Na de aanvankelijk, nog steeds terugkerende ochtendellende, is de rust die ik na gisteren voelde, teruggekeerd. Ik laat de namiddag steeds opnieuw door mijn gedachten gaan, het positieve dat ik er allemaal voelde... het deugddoende... het creatief bezig zijn en ook de mensen die het begeleiden en die eraan deelnemen. .
De angst dat ik een sukkel ben, dat ik er niets van bak... die was er ook... maar die wil ik niet meer de revue laten passeren.
Ik ga ook die strijd aan... stoppen met dat oordeel over mezelf... Ik wil mezelf geruststellen, ik moet niet in alles perfect zijn, ik hoef in feite nergens perfect in te zijn. Ik mag zijn wie ik ben, zoals ik ben....
Stilaan wil ik dat vreselijke gevoel laten afnemen, hopelijk slaag ik erin... dat mensen me alleen maar mogen als ik op alle vlakken presteer... en me zo voorbeeldig mogelijk gedraag..... De mensen die me niet kunnen aanvaarden zoals ik ben... moet ik daar heus zoveel pijn door blijven lijden?
Het is dubbel merk ik... want het voelen dat het ok was hoe je was... is verlies geworden, plots werd je zelfs door mensen die je zo nauw aan het hart lagen op een wrede manier geliquideerd, waardoor dat gevoel nog werd verstevigd, het gevoel maar niet te voldoen in de ogen van je omgeving. Dat je bestaan een gezwel is, een vreselijk iets... Ik als mens, vriendin, moeder, zus, dochter, leek voor ze wel een last, een kwelling, een viezigheid, een immense belasting. Ongewenst, onbemind, verfoeid.
Het is het verleden dat nog steeds doorwerkt met zijn vergif... want ik moest na bepaalde gebeurtenissen nog meer 'bewijzen' dat ik geen onding was... dus moest ik nog meer zaken volbrengen, zelfs die ik al lang niet meer aankon. Ik denk dat ik heel erg over mijn grenzen ben gegaan... door altijd maar hele zware zaken te blijven trotseren. Na nog enkele zware klappen leek ik niet alleen dat maar mijn hele zelf opgegeven te hebben.
Nu voel ik me beter. Om dat besef en dat ik aan zoveel mogelijk van die ellendige zaken wat wil veranderen, wat ten goede zal komen aan mijn psychisch welzijn, daar ben ik zeker van. Het ziet eruit als een onoverkomelijk puinhoop... daarom wil ik die ook niet in zijn geheel aanschouwen.
Kleine stapjes zetten, ieder stapje is er één. Je moet ergens beginnen als je leven in puin ligt. Als je jezelf niet meer vindt. Een puzzel waarvan de stukjes op een enorme hoop liggen en waar de afbeelding volledig de mist inging... Waar begin je? Met welke van die duizenden stukjes kan je iets beginnen vormen.
In het klein oefen ik daar waar ik gisteren gestart ben... Terwijl ik materie bewerk, bewerk ik ook mijn brein, mijn gevoel, mijn gedachten... ga die angsten en die onzekerheid te lijf....
Het is ook goed dat ik nog iets anders als een project ben gaan zien. Een angstige daardoor nogal onvoorspelbare hond trainen. Dat is het voordeel van mijn 'aanvoelen' en dat moet ik 'terug' gebruiken. Al was het in het begin een nachtmerrie, een hel en meer dan belastend voor mijn psychisch gestel. Wellicht had dat te maken met een combinatie van een doorbreken van mijn ritme... onder druk staan door allerlei... en de angst, het op dat ogenblik ook teveel te verwerken krijgen en niet echt klaar zijn voor die 'opdracht'.
Door druk komen de akelige gedachten en de nare drang in vaak zeer sterke vorm naar boven. Dan weegt het leven zo zwaar dat ik het nog minder aankan dan anders.
