Een zulke slechte dag... Wat ik ook deed of liet... het ging niet... pijn van binnen... de pijn waarover je niet kan spreken en dat op de duur ook niet meer probeert. Voor jezelf al zo moeilijk te begrijpen. Voor anderen nog meer. Omdat mogelijk onbegrip voor nog meer ellende zorgt, zwijg je.
Dapper ging je aan het klusjes opknappen, dat durft toch te helpen?... Was afhalen, vouwen... een nieuwe wasmachine vullen... en een gebak voorbereiden... wat schrijven... en documenten klaar om te verzenden... je kookte het avondmaal...
Maar verder en verder ging het bergaf. Tot je uiteindelijk niet anders meer kon dan je afspraak met je huisarts om het griepvaccin te zetten af te zeggen. Het ging niet. Je kon niet naar buiten.
Waar ik andere jaren al in oktober aan het vaccin denk, vergat ik dat hele griepvaccin. Ik ben de maanden kwijt. Leef, zo lijkt het wel in een andere tijd, maand, dag, periode. Toevallig werd ik erop gewezen dat het tijd was voor het vaccin. Omdat de arts bijna op vakantie gaat, stelde hij zelf deze afspraak vandaag voor.
Maar de avonden zijn zwaar... en na een dag als vandaag, zo bar slecht, zo ellendig dat ik mezelf niet eens tot de apotheker kreeg om dat vaccin af te halen, nochtans had ik dat allemaal zorgvuldig gepland....
Ik vergat een dag eerder zelfs een voorschrift te vragen aan mijn psychiater, zo hoefde ik niet eerst langs mijn arts.
Dat vormt niet echt een probleem. Wel al het andere... dat wat binnen me afspeelt.
Nooit eerder in mijn leven zegde ik een afspraak bij huisarts of andere arts af tenzij met een medisch fysiek probleem... .
Nooit eerder met een psychisch probleem, nochtans waren die er veel.
Dit keer kon ik het echter niet meer opbrengen. Er is iets verdwenen dat er altijd was.
Het is de eerste keer dat ik het niet meer kon en wou opbrengen om TOCH te gaan, wat ik vroeger al-tijd deed. Nu kon ik alleen de afspraak afzeggen.
Aarzelend ging ik aan het vertellen dat ik een afspraak had maar... dat ik zo'n slechte dag had vandaag... dat...
Tranen met tuiten huilde je toen je nadat je de afspraak afzegde je geen negatieve kritiek kreeg maar een begripvolle 'geeft niet, anders kom je morgen maar om half twee, gaat dat?'
Huilen dat je deed... alsof je nooit meer kon stoppen. Je plooide letterlijk dubbel van pijn en verdriet. Waar vandaan komt dat allemaal?
Je hondjes kwamen om je heen staan... terwijl ze anders nooit een vin verroeren en lui slapen in hun mand.
En nog kon je niet ophouden met huilen... met een zakdoek smoorde je alle geluid. Alsof je van binnen uit elkaar scheurde.
Uitgeput ben je nu. Uitgeput.
En zo verdrietig. Zonder te weten waarom. Wat is het leven een shit-rot-ellendige boel.
Ik voel me niet goed. Het klinkt uiteraard gek in een al zo lange periode dat het niet goed gaat. Er zijn graduaties. En ook in het kunnen delen. De zin ontbreekt zo vaak om nog te delen. Steeds hetzelfde en toch ook weer niet. Maar vooral voelt het net als al de rest zinloos geworden.
De zaken waar ik me aan leek te kunnen optrekken, veranderden in een enorm zware opdracht. Ik blijf verder gaan omdat ik weet dat het eenmaal daar aanbeland, kan veranderen. Naar buiten gaan, helpt ook, bewegen. Maar wat een inspanning om naar buiten te gaan. Dat hele wezen verzet zich, wil niet, wil zich verbergen, onderdompelen, onderduiken.
En bewegen... bewegen doe ik vanzelf... te rusteloos om te rusten waardoor ik uitgeput geraak. Dus gekke opdracht... maar rust nemen staat ook op het 'to do' lijstje.
Een zulke slechte dag... Wat ik ook deed of liet... het ging niet... pijn van binnen... de pijn waarover je niet kan spreken en dat op de duur ook niet meer probeert. Voor jezelf al zo moeilijk te begrijpen. Voor anderen nog meer. Omdat mogelijk onbegrip voor nog meer ellende zorgt, zwijg je.
Ik voel me niet goed. Het klinkt uiteraard gek in een al zo lange periode dat het niet goed gaat. Er zijn graduaties. En ook in het kunnen delen. De zin ontbreekt zo vaak om nog te delen. Steeds hetzelfde en toch ook weer niet. Maar vooral voelt het net als al de rest zinloos geworden.
