DE HEENREIS

Zondagmorgen 16 januari was het eindelijk zover! De dag van mijn vertrek was aangebroken. En de lange reis, die doorgaans weinig boeiend is en waar ik nogal tegenop zie, is eigenlijk heel goed verlopen. Ondanks het soms lange wachten in de luchthavens, en ondanks de verre vluchten, eerst een kleine drie uur tot Lissabon, daarna bijna negen uur tot Salvador. Om de tijd wat vlugger te laten verlopen had ik mij – ondanks de redelijk gevorderde leeftijd – nog een MP3 met oordopjes aangeschaft, om wat mooie muziek te kunnen beluisteren. Een vleugje late nostalgie naar een vervlogen jeugd, voorbij, o, en voorgoed voorbij?

Rond halfnegen zondagmorgen kwamen lieve mensen naar Watervliet – het einde van de wereld in Vlaanderen, maar dan wel het zeer mooie uiteinde! – en enkele minuten later konden we beginnen aan de eerste etape van een lange reis. Om tien uur in Zaventem, daar eerst ingecheckt en de valies afgegeven. En daarna het laatste ritueel: een leeg tafeltje zoeken en nog rustig een koffietje slurpen. Je kan ook alleen maar even stoppen op de strook van 'kiss-and-ride', maar het is toch heel wat leuker om dit vertrek wat intenser te beleven! En dan de controles. Dit jaar is het allemaal bijzonder vlot verlopen. Als dat voorbij is, nog ongeveer een kwartiertje stappen tot aan 'gate 58' waar het vliegtuig voor Lissabon zal opstijgen.

Op tijd vertrokken, en meteen geluk gehad: mijn naaste buur was een student uit West-Vlaanderen, die eerst in Kortrijk, dan in Gent en Litouwen gestudeerd had, en nu zijn laatste jaar ‘biologie’ in Leuven deed, om een ‘masters’ te behalen. De MP3 was meteen overbodig, ruim twee uur hebben we een aangename babbel gehad, niet zomaar over koetjes en kalfjes, maar over filosofie, wetenschap, studeren in het buitenland, leefmilieu, ecologie e tutti quanti ... zelfs heel even over godsdienst. En zo’n fijne babbel is boeiender dan twee dopjes in je oren!

Een paar uur later de lange vlucht naar Salvador, in zwijgzaam gezelschap, zodat de oordopjes, een boek en een beetje slaap de tijd weer goed lieten voorbijgaan. En om tien uur ’s avonds, Braziliaanse tijd, werden de lichtjes, niet van de Schelde maar van Salvador de Bahia, zichtbaar in het nachtelijk duister, en kon je de grote lanen van deze miljoenenstad onderscheiden.

Nog even geduld bij de landing en de douane, en daar stond Lene mij op te wachten. Eerst eventjes de benen gestrekt en al wat bijgebabbeld bij een drankske. Er was afgesproken dat we zoals vorig jaar zouden overnachten in een hotel, maar Lene had voor een verrassing gezorgd: er was een vriend meegekomen, Hilton, en – niet onbelangrijk! – Hilton had een auto! En met die auto zijn we naar zijn huis gereden, ergens aan de rand van Salvador, zeker geen rijke buurt maar ook verre van een favela. Je zou kunnen spreken van moedige, hard werkende mensen uit de opkomende middenklasse, die jaar na jaar een tikkeltje meer welvaart verwerven. Zestien jaar geleden had zijn schoonvader een bouwval gekocht op een stukje grond, en daarna hadden zij samen geleidelijk aan een behoorlijk mooie woning voor twee gezinnen opgetrokken.

Ondanks het gevorderde uur toch nog even een praatje en kennis gemaakt, het huis bewonderd waar zij terecht fier op waren, omdat er zoveel van hun eigen werk in stak ... En de zo mooie kerststal, die nog opgesteld stond! Dan naar bed en eindelijk rusten. Moe, maar overgelukkig omwille van die hartelijke, door en door oprechte gastvrijheid van Hilton en zijn vrouw Viviane.

Maandagochtend een lekker Braziliaans ontbijt, met nogal wat fruit, en dan weer op weg, voor een busrit van ongeveer 350 kilometer, tot Mundo Novo, ... en daar stond Frans ons op te wachten. Nog even rijden, een kilometer ongeveer, en dan kon het eerste vertellement beginnen, een vertellement dat, laten wij bidden, nog enkele weken kan voortgezet worden; een tijd ook waarin ik hoop weer een aantal vrienden van vroeger te ontmoeten.

‘Sejam Bemvindos!’ Welkom!