Nu al enkele hinderpalen er niet meer zijn en ik rustig mijn eigen ritme kan volgen... voel ik me veel meer in staat me toe te leggen op de strijd in mezelf... om op te boksen tegen de angst, ontreddering telkens de aardige hond verwerd tot een agressieveling. Uit angst... dat weet ik, begrijp ik....
Door allerlei op te zoeken en uit te proberen, vond ik een tot hiertoe goed werkende techniek bij deze hond. Hij gaat ondertussen niet meer over de rooie, liet niet eens één blafje meer... waar die voordien volledig mesjogge en onhanteerbaar werd bij nog maar de stomste prikkel.
Dat sterkt zijn vertrouwen in hemzelf maar ook het mijne en dat werkte als in een vicieuze cirkel maar dan helemaal de goede kant op. Stilaan probeer ik stapjes (pootjes) verder te gaan... en hem te confronteren met situaties waarbij die voordien witheet werd... Ik blijf echter uiterst voorzichtig en laat die zaken nooit te lang duren... even 'aanraken' bij wijze van spreken, dat volstaat. Te grote stappen in één keer is noch voor mens, noch voor dier goed, is althans mijn ervaring.
Het is opnieuw een proces geworden van vertrouwen hervinden in mijn eigen capaciteiten en in de hond... én het belangrijkste van alles... dàt de hond vooral vertrouwen krijgt in zijn begeleider... want een angstige en onzekere hond voelt als geen andere aan dat hij niet op je kan rekenen en wordt daardoor zo mogelijk nog onvoorspelbaarder.
Stilaan begin ik het zelf leuk te vinden die trainingen... ik lach en prijs en loop met hem mee. Zo krijg ik steeds meer beweging ook... want waar ik voordien nog amper kon lopen, voel ik dat het nu beter gaat.
Maar... ook ik let zorgvuldig op mijn grenzen. En moet dat blijven doen. Het is enorm moeilijk... maar in dit geval gaat het me beter af dan naar mijn omgeving en andere mensen toe... daar raak ik steeds verstrikt in die val van emoties, angst, onzekerheid... bang dat ze me verkeerd begrijpen en me afwijzen, vergooien, boos op me zullen worden en me zullen mijden. Om nog maar te zwijgen van het omgaan met de emotionele chantage die ze soms plegen... dan geraak ik helemaal het noorden kwijt.
Ik voel verdriet... dat is net zo raar... verdriet bij dat priempje geluk dat er weer af en toe door priemt. Het lijkt wel alsof dat verdriet daardoor precies voelbaar is. Ik voel ook veel angst en daarom laat ik die priempjes geluk zoals gisterennamiddag en na de laatste sessie, de priempjes hoop, geluk, moed zo vlug mogelijk weer elders, bang voor wat erna vaak opnieuw volgt.
Voorzichtig, uiterst voorzichtig laat ik die priempjes toe. Ik hang er niet te veel hoop aan op... te gevaarlijk. Beter ze stilletjes ergens laten zijn. Teveel hoop doet dodelijk wanhopen... bij tijden... heb ik te vaak ervaren.
Blij zijn met die seconden, minuten, uren... ze niet echt koesteren... maar wel stilletjes, voorzichtig zo lang ze sluimeren, laten sluimeren. Dat voelt veiliger, minder angstaanjagend.
Ik merk dat ik het niet zo goed kan weergeven als ik wel zou willen.
Was ik ongerust? Ja, ik was ongerust. Zou ik op tijd komen? Ik wou vroeger te vertrekken maar dat is mislukt.
Lopen om die ene bus nog te halen. Lopen om de tram. En nogmaals een tram. Hoe lang duurde het traject? Ik wilde er geen uur op voorhand aankomen.
En wat zou ik moeten doen? En zou ik het wel kunnen? Ik voel me al zo lang zo'n sul. Ik lijk wel niets meer te kunnen.
