Pa, vandaag 1 jaar dat je er niet meer bent en ook vandaag spreidt Thomas zijn vleugels. 31 maart zal voor mij voor altijd een memorabele dag zijn. Zoveel tegenstrijdige gevoelens, dan overheerst de ene dan de andere.  Ook jij Herman speelt daar een heel belangrijke rol in. Het zal op 3 verschillende manieren zijn maar ik ga jullie stuk voor stuk missen!!! Mijn lieve, lieve mannen!!

Vandaag is het meeste verhuisd. En het ging vrij vlot. Zelf heb ik eten gemaakt voor de verhuizers. Ben nadien wel een beetje gaan helpen maar niet te veel want dat lukt nog niet goed met mijn voet. Vandaag blijven Thomas en Leen nog hier slapen en morgen na het werk komen ze eten en daarna vertrekken ze. Ik heb pilletjes gehaald op basis van kruiden want ik hou het anders niet. Ik krijg het benauwd en sla in paniek. Ik wil me tot het laatste goed houden en bijt op mijn tanden. Ik wil ze niet met een schuldgevoel laten vertrekken. Ik weet echt niet hoe ik ga doen als ze morgen de deur achter hun dicht trekken. Pffff. Gelukkig heb ik mijn katten nog. Ik heb ook een back-up gezorgd want kan naar een vriendin. Aan omringende mensen zeker geen probleem. Maar het zal NOOIT meer hetzelfde zijn.

Vandaag toch weer een fijne dag. Heb mezelf verwend en een bos tulpen gekocht. Dat fleurt het huis helemaal op. Daar een stenen kippetje bij en een kommetje met chocolade eitjes en het is bijna feest  beloftes van nieuw leven . Ik probeer positief te denken.

schilderijtje is een geboortetegeltje gemaakt voor het kleindochtertje Romy van mijn zus. Ze was veel te vroeg geboren. Woog maar amper 620gr. Maar deze week wordt ze 1 jaar. Het is een flink en mooi kindje, alleen sukkelt het veel met de gezondheid. Het heeft een zeldzame ziekte. Maar het is een vechtertje en een dapper ding!! Het komt er wel!! Proficiat kleine meid!!

Hoe ik ook mijn best doe, ik krijg me niet bij mekaar gepakt! Zo een zware week. Mijn vader was normaal vorige zondag jarig, nu zondag is hij net 1 jaar overleden. Hij was mijn toeverlaat, mijn beschermer.  Nu zondag verhuist mijn zoon definitief.Hij is mijn toeverlaat, mijn steun, mijn zoon!! Hoe moet ik toch weer het blij gaan zijn??????????? Ik weet dat het na een tijdje terug gaat lukken. Maar nu zie ik het even niet

Deze avond ga ik voor de eerste keer hun huisje bekijken. Ik heb al wel wat foto's op internet gezien maar zal toch anders zijn. Ze hebben er al wat spulletjes in mekaar gestoken. Die die we samen in Ikea hebben gekocht. Ik geniet van hun bedrijvigheid. Nog dit, nog dat!!Het gaat zeker gezellig worden!! Ik ben blij voor hun. Ik hoop dat ze samen heel lang en intens gelukkig met elkaar gaan zijn!! Ze gaan dat echt goed doen. Leen heeft hier een jaar ingewoond en het is een schat van een meisje. Het is een mooi koppel!!

(beeldje gemaakt voor mijn ma en pa hun 50ste huwelijksverjaardag)

Met de kinderen naar Ikea geweest. Gelukkig staan daar overal zeteltjes of stoelen want met mijn zere voet toch nog opletten. Ik genoot van hun te horen compromissen sluiten tussen wat zij of hij mooi vond. Ik ging helemaal terug in mijn tijd. Het is heerlijk om plannen te maken om je eigen nestje in te richten. Een grote stap.

Spiegel, een terugblik naar iets moois

Bijlagen:
spiegel.jpg (81.6 KB)   

Gisterenavond sloeg er een enorme paniek  op mij. Thomas, Leen en ik zaten zo gezellig in de zetel achter hun computer en ik er langs kijen naar 'The voice'. Ineens kreeg ik een paniek over mij dat dit niet lang meer zo ging zijn. Ik daverde en had zin om te wenen. Maar ik heb mij goed gehouden. Ieder zo wat commentaar op de zangers , een snoepje. Maar daarna toen ze naar boven waren sloeg het in alle hevigheid toe 'Hoe moet dat zonder hun gaan? Lig ik hier alleen te koekeloeren. Geen wederwoord en interactie. Het eenzame gevoel en de paniek  sloeg zo hard toe, ik ben beginnen wenen en kon niet meer stoppen. Hoe moet het toch??

(schilderij is niet van mij, maar wil het wel eens maken)

Met spanning wachtte ik tot Thomas en Leen thuis kwamen van hun huurcontract tekenen. Leen stuurde mij een berichtje toen ze daar vertrokken. ik was heel geëmotioneerd en zenuwachtig. Ik had alles goed voorbereid. Een lamp die op het schilderij scheen, waar ik ging zitten. Toen ze thuis kwamen hen eerst heel hun relaas laten doen. Verhuurders heel vriendelijke mensen en ook allebei leerkracht. Dus zij begrepen hoe het daarin gaat met interims en onzekerheden. Ze vertelden enthousiast. Ik wenste hun proficiat en zei dat ik een verrassing had voor in hun huisje. Ik zag  Thomas zijn voorhoofd fronsen van 'wat zal dat zijn'. Ik zei dat ze even moesten wachten  want ik wou me zo opstellen dat ik Thomas zijn gezicht het best kon zien. Leen zat mee in het complot en hield hem wat tegen. Hij keek eerst naar mij en toen ik naar het schilderij wees klaarde zijn gezicht helemaal op. 'Wouw mama!! zei hij. Hij straalde!!  Hij was er zo ontzettend blij mee!! Hij vond het geweldig. Ik moest niet wenen, ik genoot van hoe blij en verrast hij was. Het deed deugd!! Hij trok er direct een foto van en wou het naar zijn prof sturen. Ook wou hij direct op internet naar de foto's van het huisje gaan kijken waar het schilderij het mooist zou hangen. Het moest een blikvanger worden!! Heerlijk als je je kinderen zo kunt verrassen en blij maken. Daar leef ik voor 

Thomas en Leen gaan straks om 18u hun huurcontract tekenen. Ik ga dan Thomas zijn schilderij geven dat ik als verrassing gemaakt heb. Een portret van Samuel Beckett. Hij is aan het doctoreren over de literaire werken van deze man. Toen hij een half jaar geleden vroeg of ik dat kon heb ik neen gezegd. Portrettekenen is niet mijn sterkste kant zei ik hem. Ik heb het dan in het geheim als hij niet thuis was geprobeerd. En ik vind het zelf aardig gelukt. Ik wou het pas geven als hij verhuist maar ik kan niet wachten. Ik ben benieuwd wat hij er van vindt en straks is toch ook een officieel moment. Ik hoop dat ik mijn tranen kan bedwingen!!

Heb vandaag het gevoel dat ik me lijk de rups zou willen inkapselen in een cocon en terug tevoorschijn komen als de tijd rijp is.

(schilderij barstend vol leven)

Ik heb het gevoel dat er in mijn omgeving veel hun nest verlaten. Bij jongere zus Mia is haar zoon gaan samen wonen vorig weekend, dit weekend bij zus Gaby haar dochter en binnen een paar weken mijn zoon. Net met Gaby gepraat. Ze waren ijverig aan het verhuizen. Ze heeft ook al heel wat afgeweend. En bij haar is nog haar man en haar jongste zoon thuis. Hoe moet ik het dan gaan redden? Ik ben heel alleen hier thuis. Vandaag het ook al zo moeilijk gehad. Nochtans Thomas geholpen met zijn salontafeltje te renoveren. Vol enthousiasme. ik geniet hoe ze stilaan hun nestje opbouwen, maar ik weet dat het hier leeg gaat zijn, zowel in als buiten mijn hoofd. Ik kan niet loslaten!!

(schilderij: Beweging)

De zoon van mijn overleden schoonzus is sinds zijn 12 jaar bij ons komen wonen. Eerst alleen in de weekends en vanaf zijn 17de volledig. . Eigenlijk de dag dat Thomas geboren is kregen we de melding dat het goedgekeurd was dat Rudi permanent bij ons mocht komen. Op 30 juli 1986 kreeg ik een zoon zonder schoenen en één met. Dubbel feest! Het was zo leuk voor de kinderen. Ze hadden een grote broer, en die ravotte wat af met hun.

Stiefzoon Rudi heeft 2 kinderen. Kleinzoon Demi van 12 jaar en kleindochter Kendra van 8.  Ik ben dus Bonny. Gisteren is Kendra mij komen helpen. Vind ze leuk. We hebben fijn gezelschapspelletjes gespeeld. Woordspelletjes want ze heeft het moeilijk met lezen. Dus eigenlijk zal ik nooit echt alleen zijn. Zal me waarschijnlijk wat meer met hun bezig gaan houden want hun mama en papa liggen in een scheiding. En in een niet zo mooie . Hoop dat de schade voor de kleinkinderen wat beperkt blijft!!

(schilderij 3 van drieluik)

HALLO, is hier iemand die iets afweet van het let lege nestsyndroom? Ik weet dat er mensen op mijn blog komen maar tot nu geen reacties. Zouden mensen mij raad kunnen geven hoe ik het voor iedereen zo goed mogelijk kan aanpakken. In april gaan Leen Thomas verhuizen dus het komt voormij benauwend dicht bij. Het is of mijn keel zich toepitst en er een wrong in mijn maag zit! Ik hoopte hier mensen te ontmoeten die hier ook mee gekampt hebben. Of misschien moet ik toch eens leren die chatbox te gebruiken?

Thomas en Leen hebben de toezegging van het huisje gekregen. Dus het is zover. Ik ben blij voor hun maar zelf moet ik even slikken. Maar ik wil niet mismoedig zijn. Het alleen-zijn zal wel wennen hoop ik. Mijn oudste zus is ook alleen en die beweert dat toch. Dus ik probeer positief te denken maar het is toch weer iets waar ik door moet. Ik heb nog heel wat bezigheden, werk, hobby's en veel lieve vrienden en familie, dus het moet lukken!!!

(schilderij nr 2 van het drieluik)

De voordelen van met mijn voet omhoog te moeten liggen: 1. Het mooi boek dat ik van Leen en Thomas voor mijn verjaardag gekregen heb in bijna 2 dagen kunnen uitlezen. In de veranda met de schuifdeur wat open en een stralend zonnetje dat binnen schijnt. 2. Stéphanie die al vroeg een berichtje stuurt dat ze met Kevin, haar vriend, wil komen koken

(schilderij is een stuk van een drieluik)

Ik zit hier met mijn voet omhoog en probeer mijn tijd wat door te brengen. Ik wou wat leuke foto's zetten op deze blog, van onze kat Borges. Een schat van een dier! Maar kan nergens het kabeltje van mijn fototoestel vinden  en het probleem is dat ik zo met die geopereerde voet niet kan rondlopen. Pfff zo weet ge wel hoe eenvoudig het is om gewoon te kunnen lopen.. Thomas en Leen hebben al overal gezocht. Jammer, zou een leuke bezigheid zijn en zou ik ook eens alles kunnen sorteren. Maar ik heb nog foto's van een tijdje terug en ga proberen daar eentje van te plaatsen. Je kan op de foto zien dat je met hem alles kunt doen, hoe meer aandacht hoe liever.. Eigenlijk is het de kat van Thomas. Hij is er zo gek van. Bijna een zoon van hem. Borges gaat wel hier blijven als Thomas verhuist en gaat daar logeren als ik nachtpost heb.Ik zie het al zo voor mij. Voor ik vertrek gauw de kat weg brengen. Lijk of het om co-ouderschap gaat. Maar Thomas wil in de stad gaan wonen en Borges kan hier zo lekker buiten de tuin en de bomen in. Dat kunnen we hem niet aandoen om hem daar tussen de muren te zetten. Hij zou snel weg zijn denk ik.

Thomas en Leen zijn terug naar een huisje gaan kijken. Het viel hen goed mee. Ik kon niet mee met mijn geopereeerde voet. Maar ze hebben me alles op internet laten zien. Het is zeker mooi. Maar er waren nog meer kandidaten. Het is niet te geloven wat de verhuurders allemaal moeten weten, wat je verdient, waarom je verhuist, hoe lang je al een vast contract hebt. Ik begrijp dat ze zeker willen zijn dat ze hun geld krijgen. Aan de andere  kant krijgen jonge mensen weinig kans. Zij beginnen nog maar pas. En het zijn dan ook 2 leerkrachten waardoor ze niet zeker weten hoe het in september gaat zijn. Dus afwachten nu.

Schilderen is mijn hobby, altijd al geweest. Maar werd een verwerkingsproces toen mijn man overleed. Hij stierf aan een kanker die een gevolg was van zijn huidziekte. De mensen die die huidziekte hebben noemen ze de vlinderkinderen omdat hun huid zo dun en kwetsbaar is als de vleugels van een vlinder. Ik schilder vlinders in alle mogelijke kleuren, mogelijke en onmogelijke situaties.

Hierlangs zie mijn levensverhaal en stamboom. Net geschilderd na Herman zijn overlijden. Het figuurtje in het midden symboliseert mij in al mijn kwetsbaarheid. Ik zweef tussen hemel en aarde. Ik zit in een grote traan van verdriet. De vlinder symboliseert Herman. Hij ziet mij, ik hem niet.  Ik zit op een boek, dat is mijn levensverhaal. De nagel symboliseert mijn vader die schrijnwerker was en mij altijd beschermde. Op de rug van het boek staan in het goud de geboortedatums van mijn kinderen. Onder mij is moeder aarde die afgezoomd is door een draad wol. Dat symboliseert mijn moeder omdat zij altijd breidde om wat bij te verdienen om mij en mijn 6 zussen en 1 broer te kunnen geven wat wij nodig hadden. Boven mij is een krachtbron die mij probeert uit mijn verdriet te trekken. Dat is alles en iedereen die mijn levenspad kruisen en nog zullen kruisen. Daarom dat die krachtbron ook nog half gesloten is. Ik hoop nog veel liefs te ontmoeten.

Gisteren knallende ruzie met Thomas. Daarna bijgelegd en tot het besluit gekomen dat het een miscommunicatie was. Maar het speelde al even door mijn hoofd dat ik bang was dat we 'te' lang bij elkaar zijn en dat we daarom op een gegeven moment boos uit mekaar zouden gaan. Gisteren dacht ik dat het zover was. maar we hebben uiteindelijk goed met elkaar gepraat en ook hij vindt het moeilijk om te vertrekken. 'Niels zijn vader heeft wekenlang slechtgezind rondgelopen omdat die alleen wou gaan wonen,' zei hij. En ik weet dat jij het er nog moeilijker mee hebt!' Nochtans ik doe heel hard mijn best om enthousiast te zijn, mee te gaan in hun plannen. Maar hij kent mij door en door. Hij weet dat ik een masker opzet. Hij zei dat hij dat hij blij zal zijn als heel gedoe achter de rug is (het huisje hebben ze niet, dus moeten ze verder zoeken). Ik begrijp hem , want ik voel hetzelfde maar in omgekeerde richting. Deze periode is soms moordend. Het verscheurd hem tussen mij en weggaan en eens hij weg is kunnen we allebei een beetje rouwen en ons eigen weg moeten zoeken, apart maar toch op afstand verbonden. Ik zei tegen hem dat het de normaalste gang van zaken is. Dat hij uiteindelijk zijn weg zal vinden. Zijn hele toekomst ligt voor hem. Hij zei ook dat hij zo bang was om mij te verliezen en zeker sinds bompa vorig jaar is gestorven. Ja, ik ben nu natuurgewijs gezien de volgende in de rij. Ik weet dat zijn doemdenken veel te maken heeft met het niet verwerkt hebben van het sterven van zijn vader op 12-jarige leeftijd. Hij zei dat hij nu daaraan terug dacht alsof hij een heel zware hersenschudding had en dat alles alleen maar heel dof was in zijn hoofd en geen gevoelens meer had. Ik kon het toen niet van hem overnemen, ik kan het nu niet van hem overnemen. Een mama kan en wil veel, maar hier sta ik machteloos tegenover. En het is zo, het opbouwen van mijn kinderen hun toekomst is een aftakeling van de mijne. That's life!!

Ja hoor, ik heb ook een dochter. Stéphanie! Ik realiseerde mij ineens dat ik zo weinig over haar spreek. Maar is waarschijnlijk omdat ik haar al een tijdje terug een stuk heb losgelaten. Zij is dan ook al een jaar of 4 uit huis.

 Ze heeft dezelfde ogen als ik en waarschijnlijk bekijkt ze ook de wereld en het leven nu als ik vroeger. En ja, dat botst regelmatig omdat ik al uit mijn fouten geleerd heb en zij nog niet. Zij wil het met schaai en schande zelf ondervinden en ik ben de moederkloek die haar wil behoeden voor de fouten die ik zelf gemaakt heb. Ja, en dat pikt ze niet.

Ik probeer haar te beschrijven, maar eigenlijk is het ook een vergeeld zelfportret. Ze is een vechter, een koppig ding, soms een schreeuwlelijk,soms lief, schattig en aandoenlijk, kan zo hulpeloos zijn, een bang vogeltje en aan de andere kant één die zich niet laat doen. Alles wat in een mens moet zitten qua waarden en normen zitten er zeker en vast in, alleen moet het nog geproportioneerd en gekanaliseerd worden. Het is een meisje dat zich te menens uit haar lood laat slaan maar telkens opkrabbeld en weer het mooie van het leven ziet en er iets probeert van te maken. Heeft een mening en een doel, soms naiëf maar ze gaat er voor. Moet regelmatig op haar stappen terug komen en opnieuw beginnen en maakt daarna soms dezelfde fout, als je tenminste van fout kunt spreken, maar vooral ze leert er telkens uit en wordt met de dag sterker.

We kunnen elk om beurt eens hard met de deuren slaan maar ook onze armen spreiden voor een dikke knuffel.

Besluit: we kunnen niet lang met maar zeerzeker ook niet lang zonder elkaar.

(het schilderij maakte ik voor haar toen ze een jaar of 15 was.)