Mijn 2de blij schilderij. Klik op bijlage om te vergroten

Bijlagen:
P1040230.jpg (2.3 MB)   

Met dochterlief terug naar de accupunctuur. Gisteren hebben ze een bevruchte eicel terug geplaatst. Vandaag werd aan de innestelling gewerkt . Een uur zijn ze daar mee bezig en ondertussen zit ik in de wachtzaal. Ik had mijn E-raeder mee. Eén van de practischte geschenken die ik ooit van mijn kinderen gekregen heb. Kompact minstens 5 boeken bij, dus leesvoer genoeg voor in geval van nood . Maar lang heb ik niet gelezen. Er kwam een oudere vrouw binnen en even erna een man van ongeveer mijn leeftijd. Zij bleken bij elkaar te horen, moeder en zoon.  Hij merkte mijn E-reader op en zei dat zijn vrouw ook eentje had. Hij had een tablet bij. Hij begon er op te werken, ik las ook verder. Ineens vroeg hij of ik veel las. En we zijn beginnen praten en praten, heel gezellig alsof we elkaar al jaren kenden. Lang geleden dat ik zo ongedwongen met een man gepraat heb, over mijn en zijn kinderen, hun levensloop, wat hij deed (hij is wiskundeleraar), wat ik deed, ..., hij duwde me zelfs lachend weg op de schouder, we spraken  over verschillende boeken die hij en ik gelezen hebben. Hij heeft mijn mail-ades opgeschreven om boeken door te sturen om te lezen op mijn E-reader. En toen kwam mijn dochter terug . Ik stelde hun aan elkaar voor en hij beloofde dat ik van hem nog ging horen. Toen we naar buiten stapten gniffelde Stéphanie: " Heb je een date? ' Jammer neen, deze is zoals ik al zei getrouwd. Maar dit is echt de wijze om op een fijne manier een man te leren kennen. Maar misschien, wie weet, ooit!

Stéphanie vertelde dat ze nog een naaldje in haar oor had om rustig te zijn. Dat moest daar blijven zitten (hopelijk doet dat goed zijn werk, want ze is zo gespannen als een veer). Toen ik haar ging halen, had ze buikpijn en was ze misselijk. Maar het zullen zeker haar darmen zijn, want om een zwangerschapsgevoel te hebben is het echt nog veel te vroeg. Gisteren pas ingepland dus dat is pas binnen 10 dagen eer we meer weten.

Duimeldeduim en kaarsje brandt!!!

Van de 15 eicellen zijn er nu nog maar 3 goed. Morgen moet ze bellen wanneer er eentje terug geplaatst wordt. Donderdag, vrijdag of zaterdag. Dochterlief is enorm gespannen en ik moet mij behoeden om niet mee getrokken te worden. Dus kijken naar het positieve.  'Jamaar' zegt ze dan half wenend, 'er zijn er nog maar 3 ...' Ikke : 'NIKS te maren, positief denken.!! Er zijn er NOG 3!! Dus  nog 3 kansen, voor hetzelfde waren er geen meer!' Ik begrijp haar wel hoor. De wens is zo groot en zeg haar dat ook. 'Even niet kijken naar wat je niet hebt maar naar wat je  wel nog hebt is de raad van je oude, wijze mams xxx'

Duimeldeduim en kaasje brandt!! (moet deze nacht werken, dus extra tijd om te duimen )

