MOEDER

Is het vandaag of gisteren, vraagt mijn moeder
bladstil, gewichtloos drijvend op haar witte bed.
Altijd vandaag, zeg ik. Ze glimlacht vaag en zegt:
‘Zijn wij in Roden of Den Haag?’
Wat later: ‘Kindje, ik word veel te oud.’
Ik troost haar, dierbare sneeuwwitte astronaut
zo ver van de aarde weggedreven,
zo moedig uitgestapt en in de ruimte zwevend
zonder bestek en her en der.
Zij zoekt – het is een SOS –
haar herkomst en haar zijn als kind
en niemand, niemand die haar vindt
zoals zij was. Haar Franse les
herhaalt zij van haar achtste jaar
bijou, chou, croup, trou, clou, pou, où
die eerste juffrouw, weet je wel
die valse oude mademoiselle
hoe heet ze nou? Ik ben zo moe

Had ik je maar als kind gekend
die nu mijn kind en moeder bent.

M. Vasalis