Augustus 1953. En ondertussen, amaai.., ikke al vijf jaar groot geworden! De maand was bijna ten einde. Dit weet ik doordat de eerste dalia's gingen gaan bloeien in de tuin van bompa. Toen was ik al gefacineerd door bloemen. En de dalia , die prachtige bloem, was er één van. Alleen mochten we geen bloemen plukken want toen ging bompa net niet uit de bol, kwaad als hij toen kon zijn. Dat was het werk van boma. Zorgvuldig en selectief knipte ze toen met haar schaar in de bloeiende struiken van de weelderige bloementuin tot ze een mooie boeket bloemen verzameld had. Hihi, ik weet nog dat ik haar dan volgde toen ze terug naar binnen ging, want ik wou voor geen geld missen hoe ze de vershillende bloemen met liefde in een grote vaas schikte, om ze daarna op tafel te zetten. Ook Nelly wou dit graag zien. Hmm, en toen mochten we van haar aan de bloemen ruiken.., wat een heerlijk ritueel... Overgelukkig waren we toen! Ook dank zij bompa natuurlijk, want die deed tenslotte al het werk in hun grote lange hof! Ja ons vader in die tijd had alleen een groententuin.., vandaar waarschijnlijk... Twee of drie maal per week gingen we met moeder naar onze grootouders. We woonden toen in Geel. Onze ouders en grootouders woonden toen zo'n driehonderd meter van elkaar in dezelfde lange straat. Vader bleef liever thuis. Waarom weet ik niet. Op een dag waren we er weer en zaten we allemaal van het zonnetje te genieten. Moeder, boma, bompa, m'n zus en ik. Zàààlig! Het was toen voor het eerst dat ik zo'n raar gevoel had dat er nog iemand op die bank zou moeten zitten hebben.., er was precies iets niet.., ondanks de zalige gezelligheid... Boma had koffie gemaakt die we buiten uitdronken. Natuurlijk waren er ook de koekjes met chocolade, hmm... Bompa zat duidelijk te genieten van al de bloemen. Ik denk dat hij niet zoveel rookte. Moeder en boma zaten te kletsen. En wij zaten mee te luisteren of te schateren... We snapten er trouwens niet zoveel van. Soms hoorde we moeder zeggen: 'ssst, er zijn kinderen bij..!' Dat supper-lange-zalige moment op die grote houten bank die bompa zelf gemaakt had, zal ik nooit vergeten!!! We moeten daar allemaal een hele tijd gezeten hebben... Toen ging moeder naar huis nog wat verder werken in het huishouden. En wij? Wij mochten achter in de grote achtertuin gaan spelen, want achter de grote groententuin was er nog een onbewerkt stuk grond. Nu lag er ook nog eens een grote berg zand op. Joepie! Hoe die daar kon geraken dat weet ik nog altijd niet maar hij was er plots. Helemaal aan het einde lag er een grote brede gracht . Naar ik me kan herinneren was er achter die brede gracht een klein fabriekje of zoiets. Maar dat konden we niet meer zien door de struiken en de hoge bomen die er rond stonden. Rechts van de achtertuin was er nog een stukje wei met helemaal in de verte een paar koeien. Plots stelde Nelly voor om stekelbaarsjes te vangen want in die gracht krioelde het van de stekelbaarsjes! Wij dus vlug de bijna tachtig meter lange hof afgelopen, richting houten bank. We wisten het gerief daarvoor wel staan, maar we moesten het toch eerst telkens gaan vragen. Boma en bompa zaten nog steeds op de bank die nog net in een straaltje zon stond. 'Asjeblief, mogen we gaan vissen' riepen we beiden enthousiast! Dat mocht. Bompa ging met ons naar de tweede stal (zoals die genoemd werdt...) en nam daar de twee schepnetten en twee grote lege glazen bokalen van pekelharing en gaf ze ons mee. 'Voorzichtig dat jullie nu niet vallen' riep hij ons nog na 'en.., dat jullie niet in de gracht glijden!' brulde hij ons nog na... Wat hebben we daar toen nog een plezier gehad aan de gracht! En de vangst was redelijk groot. Maar de grootste stekelbaarsjes, die waren onze trofee! De rest hadden we samen met het water in de pot terug in de gracht gegoten toen boma ons kwam halen. Ze was al een paar keer komen kijken trouwens... Zo fier als een gieter lieten we onze trofee zien. Die éne grote bokaal met visjes mochten we houden op voorwaarde dat we op tijd het grachtwater verversten! Voorzichtig plaatsten we hem in de tweede stal. Ondertussen moeten we ook daar reeds een paar uur geweest zijn. Voor ons leek het maar een kwartier... Aan de zon te zien was het reeds avond. Het was tijd om naar huis te gaan. Wat een prachtige onvergetelijke dag was dit geweest! Ik zal deze nooit vergeten want deze dag want deze dag staat in mijn geheugen gegrift als: 'de supper-lange-zalige-houten-bank dag!'...       
 

23-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

-2-

Juni 1948. Dus dank zij onze moeder Amanda, die ons het leven geschonken heeft, waren we dan op onze planeet..; samen enkele uurtjes oud... Het was (naar me dikwijls werd verteld) een pijnlijke bevalling geweest om ons, de tweeling, via de normale weg op de wereld te brengen. En vader Achiel zou in de buurt geweest zijn...  Een prestatie voor in die tijd! Samen wogen we amper vier kilogram... Doordat we zo'n lichte boelekes waren moesten we beiden op krachten komen en vlug in gewicht toenemen. Hoeveel dagen, weken of maanden we hierdoor nog samen doorbrachten in de kliniek, daar heb ik niet het minste idee van. Maar op een dag gebeurde het dan. We werden gescheiden, nog zo jong en al gescheiden!! Normaal dat ik daar compleet niets van weet natuurlijk... Tussen haakjes, alles wat ik hier nu vertel kon ik maar veertig jaar later aan mekaar knopen. Zo was geschied.., de klok kun je eenmaal niet meer terug draaien...
Als peuter kan ik me enkel een vredige sfeer herinneren, en de liefde van moeder, tenminste zover mijn herinneringen reiken. Dit is een vage herinnering. Sommige dingen die me erg moeten aangegrepen hebben toen ik amper drie jaar was weet ik nu nog altijd. Denk dat ik zelfs nog geen drie was toen moeder per ongeluk een kokende waterketel omstootte over mijn kleine poepke wanneer ze me waste. Het waren lelijke brandwonden en later behoorlijke lidtekens. Maanden heeft het geduurt eer de brandwonden genezen waren.., ja dat weet ik nog!! Hihi, ook heb ik nog de herinnering uit diezelfde jaartjes dat we een gezinswandeling maakten via een wegel langs de wei, vol met koeien. Want we woonden op de boeren-buiten. Plots kwam er een koe naar ons toegestapt. Ik had een panische angst want als kleine peuter dacht ik dat dit o, zo, grote beest me ging opvreten, ook al stond ze gewoon achter de omheiningsdraad! Hahaha, nu valt me ook ineens te binnen dat we, vader, moeder en zus in een meubelwinkel, slaapkamers aan het bezichtigen waren, tot daar plots een reklamepop helemaal rechtop klapte!!! Een techisch stuntje in die tijd. Als een gek ben ik toen naar buiten gerend. Mijn vader rende achter mij aan en ik was toch zo'n tweehonderd meter ver eer hij me te pakken kreeg. Wat moet ik toen hard gelopen hebben met mijn kleine beentjes... In geen drie jaren kregen ze me nog voorbij die winkel. 
Dom, maar  moeder maakte ons op die prille leeftijd bang voor honden en katten.., als vierjarige ben ik toen eens in paniek weggelopen voor een hond tot ik helemaal verloren liep. Als klein meisje wist ik gewoon niet meer waar ik was. Het heeft uren geduurt eer ze me terug gevonden hebben. Blijkt dat ik nog een onbewaakte spoorweg gepasseerd was ook. Toen heb ik wel geluk gehad!!

Ook was het in die tijd altijd feest wanneer we op bezoek gingen bij Paula en Pieter, onze grootouders. Bompa kon wel eens nors zijn, maar boma was zo lief! Want Nelly en Lu waren haar hoogste goed op aard! Ze kon trouwens goed koken en leerde ons toen al wat geheimpjes van de keuken. Natuurlijk snapte Nelly er veel meer van omdat ze ouder was. Maar zelfs als vierjarige was dit ook voor mij een feest. Vooral het smullen van haar lekkere rijstpap hihi... Ja, het klikte goed met ons drietjes. En bompa? Die zat meestal in zijn prachtige bloemen en groententuin...

22-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

 

-1-

Oops.. , daar gaan we dan.., noem me maar Lu, de hoofdrolspeelster. Niet zo lang na de tweede wereldoorlog bijna zestig jaar geleden ergens in het twaalfde huis als mijn Pluto in Kreeft stond, mijn Ascendant in Leeuw, mijn Uranus in Tweelingen en mijn Saturnus in sextiel aspect met mijn Neptunus, uch..dan ben ik geboren. Ik was de tweede want mijn tweelingsbroertje was reeds een dik half uur daarvoor op de wereld gekomen (...en het zou precies veertig jaar duren eer ik hem voor het eerst zou ontmoeten...). Mijn moeder wist gewoon niet dat het een tweeling was die ze droeg en mijn ouders hadden daar dan ook helemaal niet op gerekend. En pas na de oorlog hadden ze als zo velen te weinig geld om de flinterdunne eindjes aan mekaar te knopen..dus..straf, maar zoals dat meer gebeurde kort na de oorlog, ééntje moest weg! Vermits ik het meisje was mocht ik blijven. mijn tweelingbroer Toontje moest weg naar een soort opvanggezin... Eigenlijk liep het hier al fout! Later heb dit ook nooit begrepen! Ik heb Toontje mijn ganse leven verschrikkelijk gemist. Het was alsof er een stuk ontbrak. Met geen woord werdt er nog over gerept! Erger nog, mijn moeder beweerde dat Toontje gestorven was. Alleen zij deed dat, vader heb ik dit nooit of ter nooit horen vertellen.. Vragen die ik me nu nog altijd stel: 'waarom hebben ze ons dan in godsnaam niet allebei weggedaan naar die bewuste pleegouders?' 'waarom ons die pijn aandoen?' 'waarom het nooit vertellen dat mijn tweelingsbroer in vogelvlucht maar tien kilometer verderop woonde?' 'waarom hebben ze ons op latere leeftijd niet in contakt gebracht met mekaar?'. Je voelde gewoon dat ze met een groot geheim zaten. Maar tweelingen hebben een zevende zintuig, en ik voelde en wist, dat er iets niet klopte, maar moest me er me gewoon bij neer leggen. Maar binnenin kon me er niet bij neerleggen, dat was juist mijn grote probleem en verdriet. Gelukkig had ik mijn drie jaar oudere zus Nelly nog. Ook zij besefte dat ik een stuk van een tweeling was, en kon er geen touw aan vastknopen. Nelly en ik kwamen gedurende onze jeugd overigens wel goed overeen al hield ze zich wat afzijdig en als puber zijn we maar twee keer uitgeweest. Ze viel op meisjes kon ik toen al merken. Toen ze 22 jaar was geworden verdween ze in alle stilte met de noorderzon. Ze woont momenteel nog altijd in Duitsland, ook al is ze is lesbisch, toch ze heeft drie schatten van kinderen. Haar vriendin Kathy is een schat van een vrouw, een warme persoonlijkheid. Je zag gewoon dat dit een gelukkig stel is en dat is voor mij het voornaamste. Zelfs 35 jaar geleden had ik daar geen moeite mee, kon ik dit goed plaatsen en relativeren. Liefde overwint alles. Het laatste kontakt met haar is nu ruim 15 jaar geleden. Tot tien jaar geleden schreven we wel nog eens een brief naar mekaar maar dat verwaterde. Zeer recent blijken ze verhuisd.. Van haar drie zonen heb ik ook niets meer gehoord, die zullen hun eigen leven opgebouwd hebben..soit, c'est la vie... Tot zover deze korte schets van mijn zus Nelly...