Er was ergens onderweg nog iets wat me nerveus maakte. De autobus stopte en de tram stond klaar. Een vrouw achter me gaf me een duw aan de uitgang... ze zei 'opzij, opzij, ik moet die tram halen'.
Ik voelde me ellendig worden... wat dacht die vrouw wel??? Ik moest die tram ook hebben... was ouder dan zij...! Moest ik behandeld worden als een hond? Ik behandel mijn hond niet zo.
Ik snauwde haar toe (want ik was boos om haar onbeleefd gedrag) :'niets opzij... ik moet die tram OOK halen, onbeleefd mens dat je d'r bent'.
Haaa, het deed me deugd dat even te laten weten... al was ik wel even bang dat ze me eenmaal in de tram zou aanvallen. Je weet immers niet meer wat je te wachten staat in deze tijd als je op je strepen wil staan.
Twee uur nadat ik thuis vertrokken ben, kwam ik aan... maar wat werd ik fijn onthaald... meteen gerust gesteld... meteen dat veilige gevoel... welkom, ga maar, doe maar wat je wil tot dat we beginnen....
Ik vroeg de weg want zoveel gangen in dat gebouw en zoveel deuren.
Maar nergens is er een plek waar je niet mag komen... dus is het ook niet erg als je fout loopt.
En wat een fijne verrassing... mensen wisten dat ik de nieuwkomer was... of ze vroegen het me... het is echt een groep die niet één groot eiland vormt van allemaal aparte eilandjes... wat fijn dat het daar zo ongedwongen aan toe ging... ja, zit maar mee aan onze tafel... en een vuurde vragen op me af. Daar was ik wel even ongemakkelijk bij.
Wat moet ik antwoorden als ik iets niet wil beantwoorden?
Het is een leerschool daar.
Maar een veilige.
Zijn ze betrouwbaar daar?
Misschien niet.
Misschien wel.
Wat zal ik daar moeten oefenen op alles.
Geen faalangst.
Niet dat gevoel dat ik op iedere vraag moet antwoorden.
Niet denken dat ik mensen met ongeruste blik moet geruststellen.
Mezelf niet verstoppen... want is niet iedereen daar zijn eigen zelf?
Niet denken dat ik ook daar perfect moet zijn, of dat ze dat van mij verwachten.
En dan die angst... waarover mag ik vertellen, waarover niet... niet zo bang zijn, niet zo bang zijn... je zal niet gestraft worden... als je iets fouts doet... ze zullen het alleen wel laten weten. Niet bruut... maar gewoon.
Gekwetste mensen... kwetsbare mensen... zoals ik... zoals ik...
Ze moeten me 'verkennen'... maar ze doen dat niet bedreigend... het gaat zo open... net zo open als waardoor ik me veilig voel.
Ik moet ze ook verkennen... ik moet me niet bloot geven.
Ik moet niet alles 'juist' doen.
Lijk ik normaal... ik ben het niet... niet van binnen... ik gedraag me 'meestal' normaal... kan het goed verbergen en hanteren mijn 'niet-normaal' zijn... daarom voel ik me nogal eens schuldig... maar vandaag stelde ik mezelf gerust... 'je gekte' speelt zich niet vaak aan de buitenkant af... maar meestal van binnen... je verwardheid verberg je en je werd daar nogal bekwaam in... of maakt je er met je woorden vanaf... of met een grapje...
Je hoort jezelf praten... wat een grap is dat soms... je bent duizend keer een ander mens. Daar mag dat... en op een keer mag je al die rollen laten varen... omdat je weet dat je veilig bent... zonder die rollen... net zo.
Is zij streng? Vindt ze jou maar niets? Het lijkt daar niet zo zwaar... alsof je voelt dat de kwetsbaarheden zich daar op meerdere vlakken situeren.
Eerst was je de nonchalante grapjas... daarna werd je stil... en vocht je in jezelf met je niet kunnen... zo simpel wat je maakte, zo belachelijk simpel... en soms werkte je gedachteloos verder... en dacht je daarna... dat je zomaar wat deed... je oordeelde over jezelf... en toen werd het anders... je concentreerde je op het werken aan... en ging het beter... Je voelde je niet verplicht samen een pauze te nemen... je bleef zitten... bleef zitten... zelfs toen iemand je zei dat je ook een pauze mocht nemen. Je weet niet wie en waarom hij dat zei. Je wist het wel, zei je... Je had simpelweg geen zin om te 'volgen'.
Later ging je...
Alles moest je aftasten... alles is een oefening... een oefening in zelfvertrouwen krijgen... in vertrouwen krijgen dat wat je ook doet, niet afgestraft of bekeven zal worden.
Je moet er bijna van huilen.
Je had geen idee... wat je moest maken... maar het idee kwam uit je handen... je keek naar de vorm die zich vervormde... en het was leuk... om te zien wat daaruit voortkwam.
Je bent blij... daar vertrokken... Je kreeg nog een uitleg van iemand... maar je hersenen begonnen door elkaar te lopen... je verloor zinnen die hij zei...
Maar niets is erg... er is zoveel rust... en stil begrip... geen oordeel, geen rare blikken... het is er veilig. Ik hoop zo dat het ook zo blijft... dat ik het zo mag blijven voelen... dit is een plek waar ik me goed heb gevoeld vandaag... en dromerig overdacht ik... en genoot ik van de bekomen rust... van het stil blije gevoel... in de tram op weg naar huis... opnieuw twee uur onderweg.
Ik kan er bij huilen... ik voel me er zo verward en geraakt door.
Bijna thuis heb ik nog enkele boodschappen kunnen verrichten, wat anders als een te beklimmen steile rots voelt... en daarna maakte ik het reeds eerder bereide voedsel warm en bakte er een vegetarische hap bij... een biertje en nog een biertje... het derde wil ik laten... 'kom drink een glas of twee drie water in de plaats', probeer ik.
wel droevig dat ik biertjes nodig heb om dit alles te verwerken.
Ik was ook erg moe na afloop... maar een andere vermoeidheid... een die minder nare gedachten geeft, bedoel ik.
Nu wil ik huilen. Waarom weet ik niet. Ik kan niet huilen. Maar dat gevoel is er wel. Ergens vermoed ik dat het beter zou voelen als ik ook telkens hartgrondig kon huilen.
Ik kijk toch uit naar de volgende keer dat ik daarnaar toe kan... het is er warm, ik voel me er goed... natuurlijk wil er weer naartoe. Toch wéét ik... dat het daar ook anders kan gaan lopen... en dat er nog veel zaken zullen zijn waar ik tegen moet vechten.
Vandaag had ik geluk... niet te veel impulsen, niet teveel mensen... maar het zal niet altijd zo zijn.
Hoe moet ik dat normaal blijven vinden dat de pijn en wat daarop volgt zelfs na een toch 'goede techniek' onverwacht, plots, uit het niets opdoemt?
Sinds een week of zo probeer ik mijn dag beter in te richten door een lijstje te maken van taken die ik wil volbrengen. Degene die ik kon volbrengen die kleur ik dan in... dat geeft een beter gevoel. Ik probeer alles uit, snap je....
Hoe moet ik het dus vervloekt blijven normaal vinden dat zelfs bij dat lijstje samenstellen, die ene drang/wil/ gedachte opdoemt...?
Meteen ga ik weer aan het 'bewegen'... klussen volbrengen... maar rusten zou ook moeten... wat moeilijk werd... net door wat ik net vernoemd heb.
Gedachten loods ik weg... altijd weer... Wanneer houdt dit op? Houdt het op? Zal het milder worden?
Tijd om water te drinken, zuiver vocht in mezelf gieten, met de gedachte dat het me spoelt van binnen, de pijn wegspoelt, weg doet stromen...
Ik besef dat steeds meer drinken er écht niet voor gaat zorgen dat ik me beter ga voelen. Integendeel. Ik neem me telkens voor me aan die twee glazen te houden... maar zoals gisteren werden het er al vlug het dubbele.
Op dat moment verzacht het de pijn en maakt het dat ik vrij goed functioneer... maar erna, de volgende dag, besef ik hoe dit de ellende slechts zal vergroten.
Het is een andere manier van mij om mezelf op een eerder subtiele manier te verwoesten. Ik weet wat er gaat gebeuren als ik het niet doe ophouden. Als ik mijn zelfrespect verlies, weet ik hoe ik daarop zal reageren. Ik zal nooit verdoofd genoeg zijn en blijven om dat NIET te beseffen. Ik zou met mezelf nog minder verder kunnen leven.
Hoe vaak ik me al voornam nadat ik de drie glazen overschreed, daarmee te stoppen... Telkens wanneer ik opnieuw behandeld word als een ding, iets wat zo moeilijk om dragen is, drink ik het weg.... de erge pijn die dat voortbrengt.
Mijn omgaan daarmee, iets wat mij helpt, is dat ik telkens water ga drinken... Gek genoeg helpt dat... Alsof mezelf volgieten met een ander vocht toch deels aan dat gevoel van 'wegdrinken' voldoet. Vreemd is dat... maar misschien moet ik daar nog meer aandacht aan besteden.
En verder weggaan, hier vandaan... dat durft ook helpen, op voorwaarde dat ik niet te vermoeid ben nadien... of teveel indrukken te verteren kreeg.
Omdat dit bijna onvermijdelijk toch al te vaak gebeurt, heb ik daar ook een 'hulpmiddel' voor. Rusten. Wie had ooit kunnen vermoeden dat 'rusten' echter zoooo ontzettend moeilijk kon zijn? Rusteloos, altijd op de vlucht... voor die pijn... voor die leegte... voor die ontreddering... zo vaak aanwezig... al is ze meestal net zo onzichtbaar voor de buitenwereld.
Het lijkt soms alsof ik daardoor nog meer van die klappen krijg... omdat ze menen dat ik niets voel of zo?
Het is ook pijnlijk om niet als waardevol schepsel behandeld te worden. Respectloos. Niet voor vol aanzien.
Daar waar ik wel als een waardevol wezen behandeld word ... daar voelt het bijna altijd goed, veilig, warm, deugddoend... maar hoe zeldzaam zijn die plekken...!
Misschien moet ik er meer naar op zoek.
Misschien vind ik die daar wel waar ik binnenkort kan beginnen. Ergens geeft het me hoop... dat het daar wel veilig gaat zijn... veiliger... en dat ik er rust zal vinden... en er niet betutteld zal worden.
Ook bij mijn huidige hulpverlener word ik niet betutteld.
Toch geraak ik steeds meer de weg kwijt in mijn leven. Omdat ik ook de hoop, het geloof en het vertrouwen zowat geheel verloor... En liefde, het veilig graag mogen zien.... Als ik dat bij tijden nog kan voelen... dan lijkt dat voor sommigen bedreigend... alsof ik en het leven in mij werkelijk vernietigd moet worden... al wat en hoe ik ben... wat me net dicht bij mezelf brengt... lijkt door anderen beschimpt of bespuwt of me misgund te worden... of vinden ze bedreigend omdat ze het benijden.
Ik vind leven op die manier, tussen mensen als net vernoemde, ondoenbaar geworden. Ondraaglijk.
Misschien dat het in die andere omgeving anders wordt en ik daar moed uit kan putten.. en energie... om sterker grenzen te trekken en me afdoende te beschermen tegen pijnlijke, kille reacties en ze beter van me kan laten afglijden.
Het doet pijn en maakt me verdrietig, dat besef... maar ik denk ook dat het goed is, dat ik dat besef.
