|
MAGDALENAS MORGENLIED
`Toen ik bij 't lichten van de dag,
mijn hart nog brandend van verdriet,
mijn pas-verrezen Heiland zag,
herkende ik Hem niet.
Wie dreef mij zeven duivlen uit?
Wie reinigde mijn zieke geest?
Wie maakte mij tot hoogliedbruid
van 't edelst liefdefeest?
Hoe zichtbaar Hij mij uitverkoor,
mijn eigendunkelijk geloof,
te bang om wat ik zelf verloor,
bleef voor zijn goedheid doof.
Hij was het, die: `Maria' zei
en mij tot nieuw ontwaken riep,
terwijl ik, heil en hel voorbij,
in dof berusten sliep.
Hoe werd het ledige der ziel
aan alle droefenis ontrukt,
zodra ik aan zijn voeten viel,
door schaamte neergedrukt!
Rabboni, die ik niet herkend
en toch bemind heb, gun voortaan,
dat zich mijn hele wezen wendt
naar waar Gij wordt verstaan.'
Anton van Duinkerken
In die tijd stond Maria buiten bij het graf te schreien.
En al schreiend boog zij zich naar het graf toe
en zag op de plaats waar Jezus lichaam gelegen had,
twee in het wit geklede engelen zitten,
een aan het hoofdeinde en een aan het voeteneinde.
Zij spraken haar aan:
Vrouw, waarom schreit ge?
Zij antwoordde:
Zij hebben mijn Heer weggenomen
en ik weet niet waar zij Hem hebben neergelegd.
Toen zij dit gezegd had, keerde zij zich om
en zag Jezus staan, maar zonder te weten dat het Jezus was.
Jezus zei tot haar:
Vrouw, waarom schreit ge?
Wie zoekt ge?
In de mening dat het de tuinman was vroeg zij:
Heer, mocht gij Hem hebben weggebracht,
zeg mij dan waar ge Hem hebt neergelegd
zodat ik Hem kan weghalen.
Daarop zei Jezus haar:
Maria!
Zij keerde zich om en zei tot Hem in het Hebreeuws:
Rabboeni!wat leraar betekent.
Toen sprak Jezus: Houd mij niet vast,
want Ik ben nog niet opgestegen naar mijn Vader,
maar ga naar mijn broeders en zeg hun:
Ik stijg op naar mijn Vader en uw Vader,
naar mijn God en uw God.
Maria Magdalena ging aan de leerlingen berichten
dat zij de Heer gezien had
en wat Hij haar gezegd had.
(Johannes 20,11-18)
|
