Overweging van de dag

We lezen vandaag in het evangelie van Johannes, achtste hoofdstuk, verzen1-11:

Jezus ging naar de Olijfberg,

maar vroeg in de morgen was hij alweer in de tempel.

Het hele volk kwam naar hem toe.

Hij ging zitten en gaf hun onderricht.

Toen brachten de schriftgeleerden en de Farizeeën

een vrouw bij hem die op overspel betrapt was.

Ze zetten haar in het midden en zeiden tegen Jezus:

‘Meester, deze vrouw is op heterdaad betrapt

toen ze overspel pleegde.

Mozes draagt ons in de wet op zulke vrouwen te stenigen.

Wat vindt u daarvan?’

Dit zeiden ze om hem op de proef te stellen,

om te zien of ze hem konden aanklagen.

Jezus bukte zich en schreef met zijn vinger op de grond.

Toen ze bleven aandringen, richtte hij zich op en zei:

‘Wie van jullie zonder zonde is,

laat die als eerste een steen naar haar werpen.’

Hij bukte zich weer en schreef op de grond.

Toen ze dat hoorden gingen ze weg, 

een voor een, de oudsten het eerst,

en ze lieten hem alleen, met de vrouw die in het midden stond.

Jezus richtte zich op en vroeg haar:

‘Waar zijn ze? Heeft niemand u veroordeeld?’

‘Niemand, heer,’ zei ze.

‘Ik veroordeel u ook niet,’ zei Jezus.

‘Ga naar huis, en zondig vanaf nu niet meer.’

---

Verrassend! Dat is het enige dat we kunnen zeggen. Johannes vertelt zo plastisch, dat we alles zien gebeuren. Ze staan er allemaal. De vrouw, rood van schaamte, gebogen hoofd, de schrik in de ogen. Tevoren een geachte dame, en nu vernederd. De minuten aftellend vóór de voorstelling begint. Wat speelt er door haar hoofd? De jaren dat zij glorieerde, de straf, die wacht, de dromen, die zij als meisje had gekoesterd, en wat er van die dromen is geworden? Zo staat zij daar, doodsbang.

Ze staan er ook, de ongekreukte heren, de wet van Mozes in de hand. De één een grijnzende tronie, de ander een uitgestreken gezicht. Misschien was er wel één die ook bij haar geweest was. Maar allen vol minachting, de steen al in de hand. Want voor de letter van de wet steunden zij op Mozes. Heilig was die wet toch, en even heilig was die letter. Het spektakel kon beginnen, maar Jezus loopt daar rond. Een unieke kans, misschien kunnen ze Hem ook strikken, Hij daar, die zo graag met zondaars omging.

En Jezus, Hij staat er ook. Rustig in dat gejaagd gejoel. Misschien wel een glimlach op de lippen. Hij wist toch wat er ging gebeuren. Zo ziet Hij ze komen, de triomf al in hun ogen. Eén waagt het: ‘Wat dunkt U? Moet zij gestenigd worden?’ Despanning is te snijden, wat gaat Hij zeggen? Maar Hij zegt niets. Hij bukt zich alleen maar, om in het zand te schrijven. Wat zou Hij getekend hebben? Een zaaier met breed armgebaar? Of vogels in de lucht en lelies in het veld? Of die kinderen, die Hij geaaid had? Misschien schreef Hij gewoon ‘Uw Rijk kome, Uw wil geschiede …’, zoals kinderen wel eens meer hun diepste dromen tekenen. Dan kijkt Hij even op. Heeft Hij hen aangekeken, heeft Hij hun ziel gelezen en tot hun hart gesproken? We zullen het nooit weten. Er staat alleen: ‘Wie zonder zonde is, die mag het eerste gooien!’ Een antwoord komt er niet, en geen verweer. En Hij bukt zich weer en tekent verder, minutenlang.

Dan kijkt Hij op en alleman is weg. Alleen die vrouw nog, en Hij zelf. Hebben zij elkaar aangekeken? Het is ons niet gezegd. Alleen: ‘Vrouw, ook ik veroordeel je niet. Ga maar naar huis, en zondig niet meer.’

Wat is er dan gebeurd? De vrouw zal wel naar huis gegaan zijn. En Hij stond daar alleen, zoals Hij wel eens meer alleen stond. En misschien heeft Hij wel gedacht: ‘Zo zal er in de hemel meer vreugde zijn om één zondaar die zich bekeert, dan om negenennegentig onkreukbaren, die willen stenigen.’

---

Ik zou zo graag...

... zo mild zijn als Hij:
met de vinger in het zand schrijven
in plaats van mensen
met de vinger te wijzen

... zo stil zijn als Hij:
kunnen leven vanuit een bestendige
inwendige rust,
een biddende vrede.

... zo verontwaardigd zijn als Hij:
me daadwerkelijk ergeren aan onrecht
en me geriskeerd inzetten
voor mijn diepste overtuiging.

... zo gegeven zijn als Hij:
zonder voorwaarde, zonder voorbehoud,
zo gratis als genade,
goddelijke ontmoeting

... zo genezend en tactvol zijn als Hij:
helend heilzaam voor duizenden mensen

Ik zou zo graag
wat minder christen
en wat meer 'Christus' zijn.

Bron: ‘Zondagsvieringen Dominicanen’