ZONDAG 27 MAART – DERDE VASTENZONDAG A

Vandaag en de volgende zondagen horen we in het evangelie zeer diepgaande lezingen, die de kern raken van ons geloof.

Straks is er het gesprek van Jezus met een Samaritaanse vrouw. Het is een gesprek met een dubbele bodem: de vrouw denkt alleen aan gewoon water, om de dorst te lessen; Jezus echter spreekt over iets heel anders: het water is een beeld voor het volkomen leven,dat Hij ons aanreikt.

Zo kwam Jezus bij de Samaritaanse stad Sichar,
die in de buurt ligt van het stuk grond
dat Jakob aan zijn zoon Jozef had gegeven,
en waar zich de bron van Jakob bevindt.
Jezus, die afgemat was van de tocht,
was bij de bron gaan zitten.
Het was ongeveer het zesde uur.

Een Samaritaanse vrouw kwam water putten.
Jezus sprak haar aan: ‘Geef Mij wat te drinken.’
De Samaritaanse vrouw antwoordde:
‘Hoe kunt U als Jood te drinken vragen aan mij, een Samaritaanse?’
Joden willen namelijk met Samaritanen niets te maken hebben.

Jezus hernam: ‘Als u de gave van God kende,
als u wist wie het is die tegen u zegt: geef Mij te drinken,
dan had u Hem erom gevraagd
en Hij had u levend water gegeven.’

‘Maar heer,’ zei de vrouw,
‘U hebt niet eens een emmer en het is een diepe put.
Waar wilt U dat levende water dan vandaan halen?
Of bent u soms groter dan onze vader Jakob,
die ons de put heeft nagelaten en er zelf uit gedronken heeft,
evenals zijn kinderen en zijn kudden?’

Jezus antwoordde:
‘Iedereen die drinkt van dit water, krijgt weer dorst,
maar wie drinkt van het water dat Ik hem zal geven,
krijgt in eeuwigheid geen dorst meer;
integendeel: het water dat Ik hem zal geven,
zal in hem opborrelen als een bron van eeuwig leven.’

De vrouw antwoordde:
‘Ja, er komt een Messias, dat weet ik.
Als die er is, zal Hij ons alles verkondigen.’

Daarop zei Jezus tegen haar:
‘Dat ben Ik, degene die met u spreekt.’

Uit die stad waren vele Samaritanen in Hem gaan geloven
op grond van het woord van de vrouw die getuigd had:
‘Hij wist me alles te vertellen wat ik gedaan heb.’
Toen de Samaritanen naar Hem toe gekomen waren,
vroegen ze Hem bij hen te blijven.
Hij bleef daar twee dagen.
En nog veel meer kwamen er tot geloof door zijn woord.
En ze zeiden het ook tegen de vrouw:
‘Nu geloven we niet meer op grond van wat jij verteld hebt;
we hebben Hem zelf gehoord en nu weten we:
dit is werkelijk de redder van de wereld.’
(Johannes 4,5-42, ingekort)

EEN BRON DIE LEVEN GEEFT

Het tafereeltje, dat we zonet hoorden, speelt zich niet af in ons land, waar we doorgaans niet te klagen hebben over regen of tekort aan water. Het speelt zich af in een dor gebied, nog net geen woestijn, maar de watervoorziening is er een dagelijkse nood. Als de regen maanden uitblijft, gaat de natuur ten onder. Je ziet het soms in de subtropen, en het is een zielig zicht, dat zelfs cactussen kunnen afsterven door de maandenlange droogte. Het gras op de weiden wordt ros, er komen kale plekken tussen, met zand dat al even ros is. De dieren kwijnen weg, gieren cirkelen in de lucht en af en toe ligt er een kadaver. Ook mensen lijden en verzwakken onder droogte en hitte.

In deze context spreekt Jezus: zoals water leven geeft aan plant en dier en mens, zo is Hij zelf bron van een volkomen Leven. Alleen bij Hem vinden wij het volle Leven, zonder Hem is ons leven maar een schaduw en kwijnen wij weg. Het gaat hier niet om mystiekers of grote heiligen: Jezus spreekt voor gewone mensen, zoals wij. We moeten ook niet denken aan uitzonderlijke praktijken, waarin die eenheid met Hem beleefd wordt. In ons dagelijkse leven kan Hij tot ons komen, en kunnen wij bij Hem zijn: door een stil gebed of een simpele gedachte tijdens de dag kan ons leven intenser worden. Kleine, doodgewone dingen krijgen dan een diepgang, die we ook in zijn leven vinden. Zoals Hij geleden heeft, kunnen ook wij te lijden hebben. En zoals Hij verrezen is, mogen ook wij opstanding verhopen. Vol vertrouwen, ook als de dagen zwaar kunnen vallen. Ons eigen, kleine leven is in miniatuur een afspiegeling van zijn grote leven: zo is Hij ons ten volle voorgegaan, in leven en lijden, in dood en opstanding.

Daarom is het belangrijk is dat we met Hem verbonden blijven doorheen de dag. Dan worden gewone dingen ongewoon, door de diepgang, die zij krijgen. De vreugden, die wij kennen, worden een geschenk uit zijn hand; en zelfs het leed, dat ons drukt, kan dan een geschenk worden, omdat we delen in het Lijden dat zijn deel was. We worden inniger één met Hem, want ons leed is een deelname aan zijn Lijden en zijn kruisgang door de tijden.

Zelden of nooit komt Hij tot ons op spectaculaire wijze, maar altijd weer is Hij bij ons doorheen de dag. Laten wij dan ook bedacht zijn op de diepgang in de dagelijkse dingen.

Bij de bron

Heer, kom in de middaghitte
van de rode zomerzon
vol erbarmen bij mij zitten
en vertel mij van uw bron.

Enkel al als u gaat spreken,
wordt het helder, wordt het fris.
Kom en wees het hemels teken
van volmaakte lafenis.

En vertel mij van uw water,
levend in zijn klare val,
dat de dorst van nu en later
eeuwigdurend lessen zal.

Was mij, meester vol genade,
in het leven dat gij zijt.
Laat mij in de waarheid baden
die mij van het kwaad bevrijdt.

Laat mij zo gezuiverd komen
tot de eeuwige fontein,
die van alle mensendromen
de voleindiging zal zijn.

Michel van der Plas