Naar de keuring vandaag. Ik had me goed voorbereid, papieren nagekeken, gordels vast. Daar moest ik de motorkap opendoen, daar de pinkers ( wat ik anders automatisch doe bij het rijden, ben ik vergeten als ze het bewust vragen), heb goed gas gegeven  tijdens het naar metekind Sanne  halen, om de CO2 er uit te krijgen. Met mijn flater van vorige keer in gedachte, het omtrekken van de CO2 machine ben ik er toch niet zo scheutig op. Toen  ik met mijn vorige auto binnenmocht stak die man die buis voor CO te meten in mijn uitlaat, ik keek niet wat die allemaal deed maar ineens ging hij zonder iets te zeggen weg, ergens een deur binnen, en die bleef maar weg. En toen dacht ik dat ik misschien door kon rijden om mijn lampen te laten controleren Maar die pipo had die buis niet uit mijn uitlaat gehaald dus toen ik vertrok trok ik het machien om  . Een lawaai dat dat gaf, en heel die buis was uitgeleurd. Ze hebben achter mij de poort gesloten. Ik had een kop lijk een boei. Dus ja, ik wou niet terug een of andere  flater begaan en had aan Sanne gevraagd om mij bij te staan. Het ging goed, tot een man vroeg om mijn lichten aan te zetten, doordat die automatisch aan en uit gaan wist ik begot niet meer waar die knop stond :-s ! Sanne mee zoeken, heb uiteindelijk die man gevraagd of hij zelf wou komen kijken, hij komt zo nonchalant aangewandeld, steekt zijn arm door mijn raampje en draait aan een knop links opzij van mijn stuur en wandelt zonder iets te zeggen weer naar zijn machien. Daarna vroeg die om mijn achteruitrijlamp aan te zetten. Ik half in paniek, wist die knop ook niet!! Gelukkig zei Sanne op tijd dat ik de auto in achteruit moest zetten, daar is geen knop van, anders had ik die man nog eens geroepen. Pfff is echt mijn ding niet, het is ook zo een typische mannenwereld en zie hun dan zo veelbetekenend kijken bij elke onwetendheid. Enfin, eind goed al goed, de auto is voor 2 jaar goedgekeurd!! Bedankt Sanne

Vrijdag met mijn dochter naar de accupunctuur. Deze diende nu om de eicellen goed te laten rijpen. Het duurt ongeveer een uur en ze wordt daar heel ontspannen van. Toen we in de wachzaal kwamen hing er aan een muur allemaal geboortekaartjes en brieven van mensen die door deze techniek eindelijk zwanger geworden zijn. Stéphanie moest op een geven moment mee en ik bleef in de wachtzaal wachten en heb mij geamuseerd met de kaartjes en brieven te lezen.Namen: Rosalien, Thijmen, Lisa en zelfs een Thomas, .... stonden op meest uiteenlopende kleurrijke kaartjes. De brieven die er hingen waren van koppels die al alles geprobeerd hadden en uiteindelijk zwanger, dankbrieven en ze kwamen van heinde en verre. Het waren allemaal kaartjes van dit jaar en ze konden er al bijna geen meer hangen, het is nog maar eind maart.. Dat gaf Stéphanie toch wel wat moed. Ik wist niet dat deze techniek bestond. Maar baadt het niet, het schaadt ook niet. En ook al is ze daardoor rustiger of zit het tussen haar twee oren , dan nog kan het maar helpen.

Gisteren is ze dan op controle geweest en met een echo zagen ze dat ze '15' follikels heeft. Al een goed begin. Maar nu is de vraag of het ook sterke en goede zijn. Maandag worden de eicellen 'geplukt'. Dan wordt ze even in slaap gedaan en zuigen ze met een naald de eicellen op . En te zeggen dat ze vroeger met 4 man moest tegen gehouden worden om bloed te prikken. Nu spuit ze zelf hormonen op en mogen ze een naald in haar baarmoeder steken. Een mooie baarmoeder zei de dokter (en die heb ik gemaakt )

Volgende donderag zou dan een bevrucht eicel terug geplaatst worden, maar de dag voordien laat ze terug accupunctuur doen om de innestelling te bevorderen. En dan is het 10 dagen afwachten of het gelukt is.

De condities zijn optimaal maar meer kan ze niet doen en moet dan de natuur zijn gang gaan.

Duimeldeduimduim en kaarsje brandt!!!

Eignlijk mag ik helemaal niet verklappen dat mijn dochter met IVF bezig is. Maar ik moet het toch ergens kwijt en jullie kennen haar toch niet. En het is zo opwindend en spannend!! Dus moest iemand via één of andere kronkel van het leven haar toch kennen, ssssttt mondje dicht he!!

Ik kreeg gisteren een smke van mijn dochter:

"Dag mamake! Ik ben vandaag weer op controle geweest en wou je nog even updaten . Het ziet er goed uit, rechts al 2 hele grote en 5-tal kleinere eicellen en links ook een 4-tal kleinere. Nu nog spuiten tot en met vrijdag, iets hogere dosis en zaterdag terug echo. De eicellen uithalen zal hoogstwaarschijnlijk maandag zijn, maar dat leggen ze zaterdag pas helemaal vast. Spannend!x"

Ik kreeg dat smske terwijl ik lag te slapen na mijn nachtpost. Als ik dan even naar 't wc ga kijk ik of ik een smske ofzo heb, want zet mijn gsm dan op stil. Ik ben met een smile terug in bed gekropen en droomde dat een eicel, (leek meer op een kippenei met een felgele eierdooier) stilletjes uitgroeide tot een klein mensje. Mijn kleinzoon of kleindochter misschien .

Mijn dochter volgt nu ook accupunctuur om rustig te worden, want ze is zo gespannen als een veer. Ik ga haar er morgen naartoe brengen, dan kan ze zich ontspannen en zo word ik er ook wat bij betrokken. Lief vind ik dat en spannend ook!!

Dat is nu het leuke aan een dochter, je kan ervaringen uitwisselen . En te zeggen dat ik geen meisje wou. Alleen maar jongens. Mijn zussen hadden allemaal meisjes en ik vond dat zo een preddelkonten en zeurkousen. Nu, eens mijn dochter er was hield ik van haar hoor, maar ze heeft mij regelmatig mijn beeld over meisjes bevestigd ( pas op, ik was en ben ook zo een exemplaar, ze is volledig ik. Uiterlijk en innerlijk! Mijn ouders hebben met mij ook afgezien) Maar nu geniet ik met volle teugen van haar!! Ik ben zo dankbaar!!

Duimeldeduim, kaars brandt!!!!

Vandaag zat ik in een taverne samen met 2 zussen en mijn moeder vraagt een niet onknappe man die het tafeltje naast ons zat  op een discrete en vriendelijke toon wat ik voorgehad heb. Ik zeg tegen hem dat dit een overblijfsel is van meningitis die ik op 11-jarge leeftijd heb doorgemaakt. 'Respect!', zei hij. Ik heb enorm veel respect voor jou. En bewonder je!' Hij klopte een paar keer waarderend op mijn schouder. Echt, hij was heel hard met mij begaan! Zelf had hij had die ziekte ook gehad toen hij 8 jaar was maar had er gelukkig niets aan over gehouden. Langs de ene kant is het leuk dat mensen mij bewonderen en respect voor mij hebben. Maar ondertussen denkt mijn cynisch ikje: Fijn, maar wat koop ik daarmee???! En in het naar huis rijden werd ik nog cynischer en dacht aan de mensen die geloven dat die hierboven voor alles wat er met je gebeurd een hoger doel heeft en dan vraag ik mij af of dit een boodschapper van heummekes hierboven was die even kwam vertellen hoeveel geluk hij gehad heeft en ik net niet. Nanananana!!!

Pa, waar je ook bent, ik wens je een superlieve, gelukkige verjaardag!!Ik mis het zo hard je te horen zeggen 'Ah ,daar is ons Neleke!' Dikke knuffel van jouw Neleke! xxx

Vandaag een moeilijke dag. Mijn droom bleef maar nasidderen.Verdorie, wat mis ik Herman. Thomas en Leen zijn komen eten en dat was een welkome afleiding. Maar eens ze weg waren weer die leegte. Ben dan maar aan een ander blij schilderij begonnen. Maar is moeilijk als je je niet blij voelt. Maar ik blijf volharden.

Het keerpunt kwam toen ik deze avond een vriendin in het ziekenhuis ben gaan bezoeken. Eerst zag ik voor het venster in de inkomhal een meisje, ik schatte haar een jaar of 18, in een rolstoel, lijkbleek voor zich uit te staren. Er hingen wel 5 zakken met één of ander vocht aan haar  staander. Naast mijn vriendin lag een vrouw met een bakje onder haar kin te kokhalzen. Morgen wordt mijn vriendin geopereerd in de onderbuik. Een ingewikkelde, drie uur durende operatie. Dus wat loop ik toch te klagen??? Ik ga direct gezellig onder het dekentje naar 'Reizen Waes' kijken en morgenvroeg goed uitslapen om morgennacht gaan te werken. Als ik dat allemaal zie ben ik blij dat ik kan gaan!! 

Monique morgen brandt de hele dag hier een kaarsje voor jou.Niet dat ik gelovig ben, maar telkens als ik er voorbij ga, denk ik aan jou! En voor mijn dochter brandt er ook eentje want vanaf morgen begint er een nieuwe procedure IVF. Duimeldeduimduimduim voor allebei!!!!!!!!

Ik droomde vannacht van jou. Jammer dat de nacht niet eeuwig kon duren. Eens zei je: 'Ooit zal je weten hoeveel ik van je gehouden heb'. Ik weet het!!!

Dit schilderij maakte ik een paar jaar geleden. Het hangt nu ergens in Griekenland, bij iemand die ik nooit meer zal zien. Dus mijn schilderij ook niet. Het doet toch wel wat, dat iets waar je uren en dagen en weken aan gewerkt hebt ergens in een ander land hangt. Eigenlijk krijg ik met elk schilderij dat ik maak een emotionele band  en moet ik telkens slikken als het weg gaat. Maar ja, ik kan ze hier niet allemaal hangen, heb maar een bescheiden woningkje. En het is toch beter daar dan achter mijn bed te moeten staan, waar niemand er iets aan heeft. Ik hoop dat er veel mensen daar er van genieten. Dus een stukje van mij hangt in Griekenland. Geeft toch ook weer een fijn gevoel.

Bijlagen:
vlinder met zonnebloem.jpg (74.2 KB)   

Gisteren ongelukje in Leuven  gehad met fietser. Normaal had hij voorrang van rechts moeten geven, maar ja. Het gaat allemaal zo snel he. Gelukkig had de jongen niets. Was een sympathieke jongen, maar kon geen Nederlands. Een student uit Frankrijk met een gehuurde fiets. De verzekering zal er een kluif aan hebben. Bij zijn fiets was het voorste wiel krom en bij mij vooraan schade aan de auto. Toen ik naar de verzekering belde om te vragen wat ik moest doen vroeg ik wat mijn halve omnium dekte. Ik kreeg als antwoord: 'glasbreuk, diefstal en loslopend wild. Hij moest lachen toen ik zei dat in Leuven studenten konden geklasseerd worden onder loslopend wild. Vanuit elke ooghoek kan je daar door  een roedel fietsers besprongen worden.

Het stomme is dat we het aanrijdingdformulier hebben ingevuld en dat ik het origineel op het ogenblik niet kan terug vinden. Volgens mij ligt het nog in Leuven bij mijn moeder. Soms zou ik mezelf toch wat kunnen aandoen!!

Heb mijn moeder gebeld maar ze vond niets zei ze. Ik moet om half 2 bij de verzekering zijn, maar wat kan ik er gaan doen??? Het enige dat nog kan is dat de tegenpartij mij belt. Maar mits die in fout gaan zijn, gaan die niets laten weten denk ik.

Eindsom = ik zal het zelf kunnen betalen  zal maar denken dat het maar materiaal is. Pffffff!!!!

Klik op foto om te vergroten!! Raar dat ik geen grotere foto's kan plaatsen. Als ik bij sommige zie dan zijn die veel groter en is fijner. Kan iemand zeggen hoe dat moet. Zou dat leuker vinden!!! meer indruk voor mijn vele werk wil ik!!

Bijlagen:
fietsende dames.jpg (256.7 KB)   

Een heerlijke avond gehad. Van zodra de dochter met vriend binnen gekomen zijn, zijn we beginnen babbelen, 3 uur aan een stuk. ik heb genoten. Alle gevoelens zijn de revue gepasseerd maar met wederzijds respect en bewondering. Gepraat waar we bang voor waren, ons voor geschaamd hadden, hoe trots we waren en zijn en noem maar op. En toch waren we het niet altijd eens. Maar het kon!!Soms dacht ik 'Is dat mijn dochter? Zo wijs, zo beredeneerd, wetend dat ze eigenschappen heeft waar sommige mensen het moeilijk mee hebben en zeggen van 'ik weet dat maar nu hou ik er even geen rekening mee. Wil nu even mij concentreren op wat ik belangrijk vind'. En dat is zo ontzettend graag veel moeite doen om een babytje te krijgen!  Later kan ik het misschien om open te staan voor anderen. Zo heeft ze vernomen dat mijn metekind zwanger is en ze heeft het er heel moeilijk mee. Had moeite om haar proficiat te wensen. Ze blokkeert zegt ze. Het is een gevoel sterker dan zichzelf. Ze hoopt dat ze dat na een tijdje kan kanaliseren maar op't ogenblik lukt het echt niet.Ze weet ook dat het fout is om te zeggen: waarom hebben anderen meer geluk? Maar zo voelt het wel! Mensen zeggen:' ja die heeft een moeilijke jeugd gehad en verdient het om eens geluk te hebben'. Maar mijn dochter heeft ook een moeilijke jeugd gehad, papa die stierf op haar 10 jaar, zij verdient dat ook!! Waarom moet het zwanger worden ook weer moeilijk zijn?  Ik begrijp haar daar ook in. Ik heb het ook gehad en heb het stiekem nog: waarom moest ik eerst die handicap krijgen en daarna mijn man nog eens verliezen? Terwijl anderen samen oud kunnen worden. Of anderen makkelijker een andere partner vinden? Niemand kan daar iets aan doen, maar je vindt het niet fijn. Het is niet dat je het de anderen niet gunt maar je gunt het jezelf ook.Ze zei als slotsom: Binnen 10 jaar komt het wel goed met mij  . Ik vind dat het al heel goed met haar gekomen is : Ze is van een onbeholpen, kwade, breekbare en een zich een weg vechtende puper uitgegroeid tot een sterke, moedige en wijze jonge vrouw, alleen moeten af en toe de scherpe kantjes er van af!! Maar ook niet altijd want zij moet zij nog blijven, een vrouw die zich goed voelt in haar vel!!!

Gisterenavond met de kleinzoon een lange, leuke en gezellige babbel gehad over de dagdagelijkse dingen van het leven, zijn leven.  Het is zo boeiend hoe kinderen zch ontwikkelen en hoe ze denken. Hij doet mij veel aan Thomas denken. Hij is een lief, slim en wijs kereltje!!!! Pas op kerel moet ik zeggen want is 13 jaar. Hij is hier dan blijven slapen, rond 11u op en hij ontbijt en ik middagpistoletjes gegeten. Straks komen mijn dochter en vriend eten. Dus een gezellig, drukke zondag

In mijn bedje deze morgen getwijfeld, gewikt en gewogen. Ga ik of ga ik niet? Mijn heupen, mijn nek, heerlijk in bedje. Mij er uiteindelijk toe aangezet, nog steeds wijfelend maar toch doorgebeten en gaan fitnessen. En ik ben blij dat ik geweest ben. Goed getraind en een fijne babbel ondertussen gehad . Vooral dat laatste heeft mij deugd gedaan!!

Deze namiddag op bezoek bij mijn zoon. Diepzinnig gesprek gevoerd. Hij vindt dat het in deze tijd onverantwoord is om kinderen op de wereld te zetten. Door wat er allemaal gebeurd op economisch en maaschappelijk vlak. De kinderen hebben geen toekomst meer volgens hem. Op het ogenblik is het al moeilijk om het hoofd boven water te houden, een huis kopen,  bijna alleen mogelijk als je goed verdiend met 2 of als je erft. Maar het is zeker moeilijk om je kinderen nog alles te geven wat ze nodig hebben, het wordt een strijd.  Daarbuiten heb je nog eens die aanslagen, die zeker gaan toenemen. De kloof tussen arm en rijk gaat nog groter worden en er gaan daardoor nog meer frustraties komen en psychopaten waar de stoppen van doorslaan. We zijn al met te veel op deze wereld, dus dat moet stoppen voor de mens zichzelf vernietigd. Thomas is altijd al een doemdenker geweest maar eigenlijk kan ik hem geen ongelijk geven. Gelukkig heb ik als tegenpool mijn dochter die graag nog een kindje op de wereld wilt zetten om te knuffelen en verwonderd te staan over zijn of haar ontwikkeling en te genieten van elkaar en van het positieve dat de wereld wel te bieden heeft. Dus eigenlijk hebben ze allebei gelijk. En als ze elkaars mening en doen en laten respecteren is het allemaal best oke en zal ik genieten van wat zij mij leren en bieden .

Ik heb denk ik de babybleus. Ik probeer om de 2 dagen te gaan fitnessen. Sinds een paar weken hebben we tv aan elk traptoestel. Ik ga om 9u en dan meestal zijn het op Vitaya bevallingen. Sinds kort heb ik, terwijl ik aan net fietsen ben, telkens dat ik bijna begin te wenen als er weer een babyke wordt geboren. De spanningen en blijdschap en wisselende emoties bij de toekomstige ouders. Maar ik kijk vooral naar de grootouders. Hoe ze reageren, hoe nieuwsgierig en blij. Ik zie me zelf daar bijna staan. En ik denk dan hoe blij en ontroerd ik ga zijn als mijn dochter zou komen zeggen dat ze zwanger is. Als ik al van die gevoelens heb, hoe moet het dan voor haar zijn. Maar ik zeg daar tegen haar geen woord over. Vrijdagmiddag gaan we samen een broodje eten in de stad en ik weet nog niet of ik zelfs ga zeggen dat metekind Sanne zwanger is. Ik wil de gezelligheid aan tafel niet verstoren, ik kan mij zo voorstellen dat het dan voor haar slikken zal zijn dan. Ik weet wel dat ze er toch mee moet leven dat het bij de één rapper gaat dan bij de ander, of zelfs niet. En eens gaat het lukken om zulke dingen in proportie te plaatsen.  Maar ze zal het één van deze weken wel van iemand anders horen. Dan zal ik er proberen voor haar te zijn, terwijl mijn hart ook een beetje bloedt. Moeilijk hoor!! Maar we gaan nog zeker niet wanhopen!! Blijven hopen dat ik tegen mijn 60ste oma wordt of ben!

Wil ik gaan tanken, steek mijn kaart in en tik het nummer van de pomp waar ik voor sta in. Voor ik mijn deurtje van mijn naftstop opendoe merk ik dat ik 4 en niet 3 ingetikt heb. Ik stond dus verkeerd, snel terug mijn auto in, hopende dat er ondertussen niemand aan 3 stopte want dan kon die met mijn geld tanken. Gelukkig oké. Wil ik mijn deurtje voor de naftstop opendoen, gaat dat niet!!! Normaal sluit en opent dat met de deuren. Verschillende keren de auto open en dicht gedaan. Geen beweging in te krijgen! Maar nu kon ik niet tanken!! Ik kon dus moeilijk wegrijden want dan tankt de volgende met mijn kaart. Ik al naar Thomas gebeld dat hij met zijn auto moest komen, kon hij tanken. Hij zei dat ik maar de hendel van de haak moest pakken en daarna terug hangen dan stopte dat wel. Zogezegd zo gedaan. Maar als ik vroeg voor een ticket zei die automaat 'ticket nog niet beschikbaar'.' Nog niet?' Dus ik bleef denken dat als ik wegreed ze toch nog konden tanken op mijn kosten. Uiteindelijk heb ik de hendel afgenomen en in de vuilbak gestoken  om te testen of er benzine uitkwam. Eerst gewacht natuurlijk tot er niemand anders nog stond want anders dachten die zeker dat ik rijp was voor de psychiatrie  .Gelukkig kwam er niets uit. En ben dan opgelucht kunnen vertrekken. Zal nu moeten zorgen dat het deurtje snel open raakt want zit bijna op reserve, nog maar een 60 km te gaan.

Vandaag heel wat gepraat over het ouder worden. mijn moeder is 83 jaar en zeer hulpbehoevend. Maar ze weigert ook maar naar een seviceflat of bejaardentehuis te gaan. En ik begrijp haar wel maar het wordt een hele opgave. En te zeggen dat we met 6 zijn om voor haar te zorgen!! Dus hebben we een redelijke luxe. Maar er komt zoveel bij kijken. De was, de poets, winkelen, het papierwerk, de tuin, ... Ikzef woon in Genk en zij in Leuben. ik probeer elke week er minstens 1x te overnachten. Mijn deel van de taken doen. Mijn zus Gaby gaat er bijna elke avond naartoe, anders onderkomt haar huis maar ook mijn ma zelf. Vroeger was ze zo fier op zichzelf. Poetsen deed ze als de beste. Zaterdags mochten we voor 10 uur niet opstaan omdat ze eerst alles gedweild wou hebben. We moesten het niet wagen eerder naar beneden te gaan. Nu is het de grootste sloddervos, laat alles rondslingeren, smost ze, we moeten een gevecht leveren om haar andere kleren aan te doen. Op alles is er een strijd. Ik begrijp het wel, het is stilaan de controle afgeven. Maar het is voor ons zo energievretend. Het doet aan de andere kant wel deugd als je ziet dat ze geniet als we samen iets gaan eten. Maar voor iedereen is het altijd even spannend, want ze heeft hartfalen en krijgt dikwijls bij het stappen geen lucht. Iedereen is bang dat ze eens gaat neerstorten. Het jammere bij die aftakeli,g is dat het beeld van je moeder zo veranderd en dat dat beeld gaat primeren op alle andere.

Het confronteert me met mezelf. Mijn leven, mijn toekomst. Ik ben bang om ook zo naar mijn einde te gaan. Ik ben ook alleen. Nu kan ik nog gaan en staan waar ik wil. Maar wat als ik een afhankelijk word? Ik wil zo geen hypoteek op mijn kinderen leggen. Maar ik krijg het ook al benauwd als ik denk dat ik mijn huis zou moeten verkopen. De dag dat ik de sleutel moet afgeven denk ik dat ik ga huilen en het gevoel hebbn dat ik niet meer ga kunnen stoppen.

Het is misschien egoïstisch maar dat is het nadeel als je het laatste gaat. Diegene die eerst gaat wordt opgevangen door de partner en is weinig tot last van de kinderen, kan in de kern van het gezin worden begeleid tot de laatste adem. Diegene die overblijft is afhankelijk van kinderen of van derden. Ik weet het, het is niet bij iedereen zo, maar toch)

Ik word volgend jaar 60 en dan begin je daar aan te denken. Het is generatie na generatie zo. Eens komen de ouders te sterven. En ik weet dat ik dankbaar moet zijn voor die bijna 60 jaren. Herman werd maar 46 jaar. Nog zo veel te beleven en te doen, in de fleur van zijn leven. Hij zou boos zijn en zeggen dat ik van elke minuut extra moet genieten. En dat probeer ik en doe ik ook. Maar sorry, soms besluipt mij het angstduiveltje en kan ik hem moeilijk terug onder duwen. De realiteit is er nu eenmaal!!

Ik hoop, net als iedereen, dat voor mijn echt aftakelingsproces begint het plots voor me stopt. Voor niemand een lijdensweg. Maar als ik daar echt bewust aan denk krijg ik het ook benauwd. Dus STOP STOP STOP!! Ik moet mij afleiden en weer aan vrolijke dingen gaan denken!!! Ik wil waardig oud worden!! Maar gaat me dat lukken??? Tegen dat ik mijn laatste adem uitblaas zal ik het weten. STOP STOP STOP!!! Vooruit: zetelke op, stoveke aan, een mooie film op, een lekker knabbelke en genieten!!!