|
LENTE IN HET
KREKENLAND
De lente was dezelfde
De
lente was dezelfde als jaren terug
en
toch was alles anders.
God
had het lijden van nabij gezien,
de
dood geproefd
en in
zijn lichaam alles meegeleden
wat
de mensen lijden.
De
lente was dezelfde,
met
plotse bloemen in het bedauwde gras
en
toch was alles anders.
De
tranen in zijn ogen en de wonden in zijn vlees,
de
glimlach van vernedering.
Hij
deelde in ons lijden.
De
lente was dezelfde als altijd,
met
stuwende dieren en uitgelaten vogels
en
toch was alles anders.
Een
open graf en vrienden met hun twijfels
en
hun broos vermoeden na zoveel lijden.
De
lente was dezelfde als ooit tevoren
en
toch, nu werd het anders.
Ik
weet zijn hand op mijn schouder.
Ik
ben verrezen en nog bij u.
Zijn
gewonde hand op mijn schouder
in
het uur van het lijden.
Manu
Verhulst
|
