij de tijd van nu, en wegglijden in fantasieën, vermoedens, dromen over de tijd, die voor de deur staat.

Vele mensen maken het mee en delen deze ervaring. Eén van onze grootste Vlaamse dichters, Anton van Wilderode, heeft dit allemaal beleefd en verstond de kunst om in weinig woorden een hele gevoelswereld op te roepen. Wie, jaren geleden het geluk mocht hebben, om door deze begenadigde leraar ingewijd te worden in de diepten van de poëzie en de innerlijke rijkdom, die een mens kan cultiveren, smaakt dieper zijn woorden. Wellicht een tikkeltje te somber, maar zo veelzeggend door het beeld dat zij tekenen van de binnenkant van de mens , vertelt onderstaand gedicht over die zieleroerselen, die velen in de loop der jaren, onbewust en ongewild voelden groeien. Een milde melancholie, waarin de bloesem der herinnering tot dankbare vreugde is uitgegroeid ... en waarin die vreugde van vroeger een warmte geeft in de kille dagen van deze wintertijd, nu de velden slapen en wachten onder het zacht mistige wit van de rijp. 

Tot nog eens, Omer

Het land van amen, dat men moet aanvaarden

wanneer de jeugd voorbij is en de zachte

veranderingen van de voorjaarsnachten

waarachterin in parelgrijze gaarden

pralende pauwen kroonprinsen en paarden.

Alles groeit langzaam dicht, geringe dingen

en droefheden ontelbaar. Onbewogen

verwelkt als hooi het landschap voor mijn ogen.

Anton van Wilderode