|
Ik voel me niet goed. Het klinkt uiteraard gek in een al zo lange periode dat het niet goed gaat. Er zijn graduaties. En ook in het kunnen delen. De zin ontbreekt zo vaak om nog te delen. Steeds hetzelfde en toch ook weer niet. Maar vooral voelt het net als al de rest zinloos geworden.
De zaken waar ik me aan leek te kunnen optrekken, veranderden in een enorm zware opdracht. Ik blijf verder gaan omdat ik weet dat het eenmaal daar aanbeland, kan veranderen. Naar buiten gaan, helpt ook, bewegen. Maar wat een inspanning om naar buiten te gaan. Dat hele wezen verzet zich, wil niet, wil zich verbergen, onderdompelen, onderduiken.
En bewegen... bewegen doe ik vanzelf... te rusteloos om te rusten waardoor ik uitgeput geraak. Dus gekke opdracht... maar rust nemen staat ook op het 'to do' lijstje.
Vreemde dagen... vreemd wezen. Donkere dagen. Donker wezen.
Kom op. Kop op. Waarom? Omdat het 'misschien' straks, morgen, volgende maand, volgend jaar of één van de volgende jaren opnieuw beter wordt?
|
