-4-

Eigenlijk was de prachtige grote hof van onze grootouders altijd een feest en een zegen voor ons als peuters. Het gebeurde dan ook wel eens af en toe, dat daar een vriendje en twee vriendinnetjes kwamen kwamen meespelen. De ouders van dat vriendje, Jantje was zijn naam, hadden een zaak waar ze zelf hun ijskreem gereidden die zijn vader dan met paard en ijskar ging verkopen. Jos de ijsventer is daar in die tijd rijk op geworden. Omgekeerd ben ik bij Jantje in dat grote magazijn maar een vijftal keer gaan spelen... Trouwens we liepen daan zowat in de weg. Dus kwam Jante af en toe bij onze grootouders in de grote tuin spelen. Katrien was eigenlijk het vriendinnetje van Nelly, en Susane was dan mijn vriendinnetje in die tijd. Met ons viertjes hebben we dan ook supper toffe tijden beleefd in de grote hof, zoals hij genoemd werdt. Bij mijn ouders thuis kwamen namelijk geen vriendjes, ik weet niet hoe dat kwam... mijn ouders waren er niet zo tuk op zeker... Ook hadden we daar maar een een klein koertje aan de achterdeur. Aan de achterzijde van dat koertje was dan een poortje dat toegang gaf tot het klein wegeltje naar de groententuin van vader. Er waren daar zo twaalf van die tuintjes. Een soort gezamelijke tuin dus, die tussen haakjes alle twaalf samen maar even groot waren dan de grote tuin van onze grootouders. In die groententuintjes mochten we al helemaal niet spelen en in de wegeltjes ook niet. Want dan kregen we last met de buren. En geloof me af en toe was het daar tussen de buren wel eens Bal-Populaire!!! Dus moesten we op het koertje blijven en mochten we maar alleen langs de wegeltjes passeren om helemaal achteraan naar het toilet te gaan. Nouw ja toilet.., een plank met een gat erin.., en.., stinken dat het daar deed. Ik had dan als klein meisje nog schrik ook, om in dat stinkende hok met mijn kleine poepje op die viese plank met dat grote gat te gaan zitten. Gewoon het gedacht dat al, dat ik door dat grote gat in die diepe stinkende beerput zou vallen... Eek, wat heb ik daar uren versleten met een kloppend hartje van de schrik.., eek. En dan vlug langs het wegeltje naar het koertje want de buren konden daar, mekaar niet luchten! Alleen Celestine en Jef, drie huizen verder en Marie en Door vier huizen verder. Door had daar in zijn groententuintje enkel aardappelen staan. Trouwens zo'n acht op de twaalf hadden daar aardappelen staan. De rest waaronder mijn vader hadden een groententuin. Terwijl ik dit nu aan het schrijven ben.., is er nu echt een zeer duidelijke herinnering die in mijn geheugen gegrift staat bij de categorie 'allermooiste peuter-jeugdherinnerringen'!! Ik moet toen zo'n drie jaar-en half geweest zijn... De geur van de zoete pijptabak van Door! Wat was ik toen gefacineerd door Door, met zijn rokende krome pijp! Later wist ik dat hij feitelijk Isidoor heette en zijn vrouw was dus Marie. Er hing tussen de doordringende tabaksrook altijd een vrolijke sfeer! Ze moeten rond de achtenzeventig jaar geweest zijn in die tijd. En zelfs na zesenvijftig jaar wordt deze herinnering als maar levendiger en is er terug die lach om mijn mond.., als zat ik terug bij Door met zijn schoorsteenpijp... Door en Marie waren altijd goed gezind. Marie vertelde aan mij heel dikwijls wel eens een verhaaltje. Ondertussen trok Door aan zijn pijp en knikte en lachte goedkeurend. Er was ook wel eens bezoek en telkens had Marie het hoge woord en de grootste lach. Het enige wat Door vertelde was af en toe een korte mop. Door vertelde niet veel, hij was eerder een genieter! Tot...ik...hem op een keer eens vroeg waar hij die tabak voor zijn pijp haalde... Toen moest ik zo tussen de vierenhalf en vijf jaar geweest zijn. Hij legde zijn pijp opzij en begon met zijn verhaal, en zelfs nu kan ik me nog herinneren hoe gefacineerd ik was. Hij kweekte namelijk zijn tabak zelf! 'Kom' zei hij 'ik zal het je tonen, we gaan naar de stallingen' Toen hij de deur opentrok viel me dirrekt een zoete aangename geur op. De ganse zoldering van die grote stal hing propensvol met iets wat op bladeren leek, sommige bussels waren nog groen, anderen waren geel tot bruin. 'Waw' dacht ik 'hopelijk valt er zo geen ding op mijn hoofd'. Maar voor de rest was het heus wel ordelijk in die grote stal. Opzij in een hoek stond een oude kast vol met gerief dat ik niet kende. Daar tegenover aan de andere kant stond een zeer grote houten tafel met een blijkbaar ongebruikte houten bankvijs. Op die tafel stond een ding dat ik niet kende... 'Hé Door wat is dat?' vroeg ik toen nieuwgierig. 'Hèwel dat is een tabaksnijder' antwoorde hij 'dat is om die bladeren in te snijden...' 'Snij je dan de steel van die bladeren hierboven?' vroeg ik weerom leergierig als ik was. 'Hahaha.., nee hoor Lutje...' lachtte hij. Toen legde hij me eerst nog eens uit, dat zijn pattatten hier op het hofje stonden, maar dat hij de straat hier tegenover, zoals hij het zelf noemde, nog een grote hof had. Hij nam me even mee naar die hof, waarachter een grote wei was vol met koeien. 'Voila.., hier staat nu mijne mais en tabak' zei hij fier. 'Mais en tabak???' prevelde ik vragend, nog steeds geboeid. Hihi, ik moet toen grote ogen getrokken hebben. Mais kweekte hij dus ook zelf voor zijn duiven.., maar de tabaksplanten, daar hingen er nu een deel van te drogen boven ons hoofd. Hij legde verder op een boeiende manier uit dat hij de droge bruine bladeren uit zo'n bussel plukte en deze allemaal sorteerde op die tafel. Ze moesten echt wel zeer droog zijn, dus werden ze nog een halve dag gedroogd in de hete zon op de stenen waarop eerst krantenpapier gelegd werdt. Het was volgens hem de kunst dat ze net lang genoeg in de zon lagen, dus geen twee dagen. 's Avonds deed hij dan die zeer droge tabaksbladeren in een grote kartonnen doos. De dag daarna was hij vrij vroeg uit de veren en begon met het versnijden van zijn zongedroogde tabaksbladeren. Ze mochten niet te fijn versneden worden maar ook zeker niet te grof. En zowaar deed hij het me voor hoe hij met zijn snijmachine enkele bladeren, die eigenlijk nog niet droog genoeg waren versneed. Hij vervolgde dat hij een paar speciale daarvoor kleinere jute zakken had die onmiddelijk gevuld werden met de juist versneden tabaksbladeren. Zo'n zak hing hij dan bij droog weer nog een dag aan de balk, bij wat vochtiger weer twee of drie dagen . Hij wees met zijn vinger naar omhoog naar een jute zak die daar hing vol met tabak die hij de dag daarvoor versneden had. Deze zak ging hij 's avonds rond negen uur binnen in huis halen en de dag daarna werden dan de bruine papieren zakjes gevuld. Toen gingen we terug binnen en hij toonde me zijn tabakskast die voor een deel gevuld was met de bruine zakjes. Fier deed hij zo een zakje open en liet er me aan ruiken. Klein als ik was vond ik het zowel een vreemde, als heerlijke geur. 'Moet je een ook boterham?' vroeg Marie die er plots was. We hebben toen met zijn drieën gegeten als waren we een gezinnetje. Na de maaltijd begon Marie de krant voor te lezen, en Door.., die vulde glimlachend zijn pijp met de tabak uit z'n bruin papieren zakje en dampte al gauw als een schoorsteen, maar luisterde geboeid. Als ik in die tijd mijn ouders had kunnen kiezen dan waren het Door en Marie!!!! Plots hoorde ik mijn moeder kwaad roepen op de hof, waar ik al die tijd wel gezeten had...!! Nog altijd is deze dag één van de mooiste uit mijn leven, een herrinnering die ik koester, ook al was het lang geleden dat ik me in gedachten naar die fijne dag verplaatste.., duizend maal dank Isidoor en Marie!!! Zelf rook ik niet, maar als ik zoete tabak ruik.., hm.., hééerlijk !!!! En nu.., terwijl ik dit schrijf.., moet ik een traantje wegpinken! Tijd voor een tas thee...

27-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

Augustus 1953. En ondertussen, amaai.., ikke al vijf jaar groot geworden! De maand was bijna ten einde. Dit weet ik doordat de eerste dalia's gingen gaan bloeien in de tuin van bompa. Toen was ik al gefacineerd door bloemen. En de dalia , die prachtige bloem, was er één van. Alleen mochten we geen bloemen plukken want toen ging bompa net niet uit de bol, kwaad als hij toen kon zijn. Dat was het werk van boma. Zorgvuldig en selectief knipte ze toen met haar schaar in de bloeiende struiken van de weelderige bloementuin tot ze een mooie boeket bloemen verzameld had. Hihi, ik weet nog dat ik haar dan volgde toen ze terug naar binnen ging, want ik wou voor geen geld missen hoe ze de vershillende bloemen met liefde in een grote vaas schikte, om ze daarna op tafel te zetten. Ook Nelly wou dit graag zien. Hmm, en toen mochten we van haar aan de bloemen ruiken.., wat een heerlijk ritueel... Overgelukkig waren we toen! Ook dank zij bompa natuurlijk, want die deed tenslotte al het werk in hun grote lange hof! Ja ons vader in die tijd had alleen een groententuin.., vandaar waarschijnlijk... Twee of drie maal per week gingen we met moeder naar onze grootouders. We woonden toen in Geel. Onze ouders en grootouders woonden toen zo'n driehonderd meter van elkaar in dezelfde lange straat. Vader bleef liever thuis. Waarom weet ik niet. Op een dag waren we er weer en zaten we allemaal van het zonnetje te genieten. Moeder, boma, bompa, m'n zus en ik. Zàààlig! Het was toen voor het eerst dat ik zo'n raar gevoel had dat er nog iemand op die bank zou moeten zitten hebben.., er was precies iets niet.., ondanks de zalige gezelligheid... Boma had koffie gemaakt die we buiten uitdronken. Natuurlijk waren er ook de koekjes met chocolade, hmm... Bompa zat duidelijk te genieten van al de bloemen. Ik denk dat hij niet zoveel rookte. Moeder en boma zaten te kletsen. En wij zaten mee te luisteren of te schateren... We snapten er trouwens niet zoveel van. Soms hoorde we moeder zeggen: 'ssst, er zijn kinderen bij..!' Dat supper-lange-zalige moment op die grote houten bank die bompa zelf gemaakt had, zal ik nooit vergeten!!! We moeten daar allemaal een hele tijd gezeten hebben... Toen ging moeder naar huis nog wat verder werken in het huishouden. En wij? Wij mochten achter in de grote achtertuin gaan spelen, want achter de grote groententuin was er nog een onbewerkt stuk grond. Nu lag er ook nog eens een grote berg zand op. Joepie! Hoe die daar kon geraken dat weet ik nog altijd niet maar hij was er plots. Helemaal aan het einde lag er een grote brede gracht . Naar ik me kan herinneren was er achter die brede gracht een klein fabriekje of zoiets. Maar dat konden we niet meer zien door de struiken en de hoge bomen die er rond stonden. Rechts van de achtertuin was er nog een stukje wei met helemaal in de verte een paar koeien. Plots stelde Nelly voor om stekelbaarsjes te vangen want in die gracht krioelde het van de stekelbaarsjes! Wij dus vlug de bijna tachtig meter lange hof afgelopen, richting houten bank. We wisten het gerief daarvoor wel staan, maar we moesten het toch eerst telkens gaan vragen. Boma en bompa zaten nog steeds op de bank die nog net in een straaltje zon stond. 'Asjeblief, mogen we gaan vissen' riepen we beiden enthousiast! Dat mocht. Bompa ging met ons naar de tweede stal (zoals die genoemd werdt...) en nam daar de twee schepnetten en twee grote lege glazen bokalen van pekelharing en gaf ze ons mee. 'Voorzichtig dat jullie nu niet vallen' riep hij ons nog na 'en.., dat jullie niet in de gracht glijden!' brulde hij ons nog na... Wat hebben we daar toen nog een plezier gehad aan de gracht! En de vangst was redelijk groot. Maar de grootste stekelbaarsjes, die waren onze trofee! De rest hadden we samen met het water in de pot terug in de gracht gegoten toen boma ons kwam halen. Ze was al een paar keer komen kijken trouwens... Zo fier als een gieter lieten we onze trofee zien. Die éne grote bokaal met visjes mochten we houden op voorwaarde dat we op tijd het grachtwater verversten! Voorzichtig plaatsten we hem in de tweede stal. Ondertussen moeten we ook daar reeds een paar uur geweest zijn. Voor ons leek het maar een kwartier... Aan de zon te zien was het reeds avond. Het was tijd om naar huis te gaan. Wat een prachtige onvergetelijke dag was dit geweest! Ik zal deze nooit vergeten want deze dag want deze dag staat in mijn geheugen gegrift als: 'de supper-lange-zalige-houten-bank dag!'...       
 

23-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

-2-

Juni 1948. Dus dank zij onze moeder Amanda, die ons het leven geschonken heeft, waren we dan op onze planeet..; samen enkele uurtjes oud... Het was (naar me dikwijls werd verteld) een pijnlijke bevalling geweest om ons, de tweeling, via de normale weg op de wereld te brengen. En vader Achiel zou in de buurt geweest zijn...  Een prestatie voor in die tijd! Samen wogen we amper vier kilogram... Doordat we zo'n lichte boelekes waren moesten we beiden op krachten komen en vlug in gewicht toenemen. Hoeveel dagen, weken of maanden we hierdoor nog samen doorbrachten in de kliniek, daar heb ik niet het minste idee van. Maar op een dag gebeurde het dan. We werden gescheiden, nog zo jong en al gescheiden!! Normaal dat ik daar compleet niets van weet natuurlijk... Tussen haakjes, alles wat ik hier nu vertel kon ik maar veertig jaar later aan mekaar knopen. Zo was geschied.., de klok kun je eenmaal niet meer terug draaien...
Als peuter kan ik me enkel een vredige sfeer herinneren, en de liefde van moeder, tenminste zover mijn herinneringen reiken. Dit is een vage herinnering. Sommige dingen die me erg moeten aangegrepen hebben toen ik amper drie jaar was weet ik nu nog altijd. Denk dat ik zelfs nog geen drie was toen moeder per ongeluk een kokende waterketel omstootte over mijn kleine poepke wanneer ze me waste. Het waren lelijke brandwonden en later behoorlijke lidtekens. Maanden heeft het geduurt eer de brandwonden genezen waren.., ja dat weet ik nog!! Hihi, ook heb ik nog de herinnering uit diezelfde jaartjes dat we een gezinswandeling maakten via een wegel langs de wei, vol met koeien. Want we woonden op de boeren-buiten. Plots kwam er een koe naar ons toegestapt. Ik had een panische angst want als kleine peuter dacht ik dat dit o, zo, grote beest me ging opvreten, ook al stond ze gewoon achter de omheiningsdraad! Hahaha, nu valt me ook ineens te binnen dat we, vader, moeder en zus in een meubelwinkel, slaapkamers aan het bezichtigen waren, tot daar plots een reklamepop helemaal rechtop klapte!!! Een techisch stuntje in die tijd. Als een gek ben ik toen naar buiten gerend. Mijn vader rende achter mij aan en ik was toch zo'n tweehonderd meter ver eer hij me te pakken kreeg. Wat moet ik toen hard gelopen hebben met mijn kleine beentjes... In geen drie jaren kregen ze me nog voorbij die winkel. 
Dom, maar  moeder maakte ons op die prille leeftijd bang voor honden en katten.., als vierjarige ben ik toen eens in paniek weggelopen voor een hond tot ik helemaal verloren liep. Als klein meisje wist ik gewoon niet meer waar ik was. Het heeft uren geduurt eer ze me terug gevonden hebben. Blijkt dat ik nog een onbewaakte spoorweg gepasseerd was ook. Toen heb ik wel geluk gehad!!

Ook was het in die tijd altijd feest wanneer we op bezoek gingen bij Paula en Pieter, onze grootouders. Bompa kon wel eens nors zijn, maar boma was zo lief! Want Nelly en Lu waren haar hoogste goed op aard! Ze kon trouwens goed koken en leerde ons toen al wat geheimpjes van de keuken. Natuurlijk snapte Nelly er veel meer van omdat ze ouder was. Maar zelfs als vierjarige was dit ook voor mij een feest. Vooral het smullen van haar lekkere rijstpap hihi... Ja, het klikte goed met ons drietjes. En bompa? Die zat meestal in zijn prachtige bloemen en groententuin...

22-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

 

-1-

Oops.. , daar gaan we dan.., noem me maar Lu, de hoofdrolspeelster. Niet zo lang na de tweede wereldoorlog bijna zestig jaar geleden ergens in het twaalfde huis als mijn Pluto in Kreeft stond, mijn Ascendant in Leeuw, mijn Uranus in Tweelingen en mijn Saturnus in sextiel aspect met mijn Neptunus, uch..dan ben ik geboren. Ik was de tweede want mijn tweelingsbroertje was reeds een dik half uur daarvoor op de wereld gekomen (...en het zou precies veertig jaar duren eer ik hem voor het eerst zou ontmoeten...). Mijn moeder wist gewoon niet dat het een tweeling was die ze droeg en mijn ouders hadden daar dan ook helemaal niet op gerekend. En pas na de oorlog hadden ze als zo velen te weinig geld om de flinterdunne eindjes aan mekaar te knopen..dus..straf, maar zoals dat meer gebeurde kort na de oorlog, ééntje moest weg! Vermits ik het meisje was mocht ik blijven. mijn tweelingbroer Toontje moest weg naar een soort opvanggezin... Eigenlijk liep het hier al fout! Later heb dit ook nooit begrepen! Ik heb Toontje mijn ganse leven verschrikkelijk gemist. Het was alsof er een stuk ontbrak. Met geen woord werdt er nog over gerept! Erger nog, mijn moeder beweerde dat Toontje gestorven was. Alleen zij deed dat, vader heb ik dit nooit of ter nooit horen vertellen.. Vragen die ik me nu nog altijd stel: 'waarom hebben ze ons dan in godsnaam niet allebei weggedaan naar die bewuste pleegouders?' 'waarom ons die pijn aandoen?' 'waarom het nooit vertellen dat mijn tweelingsbroer in vogelvlucht maar tien kilometer verderop woonde?' 'waarom hebben ze ons op latere leeftijd niet in contakt gebracht met mekaar?'. Je voelde gewoon dat ze met een groot geheim zaten. Maar tweelingen hebben een zevende zintuig, en ik voelde en wist, dat er iets niet klopte, maar moest me er me gewoon bij neer leggen. Maar binnenin kon me er niet bij neerleggen, dat was juist mijn grote probleem en verdriet. Gelukkig had ik mijn drie jaar oudere zus Nelly nog. Ook zij besefte dat ik een stuk van een tweeling was, en kon er geen touw aan vastknopen. Nelly en ik kwamen gedurende onze jeugd overigens wel goed overeen al hield ze zich wat afzijdig en als puber zijn we maar twee keer uitgeweest. Ze viel op meisjes kon ik toen al merken. Toen ze 22 jaar was geworden verdween ze in alle stilte met de noorderzon. Ze woont momenteel nog altijd in Duitsland, ook al is ze is lesbisch, toch ze heeft drie schatten van kinderen. Haar vriendin Kathy is een schat van een vrouw, een warme persoonlijkheid. Je zag gewoon dat dit een gelukkig stel is en dat is voor mij het voornaamste. Zelfs 35 jaar geleden had ik daar geen moeite mee, kon ik dit goed plaatsen en relativeren. Liefde overwint alles. Het laatste kontakt met haar is nu ruim 15 jaar geleden. Tot tien jaar geleden schreven we wel nog eens een brief naar mekaar maar dat verwaterde. Zeer recent blijken ze verhuisd.. Van haar drie zonen heb ik ook niets meer gehoord, die zullen hun eigen leven opgebouwd hebben..soit, c'est la vie... Tot zover deze korte schets van mijn zus Nelly...

21-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

Alles in dit blog-online-boek is waar gebeurd, ik, Lu, weet het zeker.., want ik was er bij. Mijn levensverhaal is geschreven naar mijn beleven van mijn herrinneringen. Sommige data kan ik terug vinden dankzij gedateerde oude foto's.De meeste namen en plaatsen zijn fictief, want ik wil annoniem blijven. Op deze manier kan ik mijn levensverhaal puur vanuit mijn hart neerschrijven. Gelijkenis met personen of vergelijkbare verhalen is puur toeval. Alvast bedankt voor het lezen van mijn levensverhaal. De tittel die ik mijn boek wil meegeven is 'Koeien En Vlaaien' een doordenkertje... Ok, ik zal een tip geven, door één letter in de tittel te veranderen is het hmmm lekker! Mag ik hier mijn vlaai deponeren?

Voorwoord:

Toen ik een tijdje geleden van Pascal Vyncke een e-mail toegestuurd kreeg met de vraag, waarom ik in maanden niet meer op het forum hier op SeniorenNet geweest was, schrok ik wel even van mezelf dat mijn burn-out zolang geduurt had. Tegelijkertijd was er toevallig de vraag om via SeniorenNet een stukje te schrijven voor het nieuwe maandblad van SeniorenNet genaamd Pasc@l... PLots kreeg ik er terug zin in, om over de opdracht 'je eerste geurherinnering' een verhaaltje te schrijven. Ook de positieve verhalen uit het spikplinternieuwe maandblad Pasc@L die naar m'n zielletje straalden, deden me er terug veel zin in krijgen om er terug tegenaan te gaan! En.., eigenlijk had ik nu tevens al een hoofdstukje geschreven, de aanzet voor mijn toekomstige boek dat ik al jaren in gedachten had, dus..! Dank zij Blog-SeniorenNet is er nu voor mij een nieuwe uitdaging weggelegd, mijn allereerste blog-boek schrijven en dan nog met een prachtig instrument, m'n computer. Vroeger schreef ik reeds van mijn negen jaar alle negatieve ervaringen op een vodje papier dat ik een paar jaar bewaarde, voor het in de vuilbak belande. Blijkbaar zitten ze daardoor nu nog beter in mijn geheugen. Mijn ocasie-computer heb ik nog maar enkele jaren. Ik moest het allemaal nog leren... Stilaan ging er voor mij een nieuwe wereld open. Eigenlijk wist ik een paar jaren geleden niet eens wat bloggen was... Ook van back up en uploaden en brontekst had ik nog nooit gehoord... Toen ben ik een computeropleiding gaan volgen. Want ik wou in de toekomst beginnen schrijven. Hopelijk houdt mijn oude computer stand want hij durft wel eens tegen te sputteren. Ik zou nu voor geen geld mijn oud computertje meer kunnen missen!! Gelukkig kon ik vroeger en nu nog altijd negatieve gebeurtenissen via mijn creative aanleg een plaats geven, of van me afzetten, tenminste zo goed als mogelijk. In een vorig leven zeg maar, heb ik in mijn vrije tijd nog wat gefotografeerd en geschilderd, maar ook koken is één mijn hobby's. Maar nu heb ik de tijd. Na 45 jaren op de arbeidsmarkt ben ik kersvers op pensioen. Stilzitten kan ik niet. En nu is er dan mijn nieuwe droom, als witte raaf een boek beginnen te schrijven. Gelukkig is er nu de technologie en het entoesiasme! Waar wachten we nu nog op, ====>GO >naar deel -1- van -Koeien En Vlaaien- ====>

18-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow