Was ik ongerust? Ja, ik was ongerust. Zou ik op tijd komen? Ik wou vroeger te vertrekken maar dat is mislukt.
Lopen om die ene bus nog te halen. Lopen om de tram. En nogmaals een tram. Hoe lang duurde het traject? Ik wilde er geen uur op voorhand aankomen.
En wat zou ik moeten doen? En zou ik het wel kunnen? Ik voel me al zo lang zo'n sul. Ik lijk wel niets meer te kunnen.
Er was ergens onderweg nog iets wat me nerveus maakte. De autobus stopte en de tram stond klaar. Een vrouw achter me gaf me een duw aan de uitgang... ze zei 'opzij, opzij, ik moet die tram halen'.
Ik voelde me ellendig worden... wat dacht die vrouw wel??? Ik moest die tram ook hebben... was ouder dan zij...! Moest ik behandeld worden als een hond? Ik behandel mijn hond niet zo.
Ik snauwde haar toe (want ik was boos om haar onbeleefd gedrag) :'niets opzij... ik moet die tram OOK halen, onbeleefd mens dat je d'r bent'.
Haaa, het deed me deugd dat even te laten weten... al was ik wel even bang dat ze me eenmaal in de tram zou aanvallen. Je weet immers niet meer wat je te wachten staat in deze tijd als je op je strepen wil staan.
Twee uur nadat ik thuis vertrokken ben, kwam ik aan... maar wat werd ik fijn onthaald... meteen gerust gesteld... meteen dat veilige gevoel... welkom, ga maar, doe maar wat je wil tot dat we beginnen....
Ik vroeg de weg want zoveel gangen in dat gebouw en zoveel deuren.
Maar nergens is er een plek waar je niet mag komen... dus is het ook niet erg als je fout loopt.
En wat een fijne verrassing... mensen wisten dat ik de nieuwkomer was... of ze vroegen het me... het is echt een groep die niet één groot eiland vormt van allemaal aparte eilandjes... wat fijn dat het daar zo ongedwongen aan toe ging... ja, zit maar mee aan onze tafel... en een vuurde vragen op me af. Daar was ik wel even ongemakkelijk bij.
Wat moet ik antwoorden als ik iets niet wil beantwoorden?
Het is een leerschool daar.
Maar een veilige.
Zijn ze betrouwbaar daar?
Misschien niet.
Misschien wel.
Wat zal ik daar moeten oefenen op alles.
Geen faalangst.
Niet dat gevoel dat ik op iedere vraag moet antwoorden.
Niet denken dat ik mensen met ongeruste blik moet geruststellen.
Mezelf niet verstoppen... want is niet iedereen daar zijn eigen zelf?
Niet denken dat ik ook daar perfect moet zijn, of dat ze dat van mij verwachten.
En dan die angst... waarover mag ik vertellen, waarover niet... niet zo bang zijn, niet zo bang zijn... je zal niet gestraft worden... als je iets fouts doet... ze zullen het alleen wel laten weten. Niet bruut... maar gewoon.
Gekwetste mensen... kwetsbare mensen... zoals ik... zoals ik...
Ze moeten me 'verkennen'... maar ze doen dat niet bedreigend... het gaat zo open... net zo open als waardoor ik me veilig voel.
Ik moet ze ook verkennen... ik moet me niet bloot geven.
Ik moet niet alles 'juist' doen.
Lijk ik normaal... ik ben het niet... niet van binnen... ik gedraag me 'meestal' normaal... kan het goed verbergen en hanteren mijn 'niet-normaal' zijn... daarom voel ik me nogal eens schuldig... maar vandaag stelde ik mezelf gerust... 'je gekte' speelt zich niet vaak aan de buitenkant af... maar meestal van binnen... je verwardheid verberg je en je werd daar nogal bekwaam in... of maakt je er met je woorden vanaf... of met een grapje...
Je hoort jezelf praten... wat een grap is dat soms... je bent duizend keer een ander mens. Daar mag dat... en op een keer mag je al die rollen laten varen... omdat je weet dat je veilig bent... zonder die rollen... net zo.
Is zij streng? Vindt ze jou maar niets? Het lijkt daar niet zo zwaar... alsof je voelt dat de kwetsbaarheden zich daar op meerdere vlakken situeren.
Eerst was je de nonchalante grapjas... daarna werd je stil... en vocht je in jezelf met je niet kunnen... zo simpel wat je maakte, zo belachelijk simpel... en soms werkte je gedachteloos verder... en dacht je daarna... dat je zomaar wat deed... je oordeelde over jezelf... en toen werd het anders... je concentreerde je op het werken aan... en ging het beter... Je voelde je niet verplicht samen een pauze te nemen... je bleef zitten... bleef zitten... zelfs toen iemand je zei dat je ook een pauze mocht nemen. Je weet niet wie en waarom hij dat zei. Je wist het wel, zei je... Je had simpelweg geen zin om te 'volgen'.
Later ging je...
Alles moest je aftasten... alles is een oefening... een oefening in zelfvertrouwen krijgen... in vertrouwen krijgen dat wat je ook doet, niet afgestraft of bekeven zal worden.
Je moet er bijna van huilen.
Je had geen idee... wat je moest maken... maar het idee kwam uit je handen... je keek naar de vorm die zich vervormde... en het was leuk... om te zien wat daaruit voortkwam.
Je bent blij... daar vertrokken... Je kreeg nog een uitleg van iemand... maar je hersenen begonnen door elkaar te lopen... je verloor zinnen die hij zei...
Maar niets is erg... er is zoveel rust... en stil begrip... geen oordeel, geen rare blikken... het is er veilig. Ik hoop zo dat het ook zo blijft... dat ik het zo mag blijven voelen... dit is een plek waar ik me goed heb gevoeld vandaag... en dromerig overdacht ik... en genoot ik van de bekomen rust... van het stil blije gevoel... in de tram op weg naar huis... opnieuw twee uur onderweg.
Ik kan er bij huilen... ik voel me er zo verward en geraakt door.
Bijna thuis heb ik nog enkele boodschappen kunnen verrichten, wat anders als een te beklimmen steile rots voelt... en daarna maakte ik het reeds eerder bereide voedsel warm en bakte er een vegetarische hap bij... een biertje en nog een biertje... het derde wil ik laten... 'kom drink een glas of twee drie water in de plaats', probeer ik.
wel droevig dat ik biertjes nodig heb om dit alles te verwerken.
Ik was ook erg moe na afloop... maar een andere vermoeidheid... een die minder nare gedachten geeft, bedoel ik.
Nu wil ik huilen. Waarom weet ik niet. Ik kan niet huilen. Maar dat gevoel is er wel. Ergens vermoed ik dat het beter zou voelen als ik ook telkens hartgrondig kon huilen.
Ik kijk toch uit naar de volgende keer dat ik daarnaar toe kan... het is er warm, ik voel me er goed... natuurlijk wil er weer naartoe. Toch wéét ik... dat het daar ook anders kan gaan lopen... en dat er nog veel zaken zullen zijn waar ik tegen moet vechten.
Vandaag had ik geluk... niet te veel impulsen, niet teveel mensen... maar het zal niet altijd zo zijn.
Nu moet en ga ik ook rusten...
|