21-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

Alles in dit blog-online-boek is waar gebeurd, ik, Lu, weet het zeker.., want ik was er bij. Mijn levensverhaal is geschreven naar mijn beleven van mijn herrinneringen. Sommige data kan ik terug vinden dankzij gedateerde oude foto's.De meeste namen en plaatsen zijn fictief, want ik wil annoniem blijven. Op deze manier kan ik mijn levensverhaal puur vanuit mijn hart neerschrijven. Gelijkenis met personen of vergelijkbare verhalen is puur toeval. Alvast bedankt voor het lezen van mijn levensverhaal. De tittel die ik mijn boek wil meegeven is 'Koeien En Vlaaien' een doordenkertje... Ok, ik zal een tip geven, door één letter in de tittel te veranderen is het hmmm lekker! Mag ik hier mijn vlaai deponeren?

Voorwoord:

Toen ik een tijdje geleden van Pascal Vyncke een e-mail toegestuurd kreeg met de vraag, waarom ik in maanden niet meer op het forum hier op SeniorenNet geweest was, schrok ik wel even van mezelf dat mijn burn-out zolang geduurt had. Tegelijkertijd was er toevallig de vraag om via SeniorenNet een stukje te schrijven voor het nieuwe maandblad van SeniorenNet genaamd Pasc@l... PLots kreeg ik er terug zin in, om over de opdracht 'je eerste geurherinnering' een verhaaltje te schrijven. Ook de positieve verhalen uit het spikplinternieuwe maandblad Pasc@L die naar m'n zielletje straalden, deden me er terug veel zin in krijgen om er terug tegenaan te gaan! En.., eigenlijk had ik nu tevens al een hoofdstukje geschreven, de aanzet voor mijn toekomstige boek dat ik al jaren in gedachten had, dus..! Dank zij Blog-SeniorenNet is er nu voor mij een nieuwe uitdaging weggelegd, mijn allereerste blog-boek schrijven en dan nog met een prachtig instrument, m'n computer. Vroeger schreef ik reeds van mijn negen jaar alle negatieve ervaringen op een vodje papier dat ik een paar jaar bewaarde, voor het in de vuilbak belande. Blijkbaar zitten ze daardoor nu nog beter in mijn geheugen. Mijn ocasie-computer heb ik nog maar enkele jaren. Ik moest het allemaal nog leren... Stilaan ging er voor mij een nieuwe wereld open. Eigenlijk wist ik een paar jaren geleden niet eens wat bloggen was... Ook van back up en uploaden en brontekst had ik nog nooit gehoord... Toen ben ik een computeropleiding gaan volgen. Want ik wou in de toekomst beginnen schrijven. Hopelijk houdt mijn oude computer stand want hij durft wel eens tegen te sputteren. Ik zou nu voor geen geld mijn oud computertje meer kunnen missen!! Gelukkig kon ik vroeger en nu nog altijd negatieve gebeurtenissen via mijn creative aanleg een plaats geven, of van me afzetten, tenminste zo goed als mogelijk. In een vorig leven zeg maar, heb ik in mijn vrije tijd nog wat gefotografeerd en geschilderd, maar ook koken is één mijn hobby's. Maar nu heb ik de tijd. Na 45 jaren op de arbeidsmarkt ben ik kersvers op pensioen. Stilzitten kan ik niet. En nu is er dan mijn nieuwe droom, als witte raaf een boek beginnen te schrijven. Gelukkig is er nu de technologie en het entoesiasme! Waar wachten we nu nog op, ====>GO >naar deel -1- van -Koeien En Vlaaien- ====>

18-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow