Doodmoe maar... vandaag, uitgenomen de ochtend, is het haalbaar, draagbaar, draaglijk... gebleven.
Maar nu ben ik moe... door de psychische en fysische arbeid die ik ondanks alles volbracht heb.
Door een en ander... door eindelijk een omgeving gevonden te hebben waar ik me goed voel... werkt dit door thuis... en durfde ik het aan... worstelde ik me doorheen de angst en pijn waardeloos te zijn, tot niets in staat. Verwonderd kijk ik naar waartoe ik wel in staat blijk te zijn... Het doet pijn en ik voel me er triest door.
Ik deel.
Want ik ben zo verdeeld.
Nog lang niet geheeld.
Het leven en de mensen erin kunnen me grotendeels gestolen worden.
Ik reageer niet eens meer... op vreemd gedrag... respectloos omgaan met mij. Ze doen maar... maar ik laat het niet meer binnenkomen. Omdat het er niet meer bij geraakt. Simpel toch?
Gisteren kwam er onverwacht een mailtje van iemand...
Gekwetst was ik... door het onbegrijpelijke van weken geleden.
Geheeld... door dat mailtje.
Ik ben met mijn stoornis heus niet de boosdoener... niet altijd... toen niet... nu niet. Maar wens me niet langer te verdedigen. Werd zo moe van de mensen en het leven. Geen zin meer in strijd of verweer. Ik laat steeds meer los... het mensen en het leven.
Gevaar... dat je als schuldige aangewezen wordt terwijl je net onheus behandeld werd, dat gevaar bestaat niet meer... ik laat het namelijk niet meer toe... maar verlies sowieso... mijn vertrouwen.
Ik ben zo moe... en denk niet meer, zo veel... om vol te houden.
In een verkeerde tijd geboren... of beter gezegd het zou beter geweest zijn als mijn nare, kille, liefdeloze moeder me helemaal niet op aarde had gezet. Ze moest me toch niet. De deurbel gaat... maar ik doe niet open.
Vandaag was een hel. Ik wilde mijn psychiater telefoneren. Ik weet na 2 jaar nog altijd niet of dat kan. Al heb ik het al enkele keren gedaan.
Ten einde raad. Soms kan je alleen maar aan het drinken gaan. Want wie zou je telefoneren om hulp? Er is geen kat. Tenzij die van mij.
Maar katten antwoorden niet op je wanhopige vragen, op je ontreddering... .
En die enkele vrienden.... Sommigen behandelen je als een ding... zoals die je een week liet wachten op een reactie op je aanbod... en dan moest je nog zelf telefoneren om te vragen of ze nu mee wou of niet.
Je hebt begrepen dat ze niet heus een vriendin is... .
Terug bij af. Zo voelt het wel. Down, donker, zinloosheid. Ik kan het goede voelen maar niet erg lang. Erna lijkt het nooit plaatsgevonden te hebben.
Ik werkte me hier al uit de naad, alle dagen. Het enige positieve is dat dit huis 'vorm' krijgt... van binnen. Maar binnen in mezelf is er niet veel veranderd. Alleen misschien dat ik niet alleen moe ben fysisch wat ik vaak indijk met drinken maar ook moe van binnen van al dat geduw om zaken te kunnen volbrengen.
Er is weinig zin om... alleen drang om te werken. Een soort van vluchten misschien. Vluchten van het leven en de pijn?
Die komt toch... eenmaal het werken gedaan is.
Het is een feit dat ik helemaal ontmoedigd geraak, het lijkt allemaal zo weinig zin te hebben.
Ik wil vragen wat ik moet... hoe ik hier uit geraak.
Wat dit is.
Wat er gebeurt.
Ik heb het gevoel dat ik die vraag al eindeloos stelde.
Maar misschien nooit duidelijk genoeg?
Of ben ik bang van het antwoord?
Of hoor ik het nooit?
Of heb ik nog nooit een antwoord gehoord?
Omdat er geen echt antwoord bestaat?
Verwarring. Chaos. Ontreddering.
Je bent de leidsels van je leven kwijt.
Net zoals je je leven verloor.
Dat voel je niet meer.
Door schokkende gebeurtenissen.
Je voelt je al enkele jaren alsof je een robot bent die af en toe nog wat voelt maar daar vaak nadien een dreun door krijgt.
Tranen met tuiten zou je moeten kunnen huilen. Denk je. Maar tranen komen er niet. In de plaats daarvan zit er een enorme rots in je met scherpe punten. Het doet pijn van binnen en die pijn wil er maar niet uit.
Moet je wat onder ogen zien? Dat het nooit meer goed komt?
Dat je leven een onverwachte wending nam die je brak. En dat er daarna nog een wending kwam die de grote gebroken stukken in gruis sloeg?
Er is iets met je gebeurt na die laatste wending. Je werd iemand anders, een onzichtbaar wezen, een wezen dat je niet kent. Een wezen dat een leven leidt waar ze zelf geen binding of voeling meer mee heeft.
Verwoed zocht je naar verklaringen. Naar oorzaken waarom het niet langer gaat... waarom je leven je leven niet meer lijkt.... Zoals je ook probeert hoe het te veranderen, zaken uitprobeert... in de hoop dat. Geloven dat het allemaal weer goed komt.
Tot dit punt. Alweer dit punt.
Het komt nooit meer goed. Al wat misliep, komt nooit meer goed.
Niet heus.
Iets is veranderd en zal nooit meer naar zijn oorspronkelijke staat weerkeren. Nooit meer.
Ook al overleefde je een aardbeving, de ongeneeslijke letsels bevinden zich niet zozeer van buiten maar van binnen.
Doodmoe maar... vandaag, uitgenomen de ochtend, is het haalbaar, draagbaar, draaglijk... gebleven.
In een verkeerde tijd geboren... of beter gezegd het zou beter geweest zijn als mijn nare, kille, liefdeloze moeder me helemaal niet op aarde had gezet. Ze moest me toch niet. De deurbel gaat... maar ik doe niet open.
Terug bij af. Zo voelt het wel. Down, donker, zinloosheid. Ik kan het goede voelen maar niet erg lang. Erna lijkt het nooit plaatsgevonden te hebben.
