Rampzalig... want... ook daarvan weet je best dat al die goede instellingen en die wil... niet altijd werken... dat het soms sterker is dan mezelf en je onverwacht opnieuw de mist ingaat, verloren loopt, verdwijnt.
Hoe lang ga ik het volhouden? Ik vraag het mezelf af niet zonder spot.
En hoe lang gaan zij het met jou volhouden... vraag ik mezelf net zo... maar dat is pijnlijk... pijnlijk....pijnlijk want wat wil ik graag dat ze het met mij volhouden, wat wil ik graag bij ze horen, aanvaard worden... .
Ik herinner me dat ze mij de nieuwe aanwinst noemden... ik kon nog net mijn mond dichthouden want daar lag dat zinnetje al klaar om eruit te gooien... 'nieuwe aanwinst? eerder een nieuwe verliespost zeker'...
Er waren nog meer 'addertjes onder het gras'... want màg ik me daar wel goed voelen, mag ik me daar wel thuis voelen en blij zijn dat ik aanvaard word en dat ik er rust en veiligheid ervaar? Is het niet eerder de bedoeling dat je zelfstandiger wordt? En is dat dus niet in strijd met iets dat misschien naar hechten neigt, afhankelijk worden van... die veilige omgeving? Of begrijp ik weer alles verkeerd en slaat de angst al bij voorbaat de boel plat?
Overal loerende blikken klaar om aan het kijven te gaan en dan volgt de straf... ze openen de deur en daar sta je weer op de stoep, buiten gegooid.
Omdat je niet begrijpt wat ze van je willen, wat ze van je verwachten... ?
Willen ze wel wat van je? Verwachten ze iets waar je denkt niet aan te kunnen voldoen?
Wat je zelf wil of stilletjes wenst, telt dat ooit mee?
Misschien moet jij nu maar eens voor de verandering vragen wat zij van 'jou' verwachten en niet andersom...? Zou dat niet helpen in dit geval?
Zo hoeft die angst geen eigen leven te leiden en een enorme vloed aan fantasietjes kunnen dan heel vlug een halt toegeroepen worden.
Je nood aan wat leidraad... en aan niet in het ongewisse laten... je correct naleven van afspraken... je wordt daar geconfronteerd met dat element op verschillende vlakken...
Je onzekerheid en angst heb je verborgen. Was het de bedoeling te vragen of mag je net niets vragen?
En waarom moet jij er alle keren zijn en heb je netjes verwittigd wanneer dat niet kan maar mogen ze jouw verwittigingen laten herhalen? Je was assertief... maar mag dat wel?
En waarom moesten zij dat bepaalde nummer hebben. Wat een onzin vond je het aangevoerde argument. Je wantrouwde het. Zie je, je zag ook toen al spoken.
En je bent bang om mensen voort het hoofd te stoten met je directheid. Je lijkt in zulke andere wereld te leven, die zo logisch lijkt voor je... maar in botsing komt met anderen. Gelukkig niet altijd.
De andere bekommernis is, dat je het nu wel fijn vindt en er rust en veiligheid ervaart... omdat het nieuw misschien. En omdat er geen vuiltje aan de lucht was? Al waren er hier en daar wel pluisjes die me achterna zijn gevlogen tot thuis....
Was er niet angst dat ik niet aanvaard zou worden? Ja.
Waren sommige vragen beangstigend? Ja.
Je hoefde ze niet te beantwoorden. Ja, dat wist je... maar op dat eigenste ogenblik weet je niets anders dan dat je 'braaf' moest zijn en netjes en beleefd antwoorden. (het is om te huilen).
Laat de angsten los, probeer het althans. Ja, dat doe ik.
Niet bang zijn, alles komt goed. Dat zeg je de laatste maanden vaak tot jezelf. Je werd je eigen zorgzame mam, een mam die jijzelf nooit hebt gekend.
Stop.
Dit blogje moet je in een helder moment nog eens herlezen, want jou lijkt het nu een ware hutsepot geworden, zonder rode draad. De draden lopen als gek door elkaar.