Hopen dat ik hier ooit uitkom, dat durf/kan ik niet (meer) maar die kleine zijdelingse glimpjes hoop op 'gezonde' hulpmiddelen zoals wat ik binnenkort ga beginnen, die zijn toch ook belangrijk? Die brengen toch mogelijk stilaan meer allesomvattende hoop dàt het anders kàn worden?
Ik moet stoppen met dit blogje want de pijn laait erg op... het gevecht tussen hoop en angst? Tussen verlangen en angst om die dikke, gevaarlijke maar vaak onzichtbare muur, met stroom en prikkeldraad... waar je op onverwachte tijden voluit tegenaan botst en ze je nogmaals voor dood laten liggen.
Een week geleden bood ik een vriendin aan om mee een tentoonstelling te bezoeken. Ik dacht dat ze dat wel leuk zou vinden.
Een hele week wachtte ik op haar antwoordje terwijl ik merkte hoe mijn mail diezelfde dag gelezen werd. Maar goed... ze moest het wellicht nog eens nakijken....
De dag zelf dat de tentoonstelling opende, kreeg ik pas een antwoord. Ze wist nog niet meteen wanneer ze kon, ze wilde eerst checken bij haar kinderen. Ze zou me bellen.
Na die week en wel de voorlaatste dag van de tentoonstelling wachtte ik tevergeefs op een 'ja' of een 'neen'... en besloot dan maar zelf te telefoneren. Omdat mijn dochter slechts die dag kon, zou ik dan vast met haar alleen gaan.
Toen ik haar dus zelf telefoneerde, hoorde ik de woorden die ik al vaker hoorde... dat ze net aan me dacht....
Ik ben er vet mee... dat ze aan me denken... maar verder komen ze blijkbaar niet... telkens opnieuw en opnieuw.
Ze liet me weten dat ze die dag niet zou kunnen. Maar....liet ze weten, morgen misschien. (vandaag dus)
Het is ondertussen 14.38u en ik ontving geen telefoontje... Ik gaf het op...
De tentoonstelling sluit vandaag om 17 u... Het is een eindje rijden en ik kan niet als een soldaatje klaar staan als ze binnen een uur zou laten weten dat ze nog kan... Het zou te laat zijn of zo nipt.... Alsof ik geen leven heb. Ik heb net geen leven door mensen die me zo behandelen. Als ik een afspraak met mensen hou ik me daaraan. Tenzij ik ziek word. Maar anderen... die laten je ergens onderweg bungelen... afspraken maken, lijkt niet meer van deze tijd. Je mag mooi afwachten of je nog aan bod komt. Het is een maatschappij geworden waarbij zelfs mensen behandeld worden als 'artikels'.
Het is triest dat ik steeds meteen op een aanbod van anderen reageer... ondanks mijn persoonlijkheidsstoornis blijkbaar meer rekening kan houden met- en meer respect kan opbrengen voor- anderen... dan de omgeving waaronder vrienden..... Hoe zij met mij omgaan... het is meer dan bedroevend te noemen.
Doodop nu van alle klussen die ik ondertussen verrichtte, de inspanningen om de druk die er door het wachten en in het ongewisse gelaten worden is komen te ontstaan op die manier onder controle te houden.
Ondanks mijn inspanningen om de ellende binnen mezelf tot een minimum te beperken, is dat na al die uren mislukt. Heb zelf een warme douche genomen. Maar wat baten al die technieken als je op die manier behandeld wordt?
Heb uiteindelijk besloten haar nooit meer iets aan te bieden. Haar en nog meer mensen die me net zo behandelen. Ben het moe, ik ondervind er enorm veel hinder van. Ik durf zelfs te beweren dat mensen zonder stoornis dit evenmin leuk zouden vinden.... Mensen worden tegenwoordig meer en meer behandeld als 'artikels'.
Jaren heb ik niets meer voorgesteld aan vrienden (en familie)... en liet het aan ze over. Om zulke pijnlijke situaties te vermijden. Zij stelden iets voor, ik zegde toe en dan nog lieten ze op de valreep weten dat het niet kon doorgaan. Zo jammer toch hé...
