|
Terug bij af. Zo voelt het wel. Down, donker, zinloosheid. Ik kan het goede voelen maar niet erg lang. Erna lijkt het nooit plaatsgevonden te hebben.
Ik werkte me hier al uit de naad, alle dagen. Het enige positieve is dat dit huis 'vorm' krijgt... van binnen. Maar binnen in mezelf is er niet veel veranderd. Alleen misschien dat ik niet alleen moe ben fysisch wat ik vaak indijk met drinken maar ook moe van binnen van al dat geduw om zaken te kunnen volbrengen.
Er is weinig zin om... alleen drang om te werken. Een soort van vluchten misschien. Vluchten van het leven en de pijn?
Die komt toch... eenmaal het werken gedaan is.
Het is een feit dat ik helemaal ontmoedigd geraak, het lijkt allemaal zo weinig zin te hebben.
Ik wil vragen wat ik moet... hoe ik hier uit geraak.
Wat dit is.
Wat er gebeurt.
Ik heb het gevoel dat ik die vraag al eindeloos stelde.
Maar misschien nooit duidelijk genoeg?
Of ben ik bang van het antwoord?
Of hoor ik het nooit?
Of heb ik nog nooit een antwoord gehoord?
Omdat er geen echt antwoord bestaat?
Verwarring. Chaos. Ontreddering.
Je bent de leidsels van je leven kwijt.
Net zoals je je leven verloor.
Dat voel je niet meer.
Door schokkende gebeurtenissen.
Je voelt je al enkele jaren alsof je een robot bent die af en toe nog wat voelt maar daar vaak nadien een dreun door krijgt.
Tranen met tuiten zou je moeten kunnen huilen. Denk je. Maar tranen komen er niet. In de plaats daarvan zit er een enorme rots in je met scherpe punten. Het doet pijn van binnen en die pijn wil er maar niet uit.
Moet je wat onder ogen zien? Dat het nooit meer goed komt?
Dat je leven een onverwachte wending nam die je brak. En dat er daarna nog een wending kwam die de grote gebroken stukken in gruis sloeg?
Er is iets met je gebeurt na die laatste wending. Je werd iemand anders, een onzichtbaar wezen, een wezen dat je niet kent. Een wezen dat een leven leidt waar ze zelf geen binding of voeling meer mee heeft.
Verwoed zocht je naar verklaringen. Naar oorzaken waarom het niet langer gaat... waarom je leven je leven niet meer lijkt.... Zoals je ook probeert hoe het te veranderen, zaken uitprobeert... in de hoop dat. Geloven dat het allemaal weer goed komt.
Tot dit punt. Alweer dit punt.
Het komt nooit meer goed. Al wat misliep, komt nooit meer goed.
Niet heus.
Iets is veranderd en zal nooit meer naar zijn oorspronkelijke staat weerkeren. Nooit meer.
Ook al overleefde je een aardbeving, de ongeneeslijke letsels bevinden zich niet zozeer van buiten maar van binnen.
.
|