Hoe lang hou je zulke situaties vol? Ik beken dat ik nu al over mijn limiet zit.
Ze schenen me te zien als een artikel in een warenhuis... Als er iets 'interessanter' op het toneel verschijnt, wordt het blijkbaar automatisch als 'normaal' beschouwd de mens waarmee je iets afsprak, te dumpen.
Het heeft me allemaal zoveel pijn gedaan... zoveel onnodige stress en leed bezorgd. Altijd dat gevoel behandeld te worden als een 'ding'. Mensen zijn geen 'dingen'...!
Ben me dus vandaag zeer ernstig gaan afvragen of ik vrienden heb. En wat de vriendschap die ik te bieden heb, ze waard is. Blijkbaar niet veel.
Hoe hier mee om te gaan? Niet meer... ik zet er na jaren op die manier behandeld te zijn, een streep over. Vast niet het 'verwachte antwoord....
Vandaag kan het me opnieuw niet meer schelen hoeveel ik drink.
Gisteren nam ik niet één glas.
Omgaan met mensen is vreselijk. Ik wil ze van me afhouden. Ze zijn als bloedzuigers of bulldozers. Ik mijd ze beter.... uit 'zelfbehoud'.
Hulpverleners misbruiken, dumpen. De goede... maken niet meer goed wat de anderen verwoestten.
Mijn nageslacht doet ook een duit in het zakje... ze praten honderduit maar willen dat ik zwijg... behalve als zij een antwoord verlangen. De overigen gingen net zo lief over tot liquideren van degene die altijd voor ze opkwam. Ik ben geen mens voor ze... maar een ding... ter verhoging van hun comfort. Nu ook de confrontatie met dit fenomeen bij vrienden? Wel... dàn hoeft het voor mij écht niet meer.
Voldeed ik niet meer aan die eis... dan trapten ze me dood. Dood. DOOD.
Te nemen of te laten. Laten... laten... ik heb steeds meer moeten 'laten'... tot er niets meer restte.
Dit leven is hoe langer hoe minder leefbaar. Omdat ook je vrienden je zien als een punt, komma, deelteken... verwaarloosd... veronachtzaamd... niet met respect behandeld....
Ik zet een streep onder dit soort leven... onder deze manier van met mekaar omgaan. Oneerlijke, onoprechte mensen, mensen die denken dat ik een liefdadigheidsproject ben... of een artikel.
Doe aub jullie hart eens open... en jullie ogen... denk verder dan jullie neus lang is... volg jullie hart, als dat nog werkt tenminste.
Ik word zo ziek van jullie en het leven dat ik daardoor leid en lijd.
Waarom werd ik op deze kille aarde geworpen? En met die gevoeligheid?
Na de aanvankelijk, nog steeds terugkerende ochtendellende, is de rust die ik na gisteren voelde, teruggekeerd. Ik laat de namiddag steeds opnieuw door mijn gedachten gaan, het positieve dat ik er allemaal voelde... het deugddoende... het creatief bezig zijn en ook de mensen die het begeleiden en die eraan deelnemen. .
Was ik ongerust? Ja, ik was ongerust. Zou ik op tijd komen? Ik wou vroeger te vertrekken maar dat is mislukt.
Hoe moet ik dat normaal blijven vinden dat de pijn en wat daarop volgt zelfs na een toch 'goede techniek' onverwacht, plots, uit het niets opdoemt?
Ik besef dat steeds meer drinken er écht niet voor gaat zorgen dat ik me beter ga voelen. Integendeel. Ik neem me telkens voor me aan die twee glazen te houden... maar zoals gisteren werden het er al vlug het dubbele.
Een week geleden bood ik een vriendin aan om mee een tentoonstelling te bezoeken. Ik dacht dat ze dat wel leuk zou vinden.
Niet gekwetst maar verwond.
